.......ในลูกศิษย์บันทึกเล่ม 2 ข้าพเจ้าได้กล่าวไว้ว่า ข้าพเจ้าเกิดมามีบุญน้อยในเรื่องทรัพย์สิน แต่มีบุญใหญ่ที่ได้พบหลวงพ่อ ท่านมีเมตตากับข้าพเจ้ามาก ถ้าไม่ได้พบหลวงพ่อ ก็ยังไม่ทราบเหมือนกันว่าวิถีชีวิตของข้าพเจ้าจะออกมาในรูปใด เพราะปัญหาและอุปสรรคที่รุมเร้าเข้ามา ในชีวิตของข้าพเจ้านั้นมีมากมายเหลือคณานับ

... ผมสมพงษ์ รัตนพานิช ปฏิปทาหลวงพ่อเริ่มสร้างโบสถ์ ถ้าผมจำไม่ผิดคงจะปี 2517 ผมฟังวิทยุ 04 หลวงพ่อออกอากาศทางวิทยุ ผมเก็บดอกงิ้วขายได้ 40 กว่าบาท ส่งธนาณัติ มาสร้างโบสถ์กับหลวงพ่อ และต่อมาก็มาหาเป็นประจำ

... มีครั้งหนึ่ง ผมเอารถเครื่องมากับพวกด้วยกันสองคน และวันที่ผมมา หลวงพ่อปรารภกับคนที่อยู่กับท่านว่า วันนี้จะมีคนมา 4 คน 2 คนจะมาลองหลวงพ่อ และอีกสองคนที่มีของมาจะไม่มีพิษมีภัย

...ผมเป็นคนที่มีของไปในวันนั้น เมื่อผมเข้าไปนมัสการหลวงพ่อ หลวงพ่อถามว่า มากี่คน เรื่องที่เล่ามานี้ผมรู้ตอนจะกลับ คนที่อยู่กับหลวงพ่อเล่าให้ฟัง และต่อมามีคนฝากปัจจัยให้ผมมาถวายหลวงพ่อ ผมใส่ซองรวมกัน

...ก่อนที่จะบันทึกความจำลงในหนังสือลูกศิษย์บันทึกเล่ม 3 นี้ ข้าพเจ้าทั้งสองขอกราบแทบเท้าหลวงพ่อ ที่สุดเคารพ สุดบูชาของข้าพเจ้าองค์นี้เจ้าค่ะ

...ไม่เคยมีครั้งใด ที่มีโอกาสได้กราบหลวงพ่อ แล้วข้าพเจ้าจะคิดเบื่อหน่ายหรือไม่อยากไปวัดหรือไปซอยสายลม ข้าพเจ้าอยู่ต่างจังหวัด ถ้าหากมีธุระที่กรุงเทพฯ ไม่ด่วนหรือไม่จำเป็นแล้ว ข้าพเจ้าจะรอวันที่หลวงพ่อเข้าซอยสายลม เพื่อได้กราบหลวงพ่อ ได้ทำบุญ ถวายสังฆทานกับหลวงพ่อ ในความรู้สึกลึกๆ เกิดปีติมาก และมั่นใจว่าทำบุญกับหลวงพ่อแล้ว ได้รับผลบุญเต็มจริงๆ

...ข้าพเจ้าตั้งจิตอธิษฐานขอผลบุญนี้ จงเป็นปัจจัยให้ข้าพเจ้าถึงนิพพาน ในชาติปัจจุบัน ถ้ายังไม่ถึงพระนิพพานเพียงใด ขอคำว่าไม่มีจงอย่าปรากฏกับข้าพเจ้า จนกว่าจะเข้าพระนิพพาน ตามที่หลวงพ่อสอน ข้าพเจ้ารู้จักพระนิพพาน เมื่อได้อ่านหนังสือหลวงพ่อเป็นครั้งแรก และรู้ จักพระนิพพานลึกซึ้ง เมื่อได้ฝึกมโนมยิทธิ ข้าพเจ้าทั้งสองตั้งใจไว้ว่าจะต้องทำทุกอย่างตามที่หลวงพ่อสอนจนกว่าจะหมดอายุขัย ในชาติปัจจุบันนี้ เพื่อพระนิพพานในที่สุด

... ดิฉันเป็นผู้หนึ่ง ที่ได้รับความเมตตาเป็นอย่างสูงจากหลวงพ่อพระราชพรหมยาน ในสมัยเมื่อท่านยังไม่ได้รับพระราชทานสมณศักดิ์ ดิฉันเริ่มเข้าวัดท่าซุงตั้งแต่ปี พ.ศ.2518 ยังไม่เคยรู้จักหลวงพ่อเลย ถามพี่สาวที่ไปด้วยก็ไม่รู้จักเช่นกัน วันแรกที่ไปวัด ที่พักยังไม่มีต้องอาศัยโรงเรียนพักไปก่อน ห้องน้ำห้องส้วม มีจำนวนน้อยไม่พอที่คนไปพักจะใช้ได้ทั่วถึง

...หลังจากดิฉันได้อ่านหนังสือประวัติหลวงพ่อปานเพียงครึ่งเล่ม ก็มีโอกาสมาที่วัดท่าซุง ความรู้ที่ได้จากหนังสือ คือการทำบุญควรเลือกเนื้อนาบุญที่ดี การทำบุญกับพระอริยสงฆ์นั้นได้บุญมาก จึงเริ่มสะสมธนบัตรใบละ 10 บาท และ 20 บาทที่ได้รับเงินเดือนไว้ทุกเดือน เฉพาะใบใหม่ๆ ได้ 500 กว่าบาท

...วันนั้นมีพิธีพุทธาภิเษกวัตถุมงคลที่ทางวัดได้จัดทำขึ้น รู้สึกทึ่ง ที่พิธีนี้ไม่มีการสวดเหมือนวัดอื่นๆ ที่เคยพบมา มีแต่ความเงียบสงบ สุนัขสักตัวก็ไม่มีหอน เวลาผ่านไปไม่นาน ก็ได้ยินหลวงพ่อพูดว่า “เต็มแล้ว” ตอนนั้นยังไม่ทราบความหมายว่าคืออะไร มาทราบจากหลวงพ่อว่า พลังจิตที่อยู่กับวัตถุมงคลเหล่านั้นเต็มที่แล้ว

...ข้าพเจ้ามีความรู้สึกภูมิใจมากที่สุดในชีวิตนี้อยู่ 2 ประการ คือ
...ประการแรก ได้เกิดมาอยู่ในครอบครัว ที่ทั้งคุณพ่อและคุณแม่ได้เลี้ยงดูลูกๆ ทุกคน ด้วยความเมตตาจนทุกคนมีโอกาสที่ดีในการศึกษา และการมีหน้าที่การงานดีๆ ทุกคน ลูกจะขอจดจำคุณความดีของท่านไว้ตลอดไป

...ประการที่สองคือ การที่ได้มีโอกาสได้เป็นหนึ่งในลูกศิษย์ ของหลวงพ่อพระราชพรหมยาน จนได้อุปสมบทที่วัดท่าซุง ในช่วงพรรษา ปี พ.ศ.2530 ซึ่งถือว่าเกิดมาชาตินี้มีค่าอย่างที่สุด

...................เริ่มเข้าวัด
...ครอบครัวของข้าพเจ้าเป็นคนอุทัยธานี และข้าพเจ้าได้ศึกษาที่ จ.อุทัยธานีจนถึงมัธยมปลาย ข้าพเจ้าจำได้ว่า ครั้งแรกที่ข้าพเจ้าได้รู้จักวัดท่าซุงนี้ เมื่อคราวพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเสด็จมาที่วัดเมื่อปี 2518 ข้าพเจ้าได้ถูกคัดเลือกจากทางโรงเรียน พร้อมกับเพื่อนๆ อีกหลายคน เป็นลูกเสือยืนถือไม้พลองเป็นแถว ริมถนนหน้าวัดทั้งสองด้านเพื่อรอขบวนเสด็จ ซึ่งขณะนั้นจำได้ว่า มีผู้คนมาถึงจำนวนมาก จึงเริ่มสงสัยตั้งแต่นั้นมาว่า วัดนี้มีอะไรดี

... กระผมไพศาล ไพศาลเสถียรวงศ์ มีโอกาสรู้จักและนับถือหลวงพ่อมานาน ตั้งแต่ประมาณปี พ.ศ.2518 โดยได้อ่านพบในหนังสือรายสัปดาห์เล่มหนึ่ง และได้ติดตามไปที่ซอยสายลม ได้หนังสือประวัติหลวงพ่อปาน และหนังสือเรื่องจริงอิงนิทาน โดยปกติผมเป็นคนไม่ชอบอ่านหนังสือเป็นเล่มๆ จะอ่านก็เพียงบางข้อบางตอนของหนังสือแต่ละเล่มเท่านั้น

...แต่ขอสารภาพอย่างจริงใจว่า หนังสือทั้ง 2 เล่มที่ได้มา อ่านแล้ววางไม่ลงเลย แม้แต่มีธุระก็ยังถือติดมือไปด้วย นับแต่นั้นเป็นต้นมา ผมและภรรยาก็ติดตามฟังเทศน์ของท่านเรื่อยมา ซึ่งมีความรู้สึกว่าได้รับความรู้ ความเข้าใจหลายๆ อย่างที่ไม่เคยรู้เกี่ยวกับพระพุทธศาสนา และการทำจิตใจ การประพฤติตน ยกตัวอย่างเช่น คำว่า “พระ” ถึงแม้จะนุ่งสีห่มสี คือแต่งตัวปกติธรรมดาอยู่กับบ้านก็เป็นพระได้ และถึงแม้จะโกนหัวห่มผ้าเหลืองแล้ว ก็อาจจะยังไม่ใช่พระก็ได้ (ถ้าจิตยังไม่เข้าถึงพระรัตนตรัย)

...ประมาณปี พ.ศ.2518 น้าบัวไข่ เรืองศรี ได้พาข้าพเจ้ามากราบหลวงพ่อโดยนำผ้าป่ามา ข้าพเจ้าจึงเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อตั้งแต่นั้นมา และปฏิบัติตามคำแนะนำสั่งสอนของหลวงพ่อกระทั่งปัจจุบันนี้

...เมื่อปีที่แล้ว ที่หลวงพ่อได้เมตตาปลุกเสกน้ำมันชาตรี (เป็นลูกเบาและป้องกันอันตราย อยู่ยงคงกระพันชาตรี และรักษาโรคต่างๆ ตามแต่จะอธิษฐาน) ข้าพเจ้าก็ใช้น้ำมันชาตรีลูบหัวเป็นประจำ พอตื่นเข้าสวดมนต์ไหว้พระเสร็จแล้ว ก็จะนำน้ำมันชาตรีมาลูบศีรษะเป็นประจำทุกเช้า

...ครั้นมาวันที่ 15 มกราคม 2535 เวลาประมาณบ่ายโมงกว่า ก็ขับรถมอเตอร์ไซค์เพื่อจะไปซื้อของ ตอนที่รถของข้าพเจ้ามาถึงตรงสี่แยก ก็จอดรอ เตรียมที่จะข้ามถนน พอดีมีรถกระบะมาจอดรอ จะข้ามสี่แยก อยู่ข้างๆ รถมอเตอร์ไซค์ของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเห็นว่า ทางด้านขวามือของข้าพเจ้ามีรถเมล์จอดอยู่ ข้าพเจ้าเลยยังไม่ยอมขับมอเตอร์ไซค์ข้ามไป ยังคงชะลออยู่ในลักษณะนั้นก่อน แล้วหันไปดูว่าด้านซ้ายมีรถไหม? จึงจะข้าม

...ประมาณเมษายน 2531 สามีของข้าพเจ้า (พ.ต. นพ.นพพร กลั่นสุภา ยศขณะนั้น) ไปปฏิบัติธรรม ณ สำนักปฏิบัติธรรมแห่งหนึ่งใน จ.นครสวรรค์ ข้าพเจ้าต้องอยู่คนเดียว อาการปวดท้องอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเกิดกับข้าพเจ้า ปวดบิดซะจนลุกไม่ไหว

...ทั้งที่ก่อนหน้านั้น ไม่เคยมีอาการเตือนมาก่อนเลย ข้าพเจ้าคิดถึงสามีซึ่งเป็นแพทย์ ถ้าเธออยู่คงไม่ต้องทุกข์ทรมานขนาดนี้ แต่ถึงอย่างไร ข้าพเจ้าคงไม่บอกสามีว่าป่วย เพราะไม่อยากให้มีอะไรขุ่นข้องหมองใจ ในขณะปฏิบัติธรรม

...ข้าพเจ้าปรึกษาอาการป่วยกับน้องหมอคนหนึ่งในโรงพยาบาลเดียวกัน คุณหมอบอกว่า อาการคล้าย โรคกระเพาะอักเสบ ให้ลองรับประทานยา Zactac ดู เมื่อรับประทานยาตัวนี้ อาการปวดท้องหายเป็นปลิดทิ้ง ทั้งๆ ที่ปวดจะเป็นจะตายจนลุกไม่ขึ้น

...ประมาณเดือนธันวาคม ปี 2519 หลวงพ่อกลับจาก จ.จันทบุรี และแวะมาพักที่บ้านคุณประเสริฐและคุณยาใจ โพธิ์วิเชียร ที่ อ.ศรีราชา จ.ชลบุรี เนื่องจากสามีของลูกเป็นอาจารย์ของคุณประเสริฐ คุณประเสริฐก็โทรศัพท์มาชวนไปกราบหลวงพ่อ ลูกกับสามีก็ไปพักที่บ้านคุณประเสริฐ กราบหลวงพ่อที่นั่น

...และในเดือนนั้นหลวงพ่อมีโปรแกรมจะขึ้นไปที่พระธาตุดอยตุง จังหวัดเชียงใหม่ ลูกได้พบหลวงพ่อเป็นครั้งแรก ก็กราบเรียนขออนุญาตหลวงพ่อ ขอร่วมเดินทางไปในคณะของหลวงพ่อ โดยมีสามีลูกร่วมไปด้วย ไปงานทอดกฐิน วัดหลวงปู่ครูบาธรรมชัย แล้วก็เลยไปพักที่กองพันสัตว์ต่าง ที่ จ.เชียงใหม่

...ดิฉันและสามี มีความเห็นตรงกันว่า หลังจากสามีดิฉัน พ.ต.อ.(พิเศษ) เล็ก ฟอร์ตี้ เกษียณอายุแล้ว อยากหาที่สงบคือแถวชายทะเลแห่งใดแห่งหนึ่งพักอาศัย เพราะชอบชายทะเลย จึงมาปลูกบ้านที่คลองวาฬ ต.คลองวาฬ จ.ประจวบคีรีขันธ์
...มีอยู่วันหนึ่ง ดิฉันเข้าไปธุระในกรุงเทพฯ วันรุ่งขึ้นจะกลับ จ.ประจวบฯ คืนนั้นก็ฝันว่าพี่สาวที่ชื่อสมพิศ แรมวัลย์ ซึ่งเลื่อมใสในทางพระพุทธศาสนาอย่างมาก ได้จูงมือดิฉันมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก ยืนเคว้งคว้างว่าเราอยากไปพบอาจารย์ดีๆ สักองค์หนึ่ง

...ในขณะนั้น ก็มีพระภิกษุรูปหนึ่ง มายืนปรากฏอยู่ใกล้ๆ ไม่ทราบมาจากไหน ท่านก็ชวนบอกว่า จะพาไปกราบพระอาจารย์ดีๆ ทางทิศเหนือ (ภาคเหนือ) และพระอาจารย์องค์ก็นำไป