....วันที่ ๑๙ พฤษภาคม ๒๕๓๕ เวลา ๑๕.๑๒ น. เป็นวันแรกที่หนูเรียนสมาธิ ได้เห็นอะไรได้หมดทุกอย่าง วันนั้นครูนฤมลพานักเรียนชั้น ป.๖ ชั้นเดียวเท่านั้น ตอนแรกครูนฤมลพาไปที่จุฬามณี แล้วก็ไปสวรรค์ชั้นที่ ๑ – ๖ ไปที่ชั้นไหนมีแต่เทวดานางฟ้ามาต้อนรับกัน

...พอไปสวรรค์เสร็จก็ลงมาที่พระจุฬามณี ลงมากราบพระพุทธเจ้า พูดอะไรกันนิดหน่อย เพราะไม่มีเวลามาก จึงขอลากลับมา ครูนฤมลถามว่าไปกันได้ไหม นักเรียนชั้น ป.๖ ตอบว่าไปกันได้ มีความสุขดีค่ะ

...วันที่ ๒๐ พฤษภาคม ๒๕๓๕ เวลา ๑๕.๔๕ น. วันนั้นหลวงปู่ปานท่านมาที่ห้องเรียน มาบอกให้ไปเรียนวิชากับปู่ หนูก็ขึ้นไป ท่านสอนวิชาฌาน หนูเรียนกับท่านสนุกมาก ท่านบอกอะไรหนูก็ทำทุกอย่าง หนูได้ฌาน ๑ หนูดีใจมาก ท่านบอกว่าพรุ่งนี้ปู่จะไปรับนะ หนูจึงขอลาท่าน

....ครูให้ฉันกับเพื่อนๆ ฝึกสมาธิเวลาพักตอนบ่าย คุณครูเล่าเรื่องการทำความดีต่างๆ แล้วให้หลับตาทำสมาธิ สักครู่หนึ่งครูก็ถามว่า “เห็นใครบ้าง?” ฉันเห็นหลายคนแต่งชุดแก้วหมด แต่มีอยู่คนหนึ่งตัวใหญ่กว่าใครและมีแสงออกรอบๆ ตัวมาก คุณครูบอกว่าพระพุทธเจ้า แล้วให้กราบทุกๆ คน

...คุณครูแนะนำให้ฉันรู้จักหลวงปู่ปาน หลวงปู่ฤาษี ท่านปู่ท่านย่า ท่านแม่ศรี ท่านพาฉันไปดูสวรรค์ชั้นต่างๆ ชั้นพรหมและไปเมืองพระนิพพาน
...คุณครูถามว่า “ชอบใจที่ไหนมากที่สุด”
...ฉันตอบว่า “ชอบพระนิพพาน”

...เพราะฉันดูชั้นต่างๆ ที่ผ่านมาถึงจะสนุกมาก มีสถานที่ท่องเที่ยวมา ก็ยังสู้ที่แดนนิพพานไม่ได้ ดูมีความสงบร่มเย็น มีความสุขกายสุขใจมาก ทุกๆ ท่านบนนี้ก็ใจดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งแม่ศรีของฉัน สวยงามที่สุดไม่มีใครเท่า และยังเก่งอีกด้วย แม่ศรีแปลงร่างเป็นเจ้าหญิงก็ได้ เวลาแม่ศรีแปลงร่างก็ยืนอยู่บนดอกบัว

....ผมชื่อเด็กชายดนตรี บุญเพิ่มพูน เป็นนักเรียนชั้น ป.๔ ของโรงเรียนบ้านบวกเปา อ.สันทราย จ.เชียงใหม่ ครูใหญ่ชื่อนายเกตุ เขื่อนจินดาวงศ์ ผมได้ไปฝึกมโนมยิทธิครั้งแรกโดยคุณครูวิไลพรพาไปฝึกกับคุณครูอำไพ สุจนิล ที่โรงเรียนบ้านแม่โจ้ ซึ่งอยู่ห่างจากโรงเรียนของผมประมาณ ๑๐ กิโลเมตร

...ครั้งแรกที่ไปฝึก เพื่อนและพี่ๆ ตั้งแต่ชั้น ป.๒ ถึง ป.๖ เขาได้กันเยอะ แต่ผมก็ไม่เห็นอะไรเลย แต่ผมก็ไม่ย่อท้อ พยายามฝึกอีกโดยนั่งสมาธิเองที่บ้าน และที่โรงเรียนในตอนเช้าและกลางวันที่ห้องพระของโรงเรียน และในวันศุกร์ชั่วโมงจริยะ ส่วนในวันเสาร์วันอาทิตย์คุณครูพานักเรียนที่ฝึกได้ ไปฝึกทบทวนที่วัดโขงขาว

...ผมก็ไปด้วย เวลาผมเห็นเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ที่เขาฝึกได้ เขาคุยกันอย่างสนุกสนาน ถึงสิ่งที่เขาได้ไปพบไปเห็น และเขานำเพชร พลอย เงินเหรียญบาท ล้อคเก็ตกระดิ่งที่เขาเสกได้ เขาก็นำมาให้คุณครูและเพื่อนๆ ดู ยิ่งทำให้ผมตั้งใจฝึกมากยิ่งขึ้น รวมเวลาที่ผมใช้ความพยายามตั้งแต่เดือนพฤษภาคมถึงเดือนสิงหาคม เกือบสี่เดือนเต็ม

...เมื่อวันที่ ๑๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๕ เวลาประมาณ ๑๐ โมงเช้า เป็นวันหยุดโรงเรียนเพราะเป็นวันมาฆบูชา ผมไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี ก็ขึ้นไปบนสวรรค์เหมือนทุกครั้ง ผมกำหนดใจไปที่พระจุฬามณี ผมแปลกใจมากเพราะไม่มีใครมารับผมเลย เพราะทุกๆ ครั้งจะมีพระและพี่เทวดา พี่นางฟ้ามารับผม ผมจึงไปที่สวรรค์ชั้นที่ ๑ ก็ไม่มีใครอยู่ มีแต่วิมาน

...จึงไปที่ชั้นที่ ๒ ที่ ๓, ๔, ๕, ๖ และชั้นพรหมทุกชั้นก็ไม่มีใครเหมือนกัน เอ... ท่านเทวดา ท่านพรหม คงไปอยู่บนพระนิพพานกันหมดแน่ๆ จึงตามขึ้นไปบนพระนิพพานก็ไม่มีใครสักคน ท่านพากันอยู่ที่ไหนกันนะ ผมว่างเหงาจังเลย ไปเล่นกับพี่ช้าง พี่ลิงและลุงครุฑที่ป่าหิมพานต์ดีกว่า

...เมื่อวันที่ ๑๒ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๓๕ เป็นวันหยุดเรียน เนื่องในวันแม่แห่งชาติ ผม ด.ช.นพดล ต่อกัน (โจ) นักเรียนชั้น ป.๕ โรงเรียนดอนไชยวิทยา อ.งาว จ.ลำปาง ได้ไปทำงานเพื่อหารายได้พิเศษที่บ้านคุณครูใบบุญ พร้อมกับเพื่อนๆ ๑๐ กว่าคน พอทำงานไปสักระยะหนึ่ง คุณครูสั่งให้หยุดทำงานก่อน จะให้ไปฝึกสมาธิ คุณครูพาไปบนบ้าน แนะนำให้รู้จักกับคุณครูที่จะสอนฝึกสมาธิ ชื่อคุณครูอำไพ

...พอสวดมนต์จบก็ฝึกสมาธิไป จนรู้สึกว่าตัวผมหมุนติ้วๆ พอหยุดหมุนปั๊บ ผมก็เห็นคนเป็นแก้วเยอะแยะเต็มบ้าน ครูบอกว่าตัวใหญ่มากๆ คือพระพุทธเจ้า ต่อมาก็หลวงปู่ปาน หลวงปู่ฤาษี และคนอื่นๆ อีก พอครูบอกให้ไปที่ไหน ก็เห็นตัวอีกตัวหนึ่งของตนเองและเพื่อนๆ แยกออกจากตัวจริงๆ ที่นั่งอยู่