ตอนนี้ผมโดนอกุศลกรรมเข้าแทรก ทำให้ผมเผลอในหลายๆอย่าง ส่วนมากจะเป็นทางด้านจิตใจซะมากกว่าการปฏิบัติธรรมก็ลดน้อยถอยลงไป ก็พอรู้นะว่านี่มันเป็นกิเลสแต่มันก็ห้ามไม่ได้ซักที พอจะปฏิบัติธรรม แปบๆเดี๋ยวมันก้อแผลดไปคิด ไปทำอย่าางอื่น เลยไม่ได้ทำซักที บางทีเจอโลกธรรมโจมตี รู้นะว่าธรรมดา แต่จิตมันก็ยังยึดอยู่นั้นแหละ ไม่รู้จะทำยังไงดี โดนเข้าแบบนี้ ทำให้ทั้ง ศีล สมาธิ ปัญญา ไม่ทรงตัวซักที เซ็งเลย...
ผมก็เคยเป็นซึ่งเป็นธรรมดาครับ ผมจะใช้การฟังคำสอน หรือการอ่านหนังสือของหลวงพ่อครับ และตลอดเวลาถ้านึกได้จะใช้อานาฯควบคำภาวนาทุกครั้งครับ
จะทำให้ไม่เผลอไผลครับ
ถ้าได้มโนด้วยก็จะดีครับ เพราะจะได้นำจิตจับพระนิพพานและกราบพระพุทธเจ้ากับหลวงพ่อตลอดครับ ซึ่งรับรองได้ว่าจะตั้งอยู่ในศีล สมาธิ ได้แน่นอนครับ
ผมก็คนหนึ่งที่ประสบปัญหาเวรกรรมเวรกามเข้าแทรกเสมอต้นเสมอปลายดีมาก เคยได้อ่านในเว็ปแดนพระนิพพานมาบ้าง องค์ปฐมท่านสอนให้ ขอขมาพระรัตนตรัยบ่อยๆเลยครับ
ท่านตรัสประมาณว่าอกุศลกรรมที่เราเจอที่มันหนักกว่าปกติเพราะแต่เดิมปรารถนาพุทธิภูมิกันมา แล้วพวกเราก็ดื้อต่อครูบาอาจารย์ คิดจะหาหนทางบำเพ็ญเพียรกันเอง
กรรมเหล่านี้แหล่ะครับ ท่านให้ขอขมาพระรัตนตรัยบ่อยๆ
ในความคิดผม(ซึ่งไม่ได้รู้จริงเหมือนกัน - -') เห็นว่าต่อให้เราฟุ้งซ่าน มีเรื่องคิดกลุ้มใจขนาดไหน ถ้าเรายังไม่ไปผิดศีล5 ทางกาย
(แม้ใจอาจจะคิดอยากผิดศีล5) ก็น่าจะยังพอใจได้นะครับ
แม้การปฏิบัติของผมจะไม่ค่อยได้เรื่องได้ราว แต่สิ่งหนึ่งในหลายสิ่งที่อาจารย์ยกทรงเคยสอนผมไว้โดยตรงคือ ให้อาราธนาพระให้เสด็จมาประทับบนศรีษะเราทุกวัน
(วันละหลายรอบยิ่งดี เป็นพุทธานุสติ) ตื่นนอนมาก็อารธนาได้เลยครับ
ทั้งหมดนี้สรุปใจความว่าได้เท่าไหร่ พอใจเท่านั้น ก็ชื่อว่าได้รักษาอารมณ์ให้เป็นสุข ยังอยู่ในเขตความดีบ้าง วันละเล็กละนอ้ย แม้จะไม่กี่นาที
ไม่กี่วินาทีก็ตาม
motana krub for all good advised
ขอบคุณมากๆคับ ตอนนี้กำลังเริ่มปฏิบัติใหม่ สิ่งที่ผมเคยปฏิบัติมาแล้วหายไป
เหมือนต้องเริ่มปฏิบัติใหม่กันเลยทีเดียว แต่ดีกว่านิดนึงตรงที่ว่า (เปรียบเหมือน)คนเคยวิ่งมาแล้วไม่ได้วิ่งมาเป็น
เวลานานย่อมมีอาการหลงลืมเทคนิคการวิ่งกันบ้าง แต่วิ่งไปสักพักเริ่มจำได้ ก็เลยพอจำเทคนิคเก่าๆคืนมาได้
บ้าง กิเลสเนี่ยมันร้ายมากเลยทีเดียว ตัดได้เมื่อไรนะจะไม่หันมามองมันอีกเลย....ปล.เป็นห่วงทุกๆคนคับ
ภัยพิภัยจะมาอีกและนะ เตรียมตัวเตรียมใจกันไว้ได้เลยจร้า อยู่ก็อยู่ ตายก็ตาย ลูกพระพุทธเจ้ากลัวอะไร!!!!
สาธุ
เคยเป็นนะค่ะ แต่ก็ได้คำสอนหลวงพ่อ แบ่งปันกันนะค่ะ (ตอนท่านเทศน์ละอายแก่ใจมากๆเลยค่ะ) เรามีเหตุผลแก้ตัวให้กิเลส ของใจเรา เวลาไม่มีปฎิบัติ แต่มีเวลาระลึกถึงกิเลสในใจตัวเอง เห็นกิเลสถือว่ามีสติ แต่ต้องมีสติให้ชนะกิเลสในใจตน เอาเวลามาหาเหตุผลเข้าข้างกิเลสตัวเองมีเวลาถมเทไป แต่ไม่มีเวลาปฎิบัติ แค่นอน พุทโธ 1 คำก็ไม่มีรึ ก่อนนอน นึกถึงฉันซักเสี้ยวนาทีไม่มีรึ เช้ามากราบพระก่อนลุกจากที่นอนไม่มีรึ เวลาไม่มีจริงๆรึ! หรือ แค่แพ้ใจ แพ้กิเลส เข้าข้างกิเลสไปวันๆ เป็นลูกพระ ความดีต้องไม่ทิ้ง ทิ้งพระก็ไม่เห้นนิพพาน พ่อหลวงพ่อเทศน์จบแฮะๆไม่เคยเลยค่ะที่จะไม่มีเวลาปฎิบัติธรรม ระลึกถึงหลวงพ่อ ไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน จนตอนนี้ถ้าไม่ระลึกถึงพระเหมือนขาดอะไรไปในชีวิตเลยละค่ะ คำสอนหลวงพ่อมีเยอะไว้ดักทางลูกหลานจอมดื้ออย่างเราๆ พี่ๆว่างก้ฟังเยอะ จะได้มีเวลาเยอะๆนะค่ะ แบ่งปันกันค่ะเพื่อจะช่วยกันได้
สาธุ
ดิฉันก็กำลังพยายาม รักษาจิตใจเพราะตอนนี้โลกธรรมคุกคามหนักมาก ตอนนี้กำลังอยู่ปากนรก ดิฉันกลัวที่สุดคือหลวงพ่อจะไม่มารับเพราะลูกคนนี้เลว ต้องแยกทางกันเดิน คิดแล้วชาสันหลังเลย ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง แต่ความตายเป็นของเที่ยง ต้องรีบแก้ ตื่นเช้ามาก็อาราธนาพระพุทธเจ้าขึ้นประดิษฐานบทศรีษะ แล้วปฏิญานว่าจะไม่ยอมให้กิเลส และนิวรณ์ขึ้นขี่คอ ไปเสมอกับพระได้ พยายามยกจิตออกจากกายให้พ้นจากสิ่งโสโครกเหมือนที่หลวงพ่อสอนไว้ สิ่งที่ หลวงพ่อเมตตาท่านเล่าเรื่องท่านมัฎฐกุลฑลีเทพบุตรบ่อยมาก คิดอะไรไม่อะไรก็คิดถึงพระพุทธเจ้าไว้ก่อน เพราะอาจจะตายวินาทีนี้ก็ได้ ก่อนนอนพุทโธ ตื่นนอนพุทโธ น่าจะเป็นทางออกที่หลวงพ่อให้ไว้สำหรับลูกที่กำลังคับขัน ...สาธุ
โมทนาสาธุกับคำสอนหลวงพ่อที่แบ่งปันครับโดนใจตัวกระผมมากเลยครับ...จะนำไปปฏิบัติครับ..ขอบคุณมากครับ