ฤาษีทัศนาจร (เล่ม ๑) โดย..พระมหาวีระ ถาวโร (หลวงพ่อฤาษีลิงดำ)
webmaster - 6/10/08 at 18:36
ฤาษีทัศนาจร เล่มที่ ๑
สารบัญ
(เลือก "คลิก" อ่านได้แต่ละตอน)
01. บทที่ ๑ ปรารภเรื่องการตั้งโรงพิมพ์
02. สัพพะทานัง ธัมมะทานัง ชินาติ
03. ท่านจูเฬกสาฏก
04. ท่านจูเฬกสาฏก (ต่อ)
05. ท่านจูเฬกสาฏก (ต่อ)
06. บทที่ ๒ อานุภาพพระรัตนตรัย
07. พบพระพินิจอักษร (ทองดี)
08. รายชื่อผู้ร่วมทัศนาจร
09. ประวัติแม่น้ำปิง (แม่น้ำขุนภู )
10. เหตุเกิดแต่กามราคะ
11. บทที่ ๓ ดอยสุเทพ
12. ประวัติพระธาตุดอยสุเทพ
13. พระรัฐบาล
14. พ่อขุนทั้งสาม
15. ประวัติครูบาเจ้าศรีวิชัย
16. บทที่ ๔ ท่องน้ำตกแม่สา
17. เทวดาชวนขุดทอง
18. วิมานรออยู่
19. บทที่ ๕ เที่ยวเชียงดาว
20. วัดถ้ำเชียงดาว
คำปรารภ
หนังสือออกมาได้ เพราะคณะท่านสาธุชนต้องการพิมพ์เป็นอนุสรณ์ต้นปี ๒๕๑๘ หนังสือนี้จะเป็นที่ถูกใจหรือบาดใจใคร เจ้าของเรื่องไม่สนใจ
เพราะตามใจคนมากเท่าไรก็ไม่พ้นคนนินทา เรื่องตามใจคนจึงไม่มีในหนังสือนี้ และในอารมณ์ของเจ้าของเรื่อง
รูปหน้าปก ให้ออกแบบตามความโง่ในสมัยที่ท่องสวรรค์ดาวดึงส์ครั้งแรก ตามความต้องการของครูบาอาจารย์ ผู้อ่านๆแล้วจะเชื่อหรือไม่เชื่อ
เจ้าของเรื่องก็ไม่สนใจ ใครอยากรู้จริง ขอให้พยายามปฏิบัติตามคำสอนของพระพุทธเจ้าให้ครบถ้วน.
ฤาษีลิงดำ
๑๘ ธ.ค. ๑๗
(สมัยนั้นโรงพิมพ์ "สารธรรม" ช่วงหนึ่งทำกันที่ "บ้านสายลม" โดยทีมงานสมัครเล่น
ใครว่างก็ไปช่วยกัน)
ลิขสิทธิ์หนังสือทุกเล่มเป็นของ "เว็บวัดท่าซุง"
ตามพระราชบัญญัติการพิมพ์ 2537 และพระราชบัญญัติคอมพิวเตอร์ 2550
นายศุภเดช สืบตระหง่าน
ทนายความผู้รับมอบอำนาจ
webmaster - 24/10/08 at 16:34
(Update 24 ต.ค. 2551)
บทที่ ๑
ปรารภเรื่องการตั้งโรงพิมพ์
"........เวลานี้
ได้ทราบข่าวว่าบรรดาศิษยานุศิษย์ทั้งหลายตั้งใจจะสร้างเป็นโรงพิมพ์ขึ้น
ทั้งนี้ก็เพราะว่าหนังสือที่ออกให้บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายได้อ่านกันก็มีหลายวาระที่ไม่ทันความประสงค์ของบรรดาท่านพุทธบริษัท เพราะว่า หนึ่ง
ทุนการพิมพ์ไม่ใคร่จะมี
.........ประการที่สอง โรงพิมพ์ต่างๆไม่ค่อยจะว่าง ฉะนั้น ดร.ปริญญา นุตาลัย อาจารย์ฝ่ายธรณีวิทยาของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่
จึงได้ริเริ่มที่จะตั้งโรงพิมพ์ขึ้น เพื่อจัดพิมพ์คำสอนบ้าง แล้วก็สิ่งที่เป็นประโยชน์ เรื่องของพระพุทธศาสนาที่จะให้บรรดาท่านพุทธบริษัทได้รับทราบ
เอามาพิมพ์แจกกัน คือ ในราคาใกล้ราคาทุน ไม่หวังความร่ำรวยในการพิมพ์
.........เมื่ออาตมาเดินทางไปที่จังหวัดเชียงใหม่ คือ คืนวันที่ ๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๑๗ ไปถึงก็ใกล้เวลา ๒๔ นาฬิกา ขณะนั้น
ได้พาบรรดาพุทธบริษัทที่เป็นบริวารลิงทั้งหลายไปด้วย ทั้งนี้ก็เพราะว่าตั้งใจจะไปนมัสการพระที่ได้นามว่า สุปฏิปันโน คือ มีความประพฤติดี
ประพฤติชอบ ที่ไม่เมาไปด้วย ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข รู้ตัวอยู่เสมอว่าจะตาย แล้วก็คิดไว้ว่าถ้าตายแล้ว เราควรจะไปที่ไหน ไม่ได้มีความเมาในชีวิต
ไม่ได้มีความเมาในชีวิต ไม่ได้คิดหาความสุขในกามคุณ นี่ความดีของท่านทั้งหลาย เป็นที่เราควรจะบูชา
ในฐานะที่คณะของอาตมา มีความเคารพในองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพทธเจ้าเป็นเหตุ
เมื่อทราบว่าสาวกขององค์สมเด็จบรมโลกเชษฐ์ศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าซึ่งมีความดีอยู่ ยังมีมาก จึงได้พาบรรดาพุทธบริษัทไปเพื่อนมัสการ
แต่ทว่าท่านผู้อ่านทั้งหลายก็จงอย่าลืมว่า หัวหน้าคณะเป็นลิง และบรรดาพุทธบริษัทที่ตามไปก็คงจะไม่ใช่ใครอื่นไกลที่ไหน นอกจากกองทัพของพระราม
แล้วก็ไม่ใช่มีลิงแท้อย่างเดียว แถมมีนกกระจิบ นกกระจาบ นกกระจอก ทั้งเป็ด ทั้งไก่ ไปด้วยกันพร้อม เป็นอันว่าพ่อทัพเป็นสัตว์เดรัจฉาน
บรรดาลูกทัพทั้งหลายเหล่านั้น จะเป็นเทวดาหรือพรหมก็ตามใจ
ทีนี้ การไปของพวกเรา เราไปเพื่อแสวงหาความดี ทั้งนี้ก็เพราะว่าทราบอยู่ดีว่า ตัวเองน่ะมันดีไม่พอ ที่ว่าดีไม่พอก็เพราะว่า ยังมีความรู้สึกในรสของอาหาร
ยังมีความรู้สึกหนาว รู้สึกร้อน รู้สึกหิว รู้สึกกระหาย อาการปวดอุจจาระ ปัสสาวะ เป็นที่ไม่ชอบใจของพวกเรา และยิ่งไปกว่านั้น พวกเราก็อยู่ใกล้คนดีเกินไป
บรรดาพวกคนทั้งหลายก็คือ
ดีในเรื่องพอใจในความมีลาภ พอใจในความมียศ พอใจในสรรเสริญ พอใจในกามสุข เรื่องพระพุทธเจ้าไม่สรรเสริญ แต่ว่า ท่านก็นิยมกันว่าดี
พวกเราก็เลยต้องเรียกท่านว่า เป็นคนดี เพราะว่าท่านว่าตัวของท่านดี คนเราใครจะดีหรือไม่ดีนี่ ต้องถามตัวของเขาเอง เราจะไปรู้ดีกว่าเขาไม่ได้
แล้วความดีของท่านพวกนั้น เวลาที่พูดนี่เป็นวันที่ ๖ ธันวาคม ๒๕๑๗ ดีจนกระทั่งพากันเดินขบวนนำหน้าประชาชนไปทำศึกกับรัฐบาล
แล้วนอกจากนั้น ก็ยังมีท่านผู้ดีส่งเสริมท้ายว่า คนที่อยู่ในผ้ากาสาวพัสตร์ อันเป็นเครื่องหมายของพระพุทธศาสนาเดินขบวน ไม่มีมาตราใดๆจะลงโทษ ควรคิด
เพราะความดีของบรรดาสาวกขององค์สมเด็จพระธรรมสามิต แต่ทว่าสนใจในปฏิปทาของพระเทวทัต มีมากอย่างนี้ ฉะนั้น "ฤาษีจอมลิง"..ทราบไหม ว่าใครเป็นคนพูด ?
คนพูดนี่ไม่ใช่ใคร คือเจ้าลิงดำนั่นเอง เจ้าลิงดำพาพลพรรคทัศนาจร ทั้งนี้ก็เพราะว่า
ตั้งใจจะพักผ่อนอารมณ์ที่หมักหมมไปด้วยความดีของท่านผู้ทรงความเป็นผู้วิเศษ
จนกระทั่งลืมพระธรรมวินัยขององค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์ศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเสียสนิท ก็เลย จึงได้พากันคิดว่าไปแสวงหาพระที่ทรงสุปฏิปันโนกันดีกว่า
สุปฏิปันโน เขาแปลว่ายังไง "สุปฏิ" แล้วก็ "ปันโน" เขาเรียกว่า ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ ประกอบไปด้วยคุณธรรมพิเศษ ที่องค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์ทรงแนะนำ
แล้วท่านก็ปฏิบัติตาม อย่างนี้เราเรียกกันว่า "สุปฏิปันโน" เราจะไปทึกทักว่าท่านเป็นพระอรหันต์ เราก็พูดไม่ได้
แต่ทว่าเรามาดูจริยาของท่านต่อไปว่าท่านองค์ไหนท่านเป็นพระอะไร ก็ฟังเสียงท่านพูด
แต่เอายังงี้ดีกว่า ก่อนที่จะพูดถึงเรื่องอื่น เราก็มาพูดกันถึงการตั้งโรงพิมพ์เสียก่อน ทั้งนี้ก็ขอท่านบรรดาพุทธศาสนิกชน
ผู้เป็นสาวกขององค์สมเด็จพระชินวรโปรดทราบ ว่าหนังสือที่ออกจากโรงพิมพ์โรงนี้เป็นเล่มแรก ก็เป็นหนังสือทำนองเดียวกันกับหนังสือประวัติหลวงพ่อปาน ฉะนั้น
ใครที่จะนำเรื่องราวต่างๆที่หนักสมองเกินไปมาบรรจุในเล่มนี้ จึงยังไม่ยอมรับ แล้วก็จะถือแบบนี้เป็นแบบฉบับตามที่ท่านบงการมา
คำว่า ท่าน เป็นใคร ชาวบ้านไม่ต้องรู้ เพราะว่านี่อย่าลืมว่าลิงพูด ไม่ใช่คนพูด
คนที่สั่งการมาถึงลิง ท่านทั้งหลายอาจจะรู้ภาษาไม่ได้ ท่านสั่งการมาบอกว่า หนังสือของฉันจะต้องห่วงใยเด็กให้มากกว่าผู้ใหญ่ การจะนำอะไรออก จะพูดอะไรลงไป
ก็ขอให้สนใจกับเด็ก ไม่ต้องสนใจผู้ใหญ่
ทั้งนี้ก็เพราะว่าผู้ใหญ่มีความดี พอมีความรู้ รับผิดชอบพอ ดีไม่ดีเขาก็ดีกว่าคนพูด อย่าไปตั้งหน้าตั้งตาสอนผู้ใหญ่
เราตั้งหน้าตั้งตาคุยกับบรรดาเด็กทั้งหลายดีกว่า เพราะคุยกับเด็กสบายใจกว่าคุยกับผู้ใหญ่ ยังไงๆเขาก็ถือว่าคนที่คุยกับเด็กก็คือเด็กนั่นเอง ไม่ใช่ผู้ใหญ่
ถ้าจะทำอะไรผิดลงไปบ้าง ถ้าเป็นเด็กเล็กเขาก็ไม่ปรับ ถ้าเด็กใหญ่หน่อยเขาก็ปรับครึ่งเดียว มันปรับไม่เท่าผู้ใหญ่
ฉะนั้น ผู้พูด ในฐานะที่เป็นลิง เมื่อเป็นลิงเด็กเข้าด้วยแล้ว ก็เลยหมดราคา เพราะคุกตะรางเขาไม่ได้ตั้งไว้ใส่หมาหรือใส่ลิง รถยนตร์ เรือยนตร์
เขาไม่มีเขียนไว้บอกผู้โดยสารที่เป็นลิงหรือสุนัข เขาเก็บราคาเท่านี้ นี่มันสบายดี
อ้าว...นี่คุยเรื่องอะไรมากไป มาว่ากันถึงเรื่องการตั้งโรงพิมพ์ เมื่อไปถึง ดร.ปริญญา ก็มารายงานว่า อยากจะหาเครื่องพิมพ์มาจัดพิมพ์กันเสียเอง
เพราะไปจ้างเขาพิมพ์ราคาก็แพง เวลาก็ไม่ทันการ ถ้าเราทำกันได้ เวลาก็ทัน ราคาก็ถูก บรรดาท่านผู้ตั้งใจอ่านก็ไม่ต้องเสียสตางค์มาก เรื่องนี้เห็นด้วย
เพราะว่าเมื่อ ๒-๓ วันนี้ มีพ่อหนุ่มน้อยคนหนึ่ง มาจากจังหวัดอ่างทอง มือถือ หนังสือประวัติหลวงพ่อปาน มาด้วย
แกมาถึงก็กราบ พอกราบแล้วแกก็บอกว่า หนังสือแบบนี้มีไหมขอรับ ก็ตอบว่ายังมีอยู่ เพราะว่าเพิ่งพิมพ์เสร็จ เลยถามเธอว่า หนังสือเล่มนี้เธอต้องการไปทำไม
แกก็รายงานว่า หนังสือเล่มนี้เพื่อนเขาซื้อมาจากจังหวัดสมุทรปราการ ซื้อมาคราวละ ๑๐ เล่มบ้าง ๒๐ เล่มบ้าง เอามาแจกแก่บรรดาเพื่อนๆกัน
จะได้อ่านโดยทั่วถึงกัน แต่ถึงกระนั้นก็ดี ยังไม่เป็นที่เต็มความประสงค์ เพราะคนต้องการอ่านมีอีกมาก
ก็เลยถามเธอว่า เพื่อนของเธอน่ะเขาซื้อมาราคาเท่าไร เธอก็ตอบว่า ซื้อมาในราคาเล่มละ ๑๐๐ บาท สบาย.....นี่ทางสำนักจัดการ คือท่านเจ้ากรมสื่อสาร ทอ.
ได้แก่ พล.อ.ต. ม.ร.ว. เสริม สุขสวัสดิ์ จัดการช่วยร่วมทุนกันพิมพ์ขึ้น บางครั้งก็จำหน่ายไปในอัตรา เล่มละ ๒๐ บาท บางคราวก็ ๒๕ บาท
มาปัจจุบันนี้ ๓๐ บาท เป็นอย่างสูงสุด ไม่มีราคาสูงกว่านี้ ที่จำหน่ายออกตามนี้ก็เพราะว่าจำหน่ายในราคาใกล้ทุน
แต่ทว่าพ่อเจ้าประคุณไปซื้อกันมาเล่มละ ๑๐๐ นี่สิ อย่างนี้ ดร. ปริญญา จึงได้คิดว่าจัดพิมพ์เสียเองดีกว่า จะได้ทันความประสงค์ เวลาที่เขาขายเล่มละ ๑๐๐
น่ะ เขาบอกว่า เวลานี้หนังสือขาดคราว ดีไม่ดีหนังสือไม่ขาดเขาก็บอกว่าขาด เพราะคนปลายทางไม่รู้
เพราะว่าหนังสือทั้งหมดนี้ ไม่ได้วางขายในตลาด มีอยู่ในที่ ๓ แห่ง ที่เป็นต้นก็คือ บ้าน พล.อ.ต. ม.ร.ว. เสริม สุขสวัสดิ์ ที่ซอยสายลม อีกจุดหนึ่งก็ที่
วัดจันทาราม (ท่าซุง) หรือที่เรียกกันว่า "ศูนย์ปฏิบัติพระกรรมฐานศิษย์หลวงพ่อปาน วัดบางนมโค" หรือเรียกอีกนัยหนึ่งว่า "อาศรมฤาษีลิงดำ"
ซึ่งตั้งอยู่ที่ วัดท่าซุง อำเภอเมือง จังหวัดอุทัยธานี
แต่ถ้าจะติดต่อควรใช้ว่า "อาศรมฤาษีลิงดำ" หรือ "ศูนย์ปฏิบัติพระกรรมฐาน" ซึ่งตั้งอยู่ที่วัดท่าซุง อำเภอมโนรมย์ จังหวัดชัยนาท
ถ้าติดต่อตามนี้สะดวกกว่า คือว่าอยู่ใกล้อำเภอมโนรมย์ ทางไปรษณีย์อำเภอมโนรมย์สงเคราะห์ส่งให้ถึงวัด
(หมายเหตุ : ปัจจุบันนี้ วัดท่าซุง อยู่ในเขต อำเภอเมือง จังหวัดอุทัยธานี)
◄ll กลับสู่ด้านบน
<< โปรดติดตามตอนต่อไป >>
webmaster - 6/11/08 at 17:41
(Update 6 พ.ย. 2551)
สัพพะทานัง ธัมมะทานัง ชินาติ
"..เมื่อดร. ปริญญามาปรารภ ก็เลยบอกว่า ดีนี่..ทำได้มันก็ดี แกก็บอกว่าไม่มีทุน เวลานั้น การเดินทางไปเชียงใหม่ไปกันหลายท่านด้วยกัน ประมาณ ๕๐ คน
จึงได้บอกกับ ดร. ปริญญา บอกว่า เอายังงี้ก็แล้วกัน ตอนเช้าก็ลองไปปรารภกับบรรดาท่านพุทธบริษัท
ดร. ปริญญาก็ทำตามนั้น ก็ปรากฎว่าทันทีที่พูด พันโทแพทย์หญิง วีวรรณ คำนวณกิจ รับให้ทุนสำรอง ๒๐๐,๐๐๐ บาท เป็นเงินยืมบ้าง
ทำบุญด้วยบ้าง แล้วก็ พันตำรวจเอก (พิเศษ) สมศักดิ์ สืบสงวน รับภาระอีกจุดหนึ่ง แล้วก็มีคนหลายคนด้วยกัน ร่วมกันตามกำลังศรัทธา
ตามที่บรรดาท่านผู้อ่าน จะทราบชื่อท่านผู้มีศรัทธาร่วมในการสร้างโรงพิมพ์ครั้งนี้ ตอนท้ายหนังสือเล่มนี้ว่ามีใครบ้าง แล้วก็ใครออกมาเท่าไร
แต่ว่าการตั้ง ซื้อเครื่องต่างๆ ต้องใช้เงินทั้งหมดประมาณ ๔๐๐,๐๐๐ บาท เป็นอันว่าเงินที่ได้มามันก็ไม่พอ เพราะว่าอุปกรณ์ต่างๆ มันมีเยอะ ค่อยทำค่อยไป
เป็นหนี้เขาไปบ้างตามอัธยาศัยของ "คณะลูกศิษย์ฤาษีลิงดำ" เพราะว่าโต้โผเองก็จอมหนี้ เป็นหนี้ปีหนึ่งเป็นล้านๆ สบาย อ้ายเรื่องล้านๆ นี่มันไม่น่าหนักใจ
เพราะว่าเทวดาฤาษีลิงดำหัวแกก็ล้านอยู่แล้ว
อันดับแรก แกก็มีทุนอยู่หนึ่งล้านแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "ท่านเจ้าพระยาโกษาปาน" หรือ "เจ้าพระยาโกษาป่อง" ซึ่งเป็นน้อง "เจ้าพระยาโกษาเหล็ก"
ที่บรรดาเด็กให้สมญาว่า "เจ้าพระยาโกษาป่อง" (อันนี้ไม่ใช่ตัวจริง เขาสมมติขึ้น) นี่ท่านก็มีทุนประจำอยู่หนึ่งล้านเหมือนกัน
แต่สองล้านของฤาษีลิงดำ หรือพระยาโกษาป่องนี่ใช้ไม่หมด เพราะว่าเทิดทูนไว้บนศีรษะ เลยไม่ต้องใช้กัน ถ้าใครจะมาทวงเงินในอัตราหนึ่งล้านบาท
ก็บอกว่าเอาเลย พ่อเทวดาอยากได้ดึงเอาไปเลยจากหัว ถ้าดึงเอาไปไม่ได้แสดงว่าคนดึงไร้สมรรถภาพ เป็นอันว่าหนี้สินไม่ต้องเอากัน
นี่เป็นอันว่าเวลานี้ เรื่องของโรงพิมพ์นี่ตั้งขึ้นมาได้แล้วแต่เงินมันไม่พอ ถ้าบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายสนใจ อยากจะบำเพ็ญกุศลด้วย จะช่วยกันคนละ ๕
สตางค์ ๑๐ สตางค์ สลึง สองสลึง ทำได้ตามอัธยาศัย ติดต่อได้ที่พระยาโกษาป่อง น้องชายพระยาโกษาเหล็ก
หือ..อ้าว ! นี่เขาตายไปนานแล้วนี่ไม่ใช่หรอก หรือติดต่อได้ที่ ดร. ปริญญา นุตาลัย แล้วก็น้องสาวคือ คุณชาลินี เนียมสกุล หรือว่า คุณเฉิดศรี
สุขสวัสดิ์ ณ อยุธยา ภรรยาเจ้ากรมสื่อสาร ท.อ. หรือว่าที่เจ้ากรมสื่อสาร ท.อ. หรือว่าคณะบริษัททั้งหมด มีจุดสำคัญอีกสองจุดก็คือ พ.ท.แพทย์หญิง วีวรรณ
คำนวณกิจ แห่งโรงพยาบาลพระมงกุฏ แล้วก็ พ.ต.อ. (พิเศษ) สมศักดิ์ สืบสงวน รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลตำรวจ ติดต่อได้ตามนี้
ทีนี้เรามาคุยถึงอานิสงส์ของการตั้งโรงพิมพ์ โรงพิมพ์นี้ตั้งขึ้นมิใช่ตั้งขึ้นเพื่อหาความร่ำรวย
คือช่วยให้บรรดาท่านพุทธบริษัทได้มีความเข้าใจดีในพระพุทธศาสนาตามความรู้ความสามารถที่จะพึงกระทำกันได้
ก็เป็นอันว่าถ้าจะรวมลงไปตามคำสั่งสอนที่องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสเป็นอานิสงส์ ก็ต้องสรุปลงในคำว่า
ธรรมทาน ที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสเป็นพระบาลีว่า
สัพพทานัง ธัมมทานัง ชินาติ ซึ่งแปลเป็นใจความว่า
การให้ธรรมเป็นทานย่อมชนะทานทั้งปวง คือหมายความว่าคนให้ธรรมเป็นทาน
ธรรม มาจากตัวหนังสือ สร้างความรู้ให้ปรากฎ อันนี้องค์สมเด็จพระบรมสุคตบอกว่า เป็นการให้ปัญญา
ตัวอย่างพระสารีบุตร อัครสาวกฝ่ายขวาขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งไม่มีพระสาวกองค์ใดมีปัญญาเกินพระสารีบุตร นี่เป็นตัวอย่าง
ฉะนั้น เมื่อบรรดาพุทธบริษัทที่ร่วมใจกันร่วมคิด ร่วมใจกันในการพิมพ์หนังสือ ร่วมทุน ก็ชื่อว่าทุกคนร่วมกันสร้างความดี
ช่วยกันให้ปัญญาแก่บรรดาท่านพุทธบริษัท อานิสงส์ใดที่องค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า กล่าวไว้ในเรื่องพระสารีบุตรฉันใด
ท่านทั้งหลายที่ร่วมมือร่วมใจ ร่วมแรง ร่วมทุน ย่อมมีผลเช่นเดียวกับพระสารีบุตร
นี่ว่าถึงอานิสงส์ย่อๆ แล้วก็การที่ท่านทั้งหลายทำบุญตามนี้ กระทำแบบ ตุลิตะ ตุลิตัง สีคะ สีคัง รู้ภาษาหรือเปล่า จะไปรู้อะไร
ก็เจ้าลิงถุงมันพูดภาษาอะไรก็ไม่รู้ มันภาษาลิงไม่ใช่ภาษาคน เขาเรียกว่า เร็วๆ ไวๆ
ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะเวลาเช้าของวันที่ ๑๖ พฤศจิกายน เมื่อ ดร. ปริญญาพูดขึ้น เรื่องนี้ก็สำเร็จทันทีโดยฉับพลัน เวลาผ่านไปไม่ทันถึงครึ่งชั่วโมง
เรียกว่าทุกคนรับไว้ด้วยศรัทธาแท้ ตานี้เรียกว่า..ไอ้งานนี้เป็นงานรวดเร็วทันใจ..!"
(หมายเหตุ - การที่หลวงพ่อกล่าวว่า "พระยาโกษาปาน" หรือ "พระยาโกษาป่อง" นั่นหมายถึงท่านพูดล้อเล่นกับ พล.อ.ท.ม.ร.ว.เสริม
ศุขสวัสดิ์ เพราะเหตุว่า "ท่านเจ้ากรมเสริม" เคยเป็นน้องของท่านมาก่อนนั่นเอง)
ll กลับสู่ด้านบน
<< โปรดติดตามตอนต่อไป >>
webmaster - 7/11/08 at 10:07
(Update 7 พ.ย. 2551)
ท่านจูเฬกสาฏก
"...การบำเพ็ญกุศลที่องค์สมเด็จพระทศพลบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้ากล่าวว่าต้องเร็วๆไวๆ ยกตัวอย่าง ท่านจูเฬกสาฎก ท่านมีความยากจนมาก
อยู่ด้วยกันสองคนตายาย มีผ้านุ่งกันคนละผืน แต่ผ้าห่มมันผืนเดียวกัน เวลาผัวออกจากบ้านเมียก็ไปไหนไม่ได้เพราะพราหมณ์ไปไหนต้องห่มผ้า
เวลาเมียออกจากบ้านผัวก็ไปไหนไม่ได้ เพราะว่าผ้าห่มมันผืนเดียว ดีเหมือนกัน จะได้ไม่แย่งกันออกจากบ้าน บ้านจะได้มีคนเฝ้า
เมื่อทราบว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ครั้งแรกจะไปเทศน์โปรดท่านจูเฬกสาฎก ผู้เป็นสามีจึงได้ถามภรรยาว่า เธอจะไปฟังเทศน์เวลากลางวัน
หรือว่าเธอจะไปฟังเทศน์ในเวลากลางคืน ภรรยาก็บอกว่า ฉันจะไปฟังเทศน์ในเวลากลางวัน กลางคืนน่ะขี้เกียจไป ไม่ค่อยจะเห็นอะไร กลัวผีด้วย
(แกกลัวหรือไม่กลัวก็ไม่รู้ เจ้าลิงมันพูดส่งไปยังงั้น มันเดาๆเอาเพราะว่าเจ้าลิงนี่เดิมทีมันรู้จักกลัวผีเป็นกำลัง ก็เลยคิดว่าชาวบ้านเขากลัวด้วย
นี่อ้ายคนเราน่ะมันเป็นอย่างนี้นะ ถ้าตัวเองแล้วล่ะก็ จะนึกว่าคนอื่นเขาเลวเสมอด้วยตน ยังเรื่องมีเยอะ จะไต่ไปละ เรื่องมันจะยุ่ง)
เป็นอันว่าตอนกลางคืนท่านจูเฬกสาฎกก็ไปฟังเทศน์ เมื่อเวลาฟังเทศน์ตอนหัวค่ำ มันเกิดศรัทธาขึ้นมา อยากจะถวายผ้าผืนเดียวที่มีอยู่
(ทั้งผัวทั้งเมียมีผืนเดียวใช้สองคน) แก่พระพุทธเจ้า แต่มัจฉริยะความตระหนี่ จะว่าความมัจฉริยะความตระหนี่ มันก็ไม่ถูก เรียกว่าอาศัยความห่วงใยจะดีกว่า
แต่พระบาลีท่านบอกว่าความตระหนี่มันเกิด คิดว่าถ้าถวายแก่พระพุทธเจ้าเสียแล้ว พรุ่งนี้ท่านยายที่อยู่ที่บ้านออกจากบ้านไม่ได้ ไม่มีโอกาสมาฟังธรรมก็จะแย่
เลยไม่ให้
พระพุทธเจ้าก็สำคัญเหมือนกัน ดีเหลือใจ เทศน์ไม่ยอมหยุด เทศน์ไปถึงยามที่สอง แกก็ตั้งท่าจะเปลื้องผ้าถวาย ไอ้จิตใจที่ห่วงท่านยายก็เกิดขึ้น
เกรงว่าวันพรุ่งนี้จะไม่มีโอกาสมาฟังเทศน์ เอายับยั้งไว้ พระพุทธเจ้าก็ไม่เลิกเทศน์สำคัญเหมือนกัน เทศน์ต่อไปถึงยามที่สาม ตานี่แกก็คิดจะถวายอีก
แต่ถวายไม่ได้เพราะว่าห่วงยาย ถึงยามที่สี่ เวลาใกล้จะสว่าง แกตัดสินใจยายเยย..กูไม่ห่วงมันละ ไม่เอา..นานๆ จะพบพระนี่
ตั้งแต่เกิดมาจะเข้าโลงเข้าหลุมอยู่แล้วนี่ ไม่เคยเห็นพระอะไรเทศน์ดีอย่างนี้เลย แหม..พูดถึงอานิสงส์นี่ฟังแจ๋วเลย ชื่นอกชื่นใจ ไม่ได้ ไม่ได้
ยายมันจะมีมาได้ฟังเทศน์หรือไม่ฟัง มีผ้าหรือไม่มี ช่างหัวมัน ดีไม่ดีพรุ่งนี้กลับไปบ้านถ้ายายไม่มีผ้าห่มจะแก้ผ้าให้แกห่มมา เราอยู่บ้านไม่เป็นไร
นุ่งลมห่มฟ้านอนเสียในห้องมันก็ไม่อายใคร หมดเรื่อง
ตัดสินใจเพียงเท่านี้ ท่านตาจูเฬกสาฎกเปลื้องผ้าไปถวายพระพุทธเจ้า อ้ายผ้าของแกมันมีผืนเดียว สองคนร่วมกันใช้มันก็เก่าแสนเก่า
วางไปที่เท้าของพระพุทธเจ้า กลับถอยออกมาเปล่งวาจาว่า
"ชิตังเม...ชิตังเม.."
เอาเข้าแล้ว..เจ้าลิงทำพิษแล้ว อ้ายหนู..ลูกหลานทั้งหลายนี่ ฟังตาลิงปู่ลิง ทวดลิง มันพูด ชิตังเม ชิตังเม นี่ ลูกหลานรู้เรื่องไหม ไม่ใช่ "ชิแตงเม
ชิแตงเม" นะ "ชิตังเม ชิตังเม" นี่ เขาไม่ได้แปลว่าคนขี้เหนียวสตางค์ "ชิตังเม ชิตังเม"
"ชิตัง" เขาแปลว่า ชนะแล้ว "เม" เขาแปลว่า เรา "ชิตังเม ชิตังเม" แปลว่า "เราชนะแล้ว เราชนะแล้ว" แกร้องเสียงหลง ประกาศก้องต่อหน้าพระพุทธเจ้า
พร้อมด้วยบรรดาพุทธบริษัท
เวลานั้นพระเจ้าปเสนทิโกศลบรมกษัตริย์ พระบรมท้าวเธอนำกองทัพไปรบกับข้าศึกที่ยกมารุกรานพระนคร จอมบพิตรอดิศรขับไล่ข้าศึกไปแล้วกลับมา
จึงเข้ามาเฝ้าองค์สมเด็จพระประทีปแก้วในคืนนั้นด้วยความเคารพ ยังไม่แวะเข้าบ้านก่อน เมื่อพระองค์ได้ทรงสดับเสียงอีตาพราหมณ์ "ชิตังเม ชิตังเม" ประกาศว่า
"เราชนะแล้ว เราชนะแล้ว"
พระองค์ก็ทรงแปลกพระทัย จึงให้อำมาตย์ผู้ใหญ่เข้าไปถามว่า อีตาเฒ่านั่นแกมันชนะอะไรของแกนะ นี่เราไปรบทัพจับศึกกลับมาแล้ว
ยังไม่เข้าพระราชนิเวศน์เขตพระนคร จอมบพิตรอดิศรจึงได้บอกอำมาตย์ผู้ใหญ่ว่า ไปถามอีตาขรัวนั่นซิว่าแกชนะอะไรของแก ท่านนายทหารอำมาตย์ผู้ใหญ่
เป็นนายทหารด้วย เป็นอำมาตย์ด้วย
(สมัยนั้นเขาใช้นายทหารปกครองบ้านเมือง เวลารบเป็นนายทหาร เวลาปกติเป็นข้าราชการพลเรือนแบบประเทศไทยสมัยโบราณ ถึงปัจจุบัน
ถ้าลงเอาพลเรือนเฉยๆ เข้ามาปกครองประเทศบ้านเมืองมันไม่เป็นเรื่อง ระเบียบวินัยมันไม่ดี เพราะว่าประเทศของเรานี้ต้องใช้ทหารคุมตลอดเวลา คอยดูต่อไปก็แล้วกัน
ข้างหน้าในอนาคตอันใกล้ ถ้าทหารวางมือเมื่อไรประเทศไทยก็สบายเมื่อนั้น เราจะมีทรัพย์สินเสมอกัน คือทุกคนจะได้มีโอกาสทำกำไรให้เจ้านายเอาไปกินไปใช้ให้หมด
เหลือเท่าไรตัวอด มีกินหรือไม่มีกินก็ไม่เป็นไร)
นี่แหละบรรดาท่านทั้งหลาย เมื่อนายทหารชั้นผู้ใหญ่เข้าไปใกล้จึงไปถามว่า ลุง..พระราชาทรงให้ถามว่าลุงน่ะชนะอะไร จึงกล่าวออกไปว่า ชิตังเม ชิตังเม
แกก็เลยบอกว่า
"นี่คุณ..ฉันน่ะชนะความตระหนี่ขี้เหนียวนา ฉันตั้งใจจะถวายผ้ากับองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าตั้งแต่หัวค่ำ
แต่ว่าเกรงใจยายที่บ้านแกมันไม่มีผ้าจะห่มน่ะซิ เลยให้ไม่ได้ มาตอนสุดท้ายใกล้สว่างนี่ ก็เลยตัดใจ เอาละ..ยายแกจะมีหรือไม่มีก็ตามใจ..ฉันถวาย
ฉันจะทำบุญจะเป็นทุนเอาไปสวรรค์ พระพุทธเจ้ากล่าวอย่างนั้น ว่าคนให้ทานมีอานิสงส์มาก เกิดแล้วไม่มีความยากจนเข็ญใจทุกๆชาติจนกว่าจะเข้านิพพาน
ถ้าไปอยู่บนสวรรค์ มีวิมานสวยอร่าม มีวิมานทอง วิมานอะไรก็ช่าง
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มีผู้หญิง คือนางฟ้าเยอะแยะ อย่างขี้หมูขี้หมา ๕๐๐ คน
แต่คนใดได้บำเพ็ญกุศลกับองค์สมเด็จพระทศพลบรมศาสดาด้วยความเลื่อมใสจริงๆก็จะมีนางฟ้าที่เป็นผู้หญิงตั้งพันสองพัน หมื่นสองหมื่นคน โอ้โฮ...มันเก๋แบบนี้
ฉันเห็นท่ามันดีนี่ ชาตินี้ฉันมีเมียคนเดียวเลี้ยงไม่ค่อยจะไหว ช่วยกันทำงานเกือบตายมันก็ไม่ค่อยจะพอกิน
แต่ว่าองค์สมเด็จพระมุนินท์บอกว่าเป็นเทวดานี่ไม่ต้องทำมาหากินหรอก สบายทุกอย่าง มีความสุขทุกอย่าง เมียทุกคนไม่ทะเลาะกัน
มีมากเท่าไรก็ได้กฎหมายไม่ห้าม นั่น เอ นี่บาลีนี่เขาไม่ได้ว่าอย่างนี้นา ลูกหลานทั้งหลายฟังหลวงตาพูดละฟังให้ดีนา นี่มันว่าเลยบาลีไปเสียแล้ว
แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจโกหกหรอก พูดตามความรู้สึกของตัวเอง
ความจริงเทวดาเขาเป็นยังงั้นจริงๆ เขาไม่หึงเขาไม่หวงกันนะ เขาไม่มีเรื่องยุ่ง เพราะมีความเป็นอยู่อย่างเป็นสุข บ้านไม่ต้องเช่า ข้าวไม่ต้องซื้อ
ไม่หนาว ไม่ร้อน ไม่หิว ไม่กระหาย ไม่ป่วยไข้ไม่สบาย ร่างกายไม่ทรุดโทรม แล้วก็มีร่างกายทรงแต่ความสวยสดงดงาม มีความสุขทุกอย่าง จะไปไหนไม่ต้องใช้รถ
ไม่ต้องใช้เรือ เหาะไป นึกปั๊บถึงปุ๊บ สบายใจ นี่ เมืองเทวดามันเป็นยังงั้น
แกก็เลยบอกว่า เมื่อองค์สมเด็จพระทรงธรรม์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านพูดอย่างนี้นี่ ก็ฉันเป็นคนเชื่อพระพุทธเจ้า ฉันก็เชื่อน่ะซิ
เมื่อเชื่อแล้วที่ถวายตอนหัวค่ำไม่ได้ก็เพราะว่าจนใจ อียายเฒ่ามันอยู่ที่บ้าน เขาบอกว่าเขาจะมาฟังเทศน์ตอนกลางวัน ทีนี้ได้ฉันมาฟังตอนกลางคืนก็เกรงไปว่า
ตอนกลางวันเขามาจะไม่มีผ้าห่ม คิดไปคิดมา คิดมาแล้วตั้งแต่หัวค่ำจนกระทั่งใกล้สว่างจึงตัดสินใจได้ ว่ายายจะมีผ้าหรือไม่มีก็ช่าง
เราจะถวายผ้าผืนนี้แก่พระพุทธเจ้า ถ้ากลางวันยายอยากจะมาฟังเทศน์ ก็จะแก้ผ้าที่นุ่งนี่แหละให้ยายห่มมา
(เรื่องตอนนี้เลยบาลีไปหน่อย เพราะบาลีไม่ได้พูดอย่างนี้ ไม่พูดถึงตอนแก้ผ้า นึกเอาเอง แต่ความจริงมันก็ควรจะเป็นแบบนั้น)
และตัวเองได้ฟังเทศน์ชื่นใจแล้ว แต่ก็มีความน่าห่วงยาย ถ้าไม่คิดตามนี้แล้วก็ให้ไม่ได้ ตัดสินใจไม่ได้ แกคงจะคิดตามลิงนะ เอ้อ...ฟัง ลูกหลาน
ฟังแล้วเข้าใจไว้ด้วยนะ ว่าปู่ย่าตายายของหลานนะเป็นลิง ปรกติไม่ได้นุ่งผ้า ไอ้เรื่องการแก้ผ้านี้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาๆ เราได้โชว์เชพ โชว์ส่วน
โชว์สัดต่างๆ รู้กันชัดว่าใครเป็นยังไงๆ เลือกได้ตามอัชฌาสัย ไม่ต้องไปนั่งสงสัยเสียใจในวันหลัง เพราะสิ่งที่เราต้องการนั้นไม่เป็นไปตามความประสงค์
ไม่เป็นที่พอใจ
เมื่อตาจูเฬกสาฎกพราหมณ์น่ะแกพูดอย่างนี้ เมื่อท่านอำมาตย์ผู้ใหญ่มีความเข้าใจจึงได้ไปกราบทูลพระเจ้าปเสนทิโกศลบรมกษัตริย์
เมื่อพระบาทท้าวเธอทรงทราบก็ปลาบปลื้มใจ บอกเอ้อ...พราหมณ์นี้จนขนาดนี้เชียวนะยังทำบุญได้ ผ้าผืนเดียวสองคนผัวเมียแบ่งกันใช้ ผลัดกันใช้คนละเวลา
เขายังกล้าตัดสินได้ ก็นี่เราเป็นพระราชา นี่มันเรื่องเล็ก ไอ้เรื่องผ้าผ่อนท่อนสไบ ถ้ามันเกินวิสัยให้ได้ตามอัธยาศัย ถ้าไม่มีก็ให้ไม่ได้เหมือนกัน
แต่ว่าท่านเกิดมีความเลื่อมใสในพราหมณ์เป็นกรณีพิเศษที่มีความเลื่อมใสในองค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์ จึงได้บอกให้อำมาตย์ผู้นั้นไป
ไปในวังฉัน ไปบอกพระนางมัลลิกาเทวีว่า ฉันต้องการผ้าที่ฉันใช้เองอย่างดีที่สุด ผ้าสาฎก ผ้าสาฎกอย่างดีที่สุดที่ฉันใช้สองผืน ไปเร็วๆ
ไปให้มันทันใจฉัน ฉันเป็นคนใจเร็ว
(ไอ้นี่ความจริงพระเจ้าปเสนทิโกศลท่านเป็นคนใจเร็วหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไอ้คนพูดนี่มันลิง ลิงนี่มันใจเร็ว) ไอ้หมอนั่นก็วิ่งตื๋อ วิ่งหรือไม่วิ่งก็ช่าง
พระราชาบอกว่าเร็วก็วิ่งส่ง
(เอ่อ...พ่อหนูลูกหลานทั้งหลายฟังไว้แล้วก็จำ ถ้าผู้ใหญ่สั่งว่าเร็วแล้ว วิ่งตะบันเลย ทำให้ทันใจผู้ใหญ่ เรียกว่าเราทำงานดีด้วย
ถูกระเบียบและก็ถูกใจผู้ใหญ่ด้วย ลูกหลานทั้งหลายไม่ต้องห่วง ว่างานของเรามันจะเลวจะด้อย มีความดีน้อยกว่าบุคคลอื่น ไม่ต้องกลัว ทำงานให้มันดีด้วย
ทันใจด้วย และก็ถูกใจผู้ใหญ่ด้วย รับรองว่าถ้าปริญญาสามประการนี้ครบถ้วนเมื่อไร ลูกหลานเอ๋ย...ความรุ่งเรืองมันเกิดในชาติปัจจุบันสัมปรายภพ
แต่ระวังให้ดีนะ อย่าไปตามใจผู้ใหญ่ที่มีสันดานเป็นเปรตเข้า แต่ถ้าหากเราพอใจนิสัยเปรตก็ไม่เป็นไร เวลาตายเราก็เป็นเปรตได้เหมือนกัน
ถ้าตามใจผู้หลักผู้ใหญ่ที่ท่านเป็นสัตว์นรก เราเองเราตายไปก็เป็นสัตว์นรกได้อย่างท่าน ถ้าตามใจท่านที่เป็นเทวดา ทำถูกใจท่าน เวลาตายเราก็เป็นเทวดาได้
หากว่าตามใจท่านที่เป็นพรหม เวลาเราตายเราก็เป็นพรหมได้ ถ้าตามใจท่านที่ไปพระนิพพาน คือเป็นพระอริยเจ้า พอใจในปฏิปทาของท่าน
อย่างลูกหลานทั้งหลายที่เดินทางไปด้วยกัน อย่างนี้เราก็เป็นพระพุทธ...เอ้ย ไม่ใช่ เราก็ไปนิพพานได้ จะล่อเป็นพระพุทธเจ้าได้
ขืนไปแย่งกันคราวเดียวหลายองค์ ได้ฟัดกันปากแตกไปเท่านั้น พระพุทธเจ้าคราวหนึ่งมีได้องค์เดียวเพราะเป็นอัจฉริยมนุษย์ คือว่าเป็นบุคคลผู้อัศจรรย์)
ll กลับสู่ด้านบน
<< โปรดติดตามตอนต่อไป >>
webmaster - 25/11/08 at 16:40
Update 25 พ.ย. 2551
.....เมื่อบรรดาท่านอำมาตย์ได้ไปถึงพระราชฐาน ได้ผ้ามาสองผืน (บาลีกล่าวว่า ๑ คู่) พระราชาก็เลยบอกว่า เอาไปให้อีตาพราหมณ์นั่น
ตามพราหมณ์เอาไปให้แกแล้ว ไอ้ศรัทธาแกเต็มอยู่นี่ แหม..ไอ้ผ้าสาฎกนี่เขาใช้กันแต่พระราชากับมหาเศรษฐี ผ้าอย่างนี้ผืนหนึ่งมันตั้งหลายสิบแสน
หลายสิบแสนกหาปณะ เงินไทยเวลานี้เกือบพันล้านแล้ว นี่ผ้าผืนหนึ่งนะ คิดราคาทองคำสมัยนั้นก็เทียบกับอัตราทองคำสมัยนี้ ผืนหนึ่ง ๓๐ ล้านก็ซื้อไม่ได้
ให้ตั้งสองผืนดีใจใหญ่
แต่ว่าเปล่า.. ท่านผู้ฟังและลูกหลานที่รัก ตาพราหมณ์แกดีใจไม่คิดว่าแกจะไปใช้ของแกเองหรอก แกนึกว่าผ้าของเราที่ถวายพระพุทธเจ้าน่ะมันเก่าเกินไป
มันไม่เต็มกับความประสงค์ของเรานี่ เราได้ผ้าใหม่ ผ้าราคานับเป็นแสน ๆ กหาปณะ ดีมาก ย่องเข้าไปถวายองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคหมดทั้ง ๒ ผืน
นั่น พระราชาปเสนทิโกศลมองตาป๋อเลย อีคราวนี้นึก เอ๊ะ..อีตานี่แกมันยังไงของมันละหว่า ไอ้นี่ผ้าแกก็เก่า ผ้าห่มก็ไม่มี ผ้านุ่งก็เก่าเต็มที เราให้
คิดว่าจะเป็นผ้าห่มผืนหนึ่ง ผ้านุ่งผืนหนึ่ง หรือดีไม่ดี แกก็แบ่งไปเป็นผ้าห่มกันคนละผืนกับยาย นี่ย่องเข้าไปถวายองค์สมเด็จพระจอมไตรนี่
เอ๊ะ..นี่มันยังไงกันนี่ อีตาหมอนี่ราคามันแค่เราซะแล้ว
คำว่า "แค่เรา" เป็นยังไง เพราะว่าพระเจ้าปเสนทิโกศล พระองค์ก็มีความเคารพพระพุทธเจ้าเป็นกรณีพิเศษ ถ้าหากว่าขณะใด องค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์อยู่ใกล้
จะไปไหนต้องลาก่อน จะกลับมาจากทัพก็ต้องกลับมานมัสการก่อน ยังไม่เข้าเมืองก่อน หรือว่าถ้าผ่านไปก็ต้องเข้ามาลา กลับมาต้องเข้ามาไหว้
(นี่..แบบนี้จำไว้นะ ลูกหลานที่รัก คือว่าเขาเรียกว่า "ไปลา..มาไหว้" นี่เป็นความดีเก่า ๆ ที่เขาตั้ง เขาบอกไว้ โบราณสรรเสริญว่าเป็นความดี
ถ้าหากว่าเรายังทำกันอยู่เวลานี้ มันก็ยังดี อย่าคิดว่าหมดดีเสียแล้ว ความดีที่องค์สมเด็จพระประทีปแก้วทรงสั่งสอนไว้ อย่าลบล้างเสียนะลูกหลานที่รัก
แล้วต่อไปจะรู้เอง ไอ้ผมยาวโคลงหัวหยอย ๆ เหมือนกับอะไร เหมือนกับกุมฝอยข้างทางสะเบ๊ะ..สะเบ๊ะ..อย่างนี้นะลูกหลาน มันเป็นกิริยาที่ทำให้คนอื่นเขาจะอาเจียร
อย่าไปทำ มันไม่มีอะไรจะดี ทำดีไว้ดีกว่า)
เมื่อพระราชาเห็นอีตาพราหมณ์คนนั้นแกศรัทธา จึงบอกให้อำมาตย์กลับไปใหม่ บอกไป
ไปเอามาอีก ๔ ผืน
พอให้แก แกก็ดีใหญ่ เอาไปถวายพระพุทธเจ้าเสียอีก ๔ ผืน เอามาอีก ๘ ผืน แกก็ถวายหมด ไปเอามาอีก ๑๖ ผืน แกก็ถวายหมด ไปเอามาอีก ๓๒ ผืน แกก็ถวายหมด
แล้วกัน ก็เลยคิดว่า ถ้าให้แต่ผ้าน่ากลัวอีตาพราหมณ์นี่ไม่ได้นุ่ง พ่อถวายหมด เพราะศรัทธามันเต็มเสียแล้ว อารมณ์มันล้น ความดีมันล้นอย่างนั้น
พระราชาจึงเอาใหม่ บอกว่าไม่ได้แล้ว ขืนให้ตาแก่นี่น่ากลัวไม่ได้ใช้ผ้า ดีไม่ดีละ ประเดี๋ยวเหอะแกลุกจะกลับ พ่อแก้ผ้าถวายพระพุทธเจ้าเสียอีก
พ่อก็จะเกิดนุ่งลมห่มฟ้า นี่ คนที่มีศรัทธามันเป็นอย่างนั้น เพราะมองเห็นความดีข้างหน้าว่าตายแล้วมันเอาอะไรไปไม่ได้
นี่เราเอาของที่ดีน้อยไปแลกกับของที่ดีมาก คือว่า ผ้าเก่าหรือผ้าใหม่ก็ตามมีสภาพผุพังได้ ไปแลกกับผ้าทิพย์ วิมานทิพย์ ความเป็นอยู่อย่างทิพย์
คือเป็นเทวดาหรือพรหม นี่โดยนิยม
พระพุทธเจ้าทรงสอนให้รู้จักทำ แต่ว่าพระพุทธเจ้าไม่ได้สอนให้ใช้จ่าย คือให้ ให้หมดตัว ให้รู้จักการให้ ให้แค่พอดิบพอดี ไม่เบียดเบียนตัวเกินไป
ตานี้ถ้าพราหมณ์ที่แกให้ตอนต้นมันเบียดเบียนเหมือนกัน แต่ถ้ามันมากให้ผ้า ๑ ผืน ตานี้ผ้าที่พระราชาให้มันมากกว่าหนึ่งผืน
ผ้าที่พระราชาให้มาเท่าไรก็ตามที่มันเป็นผ้าที่เกินกว่าวิสัยแกจะหาได้ ไม่ใช่เบียดเบียนแก แกได้มาเป็นกรณีพิเศษ จึงได้มอบถวายองค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์หมด
สบาย.....อย่างนี้สบายองค์
พระราชายังคิดว่า เอ...ที่ให้ผ้าไม่เป็นเรื่องซะแล้วซี ก็ดี โมทนากับแก เลยสั่งใหม่ บอก
พราหมณ์..มานี่แน่ะ !
พราหมณ์ก็เข้าไปถวายบังคม ก็เลยบอกว่า นับแต่บัดนี้เป็นต้นไปเลิกเป็นคนจนเสียทีนะ พราหมณ์ก็ตกใจว่า
ข้าพระพุทธเจ้าเลิกไม่ได้พระพุทธเจ้าค่ะ เพราะข้าวมันไม่ค่อยจะมีกินอยู่แล้ว แล้วเวลานี้ผ้าก็มีอยู่ผืนเดียว
ผ้าห่มไม่มี อีตอนเช้า กลางวันวันนี้ ยายจะมาฟังเทศน์ แต่จะมาอย่างไรก็ไม่ทราบ แต่ข้าพระพุทธเจ้าคิดแล้วว่า จะแก้ผ้าให้แกห่มมา
พระราชาก็บอกว่า
ไม่ต้อง ๆ ฉันจะช่วยให้เลิกจน ต่อแต่นี้ไปมาอยู่ตรงโน้นนะ เนื้อที่ฉันมีอยู่ ๑,๐๐๐ ไร่ ฉันให้แก แล้วให้วัว ๑๐๐ ตัว
ให้ควาย ๑๐๐ ตัว ให้คนสำหรับทำงานเป็นผู้หญิง ๑๐๐ คน ผู้ชาย ๑๐๐ คน
ไอ้วัวกับควายไม่เป็นไร ตานี้อีตอนให้คนแกบอกว่า
ไม่ได้พระเจ้าข้า ไม่มีข้าวให้กินแน่
พระองค์ก็บอก
ไม่ต้องห่วง ไอ้เรื่องนั้นมันเป็นเรื่องของฉัน เงินทองฉันให้เต็มที่ ข้าวปลาอาหาร ผ้าผ่อนท่อนสไบให้ครบ
เธอไม่ต้องห่วง แล้วต่อแต่นี้ไป ฉันให้บ้านอีก ๑๐๐ บ้าน ๑๐๐ หมู่ เอ๊ย อะไร เรียกว่า ร้อยหลังคาเรือน ร้อยตระกูลน่ะ เรียกว่า ๑๐๐ บ้านก็แล้วกัน ๑๐๐
ครอบครัว
เอ้อ..เอาอย่างงี้ถูก นึกไม่ค่อยออก ๑๐๐ ครอบครัว พวกนี้เขาเสียส่วยสาอากรแก่แผ่นดินเท่าไรก็ตาม ฉันจะสั่งเจ้าหน้าที่ว่า เก็บส่วยจากพวกนี้ไปได้แล้ว
เก็บภาษีแล้ว ไม่ต้องส่งฉัน ส่งให้แก่พราหมณ์จะได้เอาไว้ใช้สอย
แล้วพระองค์ก็ทรงพระราชทานบ้านช่อง บ้านทั้งบ้านนะ ไอ้บ้านก็ต้องมีช่อง ไม่มีช่องมันเข้าไม่ได้หรอก แม้แต่บ้านตามแถวเมืองกำแพงเพชร สุโขทัยอะไร
จังหวัดตาก นี่เขาทำไว้ขาย ตีฝาไว้ทึบ ๆ ไม้หนา ๆ ยังต้องทำช่องเล็ก ๆ สำหรับเข้า นี่เขาหลอกตาเจ้าหน้าที่น่ะ ความจริงเจ้าหน้าที่ไม่ใช่เขาจะไม่รู้
เขารู้แต่เขาขี้เกียจจับ ก็ดีเหมือนกัน จะได้มีทางหากินให้บ้านช่องห้องหอ เงินทองข้าวปลาอาหาร ข้าทาสชาย หญิง เสร็จ
ตามที่กล่าวมา เป็นอันว่าอีตาพราหมณ์จูเลกสาฎกนี่ ไปเรียกแกอีตาพราหมณ์นี่ นี่แกเป็นพระอรหันต์แล้วยังนี่ พ่อจะมาล่อหัวเข้าน่ะนะ
ดีไม่ดีจะทำเป็นองค์ตื้อ อีตาสมัยไปหาหลวงพ่อแหวนน่ะ เป็นผีแล้วยังอาละวาดอีก เอ้าจริงๆ ไอ้ที่ว่าจริงๆ เพราะว่าแกเป็นผี แกล่อเราสบาย
หลวงพ่อปานเคยบอกว่า
เอ้อ..ไอ้ลูกไอ้หลาน เอ็งน่ะ..เอ็งอย่าอวดเก่งกว่าผี อย่าอวดดีกว่าพระนะ
นี่หลวงลุงตื้อนี่ เป็นทั้งผี เป็นทั้งพระ เป็นผีพระซะด้วย พ่อได้สองทางเลย พอ หลวงพ่อแหวน เชิญพระอรหันต์ทั้งหลายเท่านั้นน่ะ ปั๊บเข้าข้างหลัง
เข้าแล้วกำปั้นเลย ว่าไอ้นี่มันมานั่งอยู่ทำไมของมันนี่ ไอ้ตัวไปทีหลังไปว่าคนชาวบ้านที่เขาไปก่อนนี่มันไม่ถูก ถูกหรือไม่ถูกท่านก็ล่อเข้าแล้ว
สู้ท่านไม่ได้ เอ๊ะ..เรื่องมันไปถึงไหนแล้วนะ เดี๋ยว ๆ ยังไม่จบหรอก เลอะเทอะไปยังงี้เดี๋ยวไม่จบหรอก
พราหมณ์นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ขอเล่าลัด ๆ ก็เลยหมดเรื่อง เรื่องจนไม่มีกัน มันจะขาดแคลนเท่าไร พระราชาเอื้อเฟื้อ ต่อมาเมื่อพราหมณ์กลับไปแล้ว
ด้วยอานิสงส์ปัจจุบัน บรรดาพระสงฆ์ทั้งหลายที่ฟังเทศน์องค์สมเด็จพระทรงธรรม์แล้วติดตามไปด้วย เวลาที่พระพุทธเจ้าพักเทศน์
วันนั้นพระพุทธเจ้าตั้งใจโปรดจูเฬกสาฎกพราหมณ์ เห็นว่าเป็นคนแก่มีอุปนิสัยเป็นพระอริยเจ้าได้แหง ๆ ไม่ต้องห่วง ทั้งตาทั้งยาย เดี๋ยวนี้ไปนิพพานลิ่ว ๆ
ไปแล้ว ไปนานแล้ว ไปก่อนตาเถรฤาษีลิงดำจะเกิดเป็นคนเสียอีก ถ้าอย่างนั้นไม่ไปมันก็ซวยเต็มทีแล้ว คนมีศรัทธาแบบนั้นแล้วได้ผลปัจจุบันแบบนั้น
ll กลับสู่ด้านบน
<< โปรดติดตามตอนต่อไป >>
Update 6 ธ.ค. 2551
.....เมื่อบรรดาพระสงฆ์ทุกท่าน เมื่อพระพุทธเจ้าทรงพักเทศน์ ฉันเข้าเสร็จก็นั่งชุมนุมกันตามประสาคนปากมาก ปากน้อย พูดมาก พูดน้อย พูดบ่อย ๆ พูด พูดนาน
ๆ พูด แต่ก็พูด นั่งชุมนุมกันว่าเป็นเรื่องอัศจรรย์ การที่องค์สมเด็จพระภควันต์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเทศน์ทำให้ จูเลกสาฏก เกิดศรัทธา
เพราะว่ามีผ้าอยู่ผืนเดียวนี้ไม่น่าเป็นไปได้เลย
เมื่อบรรดาพระสงฆ์ประชุมกันแบบนั้นแล้ว องค์สมเด็จพระประทีปแก้วทรงอยู่ในมหาวิหาร สมเด็จพระพิชิตมารทรงสดับเสียง ได้ยินเสียงด้วยทิพยโสตญาณ
หูเป็นทิพย์ จึงได้เสด็จมานั่งประทับอยู่ในที่อันสมควร แล้วก็ถามว่า ภิกขเว..ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เธอสนทนากันด้วยเรื่องอะไร
พระทั้งหลายเหล่านั้นก็กราบทูลว่า
ข้าพระพุทธเจ้าปรารภเรื่องจูเฬกสาฏกพราหมณ์ที่ฟังเทศน์จากพระองค์แล้ว หลังจากนั้นมีความเลื่อมใสในองค์สมเด็จพระประทีปแก้ว ถวายผ้าในยามที่ ๔
และพราหมณ์นี้ก็ได้ผลในปัจจุบันทันที คือเป็นคหบดีคนสำคัญ องค์สมเด็จพระพิชิตมารจึงตรัสว่า
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย การที่จูเฬกสาฏกพราหมณ์ถวายผ้าแก่เราในยามที่ ๔ นั้น เรียกว่าทำบุญช้าไป หากว่าทำบุญเร็วกว่านั้นนะ ถ้าหากว่ายามต้น
จูเลกสาฏกถวายผ้าแก่เรา จูเฬกสาฏกจะได้เป็นเศรษฐีใหญ่เพราะอานิสงส์ตัดสินใจโดยฉับพลัน
ถ้ายามที่ ๒ จูเลกสาฏกถวายผ้ากับเรา จูเฬกสาฏกจะได้ดำรงตำแหน่งเศรษฐีปกติ คือมีทรัพย์ตั้งแต่ ๘๐ โกฏิขึ้นไป
ถ้าว่าในยามที่ ๓ จูเฬกสาฏกมาถวายผ้าแก่เรา จูเฬกสาฏกจะได้เป็นอนุเศรษฐี คือมีเงินตั้งแต่ ๔๐ โกฏิขึ้นไป นี่ตามระดับของเศรษฐีในสมัยนั้น แต่ว่านี่
จูเลกสาฏกตัดสินใจช้าไปเพราะความห่วงใยยายที่บ้าน ฉะนั้นจึงถวายทานแก่เราในยามที่ ๔
ฉะนั้นจูเลกสาฏกจึงได้เป็นแต่เพียงแค่คหบดี แต่ทว่าความดีของจูเฬกสาฏกมิได้มีแต่เพียงแค่นี้ นี่พูดเลยบาลีไปนิดเพราะว่านอกจากจะได้ทรัพย์แล้ว
ต่อไปก็จะได้อริยทรัพย์เป็นกรณีพิเศษ
เมื่อองค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์ตรัสอย่างนี้ พระอรรถกถาจารย์จึงได้กล่าวว่า การบำเพ็ญกุศลนั้น องค์สมเด็จพระภควันต์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้ากล่าวว่า
ต้องเป็น ตุลิต ตุลิตัง สีคะ สีคัง แปลว่า เร็ว ๆ ไว ๆ นี่ถ้าเร็ว ๆ ไว ๆ ละก็ จูเลกสาฏกจะได้เป็นเศรษฐีใหญ่ นี่ทำช้าไปจึงได้เป็นคหบดี
ความจริงแค่นี้มันก็น่าปลื้มใจแล้วนะ
แล้วก็ปลื้มใจมากอยู่แล้ว ผ้าผืนเดียวเท่านั้น แหม..ช้าง ๑๐๐ ตัว วัว ๑๐๐ ม้า ๑๐๐ ควาย ๑๐๐ ผู้หญิง ๑๐๐ผู้ชาย ๑๐๐ ได้บ้านได้นาได้ส่วย เก็บส่วยอีก
๑๐๐ หลังคาเรือน แล้วก็การเงินการทองของใช้เท่าไรถ้าไม่มี มีไม่พอ พระราชาพระราชทานเป็นกรณีพิเศษ
นี่การบำเพ็ญกุศลเพราะความเลื่อมใสในองค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์ศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า มีคุณประโยชน์อย่างนี้
ตานี้มาว่าถึงพวกเราที่มาร่วมกันสร้างเครื่องพิมพ์นี่ จัดอุปกรณ์การพิมพ์ต่าง ๆ นี่ทำกันแบบชนิดว่า จับเสือมือเปล่า ความจริงเรื่องนี้ ดร.ปริญญา
ปรารภมานานแล้ว แต่ทว่าเรื่องการเงินที่บรรดาท่านทั้งหลาย..ลูกหลานที่รัก ถ้าฉันจะออกปาก พวกท่านบางทีงานก็จะแล้วเสร็จไปนานแล้วเพราะว่าเกรงใจ
แต่ไอ้การทำอะไรก็ตาม ในศาสนาขององค์สมเด็จพระจอมไตร ท่านบอกว่าให้เป็นไปด้วยความจุใจ ไม่ใช่เกรงใจ
ถ้าทำกันด้วยความแบบเกรงใจนี่บุญมันน้อยจึงไม่ยอมพูด เมื่อคราวไปคราวนี้ เราตั้งกันไปดี คือ จะตั้งใจกันไปไหว้พระอริยเจ้า นี่พูดกันตรง ๆ
เราตั้งใจกันว่าจะไปไหว้พระอริยะ คืออริยะที่จะสร้างตนขึ้นมาเองเป็นพระอริยะเจ้า ไม่ใช่พระอริยเจ้าที่เขาแต่งตั้งกันด้วยสัญญาบัตร หิรัญบัตร สุพรรณบัตร
พระอริยเจ้าประเภทแต่งตั้งนี้ พระพุทธเจ้ายังไม่ได้บอกว่าตายแล้วไปนิพพานชั้นไหน แต่ถ้าหากพระอริยะเจ้าที่ฝึกฝนกำลังใจ ทำใจให้หมดจากกิเลส
เป็นสมุจเฉทปหานก็ดีหรือชั้นพระโสดา สกิทาคา อนาคาก็ดี พระประเภทนี้เราไหว้กันปีละครั้ง ด้วยกำลังใจที่เต็มจริง ๆ บรรดาลูกหลานทั้งชายและหญิง
ความสุขมันเกิดมาก ค่าของการไหว้มีผลมาก เพราะเป็นปูชนียบุคคลจริง ๆ เป็น "สุปฏิปันโน" ท่านที่ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ
พระพุทธเจ้าเคยตรัส ตรัสกับใคร ตรัสกับพ่อ "ลิง" ไอ้เจ้าลิงคนนี้ ตรัสกับลิงตัวนี้ บอกว่า ถ้าใครไหว้พระอรหันต์เขาก็มีโอกาสเป็นพระอรหันต์ด้วย
ใครไหว้เปรต เขาก็เป็นเปรตด้วย ใครไหว้สัตว์นรก เขาก็เป็นสัตว์นรกด้วย ทั้งนี้ก็เพราะว่าการไหว้แสดงการยอมรับนับถือในพระองค์นั้น
ในเมื่อเรายอมรับนับถือแล้ว เราก็ปฏิบัติตาม
เมื่อท่านเป็นพระอริยะเจ้าได้ด้วยปกติปฏิปทาใด เรานับถือท่านนี่ เราก็เชื่อท่าน ก็นำปฏิปทาทั้งหลายเหล่านั้นเอามาใช้บ้าง ผลที่สุด เราไม่คิดจะไปนิพพาน
มันก็ถึงนิพพาน เขาว่าเดินถนนสายนี้นี่ก็ถึงเชียงใหม่ได้เราก็ไปสายนั้น เดินมันเรื่อยไป เหนื่อยก็พักหนักก็หยุด มีกำลังก็เดินต่อไปใหม่
เมื่อเดินไม่ถอยหลังมันต้องถึง ไม่ช้าก็เร็ว ถ้ากำลังใจมีมาก ตั้งใจไว้มากก็ถึงเร็ว กำลังใจน้อย ขี้เกียจไป อ้อย ๆ อิ่ง ๆ มันก็ถึงช้า
ถึงกระไรก็ดีมันก็ถึง
แต่นี่เราตั้งใจจะไปไหว้พระอริยเจ้ากัน เพียงแค่นึกว่าจะไปไหว้เท่านั้นแหละบรรดาลูกหลานที่รัก เท่านี้บุญใหญ่มันชนใจปั๋งเข้าเต็มอัตราพอดี
เพราะว่าคำว่าบุญนี้เกิดจากกำลังใจนี่ พระพุทธเจ้าตรัสว่า เจตนาหัง ภิกขเว ปุญญัง วะทามิ จึงแปลเป็นใจความว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
เรากล่าวว่าตั้งใจนี้เป็นตัวบุญ นี้การที่เราไปคราวนี้ เราตั้งใจไปดี เราตั้งใจจะไปไหว้พระอริยะเจ้า (ซึ่งเข้าใจว่าเป็นพระอรหันต์)
ท่านจะเป็นหรือไม่เป็นก็ช่างท่านปะไร เรานึกว่าอย่างงั้นนี่ ถ้าเรานึกว่าได้ไหว้พระอรหันต์ เราก็ได้ไหว้พระอรหันต์จริง ๆ
ถ้าพระองค์นั้นไม่เป็นพระอรหันต์ก็ช่างปะไร เพราะใจเรานึกว่าเป็น องค์นั้นไม่เป็น กำลังใจของเรามันก็วิ่งไปชนพระอรหันต์ เลยพระองค์นั้นไป ยังไง ๆ
มันก็ต้องเจอะกับพระอรหันต์แน่ นี่ซิกำลังใจมันใหญ่ บุญของท่านมันใหญ่
ในเมื่อ ดร.ปริญญา ตอนเช้ามาพูดเรื่อง "ออฟเซท" อุปกรณ์การพิมพ์ปั๊บเดียวไม่ทันถึงครึ่งชั่วโมงกิจการต่าง ๆ จึงได้เป็นไปโดยฉับพลัน คนนั้นรับ
คนนี้รับ รับอุปการะให้มากไม่ได้ก็ให้น้อยอย่างหมอวีวรรณให้ทุนสำรองมา ๒ แสน อย่างอะไร หมอสมศักดิ์รองผู้อำนวยการโรงพยาบาลตำรวจรับให้ทุนอีก
ไม่มีก็ไม่เป็นไร กู้เขามาก็ยังได้ ไป ๆ มา ๆ อัตราการใช้จ่ายมันก็ตก ๔ แสนบาท
นี่เป็นอันว่างานเสร็จไป แต่เงินให้เขาไม่หมด ธรรมดาท่านพุทธบริษัทมีความต้องการจะร่วมบำเพ็ญศรัทธา ประกาศศาสนาขององค์สมเด็จพระสุคตกับสำนักฤาษีลิงดำ
ก็ร่วมบำเพ็ญกุศลได้ในด้านธรรมทาน ตานี้บรรดาท่านทั้งหลาย ทำแบบนี้เป็น ตุลิตะ ตุลิตัง พูดปั๊บ..ตั้งใจปั๊บ..บอกปุ๊บ !
เป็นอันว่าทำกันทันทีทันใดทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เตรียมเงินเตรียมทองไม่ได้เตรียมใจไป พอบอกว่านี่เรื่องใหญ่มันจะเกิดความดีมันจะเกิด
เราจะทำของเราเองราคาหนังสือก็ไม่ต้องเล่มละ ๑๐๐ บาท เป็นการขูดเลือดเนื้อบรรดาท่านพุทธบริษัท ที่เขาเอาจากเราไป
แล้วไปขายเอากำไรแบบหน้าโลหิตหรือว่าหน้าเลือด อย่างนี้มันเกินพอดี
ถ้าเราทำของเราเองแล้วอย่างนี้ ราคาแทนที่จะแพงขึ้นมันจะกลับถูกลง แล้วบรรดาท่านพุทธบริษัทที่มีความประสงค์อยากจะอ่านก็หาง่าย ถ้าชอบใจก็อ่านหลาย ๆ
เที่ยว ถ้าไม่ชอบใจอ่านเที่ยวเดียวโยนไปก็ไม่น่าเสียดาย เพราะสตางค์มันน้อยนี่ซิท่านทั้งหลาย ผลการตัดสินใจของท่านด้วยกำลังใจที่เต็มไปด้วยอำนาจของการกุศล
ตามที่องค์สมเด็จพระทศพลพูดถึงอานิสงส์ที่ "จูเฬกสาฏกพราหมณ์" ได้โดยฉับพลันฉันใด
ถ้าหากว่า "จูเฬกสาฏกพราหมณ์" ตั้งใจถวายองค์สมเด็จพระจอมไตร ตั้งแต่ยามที่ ๑ จะมีผลเลิศฉันใด
บรรดาท่านทั้งหลายที่ร่วมใจกันจัดสร้างในคราวนี้ ทำด้วยกำลังจริง เขาเรียกว่าจับเสือมือเปล่า แต่ก็ทำได้ตามความประสงค์ ทุกฝ่ายก็ร่วมใจกันเป็นอย่างดี
ถึงแม้จะเป็นหนี้เป็นสินเขาก็ตามที (ถึงสี่แสนบาท) แต่ก็ด้วยอำนาจของความดี จิตที่น้อมไปด้วยกุศลธรรมในฉับพลัน
ผลบุญใดที่ "จูเฬกสาฏก" จะพึงได้ในปัจจุบัน กล่าวคือในทันทีทันใดตามที่พระพุทธเจ้ากล่าว
ผลบุญอันนี้แหละบรรดาท่านทั้งหลายจะได้กับท่านในชาติปัจจุบันและสัมปรายภพ โดยเฉพาะอย่างยิ่งบรรดาท่านพุทธบริษัททั้งชายหญิงไม่ได้ทำแต่เพียงเท่านี้
ความดีสร้างกว่านี้มาก มีผลใดที่องค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้ากล่าวว่าเป็นบุญใหญ่ ได้แก่ พระนิพพาน ต้องถึงแก่พวกท่านแน่ ๆ
เป็นอันว่า ความดีในการสร้างโรงพิมพ์ในคราวนี้
ในฐานะที่อาตมาเป็นสาวกขององค์สมเด็จพระชินสีห์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าขอตั้งสัตยาธิษฐานอ้างคุณพระศรีรัตนตรัย มีพระพุทธรัตนะ พระธรรมรัตนะและพระสังฆรัตนะ
ทั้งสามประการ ประกอบไปด้วยบุญญาธิการที่ท่านทั้งหลายได้บำเพ็ญมาแล้วนี้
จะส่งผลให้ทุกท่านมีความสุขในชาติปัจจุบัน ขึ้นชื่อว่าความขัดข้องหรือความไม่มี จงอย่ามีแก่พวกท่าน เมื่อสิ้นลมปราณเพียงใด
ก็ขอบุญทั้งหลายจงส่งผลให้ท่านทั้งหลายเข้าถึงพระอมตะมหานิพพานในชาตินี้ด้วยเถิด สวัสดี.
ll กลับสู่ด้านบน
<< โปรดติดตามตอนต่อไป >>
webmaster - 5/2/09 at 15:20
(Update 5 ก.พ. 2552)
บทที่ ๒
อานุภาพพระรัตนตรัย
เมื่อก่อนที่จะเดินทาง เพราะการเดินทางไปเชียงใหม่เป็นความคิดของคุณอ๋อย หรือว่าคุณเฉิดศรี สุขสวัสดิ์ ณ อยุธยา กับคุณปาน หรือชาลินี
แท็กซี่ผู้หญิงที่ท่านพ่อเขาตั้งชื่อไว้อย่างนั้น.. ดำริว่าจะใช้รถทัวร์หนึ่งคัน และก็แพทย์หญิง คือ พ.ท.หญิงวีวรรณ คำนวณกิจ ให้รถโฟล์คหนึ่งคันเป็นพาหนะ
เพื่อว่าอาตมาจะได้ท่องเที่ยวไปในเชียงใหม่ สำหรับรถทัวร์นั้น เมื่อถึงเชียงใหม่แล้วก็จอด จอดแล้วก็เช่ารถอื่นเพื่อเดินทางต่อไป
การต้อนรับทางโน้นเป็นเรื่องของ ดร. ปริญญา นุตาลัย และบรรดาครูบาอาจารย์ทั้งหลายที่ร่วมใจกันหลายท่านด้วยกัน
ทีนี้การที่จะไปเขาคิดกันว่าทุกคนต้องออกเงินกันคนละ ๕๐๐ บาท คิดค่าอาหารและพาหนะที่ร่วมทางกันไป ๓๐๐ บาท อีก ๒๐๐ บาทเอาไว้สร้างถาวรวัตถุในพระพุทธศาสนาที่
"อาศรมของฤาษีลิงดำ" ดีเหมือนกัน
เมื่อเขาตกลงกันแบบนั้นแล้ว อาตมาในฐานะที่เป็นหัวหน้าทีมแต่ทว่าพยายามกินเลือดกินเนื้อของลูกน้องทีม ทั้งนี้เพราะอะไร ก็เพราะว่าไม่มีสตางค์
เวลาไปค่ารถเขาก็ออกให้ เวลาจะกินอะไรเขาก็จัดอาหารให้ มันสบายทุกอย่าง นี่เป็นลิงเสียอย่างเดียวดีกว่าคนมาก พระประเภทคน ๆ ท่านมียศฐาบรรดาศักดิ์มีอะไร
มีนิตยภัต มีคนนิยมมาก มีทรัพย์สินมาก
แต่พระหรือลิงพระ พระหรือไม่ใช่พระก็ไม่รู้ น่ากลัวไม่ใช่พระหรอก สัตว์เดรัจฉานที่เขาไม่ให้บวชพระ เมื่อบวชพระแล้วเขาไม่เรียกว่าพระก็เลยเป็นฤาษีไป
ฤาษีไม่มีอาบัติ บวชพระไม่ได้ก็ไม่เป็นไร สบายใจไม่มีอาบัติ อยากจะเดินขบวนเมื่อไรก็เดินได้ ฉะนั้นในฐานะที่เป็นฤาษีลิงหรือว่าลิงฤาษี
ในตอนนี้ก็ควรจะให้หัวข้ออีกสักนิดเป็นเครื่องสะกิดใจว่าลิงดำหรือฤาษีลิงดำนำบรรดาบริษัทเดินขบวน
แต่ความจริงเวลานี้พระเดินขบวนก็ไม่มีความผิด อย่างคนที่เขามีความรู้หรือมีความเป็นใหญ่เกี่ยวเนื่องกับพระศาสนา
เขาให้สัมภาษณ์หนังสือพิมพ์หรือว่าท่านที่บอกว่าเป็นพระบางท่านให้สัมภาษณ์หนังสือพิมพ์ บอกว่าไม่มีปราการในการลงโทษพระเดินขบวน
แต่ว่าพระที่น่าเคารพอีกท่านหนึ่งก็คือ สมเด็จพระสังฆราช แล้วก็สมเด็จพระธีรญาณอะไรก็ไม่รู้ พวกสมเด็จ ๆ พวกเจ้าคุณนี่ไม่อยากจะจำชื่อนักเพราะขี้เกียจ
ชื่อท่านเปลี่ยนกันบ่อย ๆ
เป็นอันว่า "หลวงพ่อธี" วัดจักรวรรดิ์ก็แล้วกัน ท่านบอกว่าไม่ได้มันผิดพระวินัย องค์นี้ดี สององค์นี่ขอไหว้ด้วยความเต็มใจ
ที่มีความเคารพในองค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่พยายามเหยียบย่ำพระธรรมคำสั่งสอน
คือทั้งพระธรรมและวินัยขององค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า อย่างนี้เขาเรียกว่า "ฮ่อจั๋ย" ดีจริง ๆ ควรจะเคารพ เรื่องนี้ยกไว้ไหว้
แล้วพระองค์นี้ พระสององค์นี่ไหว้ไว้ก่อน ขอไหว้ไว้ก่อนจริง ๆ ด้วยความจริงใจ คือ ๑ ท่านสมเด็จพระสังฆราชองค์ปัจจุบัน, ๒ เจ้าคุณสมเด็จธี ชื่อจริง ๆ
ท่านชื่อ "สุธี" หรือไงก็ไม่รู้ องค์นี้ชอบใจ สององค์นี้ชอบใจมาก ไหว้ไว้ก่อนเป็นพระอริยะหรือไม่เป็นก็ช่าง แต่มีความดีควรไหว้
พูดตรงไปตรงมาตามพระธรรมวินัย นี่ชอบใจก็ไหว้ ไม่ชอบใจก็ไม่ไหว้ มันมือของเรา พระอีเหละเผละผละบวชเข้ามารกพระพุทธศาสนา นี่ไหว้ให้มันเปลืองมือ
เวลานี้ไม่เอากับใครไม่เข้านิกายไหนหมดแล้ว..เลิก นิกายไหนดีเข้า นิกายไหนไม่ดีไม่เข้า แต่คนดีไหว้ คนไหนไม่ดีไม่ไหว้ จะอยู่นิกายไหนก็ช่างไม่สำคัญ
ถ้าท่านผู้ใดเข้านิกายพระพุทธเจ้า คือเรียกกันว่าพระพุทธเจ้าแล้วไหว้ ถ้าแยกนิกายกันไปแล้วไม่เคารพในองค์สมเด็จพระจอมไตรจะเป็นอะไรก็ช่าง
มันไอ้แค่เกิดแก่เจ็บตายเหมือนกัน ไม่ไหว้และก็ไม่ยอมรับนับถือในบทบัญญัติใด ๆ ที่อ้างตั้งขึ้นมาหลังจากที่พระพุทธเจ้าทรงตั้ง
ถ้าหากเขาตั้งกันขึ้นมาไม่ขัดธรรมไม่ขัดวินัยแล้วเขาปฏิบัติไปตามความเป็นจริงก็เคารพ ยอมเคารพกับเขาด้วยในบทบัญญัตินั้น แต่ว่าเขาตั้งกันขึ้นมาแล้ว
แล้วเขาไม่ยอมทำ ตั้งมาแล้วไม่ยอมปฏิบัติตาม ให้คนอื่นปฏิบัติตามแต่พวกเขาไม่ปฏิบัติตาม เราก็ไม่ปฏิบัติมั่ง
อย่าง "อาศรมฤาษีลิงดำ" นี่ชาวบ้านช่วยกันสร้างเป็นเงินจำนวนกว่าจะเสร็จหกล้านบาทเศษเสียด้วย
และกำลังจะขยายอาศรมไปอีกจุดหนึ่งก็ตั้งงบประมาณไว้ในขณะนั้น ตั้งมันส่งเดชไปอย่างนั้น จะทำเป็นอนุสรณ์ของท่านทองดี พระราชวงศ์จักรี และก็พระเจ้าตากสิน
ทำกำแพงเป็นแบบเมืองเก่ามีป้อมปราการ มีพระ มีพระรูปด้วย หากเขาอนุญาตให้ปั้น
ถ้าไม่อนุญาตให้ปั้นเราก็ทำของเราส่งเดชขึ้นมามันก็หมดเรื่องหมดราว
ทำให้เป็นอนุสรณ์แก่บรรดาท่านพุทธบริษัทและประชาชนชาวไทยจะเขียนประวัติชาติไทยไว้ที่กำแพงตั้งแต่ต้นยันรัตนโกสินทร์ มีป้อมมีเชิงเทิน ทำมันส่งเดช
มีพระพุทธรูป และก็มีอาคารสำหรับการศึกษามีสวนสาธารณะ มีที่รื่นรมย์ ลิงเอาเงินมาจากไหน มันจะเอามาจากไหนเล่า เจ้าลิงมันไม่มีเงิน
ลิงมันก็เที่ยวบอกชาวบ้านเขาซิ ชาวบ้านเขาเอาด้วย ลิงมันก็เอา มันก็ทำ
เวลานี้สั่งซื้อที่เขาแล้วประมาณเกือบ ๒๐ ไร่ ไร่ละประมาณหมื่นบาท ยังไม่มีสตางค์เลย ใครรำคาญเกรงว่าเจ้าลิงมันจะไม่มีสตางค์ให้เขาล่ะก้อ
ช่วยออกสตางค์มาให้ก็ดี และภายในระยะไม่กี่ปีนักจะเห็นว่าสถานที่นี้เป็นที่น่ารื่นรมย์อันหนึ่ง ซึ่งเราทำแล้วไม่เกี่ยวกับวงราชการ
เพราะวงราชการเข้ามายุ่งเมื่อไร มันเป็นนุงตะระนังเมื่อนั้น เห็นเขาสร้างโรงเรียนกัน สร้างถนนกันมันรำคาญลูกตา นี่เราก็จะสร้างของเราขึ้นมาบ้าง
เรื่องจะสร้างสถานที่นี้มันมาจากไหน จะคุยให้ฟัง คือก่อนที่จะออกเดินทางไปเชียงใหม่ ก็มีความหนักใจอยู่เรื่องหนึ่งคือ
ดร.ปริญญารับอาสาปั้นรูปหลวงพ่อปานรูปใหญ่ แล้วก็รูปเจ้าลิงถุง ที่ให้นามว่าไอ้เม่ง คือรูปหลวงพ่อปานกับรูปไอ้เม่งเอาไว้หน้าพระอุโบสถที่อาศรมลิงดำ
"อาศรมฤาษีลิงดำ" อาศรมนี้นะ บอกกันไว้ตรง ๆ ว่าเจ้าภาพก็ดี คนที่บริจาคทรัพย์ก็ดี เขานับถือพระพุทธศาสนา เขาสร้างเข้าไว้ก็ตั้งใจจะให้พระดี ๆ
มาอาศัยอยู่สำหรับไหว้สักการะบูชา ไม่ใช่อาราธนาเปรตมาอยู่หรือว่าสัตว์นรกมาอยู่ ฉะนั้น ท่านที่จะมาอยู่ที่นี้ต้องไม่เมาด้วยลาภ ยศ สรรเสริญ สุข
นี่เขาสร้างขึ้นเป็นที่สาธารณะ คือไม่ใช่ที่สาธารณะของรัฐบาล เขาซื้อที่ของเขาขึ้นมา แล้วก็ปรึกษาหารือกันแล้ว
ว่าถ้าทางคณะสงฆ์คณะใดคณะหนึ่งปฏิบัติไม่ดีไม่ชอบไม่เป็นไปตามพระธรรมวินัยก็ไม่ยกให้
สร้างไว้เป็นที่มาของสงฆ์จากจตุรทิศ แล้วก็ปีหนึ่ง ๆ ก็จะรวบรวมสังสรรพระอริยเจ้าที่เราเข้าใจกันว่าเป็นยังงั้น เข้าใจว่าเป็นพระอริยเจ้า
ท่านจะเป็นหรือไม่เป็นก็ช่างท่าน เราคิดว่าท่านเป็น อย่างน้อยที่สุดปีหนึ่งก็จะอาราธนามารวมสักครั้งหนึ่ง หรือสองครั้ง สามครั้ง
ห้าครั้งตามศรัทธาของบรรดาท่านพุทธบริษัท เราไหว้กันให้มันสบายใจ เรื่องพระมียศฐาบรรดาศักดิ์แล้วก็เมายศนี่ ไม่มีใครเขาปรารภแล้ว เขาเบื่อเต็มกลอง
แต่พระที่มียศแล้วไม่เมายศ วางยศเสียได้ก็น่าเลื่อมใส น่ากราบไหว้น่าบูชา เป็นต้นว่า สถานที่นี้
เมื่อสร้างขึ้นมาบรรดาพระที่มีหน้าที่ในการปกครองแอนตี้ด้วยประการทั้งปวง บอกว่าจะไม่ยอมรับร่วมเขตบ้าง อะไรบ้าง ไอ้นี่มันผิดพระราชบัญญัติปกครองคณะสงฆ์
ผิดกฎองค์การมหาเถรสมาคม ผิดพุทธประสงค์ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้วใครเขาจะไปง้อ รับหรือไม่รับก็ตามใจซี่พ่อคุณ เมื่อรับไม่ดีเขายังไม่ให้เลย
แล้วยิ่งตั้งท่าว่าจะไม่รับก็ยิ่งไปกันใหญ่
ไม่มีใครเขาอยากให้แล้วก็จะมาห้ามมาปรามใช้บทบัญญัติใด ๆ ในพื้นที่ของส่วนบุคคล นี่อย่าลืมนะว่าพระราชบัญญัติปกครองคณะสงฆ์ก็ดี กฎมหาเถรสมาคมก็ดี
บังคับชาวบ้านเขาไม่ได้ ที่ของเขา เราเองเป็นผู้ต้องเจริญศรัทธา เราต้องให้ความสะดวกในการบำเพ็ญกุศลในพระพุทธศาสนาแก่พุทธบริษัท
แต่เรายังพากันคัดค้านคำสั่งสอนขององค์สมเด็จผู้ทรงสวัสดิโสภาค นี่มันหมายความว่ายังไง
คนที่ค้านคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้านั้น พระพุทธเจ้าไม่ถือว่าเป็นพระแล้ว มีใครบ้างไหมที่มีน้ำใจและมีปฏิปทาแบบนี้ ออกอากาศออกข่าวกันออกขยายเสียงกันน่ะ
งามหน้านักรึที่บวชเข้ามาแล้วไม่ดูพระธรรมวินัย ไม่ปฏิบัติไปตามความประสงค์ของพระพุทธเจ้า แล้วก็จะมาอ้างตนว่าเป็นพระ
ใช้อำนาจกดขี่ข่มเหงชาวบ้านผู้มีศรัทธา
อย่างนี้ถ้าบรรดาเจ้าคณะทั้งหลายผู้มีอำนาจในการปกครองไม่จัดการให้เป็นไปตามพระธรรมวินัย เรื่องใหญ่มันจะเกิดคราวนี้เกิดขนาดหนัก
เกิดแบบนี้ไม่เลี้ยงกันแน่ แล้วคอยดูปราการต่อไปว่าเขาจะเอากันยังไง แล้วจะได้รู้จักตัวกันเสียที ว่าไอ้เรื่องการที่ไม่ปฏิบัติตามพระธรรมวินัย
มานั่งหลอกหลอนชาวบ้าน ประกาศตนว่าเป็นพระนั่งหลับตาเป็นนักวิปัสสนากันบ้างอะไรบ้าง
แต่ทว่าระเบียบวินัยขององค์สมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาไม่ปฏิบัติ ยังมีอาการอิจฉาริษยาบุคคลผู้สร้างความดี เบียดเบียน
พยายามกีดกันความดีของบรรดาท่านพุทธบริษัทเสียสละไปด้วยศรัทธาแท้ ทำศรัทธาไทยของบรรดาท่านพุทธบริษัทให้สลายตัว เป็นการช่วยกันทำลายพุทธศาสนา
ดูทีรึว่าเขาจะเทิดทูนกันขนาดไหน
บรรดาท่านทั้งหลายที่ออกเงินสร้างไม่ต้องวิตกกังวล พระดีมีถมไป นี่เรากำลังจะเดินไปไหว้พระดี จะพาไปดูพระดี พระผี ๆ ประเภทนี้ไม่จำเป็นต้องไหว้
ไม่จำเป็นต้องง้อ ที่พูดนี่ไม่กลัว หลักฐานมันพอมีทั้งเอกสาร พยานบุคคล พอเยอะแยะ เขาน่าจะทำกันเรียบร้อยมานานแล้ว แต่ปล่อยมาได้ตั้ง ๙ ปี ๑๐ ปี
นี่แสดงว่าไอ้ความไม่ดีนี่มันทำกันเป็นทีม และเรื่องราวทั้งหลายเหล่านี้ ชาวบ้านที่ร้องเรียนไปตามลำดับชั้น แต่ไม่มีใครจะทำกัน
กลับหาทางช่วยเหลือกันด้วยประการทั้งปวง จะไหว้จะบูชากันได้ยังไง
ll กลับสู่ด้านบน
<<โปรดติดตามตอนต่อไป>>
webmaster - 10/2/09 at 15:56
(Update 10 ก.พ. 2552)
ในตอนนี้ ผู้จัดทำ "เว็บวัดท่าซุง" อยากจะตั้งข้อสังเกตสักเล็กน้อยว่า สมัยนั้นทางจังหวัดอุทัยธานียังไม่ได้ตั้งคำขวัญว่าเป็น
เมืองพระปฐมชนกจักรี เพิ่งจะมาตั้งเมื่อไม่กี่ปีมานี้เอง ทั้งๆ ที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อฯ เป็นผู้บอกเล่าเรื่องนี้มาก่อนตั้งหลายสิบปีแล้ว
และบอกตำแหน่งที่ประสูติอย่างละเอียด แต่ทางการไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย ลองมาอ่านรายละเอียดของท่านกันต่อไป...
อุทัยธานี - สิงห์บุรี - อ่างทอง - กรุงเทพฯ
.........บรรดาท่านพุทธบริษัททั้งหลายดูกันไป บรรดาท่านทั้งหลายที่พยายามกีดกัน ไม่ต้องห่วงหรอก กัมมัง สัตเต วิภัชชะติ"
กรรมย่อมเป็นเครื่องจำแนกสัตว์ ไม่ต้องห่วงหรอกว่าท่านจะนอนสบายกันต่อไปน่ะคอยดูปราการใหญ่มันจะเกิด ความบรรลัยมันจะเกิดกันใหญ่ล่ะ
ขณะนี้ลัทธิอื่นเข้ามาย่ำยีพระพุทธศาสนา แต่คนที่นุ่งผ้าเหลืองกลับร่วมมือกันย่ำยีพระพุทธศาสนาเสียอีก อย่างนี้ก็ต้องถือว่าเป็นโจรธรรมดา
ถ้าทำกันไม่ได้ก็ต้องให้บุคคลที่ปราบโจรแบบโจรธรรมดาเข้าปรามปรามอย่างนี้ ถึงจะพอสมควรกับน้ำหนักความดีของพวกท่าน
ท่านที่ดีมี ถ้ารู้ตัวว่าดีก็พยายามกำจัดบุคคลผู้มีความชั่ว ทำความมัวหมอง ทำลายพระพุทธศาสนาให้พ้นจากพระพุทธศาสนาไป
มิฉะนั้นพวกท่านทั้งหลายด้วยก็จะพลอยช่วยกันให้เขาคิดว่าท่านชั่วไปด้วย ที่พูดนี้ไม่ได้กลัวใคร เพราะเรื่องมันจริง
เรื่องจริงไปนั่งกลัวแล้วพระพุทธศาสนาจะทรงอยู่ไม่ได้ ประเทศไทยจะไม่ทรงตัว
เวลานี้สถาบันกษัตริย์กับพระพุทธศาสนายังทรงตัวอยู่ได้ เรื่องอื่นเละไปแล้ว แล้วเขากำลังจะเข้ามาทำลายสถาบันกษัตริย์และพระพุทธศาสนา
ถ้าคนในขอบเขตพระมหากษัตริย์และพระพุทธศาสนาช่วยเขาทำลาย นี่จะยังบูชาเพื่อประโยชน์อะไร นี่เราพูดกันตามความเป็นจริง
ถ้าหากพูดกันต่อไป ถือเอาอำนาจของพระพุทธานุภาพหรืออานุภาพของพระรัตนตรัย ก็มานั่งนึกในใจว่า เออ..ดร.ปริญญา เป็นนายหน้าสร้างรูปหลวงพ่อปาน
ราคาก็ตั้งหลายหมื่นบาทและก็สร้างรูป เจ้าเม่ง อีกรูปหนึ่ง คิดแล้วมันก็ตกเงินก็ตกแสนบาท แต่ว่าค่าหุ่น
นี่ทุนของเธอก็ไม่มี เงินเดือนพันบาทกว่า ๆ หรือสองพันบาทก็ไม่รู้ ไม่ได้ถาม มันก็ไม่พอจะใช้จะจ่าย
มานึกในใจ..บูชาพระรัตนตรัยยกมือขึ้นไหว้ด้วยความเคารพ ว่าถ้าไปกรุงเทพฯ คราวนี้ได้เงินเท่าไหร่ ระยะเวลา ๒ วัน คือ วันที่ ๑๓ วันที่ ๑๔ วันที่ ๑๕
เดินทางไปเชียงใหม่ได้เงินเท่าไรเทกระเป๋าทั้งหมด จะไปให้ช่วยเขาในการปั้นรูป ปั้นหุ่น ไอ้เรื่องการปั้นหุ่นนี่ ราคามันแพง มันเป็นอย่างนั้น
รู้อยู่..ก็นึกไว้ในใจแล้วก็เริ่มจะเดินทางไป
พบพระพินิจอักษร (ทองดี)
เดี๋ยวก่อน..ยังไม่เดิน ใครจะว่ายังไง เดินไปยังไง มันยังไม่ถึงเวลาจะไป ก่อนที่จะเดินทาง ๒ วัน เห็นภาพผู้ชายปรากฏเวลานอน
พอใจสบายก็ปรากฏขึ้นที่ข้างเตียง เป็นผู้ชายเนื้อเต็ม ผิวขาว หน้าตาดี ถือหนังสือเล่มใหญ่ ก็จึงได้ถามว่าท่านเป็นใคร มาด้วยกันเยอะท่าน ให้นามว่า ผมคือ
"ทองดี" ขอรับ ถามว่ามาทำไม ท่านก็เลยบอกว่า อยากจะให้ท่านสงเคราะห์หาสถานที่ เพื่อจะสร้างอะไรสักอย่างหนึ่ง เป็นอนุสรณ์ของคนรุ่นเก่า
และเพื่อเป็นที่รู้ของคนรุ่นใหม่
ถามว่า "ทองดี" เป็นใคร บอกว่า "ทองดี" ก็คือ "พ่อทองด้วง"
จึงได้ถามถึงสถานที่เกิดและสถานที่อยู่ในขั้นปลาย ก็ชี้ไปฝั่งตรงข้าม แสดงถึงภาพอาคารต่าง ๆ ให้ปรากฏ และฝั่งด้านนี้ ฝั่งด้านอาศรม
แสดงว่าสมัยนั้นคนดีมาอยู่กันที่นี่คับคั่ง
หลังจาก พระนารายณ์มหาราช ทรงสวรรคตแล้ว มีการตั้งโรงเรียนสอน ก. ข ก. กา จนกระทั่งถึงวิชาการปกครองบ้านเมือง การคลัง การเกษตร วิชาการรบ
โรงเรียนนี่ต้องถือว่าเป็นมหาวิทยาลัยพิเศษ ตัวท่านเองมีความรู้ในทางนี้มาก เวลามาจึงถือตำรามาเล่มหนึ่ง แสดงให้ปรากฏว่าเป็นเจ้าตำรา
ก็เลยถามท่านว่า จะให้สร้างน่ะ จะเอาสตางค์ที่ไหน ท่านบอกว่า ไม่เป็นหรอกขอรับ ขอให้ท่านไปพูดเถอะ จะมีคนเขาช่วย
เพราะเรื่องนี้มันเนื่องด้วยพระพุทธศาสนาและประเทศชาติ ก็เลยรับปากท่าน ได้ถามประวัติความเป็นมาหลายอย่างแต่พูดให้ฟังไม่ได้ มันจะเกินพอดีไป
ดีไม่ดีคนฟังจะนั่งด่าในใจว่า เจ้าฤาษีหัวล้านนี่ชักโม้หนักไปเสียแล้ว..ไม่เป็นเรื่อง
เมื่อถึงเวลาที่จะเดินทาง ชาลินี (ปาน) ก็เอารถมารับ เวลานั้นเดินทางร่วมกันก็คือ ชาลินี (ปาน) อ๋อย เฉิดศรี นี่คนเดียวกัน นนทา
อนันตวงษ์ คุณดำรง นุตาลัย แล้วก็ แน่งน้อย แล้วก็คนพูด "ฤาษีหัวล้าน" เดินทางกันไป ออกจากสถานอาศรมก็ไปแวะที่ วัดพระนอนจักรสีห์
วัดนี้เจ้าอาวาสดีแฮะ แล้วเจ้าอาวาสดี เป็นนักสังคม โอภาปราศรัยดี เขาสร้างสถานที่น่าเลื่อมใส
ประวัติพระนอนจักรสีห์ จังหวัดสิงห์บุรี
........ไปนั่งไหว้พระ แล้วก็ไปนั่งดูประวัติหน้าพระ
เอาเรื่องเอาราวกันไม่ได้ เห็นเทวดาทั้งหลายบ้าง พรหมทั้งหลายบ้าง มากันเยอะแยะ บอกว่าเป็นผู้ร่วมสร้าง เป็นเทวดา เป็นพรหมกันทั้งนั้น
แต่ว่าคนอื่นเขาเห็นหรือไม่เห็นก็ช่าง นี่มันฤาษีตาลิง เห็นอะไรก็ได้ ใครจะว่ายังไง มันเห็นจริง ๆ นี่ ฟังดูแล้วก็ปลื้มใจ
เอ..นี่เขามีความสุขความสบายเป็นพิเศษ ก็เลยถามว่า
.......นี่..ลูกหลานฉันนี่ สร้างความดีกันมาเยอะ สร้างวัดทั้งวัด เจริญสมถกรรมฐานทั้งวิปัสสนากรรมฐาน สงเคราะห์ประชาชนคนยากจนเข็ญใจ ทำกันด้วยความเต็มใจ
เมืองของลูกหลานของฉันบนสวรรค์ บนพรหมมีบ้างไหม ก็มีพรหมผู้ใหญ่ (บอกว่าเป็นหัวหน้าในการก่อสร้าง) บอกว่ามีขอรับ เอ้า..ถามบอกว่ามี ลองแสดงให้ปรากฏ
แกก็เลยบอกว่า ตามผมไป ก็เลยตามแกไป
เวลามันไม่นานนัก โอ๊ะ..มันก็ไม่ยากเห็นแพรวพราวตั้งกันเป็นแถวไปหมด อีตานี่แปลก..ไม่ต้องถามชื่อคนก็รู้จักได้ นี่แปลก..เทวดาหรือพรหมนี่แปลกจริง ๆ
แล้วก็ถามประวัติของพระนอนจักรสีห์ ที่เขาบอกว่าลูกชายฆ่าพ่อที่เป็นราชสีห์ มันเป็นความจริงไหม แกก็บอกว่า
ไอ้คนกับสัตว์เดรัจฉานมันเป็นผัวเป็นเมียกันไม่ได้หรอก แต่คนจะมีผัวลิง ผัวค่าง เห็นจะพอไปกันไหว จะมีผัวเป็นราชสีห์ที่เป็นสัตว์สี่เท้า
ท่ามันจะไปไม่รอดเสียแล้วเรื่องนี้ พูดแล้วท่านก็หัวเราะ
ก็เลยถามว่า พระองค์นี้ก่อสร้างขึ้นในสมัยไหน เป็นคนไทยสร้าง หรือเป็นใครสร้าง ท่านก็เลยบอกว่า เรื่องของพระพุทธศาสนาที่เข้ามาหลังพุทธกาลน่ะ
เข้ามาตั้งรกตั้งราก ตั้งบ้าน ตั้งเมือง ที่ขยายมาจากเขตประเทศจีน และเมื่อก่อนนี้ก็อยู่กันเป็นหย่อมเป็นกลุ่ม เป็นหมู่ รวมรวมกันอยู่กับผู้คนเผ่าอื่น
จะเรียกว่าคนไทยเป็นผู้สร้างก็ยังได้
ก็เลยถามว่าสร้างในสมัยไหน ท่านก็เลยบอกว่า สร้างในสมัยที่ เมืองปรันทะปะ ยังมีกำลังอยู่ รู้จักไหมว่า "เมืองปรันทะปะ" คือเมืองอะไร ก็ได้แก่
เขตบุคคลที่มีอำนาจอยู่ในเมืองสระบุรี เมืองสระบุรีนี้ เมื่อสมัยพระพุทธเจ้าเรียกชื่อว่า เมืองปรันทะปะ
นี่ท่านบอกว่าสร้างในสมัยนั้น หลังจากองค์สมเด็จพระทรงธรรม์บรมศาสดานิพพานไปแล้วตามสมควร แล้วคนกลุ่มนั้นตั้งใจสร้างกันขึ้น คนกลุ่มที่สร้างก็คือ
เทวดาหรือพรหมที่มาชุมนุมกันอยู่ที่นี่ ที่ย่องนิพพานไปแล้วก็มี นั่น.. ฉะนั้นเรื่องวัดพระนอนจักรสีห์ที่ว่า
พระลูกฆ่าราชสีห์ที่เป็นพ่อตายน่ากลัวจะโกหก..ไม่จริง
ออกจากที่นั้นแล้วก็ไปที่ วัดไชโย (หรือวัดป่าโมก) ไปนมัสการพระใหญ่ พอเดินเข้าไปก็เจอะสหายที่รัก นั่นคือ สุนัขตัวใหญ่ แกนอนอยู่ พอเห็นหน้า
แกก็ลุกจากที่นอน เดินยิ้มเข้ามาหา เป็นการปฏิสันถารอย่างดี
แต่ไปดูวัดไชโยกับวัดพระนอนจักรสีห์นี่ เจ้าของที่มีปฏิปทาต่างกัน เห็นว่าความเฉลียวฉลาด การคล่องตัวสู้วัดพระนอนจักรสีห์ไม่ได้ เขาทำสถานที่ดีกว่า
การต้อนรับดีกว่า การให้ความสะดวกสบายดีกว่า ความจริงระยะทางก็อยู่ไม่ไกลกันก็น่าจะทำคล้าย ๆ กัน จะได้มีคุณมีประโยชน์
เมื่อเข้าไปไหว้พระพุทธรูปใหญ่วัดไชโยก็เจอะครูบาอาจารย์ พระก็มี เทวดาก็มี พรหมก็มี ที่เดินทางร่วมกันไป ออกมาพูดเรื่องราวหลายประการ
เรื่องการก่อสร้างสถานที่ใหม่ที่ท่านทองดีขอร้อง ก็เรียนท่านว่าจะทำได้อย่างไรในเมื่อทุนรอนมันไม่มี
ท่านบอกว่า ถ้าเจตนาของเธอดี ไม่ตั้งใจคดโกงเขามาเหมือนสมัยก่อน ไม่ใช่ว่าสมัยก่อนไปคดโกงเขาหรอกนะ ปางก่อน ๆ
ที่ทำมาได้ก็มีใจไม่คดโกงไม่หวังความร่ำรวยในทรัพย์สิน ถ้าเธอจิตใจของเธอยังมีอารมณ์แบบนี้อยู่ การสร้างสถานที่นี้ก็เป็นของไม่ยาก
จึงถามว่าเรื่องที่ท่านบอกว่า กลับไปนี้เรื่องที่สำเร็จ พูดปั๊บได้ปุ๊บ ราคาไม่แพงนัก คิดเฉลี่ยแล้วซื้อที่ด้วย ปรับปรุงที่ด้วย
ในอัตราไร่ละหมื่นได้ทันที ถามว่าสตางค์จะเอาที่ไหน ท่านก็บอกว่าพูดไปก็แล้วกัน สตางค์มันมาเอง ท่านจะช่วย เรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดา
พอออกจากวัดไชโยก็เลยไปจังหวัดอ่างทอง เป็นเวลาได้เวลาอาหารกลางวัน เข้าไปในตลาดอ่างทองก็ปรากฏว่า ไปหม่ำบะหมี่น้ำ ลองกินดูเพราะท้องมันไม่ดีมานาน
สมัยก่อนกินบะหมี่เข้าไปทีไร ไอ้ความจัญไรมันเกิดเมื่อนั้น มันปวดท้องขึ้นมาทันที ก็เลยลองเล่นก๋วยเตี๋ยว ลองเล่นบะหมี่ดู เพราะตอนนี้เรื่องรสอาหารไม่แปลก
มีรสแบบไหนก็กินมันไปส่งเดช กินเพื่อตาย ไม่ได้กินเพื่ออยู่ในฐานะที่เป็นสาวกขององค์สมเด็จพระบรมครู
ออกจากอ่างทองเดินทางเข้ากรุงเทพฯ วันนั้นเวลาเข้าถึงตลาดอ่างทองปรากฏว่าฝนตกมาก ดูน้ำไหลเชี่ยวจัด พอเข้ากรุงเทพฯ เขาก็พาไปแวะที่ปากเกร็ด
บ้านนาวาอากาศโทโกศล มณีจักร นั่นเขาถวายสังฆทานกัน ก็เลยรับแทนพระ ไม่มีพระไปนี่ มีแต่ฤาษี แต่ว่ามีพระพุทธรูป มีพระพุทธรูปเป็นประธาน
มีรูปหลวงพ่อปานเป็นพระอันดับ ฤาษีเป็นคนรับ
รับเสร็จเขาก็ทำบุญสุนทาน ได้สตางค์มาบ้างเท่าไหร่ก็ไม่รู้ ยัดใส่กระเป๋าเข้าไป มาถึงกรุงเทพฯ คนนั้นบ้างคนนี้บ้าง ไม่รู้ว่าได้สตางค์เท่าไร
ยัดใส่กระเป๋าลงไป ยังไม่ได้นับ ปรากฏว่ามาถึงเวลาเดินทางไปเชียงใหม่ ได้ตั้งใจให้ปฏิญาณไว้กับพระว่า ได้เงินเท่าไรจะไปช่วยเขาปั้นหุ่น
ได้เท่าไรจะไม่ขยักไว้สักหนึ่งสตางค์
ก็ปรากฏว่า ตอนเช้าเอาเงินให้เขานับได้ ๗,๒๐๐ บาท แหม..คาดไม่ถึง.. เวลาสองวันเศษ ๆ ท่านช่วยได้ถึง ๗,๒๐๐ บาท แต่นี้อำนาจคำปฏิญาณและรักษาสัจจะ
ไม่ใช่จะมานั่งรวยกันแบบนี้ทุกครั้งทุกคราว ไม่ใช่ ตั้งใจบอกท่านไว้อย่างนั้น ว่าได้เท่าไรก็ตามเทกระเป๋าหมด แล้วปรากฏว่าได้ตั้งเจ็ดพันให้เขา
ถามว่าเสียดายไหม ก็ต้องตอบว่าไม่เสียดายเพราะว่าเต็มใจ เพราะพร้อมอยู่แล้ว เพราะทราบอยู่แล้วว่าการปั้นหุ่นนี้เป็นของแพงมาก
ทีนี้ในเมื่อมอบหมายการเงินเขาเรียบร้อยแล้วมันก็สบายใจ ทั้งเงินเท่ากับเงินใหม่ก็คงได้เงินไว้เนื่องในการปั้นหุ่นประมาณหมื่นบาทเศษ เท่านี้ก็เป็นที่พอใจ
ll กลับสู่ด้านบน
กรุงเทพฯ - เชียงใหม่
เมื่อจัดแจงการมอบหมายเงินกันเรียบร้อยแล้ว ต่อไปก็เตรียมการเดินทาง จะไปที่ไหนล่ะ จะไปที่ดอยสุเทพและภูพิงค์ราชนิเวศน์
ออกจากที่นี่ก็จะไปที่น้ำตกแม่สาแล้วก็จะไปถึงถ้ำเชียงดาว
ก่อนจะออกเดินทางไปพระธาตุไปไหว้พระธาตุ เอ.. ดอยสุเทพ ช่างนึกยากเหลือเกิน วันนี้ไม่รู้เป็นอย่างไร
สมองมันนึกอะไรไม่ออกก็จะขอเอานามของบรรดาท่านพุทธบริษัทที่ร่วมเดินทาง
หรือว่าจะเรียกเดินทางขบวนของฤาษีทัศนาจรที่ร่วมการทัศนาจรมาอ่านให้ท่านพุทธบริษัทฟัง คือเขาเขียนให้มีดังนี้คือ
๑. ท่าน พล.อ.ต. ม.ร.ว.เสริม สุขสวัสดิ์
๒. คุณเฉิดศรี สุขสวัสดิ์ ณ อยุธยา
๓. คุณชาลินี (ปาน) เนียมสกุล
๔. นายแพทย์ ชุติ เนียมสกุล
๕. คุณดำรง นุตาลัย
๖. คุณบูรณะ นุตาลัย
๗. คุณอภิชัย นุตาลัย
๘. คุณมีชัย
๙. พันโทแพทย์หญิง วีวรรณ คำนวณกิจ
๑๐. พันเอกแพทย์หญิง วัฒนา เอ้ ใช่หรือไม่ใช่ เอ้า คุณวัฒนาก็แล้วกัน (คุณป้าหญิงวัฒนา)
๑๑. คุณสมสมัย อ้อ..สมสะหมู..ซิ ไม่ใช่สมสมัย "คุณหญิงสมสมัย" ที่เราเรียกว่า "สมสะหมู"
๑๒. คุณหญิงเยาวมาลย์ บุนนาค
๑๓. คุณกานดา อมาตยกุล
๑๔. คุณเย็นใจ
๑๕. คุณเพ็ญศรี วัสนชิน
๑๖. คุณรังสิต (อู๊ด) วัสนชิน
๑๗. คุณสมจิต
๑๘. คุณจันทร์นวล นาคนิยม
๑๙. คุณนนทา อนันตวงษ์
๒๐. อาจารย์สบสุข ประกอบไวทยกิจ
๒๑. คุณนวลน้อย โลห์พันธ์ศรี
๒๒. ม.ร.ว.ตรัยเทพ เทวกุล
๒๓. พล.ต.ต.จรัส วงศาโรจน์
๒๔. คุณสุมิตร (เล็ก) เศรษฐเสรี
๒๕. คุณสุพรรณี หังสสุต
๒๖. คุณสิริ วัฒนาขจร
๒๗. คุณละม่อม
๒๘. คุณกัณหา
๒๙. คุณบวรศรี
๓๐. ลูกสาวคุณบวรศรี เอ๊ะ..ลูกสาวลูกชายก็ไม่รู้ เขาเขียนว่าลูก
๓๑. แพทย์หญิงสลวย เตระยานนท์
๓๒. คุณศรีพันธ์ อ้อ..พันตรีศรีพันธ์ นี่เขาว่าที่พันโท
๓๓. คุณจิตรา
๓๔. เรือเอกภุชงค์
๓๕. คุณกมลชัย นี่เป็นนายตำรวจ
๓๖. พ.ต.อ.(พิเศษ) สมศักดิ์ สืบสงวน
๓๗. คุณสมนึก
๓๘. คุณเผื่อน
๓๙. คุณคำนวณ
๔๐. คุณไก่
๔๑. คุณอ้อน
๔๒. คุณแป้น
๔๓. คุณนิด
๔๔. น้องหมอวีวรรณ นี่นึกชื่อไม่ออก
๔๕. ช่างอ๋อ ตำรวจของหมอวีวรรณ นี่นะ
๔๖. คุณเจริญ
๔๗. คุณแอ๋ว
๔๘. ตำรวจตระเวนชายแดน ร้อยตำรวจโท อรรณพ กอวัฒนา
๔๙. คุณภาณี วรทรัพย์ อ้อ..แล้วก็..
๕๐. คุณประชา รายการที่ ๕๐ กับ ๕๑ นี่ไม่ได้ไป แต่ว่าเอาเงินทำบุญไปด้วย ให้เงินทำบุญไป คุณอรุณ อ้าว..คุณอรุณนี่ก็ไม่ได้ไป แต่ถวายเงินไปช่วยในการเดินทาง
แล้วก็อะไรล่ะ พันเอกชวาล นี่ไปพบที่เชียงใหม่ แล้วก็ ดร.วันชัย นี่ก็ที่เชียงใหม่ แล้วก็อาจารย์สุดจิตที่เชียงใหม่ แล้วก็อาจารย์ ดร.ปริญญา นุตาลัย
พร้อมด้วยคณะอีกเยอะแยะ เขาจัดอาหารช่วยการบริโภค
ตานี้ว่ากันถึงชื่อบรรดาคณะพรรคที่เดินทางกันแล้ว บอกไว้ทั้งนี้ก็เพื่อว่าจะได้รู้ว่าการไปครานั้นมีใครไปกันบ้าง สำหรับชื่อเสียงทั้งหลายนี่
ถ้าบังเอิญอ่านไม่ครบ นามสกุลไม่มีเพราะเขาไม่ได้เขียนมาให้ ใครเป็นผู้เขียนชื่อนามสกุลเขาละก็ เขียนมาให้เต็มด้วยนะ ถ้ามันพลาดพลั้งไปบ้างก็ช่วยกันแก้ไข
ทีนี้ตอนจากนั้นแล้ว มาตอนเช้าพอบริโภคอาหารกันเสร็จ ขบวนทัศนาจรของฤาษีลิงดำ แหมอยากจะเรียกว่า "ฤาษีจัญไร" จริง ๆ
มันเที่ยวพาชาวบ้านชาวเมืองเขาเดินทางไปได้รับความลำบาก แต่ความจริงก็ตั้งใจไปนมัสการความดีของสาวกขององค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้านี่ก็น่าจะไป
นี่เราพูดถึงกันว่านักบุญนะ ถ้านักบาปไปด้วยรำคาญใจด้วยแย่ บังเอิญไปด้วยนักบุญ ออกเดินทางไปจะถึงพระธาตุ พระธาตุที่ช่างนึกชื่อยากจริง ๆ
ดอยสุเทพเป็นอย่างไร ถึงนึกชื่อไม่ค่อยออกก็ไม่รู้ หรือว่าบุญวาสนาบารมีพระธาตุสูงไป คนพูดบุญบารมีวาสนาจะไม่ถึง นึกไม่ค่อยออก
มันช่างสร้างความยุ่งเสียจริง ๆ
ll กลับสู่ด้านบน
ประวัติแม่น้ำปิง (แม่น้ำขุนภู )
........ตานี้เมื่อออกจากมหาวิทยาลัยเชียงใหม่
การเดินทางไปเจอะเอาแม่น้ำ ๆ หนึ่งที่เราเรียกกันว่า แม่น้ำปิง พอถึงแม่น้ำปิง
ตอนนี้เองก็นึกถึงเรื่องราวของคนโบราณที่เขาเขียนเป็นประวัติศาสตร์และตำนาน ในที่บางแห่งเขาบอกว่าเป็นประวัติศาสตร์ และให้ดูประวัติศาสตร์ในเรื่องของ
"พระยางำเมือง"
.......งำนี่ ง. สระอำ ไม่ใช่ "งาม" เรื่องพระยางำเมืองนี่มีเรื่องเกี่ยวข้องกันกับแม่น้ำปิง
ความจริงก็นึกอยู่ในใจเหมือนกันว่าไอ้แม่น้ำนี่ทำไมถึงเป็นแม่น้ำปิง มันยังจะใส่เป็น "แม่น้ำปิ้ง..แม่น้ำเปิ้ง" ก็ยังดีกว่า
คือถ้ามีปลาก็ได้ปลาขึ้นมาแล้วเอามาปิ้งข้างชายแม่น้ำ นี่มันเข้าท่าเข้าทาง ไปชื่อกันว่าแม่น้ำปิงเฉย ๆ ไม่รู้มันจะแปลว่ายังไง จะพิงก็พิง จะอิงก็อิง
จะไปปิง ๆ อิง ๆ กันนี่มันยุ่ง
แต่ว่าตามประวัติศาสตร์หรือว่านิยาย ไม่ใช่ตำนานสิ ตำนานหรือว่าตำเร็วหรือว่านาน ๆ ตำ เขาเล่ากันมาเขาว่าอย่างนี้
แม่น้ำปิงนี่บังเอิญเดิมทีเดียวมันไม่ใช่ชื่อแม่น้ำปิงแม่น้ำเปิงอะไรหรอก แต่ความจริงนี่ชื่อของแม่น้ำนี่ ธรรมชาติเขาก็ไม่ได้ตั้ง
นี่ชาวบ้านชาวเมืองมันเสือกมาตั้งชื่อให้เรียกว่าอย่างนั้นเรียกว่าอย่างนี้ จะเรียกผิดหรือว่าเรียกถูก แม่น้ำแกก็ไม่ได้ค้าน นี่มันเป็นเรื่องของเราเอง
จะผิดจะถูกมันก็เราเท่านั้น เดิมทีเดียวเขาเรียกกันว่า แม่น้ำขุนภู
"จำให้ดีนะว่า "แม่น้ำปิง" นี่เดิมทีเดียวเขาเรียกกันว่า "แม่น้ำขุนภู" จะถูกมันก็เราเท่านั้น
เดิมทีเดียวเขาเรียกกันว่า "แม่น้ำขุนภู" เหตุที่ชื่อว่าแม่น้ำปิงก็เพราะว่า มีเรื่องระหว่างพ่อขุนงำเมืองกับพระร่วง
พระร่วงองค์นี้ก็ไม่รู้ว่าพระร่วงองค์ไหน คงไม่ใช่พ่อขุนศรีอินทราทิตย์ต้องเป็นรุ่นหลัง อาจจะเป็นอะไร พ่อขุนรามคำแหงก็ได้ หรือจะเป็นใครก็ไม่ทราบ
แกยกเอาพระร่วงขึ้นมาเฉย ๆ ตระกูลนี้เขาเรียกกันว่าพระร่วง
ความจริงแม่น้ำขุนพูนี้ต่อมาชาวบ้านเรียกกันว่าแม่น้ำอิง ไม่ใช่แม่น้ำปิง คืออิงกันเข้าไว้ เอาหลังต่อหลังเข้ามาอิงกัน ในเรื่องราวที่เขาเล่ากันมา
ใครเล่าก็ไม่รู้ แล้วไปได้ยินจากใครเล่า เขาพูดมาอีกก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วอย่ามาถามหาว่าใครเขาพูดให้ฟัง ไม่รู้น่ะ บอกว่าไม่รู้นี่
เขาเล่าให้ฟังว่าอย่างนี้
คือว่าครั้งหนึ่งพระร่วงเจ้าแห่งกรุงสุโขทัย เขาบอกให้ไปดูประวัติของพระร่วง เขาเขียนไว้ที่ไหนก็ไม่รู้ไม่เคยซื้อหนังสือมาอ่าน
เมื่อได้เสด็จมาถึงเมืองพะเยาก็เพื่อจะเยี่ยมพระสหาย คือ พระยางำเมืองผู้ครองเมืองพะเยา นี่เขาบอกให้ไปดูประวัติเรื่องพระยางำเมืองอีก
แล้วก็เขียนกันไว้ที่ไหนล่ะพ่อเทวดา บอกให้ไปดูแล้วไม่เอาตำรามาให้แล้วดันมาบอกกันว่าอย่างงั้น ยังจะใช้ได้รึ..?
เอา..เล่าต่อไปอีกว่า แล้วก็อะไรเกี่ยวกับเรื่องดำเศียรเกล้าในแม่น้ำที่เมืองพะเยา เขาว่าอย่างงั้น ดำเศียรเกล้าก็ลงน้ำ
ดำน้ำว่ายน้ำกันไปมามันก็ไอ้เรื่องธรรมดา ๆ แต่ทำเป็นพิธีกรรมกันเข้าก็รู้สึกเป็นของอัศจรรย์ อย่างพวกแขกที่เขาไปลอยบาปกันในแม่น้ำนั่น
ลงน้ำได้ก็ดำหัวดำเกล้าผุดว่ายล้างตัวกันเข้าเรียกกันว่าลอยบาปทิ้งไป
นี่ก็เหมือนกันทำพิธีดำเศียรดำเกล้ากันในแม่น้ำ เออ ในแม่น้ำที่เมืองพะเยา เขาถือกันว่าเป็นสิ่งที่พระร่วงเจ้าเคยทำมาเสมอ
คงจะถือกันว่าเป็นเรื่องศักดิ์สิทธิ์ แต่ว่าสงสัยว่าเมืองนั้นมีสาว ๆ สวยมากกว่า ไอ้เรื่องของการศักดิ์สิทธิ์ของแม่น้ำนี่ ถ้าเราจะถือว่าแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์
น้ำที่ไหนมันก็ศักดิ์สิทธิ์ เพราะมันมาจากแหล่งเดียวกัน คือว่ามาจากน้ำฝนแล้วก็ไหลกันมาในแม่น้ำ แต่เรื่องความศักดิ์สิทธิ์ของเมืองพะเยานี้
สงสัยว่าพระร่วงเจ้าจะเห็นว่า สาวชาวเมืองพะเยานี่สวยเลยถือว่าเป็นเรื่องศักดิ์สิทธิ์ พระร่วงเจ้าได้ไปทำเสมอ
ตานี้ไอ้หนทางที่จะเสด็จพระราชดำเนินก็กลายเป็นร่องลึก เรียกกันว่าร่องอะไร "แม่ร่องช้าง" กันมาจนทุกวันนี้ มันอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้
ทางไปคงจะไม่ได้ไปคนเดียว พระเจ้าแผ่นดินน่ะไปเป็นขบวน
วันนั้นเดินเสียจนเป็นร่องเลย ทำแผ่นดินเขาสึกไปตั้งเยอะ เขาเรียกกันว่า "แม่ร่องช้าง" นะทุกวันนี้ เขาว่าอย่างงั้น แต่แล้วในการเสด็จมาครั้งนี้
คือเสด็จมาหลายคราวแล้ว อีกครั้งที่จะเปลี่ยนชื่อแม่น้ำจาก "แม่น้ำขุนภู" ว่าเป็น "แม่น้ำอิง" มันก็มีเรื่องสิ...!
ll กลับสู่ด้านบน
<< โปรดติดตามตอนต่อไป >>
webmaster - 17/2/09 at 14:56
(Update 17 ก.พ. 2552)
เหตุเกิดแต่กามราคะ
.....ในการเสด็จมาครั้งหลังที่แม่น้ำจะเปลี่ยนชื่อใหม่ได้เกิดเหตุขึ้น ท่านบอกว่า เมื่อพระร่วงได้เสด็จมาที่เมืองพะเยาบ่อย ๆ เข้า ก็ได้ทอดพระเนตรเห็น
พระนางอั้วเชียงแสน ว่าแล้วไอ้ความศักดิ์สิทธิ์นี่ไม่ใช่แม่น้ำศักดิ์สิทธิ์หรอก มันเกี่ยวกับอะไร แม่น้ำคือใจ ได้แก่ ราคะ กามโอฆะ แม่น้ำคือกาม
ไอ้แม่น้ำคือ "กาม" นี่มันศักดิ์สิทธิ์
ได้ทอดพระเนตรเห็น "พระนางอั้วเชียงแสน" ซึ่งเป็นมเหสีของ พระยางำเมือง มีความงามมากจนถึงกับจิตปฏิพัทธ์รักใคร่ในตัวนาง เอาเข้าแล้ว ๆ
นี่เรื่องธรรมดา ๆ ที่ พระรัฐบาล ท่านบอกว่า "โลกพร่องอยู่เป็นนิจ เป็นทาสของตัณหา" เห็นมั้ยล่ะ..เอาเข้าแล้วสิ
ตานี้เรื่องนี้ท่านจะมีวงเล็บไว้ด้วยว่า หรืออาจจะเป็นเหตุนี้อีกเหตุหนึ่ง อีกแห่งหนึ่ง อย่างหนึ่ง ก็น่าจะให้พระร่วงเสด็จมาเมืองพะเยาบ่อย ๆ
นี่ไม่ต้องมาวงเล็บ หรือไม่ต้องมาว่า หรือเหตุอาจจะหรอก เรื่องมันจริงก็บอกมาแล้วแต่ตอนต้น ไอ้แม่น้ำน่ะไม่สำคัญ แม่น้ำกระแสน้ำที่ไหลที่เรียกกันว่า
"อุทกะ" หรือ "อุทกัง" ไม่สำคัญ
สำคัญแม่น้ำคือ "กาม" กามโอฆะ แม่น้ำคือกามความใคร่ มีความสำคัญมีความศักดิ์สิทธิ์ แล้วท่านบอกต่อไป บอกว่า
พระนางอั้วเชียงแสนก็มีจิตปฏิพัทธ์รักใคร่พระร่วงเจ้าเช่นเดียวกัน อย่างนี้มันก็ยุ่งน่ะสิ
คราวนี้ความรักน่ะความจริงมันไม่มีขอบเขต ผู้ชายที่มีภรรยาแล้วก็รักผู้หญิงอื่นได้ ผู้หญิงที่มีสามีแล้วก็รักชายอื่นได้
ไอ้เรื่องความรักนี่มันเรื่องของใจ มันไม่ใช่เรื่องของกายอย่างเดียว อาศัยใจเป็นสำคัญ นี่พระรัฐบาลท่านพูดแล้วว่าโลกพร่องอยู่เป็นนิจ เป็นทาสของตัณหา
นี่เพราะความพร่องของใจ พระนางอั้วเชียงแสนก็มีสามีแล้วคือพระยางำเมือง พระร่วงเองก็มีภรรยาแล้วอาจจะเยอะแยะก็ได้ แต่ความพอมันไม่ปรากฏ
แต่ไอ้ความรักไม่ใช่ว่าจะไปรักสาวกำดัดเสมอไปก็หาไม่ นี่ผัวเขามีดนโด่อยู่ แล้วฝ่ายหญิงก็รู้แล้วว่าเขามีเมีย ไอ้จิตมันอยากจะรักซะอย่างใครมันจะมาขัดคอ
นี่ความจริงของโลกมันเป็นอย่างนี้
พระพุทธเจ้าบอกให้หาขอบเขตของความรักกันใจเข้าไว้ อารมณ์ของใจนี่อารมณ์ชั่วมันเข้ามาสิงง่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกิเลสเป็นความรัก
ก็ความโลภนี่มันเป็นกิเลสด้านความชุ่มชื่น สร้างความสบายใจ สร้างความสุขใจให้เกิด แต่เนื้อแท้ของมันจริง ๆ ก็คือไฟเป็นเครื่องเผาผลาญ แต่มันเผาไม่ค่อยร้อน
มันเผาเข้าคราวไร มันชุ่มชื่นมากกว่าความร้อน
นี่เรื่องมันเป็นอย่างงี้ มันถึงได้สนุกกันใหญ่ แม่น้ำมันถึงได้เปลี่ยนชื่อไป จากแม่น้ำขุนภูมากลายเป็นแม่น้ำอิง แต่นี่ที่เรียกกันว่าแม่น้ำปิงนี่
ชื่อมันเพี้ยนมา มันเช่นเดียวกับไอ้ "สามเพิง" น่ะ สำเพ็งน่ะ..สำเพิง
เดิมทีเดียวมันเป็นคลองสามแยกเรียกว่า สามแพร่ง นี่ต่อมา พ่อเจ๊กแกมาอยู่นี่ ลิ้นแกมันแข็ง
แกเลยเรียกว่า สำเพ่งน่ะ "สำเพ่ง" พ่อไทยลิ้นอ่อนหน่อยเลยตัด "สามเพ็ง" เขาไปเลยนี่ ส่วนแม่น้ำอิงก็เหมือนกัน เดิมทีเดียวเขาเรียกกันว่าแม่น้ำอิง
แล้วต่อมามันก็เลยกลายเป็นแม่น้ำปิงไปเอาเรื่องกันไม่ได้
ทีนี้เล่าเรื่องกันต่อไปตามที่ท่านเล่าให้ฟังว่า เมื่อปรากฏว่าทั้งสองคนมีจิตใจตรงกันเช่นนั้น นั่นรักกันซะแล้วนี่ มันทนไหวที่ไหนกัน แลกันไป แลกันมา
ลันดูแก แลดูกัน ดูไม่พอ เมื่อผัวเขาเผลอก็ย่อง ๆ เข้าไปคุยเสียบ้าง จับโน่นคลำนี่ อีตอนนี้ไฟฟ้ามันก็ช็อต เมื่อไฟฟ้าช็อตกำลังร่างกายมันก็อ่อนไป
อ่อนปวกเปียกด้วยประการทั้งปวง ในที่สุดก็ได้ร่วมรัก ร่วมหอลงโรงกัน นี่เรียกว่าลักลอบ ได้ลอบรัก ได้สมรสสมรักซึ่งกันและกัน ขโมยเขา นี่ขโมยเมียเขา
ขโมยผัวเขา ยุ่งหยิงตุ๋งติ๋งกันไปตามเรื่อง
ความลับไม่มีในโลก
ตานี้ไอ้ความลับมันไม่มีในโลกนี่ พระพุทธเจ้าท่านว่าอย่างงั้น นัตถิ โลเก ระโห นามะ...ความลับไม่มีในโลก
พระพุทธเจ้าท่านว่าอย่างงี้ จะไปลัก จะไปลอบ จะไปแอบกันที่ไหนก็ตาม จะไปหมกที่ไหนก็ตาม
ในที่สุดพระยางำเมืองก็ทรงทราบเรื่องเข้าจนได้ ที่จริงให้คนไปดักจับพระร่วง จับตรงไหนล่ะ ถ้าอยู่ดี ๆ ไปจับเข้าสิจะได้รบกันใหญ่ ทหงทหารเขาก็มีไป
พระร่วงเขาก็เป็นคนมีฝีมือ ก็ต้องจับกันอีตอนที่อยู่กันระหว่างสองต่อสอง ระหว่างพระร่วงกับเมียของท่าน เมียของพ่อขุนงำเมือง พระนางอั้วเชียงแสน
สนุกกันเพลินไป เผลอ เขาดักอยู่ไม่รู้เขาจับได้
เมื่อจับเอาไว้แล้วพระยางำเมืองก็คิดว่า เอ๊ะ..ไอ้เพื่อนนี่มันทรยศ จะต้องฆ่าเสียเถอะ ทีแรกคิดอย่างนั้น แต่ว่าการไปของพระร่วงไม่ใช่การไปเฉย ๆ
พระร่วงนี่เป็นนักวิชาการ ไปสอนวิชาการ กับคาถาอาคมต่าง ๆ ให้แก่พระยางำเมือง ตลอดจนกระทั่งวิธีการปกครอง วิชาการปกครอง เศรษฐศาสตร์
รัฐศาสตร์และวิชาการทหาร เรื่องวิชาอาคมต่าง ๆ พระร่วงเก่ง ความจริงการที่พระร่วงชนะใจพระนางอั้วเชียงแสนได้ก็น่ากลัวเป็นคาถาอาคม
หรือจะลองคาถาให้ลูกศิษย์ดูก็ได้ว่า ไอ้คนที่มีผัวแล้วน่ะจะจัดการเสียเมื่อไรก็ยังได้ น่ากลัวจะลองคาถาให้ดูนะ
ตานี้พระยางำเมืองคราวแรกคิดจะฆ่าเสีย แต่แล้วก็มาคิดว่า เอ๊ นี่มันไม่เป็นเรื่อง ถ้าฆ่าพระเจ้าแผ่นดินเขาเข้านี่ เมืองสุโขทัยนี่เขาไม่ใช่ย่อย
ดีไม่ดีจะเกิดรบกันใหญ่ก็ได้ ความเป็นไทยระหว่างไทยจะแตกคอกันเสียเปล่า ๆ เพราะเมียคนเดียว จึงได้ยับยั้งไว้ไม่ฆ่า
คิดขึ้นมาได้ว่ามีเพื่อนอีกคนหนึ่ง โน่น..เขาอยู่ที่ไหนล่ะ เชียงราย จึงจะต้องไปหาคนนั้นมา เอามาตัดสินชำระความกัน
เพราะว่าการจะปลงพระชนม์พระสหายกับพระมเหสีนั้นย่อมกระทำได้โดยพระราชอำนาจ แต่ว่าบุคคลทั้งสองกระทำผิด และความผิดนั้นจับได้ในเมืองของพระองค์เองด้วย
จะฆ่าเสียเมื่อไรก็ได้
แต่ทว่าเมื่อฆ่าก็คงจะมีเวรกัน ไอ้เวรน่ะ..ไม่ใช่เวรสำหรับคนที่จะถูกฆ่า พวกที่เขายังไม่ได้ถูกฆ่าน่ะมีแน่เรื่องการฆ่ากษัตริย์ ไม่ต้องเป็นห่วง
มันจะรบกันหนัก ที่นี้พระยางำเมืองท่านคิดรู้จักผ่อนสั้นผ่อนยาว ไม่ได้มีสันดานชั่วเหมือนคนดีสมัยปัจจุบัน คิดแต่จะเป็นขี้ข้าชาวบ้านเท่านั้นมันก็พอ
รักยาวให้บั่น..รักสั้นให้ต่อ
ที่นี้ท่านไม่ได้คิดอย่างนั้น เข้าทำนองว่า รักยาวให้บั่น..รักสั้นให้ต่อ ถ้ามันไม่พอก็ตัด
ตัวท้ายนี่แถมเข้ามาเองไม่ใช่คำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระทรงสวัสดิโสภาค ทั้งพระมเหสีนี่ก็ไปคิดอีกที นี่ก็แม่เมียเราก็ไปตกลงกับเขา
ไม่ใช่เขามาปลุกปล้ำทำอนาจารมาข่มขืนให้อย่างนั้น จะไปฆ่าผู้ชายคนเดียวก็ไม่ถูก จะฆ่าผู้หญิงคนเดียวก็ไม่ถูก เป็นอันว่ายังไม่ฆ่าก่อน
จึงคิดหาทางอื่นที่ดีไปกว่านั้น
จึงนึกได้ว่านี่แน่ะ พระเจ้าเม็งราย (นี่ท่านบอกว่าให้ไปดูประวัติพระเจ้าเม็งรายอีก ก็ใครเขาเขียนไว้ที่ไหนก็ไม่นำมาให้เสียด้วย
มาบอกกันแบบนี้มันก็แย่) ต้องการให้พระเจ้าเม็งรายมาตัดสินความ จึงได้ส่งเครื่องบรรณาการไปหาพระเจ้าเม็งราย พระสหายอีกองค์หนึ่ง ว่า ๓ คนนี่เป็นเพื่อนกัน
แต่ว่าพระเจ้าเม็งรายนี้เป็นผู้ประกอบไปด้วยบุญญาธิการ มีพระปรีชาสามารถอาจจะพิจารณาและตัดสินความเรื่องนี้ได้อย่างถูกต้อง
และก็ควรจะเป็นไปตามความนิ่มนวลไม่ใช่มาตัดสินกันซะเอง คือว่าปลูกศาลเตี้ยชำระความ มันใช้ไม่ได้
ทีนี้จึงแต่งเครื่องบรรณาการไปถวายพระเจ้าเม็งรายและก็ให้อัญเชิญเสด็จมาที่เมืองพะเยา เมื่อพระเจ้าเม็งรายได้รับทราบเรื่องจึงเสด็จมา
เมื่อเสด็จมาแล้วพระยางำเมืองก็ออกไปเฝ้า เล่าเรื่องความจริงให้ทรงทราบว่าเรื่องราวมันเป็นยังงี้ บอกเมียข้าพเจ้าก็ไปยุ่งกับพระร่วงเข้า
พระร่วงก็มายุ่งกับเมียข้าพเจ้าเข้า มันจะว่ากันยังไง
พระปรีชาแห่งพระยาเม็งราย
พระยาเม็งรายเมื่อพิจารณาแล้วก็คิดว่า เอ๊ะ..ไอ้เรื่องนี้ถ้าปล่อยมันฆ่าเฆ่อกันเข้า มันจะฆ่ากันใหญ่ เพราะว่าพระร่วงไม่ใช่คนคนเดียว
พอมาเขาก็มีทหารมามากและทหารของพระร่วงก็ไม่ใช่มีเฉพาะแต่ส่วนที่มาเท่านั้น ที่บ้านเมืองของพระร่วงก็มีตั้งเยอะแยะ
บอกว่าฆ่าไม่ได้ ทำยังงั้นไม่ได้ มันจะทำลายความเป็นมิตรระหว่างความเป็นไทยซึ่งกันและกัน ดีไม่ดี เมื่อเราเป็นคนไทยเกิดแตกแยกกันแล้วแบบนี้
ชาติอื่นเขาก็จะย่ำยี จะเข้ามาขยี้ย่ำยีพวกไทยด้วยกัน ในที่สุดเราก็จะกลับเป็นทาสของขอมใหม่
นี่เราเพิ่งจะพ้นเป็นอิสรภาพจากความเป็นทาสมาไม่เท่าไหร่อย่าทำลายกันเองเลย
เรื่องเมียกับเรื่องเพื่อนที่ผิดไปบ้างนี่เป็นของธรรมดา ไอ้คนเรานี่ มันใกล้กัน น้ำตาลใกล้มด มันก็อดไม่ได้ ถ้าเมียของเราไม่ตกลงใจกับพระร่วง
พระร่วงก็ไปทำอะไรไม่ได้ ตานี้มันก็มีอยู่ว่าถ้าเป็นบุพเพสันนิวาส ชาติก่อนเขาเคยร่วมรักกันมา เคยร่วมบุญบารมีกันมาบ้างเพียงชั่วชณะหนึ่ง
ตานี้ไอ้บุญญาธิการเดิมที่เคยมีความสัมพันธ์กัน
เมื่อเจอะกันมาแล้ว ไอ้ความรู้สึกมันก็เกิดรักขึ้นมาได้ นี่พระพุทธเจ้าท่านสอนไว้อย่างนี้ แต่ทว่ามันเป็นบุญชั่วขณะ
สำหรับพระองค์เองนี่ต้องเป็นบุพเพสันนิวาสขนาดที่เรียกกันว่าครองตัวกันมา ร่วมบุญกันมาอย่างขนาดหนัก
ทีนี้พระนางอั้วเชียงแสนจึงได้ตกมาเป็นอัครมเหสีของพระองค์ ดังนั้น ขอพระองค์คิดใหม่ เราอย่าทำลายความเป็นไทยและจงอย่าทำลายความเป็นมิตร
มาคิดปลูกฝังรักกันไว้ดีกว่า ดีกว่าทำลายกัน
ทีนี้ทำลายบุคคลคนเดียวมันจะหมายถึงว่าประเทศชาติหรือคณะไทยทั้งหมดมันจะถูกทำลายไปด้วยเพราะความแตกสามัคคี นี่ท่านว่าอย่างนี้
พระยางำเมืองก็ตกลงถามว่าจะทำอย่างไร ก็เลยบอกไปเบิกตัวพระร่วงมา ก็ไปเบิกตัวพระร่วงมาและนำพระนางอั้วเชียงแสนมาด้วย
ทั้ง ๒ คนก็รับสารภาพว่ามันทนอำนาจของความรักไม่ไหว มันมองกันไปมองกันมา มองกันมามองกันไป กระแสไฟต่อไฟมันมาปนกันตามสายตา
ผลที่สุดกระแสไฟมันก็ดูดเอาใจไปเจอะกันเข้า พอใจเจอะกันเข้า กายมันก็เข้าไปถึงกัน มันก็เกิดรบกันใหญ่ซิคราวนี้ สงครามใหญ่มันก็เกิด มันเป็นการบังเอิญ
ความจริงพระนางอั้วเชียงแสนก็บอกว่าไม่ได้เคยจะคิดทรยศต่อพระยางำเมืองแต่ประการใด แต่ทว่าไอ้ใจมันเป็นยังงั้นนี่มันทนไม่ได้
พระพุทธเจ้าบอกแล้วว่าใจนี่น่ะสำคัญ ถ้าใจมันจะไปไหนซะอย่างเดียวกายก็ต้องไปด้วย พระยาเม็งรายจึงบอกว่า ไอ้เรื่องนี้มันก็เป็นของธรรมดา
และพระร่วงก็เป็นคนดีมีวิชาและก็ให้ความดีสอนวิชาการต่าง ๆ แก่พระยางำเมือง ควรจะให้อภัยเสีย จึงได้สั่งให้พระร่วงเจ้าให้ขออภัย
แล้วก็ปรับเป็นสินไหมตามราคาที่เขาพูด สมัยนั้นราคามันเท่าไร ความจริงมันก็ไม่น่าไปคิดนี่ มันตั้งเยอะแยะน่ะ หือราคาเท่าไหร่ ราคาเขาบอกว่าเยอะมาก
ความจริงมันก็ไม่จำเป็น ไอ้เรื่องสตังสตางค์นี่มันก็เรื่องเล็ก ราชานี่..จะเอาสักเท่าไรก็ได้ เค้าเรียกว่าไม่เอามากเกินไป คือให้เป็นสินไหมไปนะ
เมื่อตกลงกันได้แล้วก็ให้พระร่วงขอขมาโทษ เมื่อขอขมาโทษเสร็จ ราคาเท่าไร อ๋อ..พระยางำเมืองให้พระร่วงเสียเป็นสินไหมแก่พระยางำเมือง
เงินเก้าแสนเก้าหมื่นเบี้ย ปัทโธ่เอ๊ยก็ไปนับเบี้ยนี่ นับบาทมันก็ยังดี เก้าแสนเก้าหมื่นเบี้ย นี่ก็ไปเก็บเบี้ยมาจากไหนก็ได้ บางทีเค้าก็ใช้เป็นทองคำแทน
แล้วให้ขมาโทษ ขมากันแล้วต่างคนต่างก็ให้อภัย
เหตุแห่งการเปลี่ยนชื่อแม่น้ำจาก ขุนภู เป็น อิง
ทีนี้ต่อมาพระยาเม็งรายก็บอกว่า เรามาให้สัตย์ปฏิญาณกันใหม่ อย่าแตกสามัคคีกันเลย ก็เลยให้เจ้าที่ไปทำร้านกลางแม่น้ำ "แม่น้ำขุนภู"
ทำเป็นแคร่แท่นเข้าแล้วก็ไปนั่งให้สัตย์ปฏิญาณ ให้สัตย์สาบานซึ่งกันและกัน
เมื่อสาบานซึ่งกันและกันว่าจะไม่มีการแตกสามัคคีกันจะมีความกลมเกลียวเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวซึ่งกันและกัน แล้วก็ต่างคนต่างก็กรีด
เอามีดมากรีดเลือดจากนิ้วใส่ลงไปในแก้วเหล้าเขย่า ๆ กับเหล้าให้เลือดมันเข้ากันแล้วก็แบ่งกันดื่ม
ขณะที่จะดื่มนั้นก็ใช้เอาหลังเข้ามาพิงกันหันหน้าออกคนละทาง (หน้าควรจะเอาหน้าเข้าชนกัน ดันเอาหลังชนกัน)
หันหน้าไปคนละทางแล้วก็ดื่มเหล้าเป็นการให้สัตย์ปฏิญาณช่วยกันมีความสามัคคีไม่เป็นภัยกันต่อไปในภายหน้า
คราวนี้แม่น้ำนี้จึงได้กลายชื่อมาจากแม่น้ำขุนภูเป็นแม่น้ำ อิง อ. สระอิ ง. สะกด แล้วต่อมามันก็ไม่เห็น "อิง" มันกลายเป็น "แม่น้ำปิง" ไป
นี่แหละท่านทั้งหลาย นี่เล่าเรื่องนี้ให้ฟังคือเรื่องราวมันก็น่าคิดว่า ทำไมแม่น้ำจึงชื่อแม่น้ำอิง แล้วคิดกันไปอีกที
ก่อนนี้สามพระยานั้นเป็นคนดีของไทย เวลานี้ท่านไปไหน ท่านมีชีวิตอยู่หรือเปล่า ประเทศไทยเราตั้งได้เพราะสามท่าน มีความสำคัญในเบี้องต้นเหมือนกัน
เป็นผู้มีพระคุณ แต่ว่าเวลานี้ทุกท่านหมดแล้ว ชื่อก็เกือบจะจำไม่ได้
เป็นอันว่าสมเด็จพระจอมไตรบรมศาสดาว่าโลกนี้เป็น "อนิจจัง" หาความเที่ยงไม่ได้ เป็น "อนัตตา" สลายไปในที่สุด
เมื่อเราทราบว่าท่านมีความสำคัญแต่ท่านก็ตาย พวกเราทั้งหลายที่เดินทางมาในเวลานี้ จงนึกถึงท่านว่าไม่ช้าเราก็ตายเหมือนกัน
แต่ว่าเวลาตายแล้วเกิดมันก็มีทุกข์ เราตายแล้วเกิดอย่างมีสุขดีกว่า นั่นคือถึง "พระนิพพาน" แล้วการถึงพระนิพพานจะทำอย่างไร เราเดินทางกันต่อไป
ประเดี๋ยวเราก็จะพบพระนิพพาน
เอาล่ะ สำหรับเรื่องราวของแม่น้ำอิง แม่น้ำปิง หรือว่า "แม่น้ำขุนภู" ที่มาเล่าสู่กันฟังก็เพราะว่าทางมันผ่านนี่มันเลย
เมื่อทราบถึงประวัติใครเขาพูดให้ฟังก็ไม่รู้ ก็รู้ว่าเขาอ้างไปอ่านไอ้โน่นไปอ่านไอ้นี่ ก็ตำรามันมีที่ไหนล่ะนั่งมาในรถนี่พ่อเจ้าประคุณ
ทีหลังบอกก็บอกไม่ต้องอ้างตำรากัน
ก็เป็นอันว่าเรื่องราวของแม่น้ำอิง บรรดาชายและหญิงเมื่อเดินทางร่วมกันก็ทราบประวัติแล้ว และจงอย่าลืมคิดด้วยนะว่า
คนสำคัญที่ไปเป็นตัวพระเอกนางเอกของเรื่องแม่น้ำอิง แม่น้ำปิงหรือ "แม่น้ำขุนภู" นี่ต่างคนต่างตายกันไปหมดแล้ว หาตัวไม่ได้
ภายในไม่ช้าเราก็จะตายเหมือนกัน เรื่องนี้ขอยุติไว้แต่เพียงเท่านี้ สวัสดี.
ll กลับสู่ด้านบน
<<โปรดติดตามตอนต่อไป>>
webmaster - 10/3/09 at 14:30
(Update 10 มี.ค. 2552)
บทที่ ๓
ดอยสุเทพ
ภาพอดีต : ท่านครูบาเจ้าศรีวิชัย (ยืน) ถ่ายภาพขณะสร้างทางขึ้นดอยสุเทพ
มีท่านครูบาอภิชัยขาวปี (ชุดขาวถือตาลปัตร) นั่งรวมอยู่ด้วย
คุณความดีครูบาเจ้าศรีวิชัย
เมื่อเดินทางเข้าไปถึงดอยสุเทพ ก่อนที่จะขึ้นดอยสุเทพ สิ่งที่เราประสบนั้นก็คือ รูปหล่อของท่านครูบาศรีวิชัย เมื่อสร้างทางขึ้นดอยสุเทพ
พระคุณเจ้านี้เป็นพระที่ฤาษีลิงดำหรือบรรดาคณะลิงทั้งหลายมีความเคารพเป็นพิเศษ ทั้งนี้เพราะอะไร เพราะว่าบรรดาลิงทั้งหลายมีความเคารพในครูบาอาจารย์
คือหลวงพ่อปาน วัดบางนมโค
หลวงพ่อปานเคยปรารภบอกว่า ครูบาศรีวิชัยเป็นพระทองคำ นี่คำว่า
พระทองคำ ของท่านก็หมายความว่า เป็นพระดีจริง ๆ ทองคำเป็นของมีค่ามาก ยากที่เราจะพึงหาได้ ทีนี้เมื่อครูบาอาจารย์บอกว่าดี
ลูกศิษย์ก็ว่าดี เพราะว่าอาจารย์ที่เราเคารพกันว่าท่านดี คือยอมรับนับถือว่าท่านเป็นอาจารย์
ทีนี้ประวัติความเป็นมาของครูบาศรีวิชัยไม่ต่างกับหลวงพ่อปานเท่าใดนัก เป็นพระนักก่อสร้าง เป็นพระนักการสงเคราะห์ ทำความดีทุกอย่าง ทางขึ้นดอยสุเทพ
เวลานั้นรัฐบาลไม่สามารถจะทำขึ้นไปได้ แต่ว่าท่านครูบาศรีวิชัยทำได้ นี่มันอัศจรรย์ไหม? มันเป็นเรื่องที่น่าจะคิดว่า พระที่ไม่มีสตางค์ในกระเป๋าเลย
สามารถทำทางขึ้นบนดอยสุเทพได้ ไอ้การขุดหินนี่มันยากแสนยาก มันลำบากแสนลำบาก ก็อาศัยบารมีความดีของท่าน
แล้วท่านครูบาศรีวิชัยนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะสร้างทางขึ้นดอยสุเทพเท่านั้น สร้างอาคารสถานที่ต่าง ๆ เวลานี้นับแล้วราคาหลังหนึ่ง ๆ ต้องคิดเงินเป็นล้าน
ท่านสร้างเติมไปหมด จริยาอาการต่าง ๆ ซึ่งท่านปฏิบัติ ทำเพื่อการสงเคราะห์ ไม่หวังความดี ไม่หวังการชมเชย
มีปฏิปทาคล้ายคลึงหรือว่าจะเหมือนกับหลวงพ่อปานไม่ได้ผิดเพี้ยน
มารผจญ
ไอ้การกระทำทุกอย่างไม่เคยมีเงินในมือ ถือว่าเป็นการจับเสือมือเปล่า อาศัยความดีของครูบาศรีวิชัย เป็นเหตุให้พระอะไร ขอโทษไม่ใช่พระ
คือนักบวชจัญไรที่มากไปด้วย ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข มีความเคารพในโลกธรรม ๘ ประการ แต่ความจริงนักบวชพวกนี้ ถือความจัญไรดีกว่าของดี
ทำลายคำสั่งสอนของสมเด็จพระชินสีห์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเสียหมด ไม่ยอมเคารพในคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระบรมสุคต ถือลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เป็นสรณะ
ถ้ามียศมากเท่าไรยิ่งเก๋ ได้ลาภมากเท่าไรยิ่งเก๋ ดีแต่ว่าโกนหัวชาวบ้านเขา แต่หัวของตัวปล่อยให้รก ทำตัวเหมือนพระอรหันต์
แต่ว่าจิตใจนั้นไม่แตกต่างกับเทวทัต สมัยที่ครองผ้ากาสาวพัสตร์แล้วตั้งใจจะกินเหี้ย
อันนี้ต้องไปดูเรื่องราวพระเทวทัตเป็นฤาษีต้องการกินเหี้ย ในที่สุดเหี้ยก็นั่งว่าพระเทวทัตว่า
"ท่านทรงผ้ากาสาวพัสตร์เป็นธงชัยของพระพุทธศาสนา เราเข้าใจว่าท่านบริสุทธิ์ แต่เนื้อแท้คือจิตใจเลวกว่าเราซึ่งมีร่างกายเป็นเหี้ยเสียอีก
เราเป็นเหี้ยนั้นก็ไม่ทำลายชีวิตสัตว์เป็น แต่ว่าเราเพียงแต่กินสัตว์ตายเป็นอาหาร"
นี่เป็นอันว่าเทวทัตบวชเป็นพระแล้วก็มีความดีสู้เหี้ยไม่ได้
ทีนี้ครูบาศรีวิชัยก็เหมือนกัน ท่านสร้างความดีล้ำหน้าเขาสมัยนั้น ในที่สุดก็ถูกนักบวชจัญไรพากันหาเรื่องให้แก่ท่าน จนกระทั่งท่านเกือบจะถูกสึก
เขานำตัวเข้ามาในกรุงเทพ ฯ ในที่สุดก็ไม่ได้สึกเพราะว่าพระในกรุงเทพ ฯ พระใหญ่ในสมัยนั้นคงจะมีน้ำใจเป็นพระ
ไม่ใช่มีน้ำใจเป็นสัตว์เดียรัจฉานอย่างนักบวชที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา เป็นผู้มีตำแหน่งมีหน้าที่ต่าง ๆ แต่ไม่ได้มีความดีอย่างพระ
นี่พวกท่านทั้งหลายที่เดินทางร่วมมาจำไว้ให้ดี แล้วเข้าไปไหว้ภาพพระศรีวิชัย คุณครูบาศรีวิชัย อย่าเอาใจไปติดที่รูปปั้นจะไม่มีประโยชน์
เขาทำให้เป็นนิมิตแห่งความดีเท่านั้น
เมื่อเราไหว้ท่านแล้วก็ดึงเอาความดีของท่านครูบาศรีวิชัยเอาไว้ด้วย แล้วมาดึงเข้าไว้แล้วก็ปฏิบัติตามท่าน พระครูบาศรีวิชัยท่านดีขนาดไหน
ต่อไปเราก็จะดีเหมือนท่าน เพราะเรื่องของความดีนี่คนที่ดีถึงที่สุดไปแล้วก็หยุดอยู่ เรากำลังตามหาความดีแล้วก็ค้นคว้าต่อไป เดินตามไปในที่สุดก็ทันกัน
จะหนีกันไปไหนได้ ในที่สุดก็ไปยืนแหงแก๋กันแค่พระนิพพานก็หมด
ปฏิปทาพระโพธิสัตว์
นี่พระครูบาศรีวิชัยเป็นสาวกของสมเด็จพระบรมสุคต เป็นมิ่งขวัญของบรรดาท่านพุทธบริษัทที่มาด้วยกันควรจะยอมรับนับถือปฏิบัติตามความดีของท่าน
ทีนี้ทุกคนจำได้แล้วนะ หาประวัติพระครูบาศรีวิชัย ถ้าหาไม่ได้ก็เอาอย่างงี๊
ท่านทำทุกอย่างเพื่อสาธารณะประโยชน์ ท่านพยายามตัดความโลภ ความโกรธ ความหลงให้สิ้นไป แล้วก็ตั้งใจสงเคราะห์บรรดาประชาชนทั้งหลาย พระที่มีความดี
บรรดาท่านทั้งหลาย จะไปอยู่ในป่าในดงที่ไหน มันก็เป็นบ้านเป็นเมืองมีความสวยสดงดงาม เพราะอะไร เพราะว่าท่านเป็นพระรวย ท่านไม่ใช่พระจน
เห็นเงินของชาวบ้านเป็นของมีค่า ได้มาแล้วก็ต้องทำสิ่งให้เป็นประโยชน์และไม่ยอมให้เงินเป็นโทษสำหรับตน เอาเงินเหล่านั้นไปสร้างในส่วนที่เป็นกุศล
เป็นประโยชน์ ทั้งตนท่านด้วย ท่านก็ได้บุญ เจ้าของเงินก็มีบุญ ความสุขมันก็เกิดขึ้น ตัวอย่าง ทางขึ้นดอยสุเทพ ถ้าครูบาศรีวิชัยไม่ทำไว้
เราก็ต้องไต่เขาขึ้นไป สถานที่ก่อสร้างต่าง ๆ ที่ครูบาศรีวิชัยทำไว้ก็มากมายก่ายกองด้วยกัน
เป็นอันว่า คุณค่าความดีของครูบาศรีวิชัยเราพรรณากันไม่ไหว ถ้ามาถามว่าครูบาศรีวิชัยนี่เป็นพระอันดับไหน ก็จะต้องตอบประเภทเดา ๆ ว่า ครูบาศรีวิชัยนี่มีปฏิปทาแบบโพธิสัตว์ แต่ว่าท่านจะเป็นพระโพธิสัตว์หรือไม่นั้น ก็ไม่ทราบเหมือนกันเพราะว่าคนพูดนี่
อย่าลืมนะ เป็นลิง ไม่ใช่พระพุทธเจ้า
เอ้า
พวกเราเข้าไปไหว้รูปท่าน แต่อย่าเอาใจไปติดในรูปนะ ติดความดีของท่าน พยายามถอดถอนความดีของท่านที่มีอยู่ นำมาประพฤติปฏิบัติตามท่าน ค่อย ๆ ทำไป
วันละเล็กละน้อย ในที่สุดก็จะพบความดีเหมือนท่าน
แล้วก็มอง ๆ ดูที่ดอยสุเทพ ว่าพระธาตุที่ดอยสุเทพน่ะ ปรากฏขึ้นมายังไง หันเข้าไปดูประวัติ ใครเขาเล่าให้ฟังก็ไม่รู้
จริงหรือไม่จริงก็เป็นเรื่องของคนที่เล่าให้ฟัง แกโกหกมา ลิงก็โกหกไป ถ้าแกพูดจริงมา ลิงก็พูดจริงไป เรื่องราวมันเป็นอย่างงี้นะ
จะเล่าให้ฟังตามที่เขาพูดมา
ll กลับสู่ด้านบน
<<โปรดติดตามตอนต่อไป>>
webmaster - 13/3/09 at 14:47
(Update 13 มี.ค. 2552)
(ภาพจากคุณ SKPG www.weekendhoppy.com)
ประวัติการสร้างพระธาตุดอยสุเทพ
เขาว่ามีพระราชาองค์หนึ่ง มีพระนามว่า เอ๊อ
ไม่ใช่พระราชาก็ไม่รู้ ไม่ช้าก็เป็นพระราชา เป็นลูกของพระราชา ก็เหมือนกัน เป็นพระราชาเล็ก มีนามว่า
พระเจ้ากือนา เป็นโอรสของ พระเจ้าผายู หรือ พระเจ้าตายู เอาเข้าแล้ว
ผาก็ผาซี..พ่อคุณ..! ตาก็ตาซี เอ้า
ทั้งผาทั้งตานี่ จะเอายังไงกันแน่ล่ะ
พูดให้มันลงตัวไม่ได้รึ..?
อ๋อ
ลงไม่ได้ เขาบอกว่าลงไม่ได้ ชาวบ้านมันชอบเรียกกันอย่างงั้นนี่ บางทีก็เรียกว่า "ผายู" บ้าง บางทีก็เรียกว่า "ตายู" บ้าง เอายังงี้ดีกว่า
เอาไม้เอกใส่เสียตัวดีไหม ชื่อว่า "พระเจ้าตายู่" เพราะว่ายิ่งแก่เข้ามาสายตามันยิ่งสั้นเข้ามา มันยู่เข้ามา มันไม่แหลมไม่คม
อย่าไปดัดแปลงเขาเลยนะ มันจะเสียประวัติ..ยุ่งแล้ว นี่
เวลาจะพูดอะไรให้ลิงฟังละ พูดให้มันลงตัวซี ไอ้เจ้าลิงมันมีสภาพไม่หยุดรู้ไหม
มันขยับเขยื้อนเรื่อย ประเดี๋ยวประวัติเขาก็เสียหมด ไม่ต้องมาหัวเราะ มาหัวเราะเยาะหน้าลิง ชะๆๆๆ ไม่รู้จักลิง เดี๋ยวพ่อจะแผลงฤทธิ์ซะนี่ ฮึ...อย่านะ
บอกว่าอย่าแผลงฤทธิ์เอา เดี๋ยวเอามือจี้ท้องให้วิ่งเข้าส้วม เขาว่ายังงั้น
เอ้า
ว่ากันไปว่าพระเจ้าตายู่ เอ๊ย
พระเจ้าตายู หรือ "พระเจ้าผายู" แล้วก็มี พระนางจิตราราชเทวี ซึ่งเป็นพระราชมารดาของพระเจ้ากือนา
เอ๊อ
ขอโทษ เป็นพระราชธิดาของพระเจ้าวัวเถลิง เอาเข้าแล้ว โอ้โฮ
เจ้านครเชียงของ นี่มันไปยังไงกันนี่ เล่าให้ฟังแล้วเล่าให้มันรู้เรื่องนา
ชาวบ้านเขาไม่รู้เรื่อง เขาจะมาด่าลิงเอา ไอ้แกน่ะ ไม่มีใครเขาเห็นตัวหรอก..เอาใหม่ ขึ้นต้นใหม่
พระเจ้ากือนา เป็นโอรสของพระเจ้าผายู หรือ พระเจ้าตายู แล้วก็ พระนางจิตราราชเทวี ซึ่งเป็นราชธิดาของจ้าววัวเถลิง เจ้านครเชียงของเวลานั้น นคร คือ
เมืองหลวงแต่ละเมืองน่ะ มันเล็ก ๆ จัง ประเทศเล็ก ๆ พระองค์ทรงมีพระอนุชาร่วมพระอุทร คือร่วมท้องกับแม่น่ะ อีกองค์หนึ่งคือ "ท้าวมหาพรหม" หรือ
เจ้ามหาพรหม ไม่ใช่พระเจ้าพรหมมหาราชนะ คนละคน
พระเจ้ากือนานั้นประสูติเมื่อ พ.ศ. ๑๘๘๓ เมื่อทรงพระเยาว์ทรงพระนามว่า "พ่อท้าวพันตู" อ๋อ
ลงตู ๆ ตู้ ๆ เหมือนกันนี่นะ ต่อมาเจริญวัยแล้ว มีพระนามว่า
"พ่อท้าวเวสภู" ฮึ
พระราชบิดาพระราชทานที่เดิม ที่ดินพันนาให้หนึ่งตื้อ ไม่รู้แล้วไอ้ตื้อ ๆ ต้า ๆ นี่ ไม่รู้มันเท่าไร มีพระพุทธรูปองค์หนึ่ง
ที่เขาเขียนว่า "พระเจ้าเก้าตื้อ" นี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ใครอยากจะรู้ก็ไปถามชาวเชียงใหม่เขาดู ขี้เกียจถามอีตาคนนั้น แกไม่บอก จึงมีพระนามเปลี่ยนไปอีกว่า
"พ่อท้าวตื๊อนา" ฮื่อ
อ้อ
ตื๊อนา
แล้วเมื่อพระเจ้าผายูพระราชบิดาเสด็จมาประทับอยู่ที่นครเชียงใหม่ พอพ่อท้าวตื๊อนา หรือพ่อท้าวกือนาเจริญพระชันษายิ่งขึ้น
ก็โปรดให้ไปครองเมืองชัยบุรีเชียงแสน ครั้นพระเจ้าผายูสวรรคตเมื่อพ.ศ. ๑๘๙๙ พ่อท้าวกือนาก็เสวยราชย์ มีพระนามว่า พระเจ้ากือนา ขณะนั้นมีพระชันษาได้
๑๖ ปี แหม
เถลิงราชย์พร้อม ๆ กับ ร.๕ บุญมาก มีพระมเหสีชื่อว่า สุนทราราชเทวี แหม
ก็ "สุนทร" นั่นแหละ "สุนทร" แปลว่า "พูดดีราชเทวี"
เมื่อพระเจ้ากือนาเสวยราชย์แล้ว ก็โปรดให้พระอนุชา คือ พ่อท้าวหรือพระเจ้ามหาพรหมไปครองเมืองเชียงรายในสมัยของพระองค์นั่นเอง
ได้ทรงกระทำสัมพันธไมตรีกับ พระเจ้าเลอไทย กษัตริย์แห่งกรุงสุโขทัยเป็นอันดี อ๋อ
นี่แสดงว่ายุคหลังของสุโขทัยนี่เอง
แล้วก็ทรงเลื่อมใสในพระพุทธศาสนาเป็นอย่างยิ่ง ทรงมีพระราชประสงค์จะได้พระสงฆ์ฝ่ายอรัญวาสีมาอยู่ในเมืองเชียงใหม่
เรื่องอาบัตินิสสัคคีย์ปาจิตตีย์
คำว่า "อรัญวาสี" นี่แปลว่า มีปกติชอบอยู่ป่า เอาพระป่า คือพระป่านี่ เขาบอกว่าดีกว่าพระเมือง
เพราะคาวโลกีย์มันน้อย แกไม่ค่อยมีอะไร พระเมืองนี่มีคาวโลกีย์มาก บวชไปบวชมา บวชมาบวชไป เลยบวชหาศักดิ์ศรี หายศถาบรรดาศักดิ์ บวชหาเงินหาทอง
เวลาบวชอยู่ไม่หยิบสตางค์ ต่อหน้าคนไม่หยิบ แต่แหม
เวลาตายแล้วมีเงินเป็นสิบ ๆ ล้าน มีพินัยกรรม
นี่เขาเคร่งกันมาก นี่ท่านประเสริฐศรีจะว่าอย่างไรนี่ พวกที่เคร่งมาก ๆ ไม่หยิบสตางค์นี่ เวลาตายเข้าแล้วมีเงินเป็นสิบ ๆ ล้าน นี่จะว่าอย่างไร
สู้พระหยิบสตางค์ไม่ได้ละ มันใช้ได้ เลยเอาเงินของชาวบ้านไปสร้างให้มันเป็นประโยชน์ อย่างท่านครูบาศรีวิชัย นี่ท่านหยิบสตางค์ แต่ใช้สตางค์ให้เป็นประโยชน์
ไม่ให้เกิดโทษสำหรับท่านและบุคคลอื่น ทำให้เจ้าของเขาได้บุญ ๒ ชั้น ๓ ชั้นดีกว่า ดีกว่าตั้งหน้าตั้งตาไปโกหกชาวบ้านว่า ฉันไม่หยิบสตางค์ ฉันเป็นคนเคร่ง
ไอ้สิกขาบทเกี่ยวกับหยิบสตางค์นี่มันปรับเท่ากัน รับเองก็ดี ให้บุคคลรับแทนก็ดี หรือว่าใครให้ใครเก็บไว้เพื่อตนก็ดี
รู้อยู่ว่านั่นเงินของเรา เป็นอาบัตินิสสัคคีย์ปาจิตตีย์ เสมอกัน ไม่ได้ลดตัวลง
แล้วมันเป็นอย่างนี้จะไปโกหกเขาทำไม เราไม่หยิบเงิน แต่เรารู้ว่าเงินของเรามี มันก็กลายเป็นมีโทษ ๒ ชั้น
คือมีโทษในทางรับเงินเป็นอาบัตินิสสัคคีย์ปาจิตตีย์ แล้วก็มีโทษในทางโกหกชาวบ้านว่าฉันไม่รับเงิน จิตใจมันก็ประกอบด้วยกิเลส อย่างนี้หาความดีอะไรได้
มีแต่อารมณ์เศร้าหมอง ใครไหว้พระเศร้าหมอง คนนั้นก็ได้ความเศร้าหมองไป ใครไหว้พระผ่องใส ก็ได้ความผ่องใสไป
อภิสมาจาร : พระสาวกละนิสัยเดิมไม่ได้
นี่มีคนเขาพูดมานะ เขาบอกว่าไม่อยากจะมาไหว้หรอก เจ้าลิงนี่มันไม่ค่อยจะสำรวม นี่ก็จงคิดไว้ซีว่า เจ้าลิงมันมีความสำรวมที่ไหนล่ะ
มันโกหกชาวบ้านเขาไม่ได้นี่ ไม่มีท่าทางจะโกหก โกหกมันก็โกหกไม่ไหว จะไปทำท่าเคร่งขรึม วางท่าคล้าย ๆ กับพระพุทธรูป แต่ว่าจิตใจดิ้นรนไปตามอำนาจของกิเลส
อย่างนี้องค์สมเด็จพระบรมโลกเชษฐ์ทรงประนามว่าเป็นมายา เจ้าเล่ห์
ลิงไม่มีเจ้าเล่ห์หรอก แล้วก็ไม่ได้มาบวชให้ใครมาไหว้นะ ใครจะมาก็มา ไม่มาก็แล้วไป ถ้าจะมาก็สืบประวัติเสียก่อน แล้วก็ดูชื่อเสียก่อนว่าลิง
ไม่ใช่พระพุทธรูป จะมาก็มากันตามนั้นนะ ดูประวัติเสียก่อน
เช่นเดียวกับพราหมณ์เคยถามพระพุทธเจ้าว่า การบวชมานี่ต้องการให้คนสักการะบูชา กราบไหว้ไหม พระพุทธเจ้าบอกว่า
เราไม่ได้ตั้งใจให้ใครมาไหว้หรอก เราบวชเพื่อความดับไม่มีเชื้อ เราบวชเพื่อพระนิพพาน ใครจะเคารพนับถือ จะไหว้ จะบูชา หรือไม่ไหว้ ไม่บูชา
เราไม่สนใจ
ทีนี้..ลิงนี่ประกาศตนเป็นสาวกพระจอมไตรบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็เอาอย่างตามนั้น ทำท่าเป็นลิงมันเรื่อยไป ให้ใจมันสบายก็แล้วกัน ทีนี้ใคร
ถ้าถือตัวว่าเป็นผู้ดี หรือเป็นขุนนางแปดสาแหรก ถ้าอยากจะมาก็โปรดทราบไว้ก่อนนะ ที่นี่ไม่มีท่าทางแบบนั้น จะมาทำท่านั่งเป๋ง เรียบร้อย
แลดูลักษณะเป็นพระพุทธรูป แต่ใจเกลือกกลั้วไปด้วยกิเลส ที่นี่ไม่มี ที่นี่ทำตามอัธยาสัย
เพราะว่าพระพุทธเจ้าทรงสงเคราะห์ ทรงสงเคราะห์ด้านจริยาเข้าไว้ คือส่วนอธิสมาจาร ท่านบอกแล้วว่า สาวกทุกองค์ไม่สามารถจะละนิสัยเดิมได้
เคยเป็นลิงมาก็ต้องแสดงท่าลิงไป อย่างพระสารีบุตร เวลาเดินทางไป พระลุยน้ำข้ามคลองรางเล็ก ๆ บ้าง ค่อย ๆ ก้าวบ้าง แต่พระสารีบุตรขัดเขมรกระโดดแผล่บ
นี่เป็นอัครสาวก
พระพุทธเจ้าไม่ได้ว่าอะไร พระสงสัยไปถามเข้า ท่านก็บอกว่า สารีบุตรเขาเคยเป็นลิงมา เขาละนิสัยเดิมไม่ได้ คนที่ละนิสัยเดิมได้ มีแต่พุทธลีลา
ก็คือพระพุทธเจ้า ฉะนั้น ในเมื่อเราเป็นลิง เราก็แสดงท่าลิงของเราตามปกติ สบายใจ จะไปหลอกชาวบ้านว่า นี่ ฉันเป็นพุทธรูปด้วยเรื่องอะไร แต่จิตใจเป็นลงนี่ซี
เลวมาก อ้าว
แล้วเรื่องนี้มันก็ไม่จบน่ะสิ เล่าเรื่องนี้ต่อไป อีตาคนนั้นก็นั่งนิ่ง ไม่เตือนเสียด้วย เตือนหน่อยสิ พูดเลอะเทอะไปก็เตือนหน่อย
พระสุมนเถระอัญเชิญเสด็จพระบรมสารีริกธาตุมาถวาย
จึงมีพระประสงค์จะได้พระสงฆ์ฝ่ายอรัญวาสี คือ พระนิยมป่ามาอยู่ในเมืองเชียงใหม่ ครั้นได้ทรงทราบว่า พระสุมนเถระ แห่งกรุงสุโขทัย
ซึ่งเป็นผู้แตกฉานในพระธรรมวินัยเป็นอย่างดี เพราะได้ศึกษาพระธรรมจากสำนักครูหลายสำนัก ครั้งสุดท้ายยังเคยได้ไปศึกษาพระธรรมกับท่านมหาสามีอุทุมพร
ซึ่งขณะนั้นกลับจากลังกาทวีปมาอยู่ ณ รมณประเทศ * คือที่ "เมาะตะมะ" อีกด้วย
(หมายเหตุ : * อ่าน "ระมะณะประเทศ" หมายถึงประเทศมอญ สมัยนั้นอยู่แถวเมาตะมะ - ผู้จัดทำเว็บ)
พระเจ้ากือนามีพระประสงค์จะได้ จึงมีพระราชสาส์นไปยังพระเจ้าเลอไทย ขออนุญาตให้พระสุมนเถระมาเผยแพร่พระธรรมในเมืองเชียงใหม่ นี่เห็นไหม เมืองอินเดีย
เมืองลังกา กับเมืองไทยนี่ เขามาเขาไปกันได้สบายระหว่างพระสงฆ์ธรรมดา ที่บอกว่าพระพุทธเจ้าไม่เคยเสด็จมาประเทศไทยนี่ มันชักจะยุ่ง ๆ นะ ฟังกันไว้ให้ดี
มันชักจะยุ่ง ๆ ฟังกันไป
พระเจ้าเลอไทยทรงอนุมัติ พระสุมนเถระจึงได้เดินทางไปสู่เชียงใหม่ แล้วก็นำเอาพระบรมสารีริกธาตุมาถวายพระเจ้ากือนาด้วย
พระเจ้ากือนาทรงทราบชัดจึงได้จัดขบวนไปรับ แล้วก็ตั้งโรงพิธี ตลอดจนกระทั่งสรงน้ำพระบรมธาตุ เพื่อจะให้เป็นสิริมงคลแก่เมืองเชียงใหม่ด้วย
ในขณะที่ทรงสรงน้ำพระบรมธาตุนั่นเอง ก็ปรากฏว่ามีพระบรมสารีริกธาตุอีกองค์หนึ่ง แสดงปาฏิหาริย์แยกออกมาให้ปรากฏเป็น ๒ องค์
นี่ความจริงเดิมทีเดียวได้ไปองค์เดียว พอสรงน้ำแล้วก็กลายเป็น ๒ องค์ ก็เกิดเป็นความดีใจ ทรงปลาบปลื้มเป็นอย่างยิ่งและเกิดศรัทธาเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
จึงได้มีพระราชดำริที่จะหาสถานที่ประดิษฐานพระบรมสารีริกธาตุนั้น ให้เป็นที่เคารพสักการะของประชาชนทั่วไป
ในที่สุด ทรงใช้วิธีเสี่ยงสัตยาธิษฐาน นี่
สมัยก่อนเขาเอากันอย่างงั้น จะเลือกพระเจ้าแผ่นดินก็เสี่ยง วิธีเสี่ยงสัตยาธิษฐานก็คือ โปรด ฯ
ให้นำพระบรมสารีริกธาตุขึ้นไปไว้บนช้างต้น ไม่ใช่ช้างต้นไม้นะ "ช้างทรง" แล้วก็ตั้งพระราชหฤทัยว่า ถ้าช้างต้นไปอยู่ที่ใด คือว่าเดินไป ไปหยุดตรงไหน
ก็จะสร้างพระเจดีย์ประดิษฐานพระบรมธาตุตรงนั้น
ก็ปรากฏว่าช้างต้นเชือกนั้นได้ขึ้นไปบนยอดดอยสุเทพ แล้วก็ล้มกลิ้งสิ้นใจตายตรงนั้น เอาละซิ
บาปหรือเปล่าก็ไม่รู้ พระเจ้ากือนาจึงได้โปรด ฯ
ให้ทำเจดีย์บนยอดดอยสุเทพ คือ พระธาตุดอยสุเทพ ก็เลยบรรจุพระบรมสารีริกธาตุไว้ตรงนั้น เมื่อเดือน ๖ ท่านว่ายังงั้นนะ เดือน ๖ เหนือละมั้ง เดือน ๖
พ.ศ. ๑๙๒๖ เอาอะไรแน่ล่ะพ่อคุณ..?
เขาว่าบางแห่งบอกว่า ๑๙๒๙ บางแห่งว่า ๑๙๒๖ (แล้วอะไรมันถูกบอกมาซิ ๒๙ ถูกหรือ) เอา...ตกลง นี่คนเขาบอกว่า พ.ศ.๑๙๒๙ น่ะ (๒๖ ไม่ถูก) ปัจจุบันนี้
พระธาตุดอยสุเทพก็มีรถยนต์ขึ้นได้ ประวัติพระธาตุดอยสุเทพน่ะเป็นอย่างนี้ เล่ากันมาสู่กันฟัง
ความจริงประวัติของพระธาตุดอยสุเทพนี่ เวลานี้ไม่มีแต่เพียงดอยอย่างเดียว แล้วก็ ครูบาศรีวิชัย ไปสร้างสถานที่ไว้สง่างามเป็นวัดเป็นวา
มีค่าเวลานี้ ๑๐๐ ล้านก็สร้างไม่ได้ ทางขึ้นไปเวลานี้เขาก็สร้างเสริม เวลาที่สร้างทางขึ้นไปน่ะ เขาลือกัน เขาบอกกันว่า
ท่านครูบาศรีวิชัยท่านไปนั่งหนักที่นั่น ชาวบ้านชาวเมืองชาวป่าชาวเขาชาวอะไรทั้งหมดมาช่วยกันทำด้วยความเต็มใจ ด้วยความเลื่อมใสศรัทธา
ครูบาศรีวิชัยนั่งหนัก
"........แต่ว่าเมื่อทำมาทำไป ทำไปทำมา
ไอ้เงินในการก่อสร้างมันต้องจ่าย ค่าแรงงานชาวบ้านไม่ต้องจ่าย แต่วัตถุที่ใช้ทำทางต้องจ่าย เมื่อนำวัตถุมาแล้ว ปรากฏว่าเงินชำระไม่พอ ท่านก็เลยนั่งหนัก
คำว่า นั่งหนัก ของเมืองเหนือก็หมายความว่า นั่งไม่ลุก ถ้าหนี้มันไม่หมดเพียงใดก็ไม่ลุกเมื่อนั้น
ในที่สุดชาวบ้านเขารำคาญขึ้นมา เขาก็เอาเงินไปใช้หนี้ให้ ตูดก็เลยเบา ลุกขึ้นมาได้
.........เมื่อนั่งรถขึ้นไปบนดอยสุเทพ ก็แบ่งกันเป็น ๒ พวก พวกหนึ่งขึ้นมานมัสการพระธาตุดอยสุเทพ อีกพวกหนึ่งไปที่ภูพิงค์ราชนิเวศน์ ซึ่งมีเขตไม่ไกลกัน
สำหรับภูพิงค์ราชนิเวศน์นี้ ถ้าหากใครอยากจะทราบประวัติละก็ไปถาม ร.๙ ท่านก็แล้วกัน อาตมาอธิบายให้ฟังไม่ได้
.........แต่สิ่งที่ชอบใจที่สุดที่ขึ้นไปดอยสุเทพก็ดี ที่ภูพิงค์ราชนิเวศน์ก็ดี นั่นก็คือชาวเขา เผ่าอะไรก็ไม่ทราบ เด็ก ๆ แต่งตัวเสียสวย
กระโดดกะย็อกกะแย็ก ๆ แล้วเอาตุ๊กตาชาวเขาบ้าง อะไรต่ออะไรมาขายกันบ้าง พวกเราขึ้นไปก็ชอบไปถ่ายรูปกัน ดีเหมือนกัน รู้สึกว่าสนุกสนานดี
เป็นที่น่าปลื้มใจ
แต่สิ่งที่ติดใจชอบใจผู้พูดมีอยู่อย่างหนึ่ง ตั้งใจว่าจะซื้อมาแต่ไม่มีโอกาสซื้อ นั่นก็คือบ้องกัญชา เห็นอีตาชาวเขาแกถือบ้องกัญชาใหญ่ แกบอกราคา ๓๐ บาท
คิดว่าจะซื้อมา เวลาขากลับมันรีบเกินไป เลยไม่มีโอกาสซื้อ เป็นอันว่าอดได้ของดีมา ถ้าได้บ้องกัญชามานี่จะดีมาก ทั้งนี้เพราะอะไร
เพราะกัญชานี่น่ะเป็นวัตถุที่ไม่มีเวรไม่มีภัย คนสูบกัญชาคนไหนก็คนนั้นแหละ เป็นคนใจดีเสมอ ไม่ตีกันกับคนกินเหล้า เพราะเคยคบมาแล้ว
เอาละ
เรื่องราวของดอยสุเทพ ความจริงเราก็ควรจะระงับไว้เพียงนี้ ที่นำมาไหว้ดอยสุเทพนี่ก็เพราะว่า
มีพระบรมสารีริกธาตุขององค์สมเด็จพระบรมโลกนาถศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า แล้วมีความดีเป็นเครื่องเปรียบเทียบก็คือ พระสุมนเถระ นั่นท่านเป็นพระอรหันต์
และคนที่ทำต่อกันมา สืบเนื่องมาก็คือ ครูบาศรีวิชัย ท่านทั้งหลายมาไหว้จงอย่ามาเที่ยว มาแล้วก็เกี่ยวหรือคล้องเอาของดี กล่าวคือ
ความดีขององค์สมเด็จพระชินสีห์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าไปด้วย แล้วเอาความดีของพระสุมนเถระ และครูบาศรีวิชัยกลับไปบ้านเราด้วย เราจะได้ได้กำไร
มิฉะนั้นพวกเราที่มากันแล้ว เดินมาแล้วก็เดินไป เดินไปแล้วก็เดินมา แค่นี้ไม่พอกับคุณค่าของเงินทองที่เราเสียไป
เอาละ
เรื่องราวของดอยสุเทพก็เป็นอันว่ายับยั้งกันไว้แค่นี้ ถ้ามีอะไรจะพิจารณาก็เอาไว้ว่ากันในขั้นต่อไป สำหรับในตอนนี้ เราเที่ยวกันไปเที่ยวกันมา
ตั้งใจจะไปกินเพลกันที่น้ำตกแม่สา เวลามันก็กระชั้น ก็จำเป็นที่จะต้องเดินทางกลับ เวลาเดินทางกลับลงคราวนี้ก้รู้สึกว่าดี
พลพรรคของเรารวมตัวกันได้เป็นอย่างดีมากตามกันไม่ยากนัก
เอาละ
เรื่องราวของดอยสุเทพและประวัติของครูบาศรีวิชัย ก็คุยให้กันฟังตามที่อีตาอะไรแกคุยต่อมา ก็ขอยุติไว้แต่เพียงเท่านี้
ถ้าเรื่องตอนนี้ปรากฏว่าเป็นเรื่องโกหก ก็ขอให้เป็นเรื่องของอีตาคนนั้นที่แกเล่าให้ฟัง แกโกหกมาอาตมาก็โกหกไป ถ้าหากแกพูดจริงมาก็แสดงว่า อาตมาพูดจริงไป
เอาละ
บรรดาท่านผู้ฟังทั้งหลาย สำหรับตอนของดอยสุเทพเราก็ยุติกันไว้แต่เพียงเท่านี้ ต่อไปนี้เราก็จะได้เดินทางกันต่อไปถึงไหนล่ะ ไปน้ำตกแม่สาใช่ไหม
ใช่หรือไม่ใช่เดี๋ยวดูตำรากันก่อน สำหรับตอนนี้ขอยุติกันไว้แต่เพียงเท่านี้ สวัสดี
บทผนวก
ประวัติโดยย่อ "ครูบาศรีวิชัย" (นักบุญแห่งล้านนาไทย)
ชาตะ 11 มิถุนายน 2421 ณ ต.บ้านปาง อ.ลี้ จ.ลำพูน บิดาท่านเป็นชาวกะเหรี่ยง ซึ่งทำงานรับใช้เจ้าเมืองลำพูน
ทำหน้าที่เป็นคนเลี้ยงช้าง และหาช้างป่ามาฝึกเพื่อใช้งานลากซูงให้กับบริษัทต่างประเทศ ซึ่งได้สัมปทานตัดไม้สักในขณะนั้น
เมื่อเยาว์ บิดา มารดา และญาติ ขนานนามให้ท่าน 2 นามคือ "ฟ้าร้อง" เนื่องจากขณะที่ท่านเกิด มีฝนตกหนัก และฟ้าคะนอง "อินทเฟือน"
นอกจากฝนตกฟ้าคะนองแล้ว ยังเกิดแผ่นดินไหวอีกด้วย
อายุ 18 ปี บรรพชาเป็นสามเณร และอุปสมบทเมื่อครบ 20 ปี ณ บ้านเกิดของท่าน นามว่า " ศิริวิชโย "ชาวบ้านเรียกว่า " พระศรีวิชัย
"
เมื่อบวชแล้ว ท่านได้ศึกษาและสนใจทางสมถะและวิปัสสนาเป็นพิเศษ ประพฤติหนักทางมักน้อย สันโดษโดยเคร่งครัด
ไม่มีการสะสมสิ่งใดจากปัจจัยไทยทาน เป็นที่สรรเสริญแก่สาธุชนทั้งหลาย มีคนนิยมทำบุญถวายทานกับท่านมากมาย ภิกษุสามเณรต่างก็พากันมาขอเป็นสานุศิษย์
กุลบุตรหลายคนมาขอบรรพชาและอุปสมบทอยู่ในสำนักของท่านมากขึ้น
ช่วงที่ครูบาศรีวิชัยเป็นที่เลื่องลือแก่คนทั่วไป ตกอยู่ในรัชสมัยของ ร.5 ก่อนที่ดินแดนล้านนาจะลดฐานะเป็นจังหวัด
สำนักวัดต่างๆจะขึ้นกับวัดที่เป็น "หัวหมวด" ซึ่งเป็นสายปกครองที่ดูแลกันเองในระดับตำบล สูงขึ้นไปกว่านั้นก็ไม่ค่อยมีความสัมพันธ์กันมากนัก
พระเณรที่อยู่ในท้องถิ่นจึงมีอิสระในการปฏิบัติหน้าที่ จึงทำให้ความเป็นเอกภาพระหว่างหมู่พระสงฆ์จัดอยู่ระดับตำบลหรือเมืองเท่านั้น
ข้อจำกัดอีกประการหนึ่ง คือการคมนาคมที่ยังไม่ค่อยสะดวกเหมือนในปัจจุบัน ทำให้ความเข้าใจระหว่างคนต่างถิ่น ต่างกลุ่ม หรือต่างภาษาถูกจำกัด
เมื่อสภาพสังคมยังไม่เจริญ ประชาชนส่วนมากไม่ได้รับการศึกษา จึงทำให้ครูบาศรีวิชัยได้รับการเชิดชูให้เป็นผู้วิเศษได้ง่าย
พร้อมทั้งหตุการณ์บ้านเมืองยุคที่กำลังเปลี่ยนผ่านจากการล่าอาณานิคมระหว่าง อังกฤษและฝรั่งเศสกับประเทศต่างในเอเชีย ทำให้ ร.5
ทรงเร่งพัฒนาบ้านเมืองอย่างหนัก มีการนำเอาระบบบริหารบ้านเมืองแบบตะวันตกมาใช้ มีการสร้างทางรถไฟเพื่อการคมนาคมที่รวดเร็ว มีการปฏิรูปการปกครองสงฆ์
เจ้าหน้าที่ที่ถูกมอบอำนาจให้ทำหน้าที่บริหารราชการแผ่นดินก็ยังขาดแคลนความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับวัฒนธรรมท้องถิ่น
จึงมักเชื่อมโยงเอาเหตุการณ์ต่างๆที่ผิด ไปจากที่ตนรู้ที่ตนเข้าใจ ไปเป็นเรื่องราวของความกระด้างกระเดื่อง แตกแยก
หรือความไม่เข้าใจระหว่างพระด้วยกันหรือเพราะความอิจฉาแล้วขอยืมมือฝ่ายบ้านเมืองมาจัดการ
ครูบาศรีวิชัยได้ถูกเพ่งเล็งจากผู้ที่ไม่เข้าใจและจากทางราชการ จากเหตุการณ์ดังกล่าว จนต้องถูกเชิญมาสอบสวนยังส่วนกลางที่กรุงเทพ
(ขณะนั้นชียงใหม่ ถือว่าอยู่ในสถานะเป็นมณฑลพายัพ) แต่ด้วยความดีงาม และบริสุทธิ์ใจของท่านเองเอง ก็สามารถพ้นข้อกล่าวหา
ครูบาศรีวิชัยได้ก่อสร้าง บูรณะปฏิสังขรณ์ปูชนียวัตถุ และพุทธศาสนสถานในล้านนาเป็นจำนวนมาก (ลำปาง ลำพูน เชียงใหม่ พะเยา เชียงราย)
พร้อมด้วยแรงศรัทธาจากมวลชนทั่วสารทิศ อนุสรณ์สำคัญอย่างหนึ่งคือ การสร้างถนนขึ้นดอยสุเทพ จ.เชียงใหม่
ซึ่งยากลำบากเหลือวิสัยที่จะกระทำได้อย่างรวดเร็วโดยไม่ได้ใช้งบประมาณของรัฐเลยในสมัยนั้น