.......... วันที่ ๑๙ พ.ย. ๒๕๓๔
...คนโง่ได้อ่านหนังสือหลวงปู่ปาน เพราะในปีนั้นคิดแต่เรื่องอยากทำบุญ และอยากไปแต่ป่า แล้วมันมีจิตใจชุ่มชื่น เมื่ออยู่บ้านและออกเรือนไปเดินขายของ แต่งงานออกเรือนแล้วก็มีแต่ความทุกข์ ก็คิดว่าคนเราเกิดก็ต้องมีทุกข์ และดิฉันมีจิตใจรักงาน รักเพื่อน และพ่อแม่ เป็นคนรู้คุณคน รักสงบ รักความซื่อตรง มารู้เอาต่อเมื่ออ่านหนังสือหลวงปู่ปาน

...แล้วยังมารู้ว่าดิฉันมีศีล ดิฉันเป็นคนโง่ คือไม่รู้อะไร แต่การทำความดีและหมั่นเพียรในการเป็นคน อ่านหนังสือแล้วดิฉันรู้สึกมีปีติมากๆ เลย พอถึงพุทโธ แล้วในเรื่องหลวงพ่อเล่ามานี้ อ่านแล้วก็ดู เอ...นี่หรือธรรมะ เอ...นี่หรือเขาเรียกว่าศาสนา โอ้ย ดีใจพบธรรมเป็นอย่างนี้หรือ เพราะดิฉันแต่งงานมาอยู่ ย่าก็เป็นคนจีน ดิฉันก็เป็นจีนครึ่ง แต่เป็นเด็กไปวัดกับเขาบ้าง

...เมื่อ ๑๐ ปีที่แล้ว คุณแม่ผู้เป็นสุดที่รักและสุดบูชาของลูกๆ ได้จากไป...ความว้าเหว่ วิเวกวังเวงจับหัวใจตลอดมา และแล้วกาลเวลา ก็ช่วยทำให้พวกเราดีขึ้นตามลำดับ แต่เมื่อวันที่ ๑๐ กรกฎาคม ๒๕๓๔ ก็ถึงวาระที่พวกเราได้รับความสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดของชีวิตอีกครั้งหนึ่ง ...คือคุณพ่อของพวกเราก็ได้จากไปอีกท่านหนึ่ง ...สูญสิ้นแล้วร่มโพธิ์แก้ว...ของพวกลูกๆ ...กำลังใจที่จะต่อสู้ชีวิตอ่อนล้าลง

...ท่ามกลางงานบุญงานกุศลที่ จ.ระยอง ซึ่งลูกๆ ต่างบำเพ็ญอุทิศให้คุณพ่อ... ข้าพเจ้าผู้มีจิตจดจ่ออยู่กับหลวงพ่อตลอดเวลา ได้รีบจดหมายมากราบเรียนหลวงพ่อถึงวัตถุประสงค์ในการส่งเงินมาถวายสังฆทานกับหลวงพ่อที่ จ.อุทัยธานี และแล้วโดยมิได้นึกฝัน ข้าพเจ้าได้รับจดหมายด่วนที่สุด จากวัดท่าซุง “ใบอนุโมทนาบัตรจากหลวงพ่อ”

........ก่อนอื่น ลูกขอกราบแทบเท้าพระเดชพระคุณหลวงพ่อ พระราชพรหมยาน ผู้มีพระคุณอันยิ่งใหญ่ในชีวิตของลูก ที่ท่านได้ช่วยชี้แนะแนวทางเพื่อความหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวง นั่นคือ “ทางสายเข้าสู่พระนิพพาน”

...ซึ่งความรู้ความคิดความเข้าใจดั้งเดิม เคยมีความเข้าใจว่า พระนิพพานนั้นเป็นสิ่งสูงสุดเอื้อม สำหรับคนธรรมดาสามัญอย่างเราๆ ไม่สมควรแม้เพียงคิดถึง หรือแตะต้อง

...หลวงพ่อท่านได้เป็นผู้เปิดทางสว่างไสวคือพระนิพพาน ให้แก่บรรดาลูกหลานทุกคนสามารถแตะต้องได้ สัมผัสได้ สุดแต่ใคร จะก้าวเดินไปตามทางนั้นด้วยพระเมตตาคุณอันสูงสุด

......การสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ของลูกๆ หลวงพ่อทุกท่าน เพราะไม่มีใครคาดคิดว่าหลวงพ่อที่เคารพรักศรัทธาจะจากไปรวดเร็วถึงเพียงนี้ จึงสร้างความเศร้าโศกเสียใจอาลัยรักด้วยความเคารพอย่างสุดซึ้งเป็นอย่างยิ่ง ต่อไปนี้คงจะเหลือเพียงธรรมะของพระพุทธเจ้าที่หลวงพ่อนำมาสอนไว้เป็นอนุสรณ์แก่ลูกๆ และเป็นมรณานุสสติเตือนใจแก่บรรดาสานุศิษย์ที่ยังประมาทอยู่ทั้งหลายว่า

.....กราบแทบเท้าหลวงพ่อ พระราชพรหมยาน หรือพ่อของลูกๆ พ่อจากพวกเราไปแล้ว โดยที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน ลูกเคยมีพ่อคอยพร่ำสอนแนะนำ และนำพาบรรดาลูก ไปในทางที่ถูกที่ควรตลอดมา ไม่มีธรรมในแง่มุมใด ที่พ่อยังไม่ได้สอน เพียงแต่ลูกยังปฏิบัติตามไม่ค่อยได้เท่านั้น ลูกๆ เหมือนเด็กหัดเดินที่ต้องอาศัยพ่อแม่คอยประคอง

...ขนาดมีพ่อคอยประคอง ยังเดินล้มลุกคลุกคลาน แล้วมาบัดนี้ไม่มีพ่อแล้วลูกจะเดินโดยลำพังได้หรือ การที่พ่อทิ้งสังขารละจากโลกไปแล้ว ลูกต้องหนักใจว่าจะตามพ่อไปไหวหรือไม่ พ่อเคยเป็นที่พึ่งที่อาศัยยามลูกทุกข์ร้อนได้ผ่อนคลาย แต่ก่อนลูกมีทุกข์จากการกระทบกระทั่งจิตใจจากที่บ้านก็ดี ที่ทำงานก็ดี

.....แต่ก่อนเราอ่านหนังสือธัมมวิโมกข์ เมื่อปี พ.ศ.๒๕๒๒ น้องสะใภ้ขอยืมหนังสือธัมมวิโมกข์ของเพื่อนเธอที่ทำงานมาอ่าน เราก็ขออ่านบ้าง อ่านแล้วก็นึกในใจคนเดียวว่า พระองค์นี้ท่านเขียนหนังสือดี มีความรู้สึกเหมือนพ่อคุยกับลูก มีเรื่องแปลกๆ เหมือนเล่านิทานสู่กันฟัง แต่มีประโยชน์มาก และยังได้ความรู้อื่นๆ เพิ่มขึ้นอีกมากมายด้วย

... อ่านแล้วคิด รู้สึกว่าเหมือนได้คุยกับพ่อแท้ๆ ของเราเชียว ต่อมาไม่นาน ก็มีเพื่อนโทรมาถามว่า อยากฝึกนั่งกรรมฐานไหม? มีพี่คนหนึ่ง (ชื่อพี่ลออ สุภารัตน์) จะสอนให้ เขาบอกว่าหลวงพ่อท่านอนุญาตให้สอนได้ แบบมโนมยิทธินะ เราก็สนใจกัน

.....เมื่อตอนที่หลวงพ่อไปวอชิงตันดีซี ผมได้เรียนรู้มากมายหลายอย่างจากการสอนพระกรรมฐานของหลวงพ่อ ผมเรียนรู้วิธีการปล่อยวางทำตัวแบบสบายๆ และทำใจให้สงบ ผมเป็นคริสเตียน แต่ได้เริ่มเรียนรู้วิธีการของพระพุทธเจ้า

... และได้พบความจริงที่แท้ที่น่าพิศวง คือ พระนิพพาน เมื่อตายจากชาตินี้ ก็อาศัยคำสอนของหลวงพ่อ ผมได้รู้ด้วยว่าจากการปฏิบัติพระกรรมฐาน ผมสามารถจะเผชิญกับปัญหาต่างๆ ในชีวิตประจำวัน

..... ข้าพเจ้าเกิดมา ขึ้นชื่อว่าความทุกข์ยากลำบาก ข้าพเจ้าเคยผ่านมันมาแล้วทั้งสิ้น จนข้าพเจ้าเบื่อหน่ายโลก เบื่อหน่ายร่างกาย เพราะข้าพเจ้าเป็นคนขี้โรค ป่วยเป็นนั้นเป็นนี้เรื่อยมา หาเงินได้ก็เอาไปหาหมอ จนสามีของข้าพเจ้าบ่น บ่นมากๆ เข้าก็ทะเลาะกัน

...เพราะข้าพเจ้าป่วยไม่รู้จักหาย เสียเงินรักษาไปมาก จึงไม่มีเงินเก็บติดบ้าน บางครั้งข้าพเจ้าป่วยมากอาการหนัก ต้องไปนอนให้น้ำเกลืออยู่คนเดียว ข้าพเจ้าน้อยใจในโชคชะตาที่เกิดมามีแต่ความทุกข์ไม่มีวันสิ้นสุด เงินทองก็ฝืดเคือง มีปากมีเสียงกันบ่อยเข้าจนคิดจะเลิกกัน

.....ปี พ.ศ.๒๕๒๓ ดิฉันได้มากราบพระเดชพระคุณหลวงพ่อ และมารับฟังคำสอนของท่านที่ซอยสายลม เมื่อก่อนที่ยังไม่ได้พบพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ดิฉันเป็นคนใจร้อนโกรธง่าย ชีวิตครอบครัวก็ไม่ค่อยมีความสุข จะมีเรื่องทะเลาะกับสามีเป็นส่วนใหญ่ แต่สามีก็มิได้โต้ตอบอะไร เพราะเธอเป็นคนใจเย็น

...และยิ่งมาตอนหลังนี้เธอได้มาอ่านหนังสือประวัติหลวงปู่ปาน บันทึกโดยพระเดชพระคุณหลวงพ่อ เธอก็ปฏิบัติด้วยตนเอง นั่งฝึกคนเดียวตอนดึกๆ ไม่ให้ดิฉันและลูกๆ รู้ พอดิฉันตื่นขึ้นมาเห็นเธอนั่งก็ตกใจในตอนแรกๆ ตอนหลังเห็นจนชินแล้ว ต่อมาเธอก็มาสอบมโนมยิทธิได้แล้วก็มาเล่าให้ดิฉันฟังแบบดีใจมาก

...ดิฉันฟังแล้วก็สนใจ และได้พากันมากราบพระเดชพระคุณหลวงพ่อกันทั้งครอบครัว และได้รับฟังคำแนะนำในการปฏิบัติเบื้องต้น คือท่านให้บริจาคทาน เป็นการเฉลี่ยความสุขให้ผู้อื่น เพื่อลดความตระหนี่ของตัวเราเอง และเป็นการตัดความโลภไปในตัว และท่านสอนให้รักษาศีล เพื่อรักษากายวาจาให้เรียบร้อยมีเมตตาด้วยพรหมวิหาร ๔ เพื่อตัดความโกรธ

.....แสนอาลัยหลวงพ่อเสมอ เสียดายในเนื้อนาบุญที่หายากอย่างนี้ ดีใจที่หลวงพ่อท่านหมดทุกขเวทนาจากขันธ์ ๕ รักและคิดถึง น้ำใจพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่มีความอดทนเป็นเลิศ ที่ได้แนะนำพระธรรมคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าผู้เจริญ ให้เราได้โชติช่วงชัชวาล สว่างแจ่มใสอยู่ในดวงจิตของหลายๆ คนที่ได้มาพบหลวงพ่อ
.....และปฏิบัติ ทาน ศีล สมาธิ ได้ปัญญาคิดตามในวิปัสสนาญาณ ศึกษาหนังสือเล่มไหน ฟังเทปเมื่อไรชื่นใจและเข้าใจง่าย ทำให้รู้จักความสุขที่แท้จริงคือพระนิพพาน พระบารมีหลวงพ่อท่านกว้างใหญ่ไพศาลนัก จะต้องจารึกไว้อีกหลายรุ่นคนทีเดียว ได้ศึกษาหนังสือคู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน ประวัติหลวงพ่อปาน เรื่องจริงอิงนิทาน (พิเศษ)

.....ข้าพเจ้า ใช้เวลาตัดสินใจนานพอสมควร ที่จะเขียนเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับองค์พระเดชพระคุณหลวงพ่อ ผู้มอบชีวิตใหม่แก่ข้าพเจ้า ทั้งๆ ที่ข้าพเจ้าเพิ่งจะหันหน้าเข้าหาหลวงพ่ออย่างจริงจังก่อนที่ท่านจะมรณภาพเพียง ๖ – ๗ เดือนเท่านั้น

... แต่จากประสบการณ์ หลังจากได้รับการฝึกมโนมยิทธิแล้ว และนำไปปฏิบัติ และเรื่องราวต่างๆ อีกมากมาย ถ้าจะเขียนจริงๆ เรื่องก็คงจะยาวมาก จึงจะขอย่อเอามาเพียงบางส่วนเท่านั้น

... ข้าพเจ้า เคยได้ยินชื่อหลวงพ่อมาตั้งแต่ปี ๒๕๒๘ แล้ว แต่ไม่มีโอกาสได้มากราบท่าน และนึกอยู่เสมอว่า ทำไมพระองค์นี้จึงชื่อแปลกจัง อยากเห็นจริงๆ ในขณะนั้น เรื่องศรัทธายังไม่ทราบว่าเกิดหรือยังเพราะยังไม่เคยพบท่าน ต่อมาปี ๒๕๓๒ จึงได้มีโอกาสมาวัดท่าซุงในงานเป่ายันต์เกราะเพชร และงานทอดกฐินในปีเดียวกัน

... ก็รู้สึกว่าหลวงพ่อเป็นพระที่น่านับถือ วัดก็ใหญ่โตสวยงามดี และเคยอ่านหนังสือธัมมวิโมกข์มาบ้าง ก็รู้สึกติดใจในคำสอนของท่าน แต่ก็ไม่มีโอกาสที่จะมาวัดท่าซุงอีก จนกระทั่งหลวงพ่อจะทำพิธีหล่อสมเด็จองค์ปฐมเมื่อเดือนมีนาคม ๒๕๓๕ ที่ผ่านมา ก็มีความตั้งใจว่าจะมาร่วมงานนี้ด้วย

...แต่ด้วยสาเหตุบางประการทำให้ต้องพลาดโอกาสสำคัญเช่นนี้ไปอีก ได้แต่ส่งปัจจัยมาร่วมทำบุญและอธิษฐานกับหลวงพ่อว่า “หลวงพ่อเจ้าขา ลูกได้เคยมาทำบุญที่วัดหลวงพ่อ ๒ ครั้ง ปวารณาตัวเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อ ขอเป็นลูกหลวงพ่อ แต่ไม่ทราบว่าหลวงพ่อจะรับลูกเป็นลูกศิษย์ เป็นลูกของพ่อหรือเปล่า”

.....ข้าพเจ้าเป็นคนจังหวัดอุบลราชธานี แต่ไปทำงานที่จังหวัดนครราชสีมา และจะกลับไปเยี่ยมบ้านในวันหยุดเสมอ มีอยู่ครั้งหนึ่งเกือบยี่สิบปีแล้วข้าพเจ้ากลับไปเยี่ยมบ้าน พี่ชายซึ่งเป็นทหารกลับจากภาคใต้ หลังจากที่ถูกส่งไปช่วยราชการก็กลับอุบลฯ เหมือนกัน เขานั่งทานอาหารและดื่มเหล้ากับเพื่อนและคุยกันเสียงดัง

... ข้าพเจ้าได้ยินว่า เพราะได้ลูกประคำของหลวงพ่อฤาษีทำให้รอดตายจากกับระเบิด นี่คือต้นเหตุของการตามหาหลวงพ่อ เพียงได้ยินชื่อหลวงพ่อฤาษีเท่านั้น มีความรู้สึกทันทีว่าต้องส่งเงินไปถวายให้ได้ แต่ก็พลาดไปที่ไม่ได้ถามว่าหลวงพ่ออยู่วัดไหน จังหวัดอะไร กลับไปโคราชก็ไปเที่ยวถามใครต่อใครก็ไม่มีใครทราบ ทำเอาข้าพเจ้าอยู่ไม่สุข ทุรนทุรายทีเดียว

.....หลวงพ่อท่านเป็นผู้ที่มีเมตตากรุณา ไม่เลือกที่รักเลือกที่ชัง หาที่เปรียบได้ยาก ท่านเป็นผู้ที่มีพระคุณเหลือเกิน ดิฉันเป็นคนจังหวัดชัยภูมิ แต่ได้ไปทำงานอยู่ที่ประเทศบาห์เรน เป็นเวลาสิบกว่าปี แต่ประมาณปี ๒๕๒๒ คงได้ ดิฉันเคยไปนั่งสมาธิ ๒๐ นาที ที่สายลมครั้งหนึ่ง แต่ไม่ได้รู้จักท่าน รู้แต่ว่ามีพระเก่งมาสอนสมาธิ ที่บ้านนายทหารที่สายลม

...โดยเพื่อนพาไปด้วยวิบากกรรม ก็ไม่ได้สนใจอะไรอีกเลย จนกระทั่งปี ๒๕๓๒ ก็เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้ดิฉันมากราบหลวงพ่อ กล่าวคือดิฉันได้เจอเพื่อนชื่อคุณจันทร์ศรี เห็นเขามีล็อกเก็ตรูปหลวงพ่อ ก็สนใจจึงขอเขา เขาก็บอกให้ถวายสังฆทาน ดิฉันก็ให้เขาส่งเงินมาถวายหลวงพ่อให้ และเขาก็ให้หนังสือประวัติหลวงพ่อปานอ่าน ดิฉันก็มีความรู้สึกอยากจะมากราบหลวงพ่อให้ได้

...และต่อมาเพื่อนเขาก็เอาหนังสือมโนมยิทธิและประวัติของฉันให้อ่านอีก ดิฉันมีความปีติมากขึ้น และก็เกิดความสงสารหลวงพ่อจับใจทุกครั้ง เมื่ออ่านถึงตอนหลวงพ่อไม่สบายก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้ อยู่มาวันหนึ่งดิฉันฝันว่ามาที่วัดจะเข้าไปหาหลวงพ่อ แต่ยังเข้าไปไม่ได้เพราะเห็นมีคนนั่งอยู่ก่อน หลวงพ่อท่านก็กวักมือเรียกให้เข้าไปหา

...และท่านชี้ให้คนที่นั่งอยู่ก่อนดูว่า นี่คนที่ฆ่าฉันมาแล้ว ดิฉันจึงเข้าไปกราบ ท่านก็เอามือมาจับที่มือของดิฉันและบอกว่าอโหสิกรรมให้ และบอกว่ามาที่วัดเสียนะเดี๋ยวไม่ทันได้ใช้ของดี ดิฉันตื่นขึ้นรู้สึกเสียใจ ไม่รู้ว่าตัวเราไปฆ่าท่านแต่ชาติไหน จึงรีบส่งเงินมาทำบุญกับท่าน อยากจะมากราบท่านก็มีสิ่งจำเป็นยังกลับเมืองไทยไม่ได้

......ต้นปี ๒๕๒๔ ลูกไปนั่งฟังการสัมมนาในอำเภอโพธารามโดยบังเอิญ มีพัฒนากรสาวจากจังหวัดอุทัยธานี สังกัดองค์กรเอกชนคนหนึ่ง พูดให้ที่ประชุมฟังเกี่ยวกับวัดท่าซุงว่า เขาไม่ศรัทธาเลย... ลูกเองยังสงสัยว่าทำไมวัดนี้ชื่อเสียงโด่งดัง คนหลั่งไหลกันไปทำบุญ

...ตอนนั้นลูกเพิ่งได้ยินชื่อหลวงพ่อฤาษีและวัดท่าซุงเป็นครั้งแรก ยังรู้สึกไม่ศรัทธาด้วยเหมือนกันกลางปี ๒๕๒๙ ลูกได้อ่านธัมมวิโมกข์เล่มหนึ่ง เปิดดูผ่านๆ อย่างไม่สนใจ แต่เผอิญตาเหลือบไปเห็นอำเภอบ้านโป่ง ในเรื่องพระองค์ที่ ๑๐ ซึ่งเขียนโดยหลวงพ่อ ก็เลยสนใจอ่านแต่เรื่องนั้น

...ต้นปี ๒๕๓๐ ลูกได้ฟังเทปเสียงหลวงพ่อพูดเรื่องพระองค์ที่ ๑๐ ต่อมาไม่นานลูกได้ไปฟังธรรมจากหลวงปู่ท่านหนึ่งที่ราชบุรี มีแม่ชีที่นั่งฟังอยู่ด้วย ๔ – ๕ ท่านพูดกับหลวงปู่ว่า ใช่ท่านแน่เป็นพระองค์ที่ ๑๐ ซึ่งเคยเห็นที่วัดท่าซุง พอปลายปีนั้นลูกได้อ่านหนังสือรวมคำสอนของหลวงปู่ท่านนี้อีก

๑๗ พฤษภาคม ๒๕๓๕
...ไปสะเดาะเคราะห์และปลุกเสกพระคำข้าวที่วัดท่าซุง หลังจากกลับจากวัด วันที่ ๑๘ พฤษภาคม ไปโรงเรียนวันแรก บอกนักเรียนว่า ถ้านักเรียนอยากไปเที่ยวสวรรค์ ให้นักเรียนสมาธิดีๆ แล้วครูจะพาไปเที่ยว ก็ให้นักเรียนนั่งสมาธิ

เมื่อออกจากสมาธิแล้วถามนักเรียนว่า “ดีไหม... นั่งสมาธิ สบาย... ?”
นักเรียนทุกคนตอบว่า “ดี... สบายมีความสุขดี”

๑๙ พฤษภาคม ๒๕๓๕
...๑๕.๐๐ น. วันนี้พานักเรียนชั้น ป.๖ ๑๒ คน นั่งสมาธิ สมาทานพระกรรมฐานเหมือนที่หลวงพ่อสอน พอเสร็จแล้วก็เริ่มนั่งสมาธิ และก็คิดว่าจะนั่งสมาธิธรรมดา เพราะใจยังไม่กล้าที่จะสอนนักเรียน และไม่แน่ใจว่าจะสอนได้

....เมื่อหนูฝึกมโนมยิทธิวันที่ ๑๙ พฤษภาคม ถึงเดือนมิถุนายน เมื่อวันที่ ๑๙ พฤษภาคม วันนั้นหนูฝึกเป็นวันแรก หนูได้ฝึกกับคุณครูนฤมลพาไปที่พระจุฬามณี คุณครูนฤมลพาไปกราบพี่มเหสักขา และเดินเข้าไปกราบพระพุทธเจ้า หลวงปู่ปานและหลวงปู่ฤาษี และคุณครูพาไปสวนนันทวัน

...และไปสวนจิตรลดาและสวรรค์ชั้นที่ ๑ ไปพบนางฟ้า เทวดา และไปชั้นที่ ๒ ไปพบพี่นางฟ้าท่านแต่งตัวสวยมาก และท่านถามว่ามาที่นี่กี่ครั้งแล้วจ๊ะ หนูตอบว่ามาครั้งนี้ครั้งแรกค่ะ และกราบลาท่านไปชั้นที่ ๓ และก็ผ่านไปชั้นที่ ๔ และไปชั้นที่ ๕ ไปพบพี่นางฟ้า

...และคุณครูขอพี่นางฟ้าเสกกระต่ายให้หนู และหนูก็ได้ดอกไม้อีก ๑ ดอก และหนูก็ขอบคุณพี่นางฟ้า และก็ขอลาไปยังชั้นที่ ๖ หนูได้พบพี่นางฟ้า ท่านก็ถามว่า หนูขึ้นมาครั้งแรกใช่ไหมจ๊ะ หนูก็ตอบว่าใช่ค่ะ และคุณครูก็พาลาท่านลงมาที่พระจุฬามณี ก็มากราบลาท่านทุกองค์และก็ลงมา