ได้ไปปฏิบัติธุดงค์ที่วัดท่าซุง เมื่อช่วงเดือนกุมภาพันธ์ 2555 ค่ะ
ช่วงฝึกเต็มกำลัง เห็นตัวเองไม่มีหัว (ชุดขาว) นั่งอยู่หน้ากลดที่พักในป่า
จึงตัดสินใจตายไม่กลัว เพราะ ปฏิบัติธรรมอยู่ ทันใดนั้นเปลี่ยนเห็นเป็นองค์พระวิสุทธิเทพ
แพรวพราวระยับขึ้นมาแทน
จึงอยากทราบว่าทำไมจึงเห็นตัวเองไม่มีหัว และทำกำลังใจถูกต้องหรือไม่ค่ะ
ขอฟังคำตอบด้วยคน อย่างน้อยก็น่าจะเป็นนิมิตหมายที่ดีนะคะ
ภาพที่เกิดขึ้นแบบไม่ได้ตั้งใจนั้น ความจริงคนอื่นจะตอบแทนนี้นก็ยาก หมายถึงผู้ถามก็คงเชื่อไม่สนิทใจนัก แต่ถ้าจะถามตามคำถามมานี้
น่าจะเหมือนเป็นการทดสอบกำลังใจว่า เรายังห่วงร่างกายหรือไม่ แล้วคุณก็ตัดสินใจได้เลย แสดงว่าคุณก็เข้าใจถูก และก็ทำใจได้ถูกต้องแล้ว
จึงทำให้เห็นตัวเป็นอย่างนั้น ถ้าทำกำลังใจไม่ถูกต้อง คงไม่เห็นภาพเช่นนั้น
การที่ตั้งคำถามมาแบบนี้ คงตอบได้ตามผลที่ได้รับอยู่แล้ว แต่คำถามนี้อาจจะอยากให้มีใครยืนยันด้วย ความจริงน่าจะถามต่อไปว่าจะทำอย่างไร
หรือรักษาอารมณ์อย่างไร ให้เป็นภาพนั้นทรงตัวอยุ่เสมอๆ
ขออนุโมทนาด้วยนะครับ
ทีมงานฯ
ขอโมทนากับท่านผู้ซึ่งทำจิตได้เช่นนั้น และขอต่อยอดการใช้วิปัสสนาญาณ ในการพิจารณาเกี่ยวกับขันธ์ ๕
ก่อนอื่น ก็ต้องขอนำคำสอนของพ่อมาอ้างถึง ในโอวาสครั้งสุดท้ายที่ท่านทรงเมตตาประทานให้ในวันรับแขก คือ ร่างกายเป็นทุกข์ เป็นนิจจัง เป็นทุกขัง
เป็นอนัตตา เสื่อมไปในที่สุด อย่ามายึดเกาะร่างกายพ่อเลย(พูดแบบย่อ แบบเต็ม ๆ ก็ต้องดูข้างกำแพงวิหารแก้ว ๑๐๐ เมตร ตอนนี้ไม่ทราบว่า
ยังมีอยู่หรือเปล่าค่ะ)
ค่ะ ร่างกายมันหาที่เกาะให้เราไม่ได้ฉันใด หัวของคุณก็เป็นอนิจจังเช่นกันคือมันไม่เที่ยง ก่อนเข้ากรรมฐานมันยังอยู่กับเรา พอเข้ากรรมฐาน ไหง มันไม่รักดี
ไปเสียจากเราเล่า
ถ้าเราสามารถมองตัวเรา ให้ไม่มีเหมือนหัวได้ ก็แน่นอนว่า เราไม่ยึดติด หรือเกาะร่างกาย ที่สุดของการไม่มีขันธ์ ๕ คือพระนิพพาน และที่นั่น
ก็จะมีแต่พระวิสุทธิเทพที่จะทรงอยู่ได้ เป็นความปรารถนา อันเป็นที่สุด จะหาความปรารถนาใดมาเปรียบมิได้ ก็ขอเป็นหนึ่งคน ที่ให้กำลังใจสหายธรรมท่านนี้
ขอให้จงรักษาความดีนี้ไว้ให้ทรงตัวและก้าวหน้าไปเรื่อย จนจิตสามารถละจากกายหรือขันธ์ ๕ หรือ สากยทิฏฐิได้อย่างมั่นคง ที่อยู่ถัดจากการละขันธ์ ๕
ก็เป็นพระนิพพานอย่างแน่นอน อย่างที่พ่อบอกว่า ตัดตัวเดียว คือ ขันธ์ ๕ ก็ไปพระนิพพานได้ หากเราพยายามทรงบารมี ๑๐ ไว้ แม้ไม่มั่นคง ก็ไม่เป็นไร พยายาม
มีความเพียร มีวิริยะ มีอุตสาหะต่อไป ใครจะพูดแดกดัน ใครจะดูหมิ่นดูแคลน ก็ไม่ต้องสนใจ การเงิน การงาน ไม่คล่องตัว ก็ไม่เป็นไร หนทางข้างหน้าของเรา
มีพระนิพพาน เป็นที่ ที่เราจะไป
หากเรารักในองค์สมเด็จพระสัมมาฯ องค์หลวงพ่อ และองค์หลวงพี่หลาย ๆ องค์ ที่มุ่งมั่นเพื่อพระนิพพานเป็นชาติสุดท้าย แล้ว เราก็ต้องฟันฝ่าอุปสรรค
ไปให้ได้ค่ะอย่างไร ก็ระวังท่านที่ปรารถนาพุทธภูมิด้วยนะค่ะ เดี๋ยวจะสอนไปกันคนละแนว เนื่องจากท่านยังต้องการเกิดเพื่อสร้างบารมีอีก
แต่เรามุ่งมั่นเพื่อพระนิพพานในชาตินี้ ก็คงต้องแยกหน่อยนะค่ะ เดี๋ยวจะสับสนเอา ที่พูดมิได้แปลว่า เราจะร่วมบุญกับท่านไม่ได้ แต่การสอน
เป็นการสอนเพื่อให้เราไปต่อ มีภพมีชาติ เพราะตัวเองก็เคยเจอ ฆราวาสที่เป็นหัวแถว ของกลุ่ม แล้วสอนอะไร ที่จิตเรามันบอกเราว่า ใช่หรือ? ???
ปรัศนีเต็มหัวเลย รอจนต้นเดือน พ่อมาสายลม ท่านก็จะเทศฯ ในสิ่งซึ่งเราสงสัยหรือได้รับการสอนมา ว่าที่ถูกต้องคืออะไร ซึ่งบางครั้ง พ่อมักจะพูดว่า
"หลวงพ่อว่า วันนี้จะพูดเรื่องนั้น แต่พระฯท่านมาบอกว่า ให้พูดเรื่องนี้ หากมีคนแม้เพียง ๑ คน จะบรรลุ มรรค ผล พระพุทธองค์ ก็จะไม่รีรอที่จะโปรดผู้นั้น
(ไม่ได้แปลว่า ท่านจะหมายถึงตัวเองนะค่ะ)
การปฏิบัติธรรม กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญมากค่ะ ยิ่งคนใกล้ ๆ ตัว ตั้งแต่ คนในครอบครัว เพื่อนสนิท และ ลูกหลานวัดท่าซุง ทั้งคนที่คบแบบห่าง จนใกล้ชิด จะมา
ทดสอบเราแบบ คาดไปก็คาดไม่ถึงค่ะ อย่าเพิ่งหมดกำลังใจเสียก่อนนะค่ะ
วันนี้เป็นวันมาฆบูชา วันที่คนเขาเรียกกันว่า พุทธชยันตี ๒๖๐๐ ปี (มีความหมายคือ พระพุทธองค์ทรงเทศนาโปรดสัตว์มา จวบจนวันนี้ ก็เข้าไป ๒๖๐๐ ปีแล้วค่ะ
จึงขอถือเอาฤกษ์นี้ ขอร่วมสนทนาธรรมด้วยค่ะ ขอให้ทุกคนที่ปรารถนาพระนิพพาน และมุ่งมั่นเพื่อให้บรรลุ มรรค ผล ในชาตินี้ ก็ให้ได้สมหวังกันทุกคนค่ะ
อีกอย่าง ขณะที่เขียน เพื่อนโทรมาบอกว่า วันนี้เป้นวันพุธ ขึ้น ๑๕ ค่ำ เป็นวันที่ พระอุปคุต จะมารับบิณบาตร ตอนเที่ยงคืน คือเริ่มทำเมื่อปีก่อน
เพื่อนจำได้ เลยโทรมาบอก ตัวเองลืมแล้ว แต่เดี๋ยวขอตัว ไปจัดเตรียมของก่อนนะค่ะ ขอให้ทุกคน ร่วมกันรับบุญจากพระอุปคุตท่านด้วยกันค่ะ
หากท่านใดอยากจะร่วมใส่บาตรกับท่าน ก็รอวันที่ ๒๘ พ.ย. ๕๕ เป็นวันลอยกระทงด้วยค่ะ วันพุธ ขึ้น ๑๕ ค่ำอีกรอบค่ะ ขอให้ทุกคนโชคดีค่ะ