...ผมเคยไปจำพรรษาที่วัดท่าซุง ปี ๒๕๑๘ – ๒๕๒๐ (๒ พรรษา) จากนั้นผมก็กลับมาอยู่วัดมหาธาตุ พอทราบข่าวว่าที่วัดท่าซุงมีการสอนมโนมยิทธิปลายปี ๒๕๒๑ จึงไปฝึกมโนมยิทธิที่วัดท่าซุง เมื่อวันที่ ๑๓ มกราคม ๒๕๒๒ ฝึก ๒ วันจึงได้ วันที่ได้คือวันที่ ๑๔ มกราคม ๒๕๒๒ (วันที่ฝึกได้นี่ผมจำได้เลย) จากนั้นผมก็ปฏิบัติแบบมโนมยิทธิเรื่อยมา จนกระทั่งหลวงพ่อ (พระราชพรหมยาน) อนุญาตให้ผมสอนวิชานี้ได้ และได้เปิดสอนอยู่ที่วัดมหาธาตุ (ที่กรุงเทพฯ) ประมาณ ๑ ปี

...ต่อมาก็มีเหตุการณ์ที่ผมอยากจะนำมาเล่าสู่กันฟัง ถึงคุณวิเศษของมโนมยิทธิ ให้ผู้ร่วมฝึกมโนมยิทธิเห็นคุณค่าของวิชานี้ อย่าได้ทอดทิ้งเมื่อได้แล้ว ดังเรื่องราวที่ผมจะเล่าดังต่อไปนี้

...ปัจจุบันนี้ ฉันอายุ ๘๓ ปี ตอนที่พบหลวงพ่อ ตอนนั้นประมาณปี พ.ศ.๒๕๑๐ เขานิมนต์หลวงพ่อกับหลวงพ่อพระครูสำราญ (พระมงคลชัยสิทธิ์) มาเทศน์คู่กัน มาเทศน์ที่วัดท่าซุง ฉันก็มาทำบุญ มากับแม่น้อย (แม่น้อยอายุมากกว่าฉัน) ฉันมองหลวงพ่อ ก็เห็นแสงสว่าง พุ่งออกมาจากองค์หลวงพ่อหลายสี ดูแล้วมีความสว่าง ก็มีความแปลกใจ

...พอหลวงพ่อเทศน์จบ ฉันกำลังรับประทานอาหารอยู่ หลวงพ่อก็เดินมาหาฉัน
แล้วท่านก็ถามฉันว่า “โยม...อร่อยไหม?”
ฉันก็ตอบว่า “อร่อยเหมือนกันเจ้าค่ะ”
นั่นเป็นการพบกันครั้งแรก แล้วหลวงพ่อก็ไม่พูดอะไร ท่านก็เดินผ่านฉันไป

...ฉันจึงเอ่ยปากถามแม่น้อยที่มาด้วยกันว่า
“แม่น้อย มองดูหลวงพ่อแล้วเห็นอะไรไหม?”
แกบอกว่า “ไม่เห็นอะไร ก็เห็นอย่างกับพระธรรมดาทั่วๆ ไป”

...ข้าพเจ้าภูมิใจตัวเองมาก ที่พระเดชพระคุณท่านแจกรูปของท่าน ให้แก่ลูกศิษย์ที่รับใช้ใกล้ชิด เมื่อประมาณปี ๒๕๑๗ เป็นรูปใหญ่ขนาด ๑๒ นิ้ว มีลายเซ็นของพระคุณท่านเขียนว่า มอบให้ “หมอประจำตัว” สมัยที่เป็นลูกศิษย์ท่านครั้งแรก เมื่อปี พ.ศ.๒๕๑๒

...ข้าพเจ้าถวายยาฉันบ้าง ยาฉีดบ้าง จากที่ พล อ.ต.น.พ.โกศล มณีจักร ได้ถวายท่านเป็นประจำ เมื่อหมอไม่อยู่หรือไม่ได้ติดตามท่านไปชายแดน ไปแจกของแด่ทหาร ตำรวจ หรือคนยากจนในถิ่นทุรกันดาร ตามพระราชประสงค์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ข้าพเจ้าได้มีโอกาสติดตามรับใช้เกือบทุกครั้ง

... บางครั้งพระหลวงปู่อีกหลายองค์ร่วมเดินทางไปด้วย ข้าพเจ้าจะเตรียมยาฉีดพวกวิตามินไป หลายครั้งหลวงพ่อท่านสั่งให้ฉีดองค์ท่านเองและสั่งให้ฉีดถวายหลวงปู่องค์อื่นด้วย เช่น หลวงปู่ครูบาชัยวงค์ หลวงปู่ชุ่ม วัดวังมุย จังหวัดลำพูด หลวงปู่บุดดา วัดกลางชูศรีเจริญสุข หลวงปู่มหาอำพัน บุญหลง วัดเทพศิรินทร์ หลวงปู่ครูบาธรรมชัย วัดทุ่งหลวง เป็นต้น

...ข้าพเจ้าเขียนเรื่องนี้ ก็เพื่อให้ญาติธรรมทั้งหลาย ได้รู้ว่า ท่านพ่อของเรา ได้ให้ชีวิตใหม่บนหนทางเก่าๆ ที่เราได้เวียนว่ายตายเกิดกันมา ซ้ำแล้วซ้ำอีก ชีวิตที่ผ่านมาก็หมุนวนเวียน เกิดแล้วตาย ตายแล้วเกิด ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป หมุนเวียนไปตามกฎแห่งกรรม อย่างเช่นเราดำรงชีวิตอยู่ทุกวันนี้ หมุนไปตามประสบการณ์ ในลักษณะที่แตกต่างกัน

...ไม่ว่าใครชีวิตใดในโลกนี้ ต้องเผชิญและต้องได้ผ่านอุปสรรคด้วยประการต่างๆ กัน ทุกข์สุข – สุขทุกข์ แตกต่างกันไป เรารู้ว่าท่านพ่อของเรามีทุกขเวทนาเพียงใด ท่านต้องทนต่อการขนลูกหลานเหลน ให้หลุดพ้นทุกข์จากการเวียนว่าตายเกิด ชั่วชีวิตขององค์ท่าน

.................... ท่านชี้แนะชีวิตใหม่ให้แก่ข้าพเจ้า
...เมื่อข้าพเจ้าได้อ่านเรื่องท่านพ่อครั้งแรกจากหนังสือประวัติหลวงปู่ปาน ก็อยากพบท่านจึงอธิษฐาน เพราะตอนนั้นท่านไม่ได้บอกที่อยู่ รู้แต่ว่าศิษย์หลวงปู่ปานเท่านั้น จึงต้องอาศัยอธิษฐาน เมื่ออธิษฐานแค่ ๑ อาทิตย์ ก็เห็นผล และได้พบท่าน เมื่อพบท่านแล้วทุกอย่างยิ่งกว่าในหนังสือหลายสิบเท่า

...การจากไปของหลวงพ่อ เป็นของธรรมดาของขันธ์ ๕ แต่ลูกก็อดเสียใจไม่ได้อยากให้องค์หลวงพ่ออยู่ต่ออีกสักระยะหนึ่งก่อน แต่หลวงพ่อก็ไม่ได้จากลูกไปไหน คอยลูกอยู่บนพระนิพพาน

...วันหลวงพ่ออำลาขันธ์ ๕ ลูกไม่ทราบ แต่ว่าคืนนั้นขณะที่ลูกภาวนาอยู่กำลังเพลินๆ ก็มีแสงสว่างพุ่งยาวลงมาจากที่สูง ลูกคิดว่าองค์ใดองค์หนึ่งท่านเมตตาสงเคราะห์ รุ่งเช้าเพื่อนมาบอกข่าวหลวงพ่อตายรู้หรือยัง ถามว่าหลวงพ่อไหน หลวงพ่อฤาษี ใจหายตกใจมาก ถามว่าจริงหรือ จริง เมื่อคืนออกข่าวทีวีห้าทุ่ม ทำให้นึกถึงแสงสว่างพุ่งยาวตรงมาที่ตัวของลูกคืนนั้น

...ตกเย็นลูกไปกราบนมัสการสรงน้ำ เดินทางไปถึงก็นั่งลงพนมมือ บอกลูกมากราบนมัสการสรงน้ำองค์หลวงพ่อเจ้าค่ะ แล้วกราบลงนมัสการ พร้อมทั้งน้ำตานองหน้า

...หลังจากนั้น ๖ วัน ลูกเดินทางไปกราบนมัสการอีก ไปถึงมองเห็นภาพถ่ายภาพใหญ่แต่ไกล เดินเข้าไปใกล้ๆ นั่งลงพนมมือ ก่อนที่จะกราบนมัสการมองดูภาพของหลวงพ่อ หลวงพ่อก็มองมาที่ลูก ภาพของหลวงพ่อเหมือนยังมีชีวิตอยู่ (ตาสบตา) เท่านั้นแหละน้ำตาก็ไหลออกมาสุดที่จะห้ามได้ คิดถึงมาสังฆทานทุกครั้ง หลวงพ่อยิ้มแย้มแจ่มใส ท่านให้พรรวยมากๆ ลูกเอ๊ย... รวยมากๆ ชื่นใจและมีความสุขใจเมื่อได้มาถวายสังฆทานกับหลวงพ่อ

... เดินทางไปฝึกมโนมยิทธิต่อที่วัดท่าซุงเพื่อทดสอบ

...ผมเป็นคนอยู่ใกล้วัด ปัจจุบันอายุ ๓๓ ปี ผมเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อมาตั้งแต่เด็กๆ ตั้งแต่สมัยหลวงพ่อเริ่มมาปลูกกุฏิอยู่ใต้โคนโพธิ์ สมัยนั้นแม้ผมยังเล็กอยู่ ผมก็มาช่วยงานหลวงพ่อเป็นประจำ ตั้งแต่สมัยหลวงพ่อเริ่มสร้างตึกเสริมศรี ช่วยการก่อสร้าง ตอนฉลองโบสถ์ผมก็มาช่วยงาน ช่วยตำขนมจีน ช่วยหุงข้าว ขนข้าวมาเลี้ยงคนที่มางานหลวงพ่อ

...พ.ศ.๒๕๒๓ ผมได้มาอุปสมบทเป็นพระภิกษุที่วัดหลวงพ่อ ก่อนบวชผมก็มาฝึกมโนมยิทธิกับลุงปรุง ตุงคเศรณี ผมฝึกมโนมยิทธิได้แล้วก็ได้ใช้วิชามโนมยิทธิมาเรื่อย ไม่ได้ทิ้ง บางทีไปที่วัดพบลุงปรุงก็สนทนาธรรมกับลุงปรุงเสมอ พี่ชายผมชื่อสกุล ก็เคยมาบวชที่วัดประมาณปี ๒๕๒๔ หรือ ๒๕๒๕ นี่แหละ จำไม่ได้แน่ว่าปีไหน ส่วนน้องชายผมกลับมาจากประเทศซาอุดิอารเบีย ชื่อสมนึก ก็มาบวชอยู่ที่วัดท่าซุง เมื่อปี พ.ศ.๒๕๓๓ ปัจจุบันก็ยังบวชอยู่

...ผมมีโอกาสเข้าฝึกมโนมยิทธิที่วัดท่าซุง ช่วงวันเข้าพรรษาปี ๒๕๓๔ วันแรกก็เกิดอารมณ์คิดสงสัยว่า ทำไม หลวงพ่อถึงได้มีสิ่งก่อสร้างใหญ่โตมากมายอย่างนี้ เพราะในไม่ช้าสิ่งเหล่านี้ก็ต้องเสื่อมต้องพังไปสิ้น เนื่องจากขาดงบประมาณและคนคอยดูแลรักษา

...ก็มีคำตอบผุดขึ้นในใจว่า “จริงอยู่สิ่งเหล่านี้ย่อมเสื่อมย่อมพัง แต่ก่อนที่มันจะพังก็ได้ใช้ประโยชน์จนคุ้มค่าแล้ว คือสามารถสร้างพระอริยบุคคลไว้มากมาย ลองคิดดูว่าพระอริยเจ้านั้นเกิดขึ้นได้ยากเย็นเพียงใด ในการเกิดชาติหนึ่งๆ แต่ละคนต้องสูญเสียค่าใช้จ่ายมากมาย และต้องใช้เวลาหลายภพหลายชาติจึงจะเจ้าสู่กระแสพระนิพพาน วัดท่าซุงใช้เงินทองในการก่อสร้างเพียงไม่กี่ร้อยล้านบาท สามารถสร้างพระอริยบุคคลขึ้นมาได้เป็นเรือนหมื่นเรือนแสน ดังนั้นถึงแม้ว่าจะต้องทุ่มเทเงินทองในการก่อสร้างมากกว่านี้ก็ยังสมควรและนับว่าคุ้มค่ายิ่ง

... ที่จริงแล้วพระสงฆ์ท่านไม่ได้ต้องการสิ่งก่อสร้างเหล่านี้ แต่ที่ต้องทำก็เพราะญาติโยมถวายปัจจัยมาเป็นวิหารทาน เพื่อสั่งสมทานบารมี ดังนั้นพระเดชพระคุณหลวงพ่อจึงฉลองศรัทธา และเพิ่มพูนปสาทะให้แก่ญาติโยมศิษยานุศิษย์เหล่านั้น และเพื่อเอื้ออำนวยความสะดวก และให้เกิดความสบายแก่ญาติโยมและพุทธบริษัททั้งหลาย ช่วยให้ง่ายต่อการฝึกฝนอบรมและปฏิบัติธรรม”

... “คิดถึงพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน พระผู้มีพระคุณต่อลูกหาที่สุดประมาณมิได้ หลวงพ่อชี้ทางพระนิพพาน อันเป็นเอกันตบรมสุขหาความทุกข์เจือปนมิได้แม้แต่น้อย ชาตินี้ลูกขอเป็นชาติสุดท้าย จะไม่เกิดให้ทุกข์อีก ตายเมื่อใดขอไปพระนิพพานทันที ขออาราธนาบารมีพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ได้โปรดประทานพรให้ลูกสามารถตัดกิเลสเป็นสมุจเฉทปหาน มีจิตใสเป็นประกายพรึก และเข้าถึงพระนิพพานโดยฉับพลันทันทีด้วยเถิด ตราบใดที่ลูกยังมีชีวิตอยู่นี้ จะขอทำความดีสนองพระคุณของหลวงพ่อด้วยชีวิต”

...ก่อนที่จะเข้าเรื่องว่า หลวงพ่อพูดเรื่องธรรมะอะไรในวันรับแขกวันสุดท้าย เมื่อ ๒๘ ตุลาคม ๒๕๓๕ นั้น ผู้เขียนขอเล่าอะไรบางอย่างให้ท่านผู้อ่านทราบก่อน อันดับแรกขอแนะนำตัวเอง ผู้เขียนเป็นข้าราชการ อายุเข้าไปกลางคน อีก ๒๐ ปีก็จะเกษียณ เพิ่งย้ายมาดำรงตำแหน่งที่ศูนย์การศึกษานอกโรงเรียนจังหวัดอุทัยธานี เมื่อต้นปี ๒๕๓๕ ทั้งนี้เพื่อจะได้มีโอกาสมากขึ้น ในการมารับใช้หลวงพ่อในงานด้านโรงเรียนผู้ใหญ่พระสุธรรมยานเถระวิทยา

... พระธาตุได้เสด็จมา และเปิดดูครั้งแรกเมื่อ เมษายน ๒๕๓๓

................ สาเหตุที่อธิษฐานขอพระธาตุ
...ประมาณปลายปี พ.ศ.๒๕๓๒ ได้ทำสมาธิอธิษฐาน ขออัญเชิญพระธาตุ ให้เสด็จมาเพื่อเป็นกำลังใจในการปฏิบัติธรรม และเพื่อยืนยันผลการปฏิบัติธรรม ที่กำลังปฏิบัติอยู่ขณะนี้ ว่าเป็นไปในทางตรง ที่จะเข้าสู่พระนิพพานในชาติปัจจุบัน
.................. การเตรียมผอบเพื่อรับพระธาตุ
...ได้อัญเชิญเหรียญลงยารูปหลวงพ่อล้อมเพชร (รูปในหนังสือสมบัติพ่อให้ หน้า ๑๑๑) จำนวน ๒ องค์ คือเหรียญรูปไข่ ๑ องค์ เหรียญรูปหัวใจ ๑ องค์ ลงในผอบ (ที่มีเฉพาะเหรียญหลวงพ่อไม่มีพระธาตุ) ใส่ในพานที่ประดิษฐานเจดีย์ไม้จันทน์ที่มีพระธาตุบรรจุอยู่แล้ว ๔ เจดีย์ และพานนี้ตั้งไว้บนหิ้งพระชั้นสูงสุด

...เรื่องที่ข้าพเจ้าเขียนขึ้นมานี้ เป็นเรื่องจริงทั้งหมดซึ่งได้เกิดขึ้นกับตัวข้าพเจ้าและครอบครัว ทั้งตัวพยานบุคคลและพยานหลักฐาน ปัจจุบันนี้ยังมีอยู่ครบถ้วน ถ้าผู้อ่านคนใดสงสัย ติดต่อสอบถามโดยตรงกับข้าพเจ้าได้ตลอดเวลา

...ข้าพเจ้าเป็นคนจังหวัดอุตรดิตถ์โดยกำเนิด ตอนเล็กไปเรียนอยู่ที่กรุงเทพฯ จนจบ ม.๖ (เดิม) ที่โรงเรียนโยธินบูรณะ เมื่อต้นปี ๒๕๐๒ เข้าเป็นนักเรียนนายสิบเหล่าทหารม้า เมื่อปี พ.ศ.๒๕๐๓ และจบเป็นสิบตรี เมื่อปี ๒๕๐๔ รับราชการอยู่ที่จังหวัดสระบุรีเรื่อยมา ชีวิตในการเป็นทหารนั้นลุ่มๆ ดอนๆ จนถึงปี ๒๕๑๒ ข้าพเจ้าได้สมัครไปรบที่เวียดนาม ในรุ่นกองพลเสือดำ ผลัดที่ ๒ ส่วนที่ ๑ เดินทางเมื่อเดือนกันยายน ๒๕๑๒

...พุทธังชีวิตังยาวะ นิพพานัง สะระณัง คัจฉามิ
...ธัมมังชีวิตังยาวะ นิพพานัง สะระณัง คัจฉามิ
...สังฆังชีวิตังยาวะ นิพพานัง สะระณัง คัจฉามิ

...ลูกขอเทิดทูนบูชา คุณพระพุทธเจ้า คุณพระธรรมเจ้า คุณพระสังฆเจ้า พระคุณหลวงปู่ปาน พระคุณหลวงพ่อ พระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤาษี) และเทวดา พรหม พระอรหันต์เจ้าทั้งหลาย ที่ได้โปรดเมตตากรุณาต่อลูก พระคุณของท่านจารึกอยู่ทุกขณะจิต ลมหายใจเข้า – ออกของลูก

...เป็นบุญของลูกอย่างล้ำเหลือ ที่ลูกได้มีบุญมากราบหลวงพ่อที่บ้านซอยสายลม ในวันอาทิตย์ต้นเดือนพฤศจิกายน ๒๕๒๒ ผู้คนที่มากราบหลวงพ่อ มากจนแทบจะหาที่นั่งไม่ได้ ลูกได้ที่นั่งด้านนอก แต่ลูกก็มองเห็นหลวงพ่อ และในวันนั้นลูกนั่งสมาธิที่นั่น ลูกมีความรู้สึกว่า หลวงพ่อมองลูกด้วยความเมตตา ลูกมองหลวงพ่ออยู่ตลอดเวลา

...ในขณะที่ทุกคนหลับตา ลูกลืมตา ลูกมองเห็นแสงระยิบระยับอยู่รอบๆ หลวงพ่อ ลูกมองอย่างเพลิดเพลิน ลูกแปลกใจอยู่ครามครันแต่ไม่กล้าถามใคร ลูกมีความรู้สึกว่าใจลูกเย็นสงบสดชื่น อิ่มเอมกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา