...หนังสือประวัติหลวงพ่อปาน เปรียบเสมือนหมายเกณฑ์ผู้ที่มีสายใยแห่งความสัมพันธ์กับหลวงพ่อในอดีตขาติ เมื่ออ่านหนังสือนี้แล้วต้องมารายงานตัวทันที ดิฉันเป็นผู้หนึ่งที่ได้รับหมายเกณฑ์ มีความร้อนใจอยากมากราบหลวงพ่อ จึงรวบรวมพรรคพวกได้ 8 คนเป็นหญิงทั้งนั้น ซึ่งแต่ละคนมีวัยรุ่นลูก

...ดังนั้น ในวันที่ 3 มกราคม 2519 จึงได้เดินทางมาวัดท่าซุง รู้สึกตื่นเต้นในการเดินทาง เพราะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่มาถึงวัดท่าซุงได้ เมื่อเวลาประมาณบ่ายสองโมง พวกเราหิ้วกระเป๋าขึ้นศาลานวราชกองไว้ข้างๆ ประตู มองเห็นหลวงพ่อนั่งเป็นสง่าอยู่ข้างหน้า ดิฉันยังจำความรู้สึกในวันนั้นได้ไม่ลืม

...ผมนับถือศาสนาอิสลามมาแต่กำเนิด มีความเคร่งครัดต่อศาสนาอิสลาม ตั้งแต่เด็กๆ เป็นต้นมา (เกิดปี 2492) ครั้นอายุได้ 18 ปี จิตใจเริ่มค่อยๆ หันเหไปสนใจเรื่องการไปดูการเข้าทรงเจ้า แต่ก็ยังเป็นผู้ที่นับถือศาสนาอิสลามเช่นเดิม จวบจนได้พบหลวงพ่อแล้วได้เกิดความศรัทธามั่นคง จึงได้หันมานับถือศาสนาพุทธ

...และเมื่อคราวที่มีการอุปสมบทพระภิกษุจำนวน 180 รูปที่วัดท่าซุง เพื่อถวายกุศลให้แก่หลวงพ่อในคราวนั้น ผมก็เป็นผู้หนึ่งที่ได้ร่วมการอุปสมบทในครั้งนั้นด้วย ซึ่งเป็นการพิสูจน์ว่า ผมมีความเคารพศรัทธาต่อพระพุทธศาสนาอย่างแท้จริง

...คำสอนในพระพุทธศาสนา ข้าพเจ้าก็สนใจพอรู้บ้างนิดหน่อย ได้ฟังจากคนเฒ่าคนแก่พูดสั่งสอนมาว่า บุญ – บารมี ผีมีจริง เทวดามีจริง ทำบุญกับพระสงฆ์ก็ได้บุญ ผลของบุญ ผลของบาปมีจริง แต่ความลึกซึ้งในคำสอนของพระพุทธเจ้า ยังไม่มีใครอธิบายได้ชัดเจน

...อย่างชีวิตของสัตว์ที่มนุษย์กินเป็นอาหาร เช่น กุ้ง หอย ปู ปลา และสัตว์ที่ไม่มีประโยชน์ เช่น งูพิษ หนู เลือด ยุง มด ปลวก เหล่านี้เขาบอกว่าฆ่าแล้วไม่บาป ถึงแม้ว่า จะเคยสวดมนต์ทำวัตรอยู่บ้าง แต่ก็ยังฆ่าสัตว์ที่เป็นอาหาร กินเหล้าอยู่

...ข้าพเจ้าได้พบหลวงพ่อและได้ฟังเทศน์ของหลวงพ่อเมื่อปี 2520 ถ้าจำไม่ผิด ตอนนั้น ข้าพเจ้าเรียนหนังสืออยู่วิทยาลัยเทคนิคภาคตะวันออกเฉียงเหนือ (เทคนิคโคราช) ปีนั้น หลวงพ่อไปเทศน์โปรดลูกศิษย์ที่นั่น แรกๆ ก็มีคนเข้านั่งฟังอยู่ประมาณ 20 คน

...ตั้งแต่เด็ก ผมมีนิสัยชอบไปหาพระภิกษุที่มีอายุมากๆ แก่ๆ แบบหลวงปู่ต่างๆ ซึ่งพ่อกับแม่มักจะพาไปหาพระตามต่างจังหวัด ผมก็ชอบไปทำบุญ ผมชอบพระที่ดังๆ เกี่ยวกับเครื่องรางของขลัง โดยเฉพาะเรื่องอยู่ยงคงกระพันนั้น ผมชอบเป็นพิเศษ

...เพราะผมเป็นคนชอบพิสูจน์ ยิ่งบอกว่า รดน้ำมนต์แล้ว สามารถจะคุ้มครองอะไรได้ หรือวัตถุมงคลที่ได้รับมาสามารถป้องกันอาวุธ ชนิดยิงไม่เข้าหรือแทงไม่เข้า อย่างนี้เป็นต้น ผมมีความสนใจมาก ผมชอบไปดูด้วยตาตนเอง ไม่ได้ไปศึกษาหาธรรมะอะไร ผมชอบไปเสาะหาดูทางอิทธิฤทธิ์มากกว่า

...ต่อมา ผมเริ่มจะมีนิสัยเกเรมากขึ้น พี่สาวและพี่ชายเป็นห่วง กลัวว่าผมจะเสียคน จึงชวนผมไปวัดท่าซุง ซึ่งการไปวัดท่าซุงในครั้งแรกของผมนั้น ผมไปกับพี่สาวและพี่ชาย ซึ่งเป็นโอกาสที่ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ได้เสด็จมางานฝังลูกนิมิตโบสถ์วัดท่าซุง ในปี 2520

........ พุทธะบูชา ธัมมะบูชา สังฆะบูชา ปฏิปัตติบูชายะ
....ข้าพเจ้าเป็นคน อ.โพธาราม จ.ราชบุรี ชีวิตตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันได้รับแต่ความทุกข์และผิดหวังอย่างมาก เคยรับราชการทหารอยู่สิบกว่าปี ได้รับยศสิบเอก แล้วลาออกมาประกอบอาชีพส่วนตัว

...ชีวิตในอดีตเมื่อได้รับความทุกข์ระทม ก็เอาสุรายาเมาเข้ามาแก้ ไม่รู้จักคำว่าศีล 5 หันหน้าเข้ามาศึกษาและปฏิบัติธรรมเมื่อ 20 กว่าปีมาแล้ว หมดความสงสัยในพระรัตนตรัย ถือศีล 5 ได้เองโดยอัตโนมัติมาสิบกว่าปีแล้ว

... เห็นความทุกข์ในโลกนี้ และความทุกข์ในการเกิดท่องเที่ยวไปในวัฏสงสาร คิดว่าไม่อยากเกิดอีกแล้ว อยากให้ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย
... เมื่อปี 2520 บังเอิญข้าพเจ้าเห็นหนังสือ ประวัติหลวงพ่อปาน ที่บ้านแม่ของข้าพเจ้า จึงลองหยิบมาอ่านดู เมื่ออ่านจบแล้วรู้สึกเคารพรัก นับถือหลวงพ่อเป็นอย่างยิ่ง

........ในช่วงปลายปี พ.ศ.2519 ข้าพเจ้าเริ่มคิดถึงเรื่องความตายขึ้นมาเป็นครั้งแรก กลัวการตายคนเดียว และเมื่อตายแล้วจะไปไหน กับใคร ที่ๆ จะไปมืดหรือสว่าง ไม่มีทางทราบได้ ความคิดเหล่านี้ทำให้ข้าพเจ้ากลัวความตายจับใจ เพราะไม่สามารถหาคำตอบจากใครได้

.....แต่ข้าพเจ้าก็โชคดี ที่ในขณะนั้น ได้อ่านพบบทความเกี่ยวกับหลวงพ่อ พระมหาวีระ ถาวโร ในหนังสือนิตยสาร “ขวัญเรือน” ฉบับหนึ่ง บรรยายถึงปฏิปทาและคำสอนบางตอนของหลวงพ่อ ซึ่งข้าพเจ้าอ่านแล้วรู้สึกประทับใจซาบซึ้ง และศรัทธาในองค์หลวงพ่อเป็นอย่างยิ่ง

........ปีใหม่นี้ 31 ธ.ค. 2534 – 3 ม.ค. 2535 ผมและเพื่อฯ 2 คน ได้ชักชวนเดินป่าเขาใหญ่ นครราชสีมา เรามีเพียงเข็มทิศประจำตัวแต่ละคน แผนที่ขนาด 1:50000 และอุปกรณ์เดินป่าเท่าที่จำเป็น อาวุธปืนไม่มี มีเพียงมีดเดินป่าคนละเล่มไว้เบิกทางบางช่วงที่รกๆ

........ในปี พ.ศ.2520 เป็นปีที่ข้าพเจ้ารู้จักกับพระที่ดี 1 องค์ อยู่วัดท่าซุง จ.อุทัยธานีค่ะ ข้าพเจ้าใช้เวลา 10 ปี กว่าจะได้มากราบนมัสการท่าน มันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนานมาก แต่ในที่สุด ข้าพเจ้าก็ได้มีบุญวาสนาที่จะได้เจอ นับจากในปีที่เจอ จนกระทั่งปัจจุบัน 14 ปีกว่า ช่วงเวลาที่ผ่านมา ล้วนแต่ต้องมีเรื่องที่ทำให้ข้าพเจ้า ต้องทำกำลังใจกระโดดข้ามปัญหาต่างๆ ไปทีละขั้น

...เพื่อเป็นการพิสูจน์สัจธรรม ที่พระพุทธองค์ท่านทรงตรัสสอนไว้ และแน่นอนที่สุด ทุกๆ คำที่พระพุทธองค์ท่าน ทรงตรัสไว้ ล้วนเป็นจริงทั้งสิ้น ทุกๆ ปัญหา ล้วนผ่านมา แล้วก็ผ่านไป เหมือนกับวันเวลา ที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป เหมือนตั้งนาฬิกาที่ตีบอกเวลา ค่ะ ในชีวิตของเรา เคยชินกับคำว่า “อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา” ก็เหมือนนาฬิกา ที่บอกว่าอีกทุกๆ 1 วินาทีข้างหน้า จะมีการเปลี่ยนแปลง ความไม่เที่ยงที่ปนอยู่ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับไป

.....เราเทือกเถาเหล่ากอเดียวกัน ต่างคนต่างเกิด เกิดมาแล้วก็ตาย ต่างคนต่างตาย ตายมาหลายครั้งหลายครา ไม่รู้จักจบ จักสิ้น และไม่รู้ตัว มารู้ตัวก็ต่อเมื่อเรามาร่วมทำบุญในที่เดียวกัน เนื้อนาบุญเดียวกัน ได้ร่วมกันสร้างวัด สร้างพระ ได้ฟังพระธรรม ได้ฝึกพระกรรมฐาน จึงได้รู้ว่า เรานั้นมาจากไหน แล้วกำลังจะไปไหน

....สิ่งที่ได้รับรู้นั้นก็ด้วยพระเมตตากรุณาของหลวงพ่ออย่างแท้แน่นอน ที่ได้โปรดบรรดาลูกๆ ทั้งหลาย ให้ได้เห็นถึงพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ได้อย่างชัดเจนจนถ่องแท้...

....เมื่อราวปี พ.ศ. 2522 ข้าพเจ้าได้ไปกราบพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ที่ซอยสายลม กรุงเทพฯ ข้าพเจ้าเป็นคนชอบอ่านหนังสือ และได้อ่านหนังสือที่ตามคณาจารย์อื่นๆ เขียนขึ้นมา หลายต่อหลายอาจารย์ ก็ไม่กระจ่างชัด เรื่องนรก สวรรค์ ทำให้อ่านแล้วเวียนหัว หาทางออกไม่ได้ คิดในใจว่าท่านผู้เขียนคงไม่ได้ปฏิบัติ อาจจะเขียนไปตามตำรามากกว่า

....แต่ข้าพเจ้าก็หาหนังสืออ่านเรื่อยๆ มา จนมีเพื่อนบ้านเอาหนังสือ ประวัติหลวงพ่อปาน มาให้อ่าน พออ่านแล้วก็ประทับใจมาก เรื่องนรก สวรรค์ และสามารถพิสูจน์ได้โดยวิธีปฏิบัติ ข้าพเจ้าก็เริ่มปฏิบัติโดยอ่านหนังสือประวัติหลวงพ่อปาน และคู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน พอฝึกได้อารมณ์อะไร หรืออุปสรรคเกิดขึ้นเวลาทำสมาธิ ข้าพเจ้าก็เปิดดูหนังสือ คู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน เมื่อดูแล้วก็ตรงกับที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อเขียนไว้ทั้งหมด

.....ขอกราบนมัสการ หลวงพ่อ ที่รักยิ่ง และที่เคารพนับถืออย่างสูง
.....นับตั้งแต่ เกล้ากระผม ได้มาเป็นสานุศิษย์ของหลวงพ่อ ตั้งแต่วันวิสาขบูชา วันที่ 29 พฤษภาคม 2523 เป็นวันเดือน 6 ใต้ (เดือน 8 เหนือ) ซึ่งเป็นวันประสูติ วันตรัสรู้สัมโพธิญาณ และเป็นวันปรินิพพานของพระผู้มีพระภาคเจ้า ซึ่งเป็นวันสำคัญของพระพุทธศาสนาเป็นต้นมา จนถึงวันที่ 8 พฤศจิกายน 2534 เป็นเวลานานถึง 11 – 12 ปีเศษ

....และได้รับความประทับใจที่ได้รับความกรุณาจากหลวงพ่อ ที่ได้อบรมสั่งสอนแบบยึดสุกขวิปัสสโก และมโนมยิทธิ ได้ประสบการณ์เป็นที่พอใจ และได้รู้แจ้งเห็นจริงพอสมควร จึงได้บันทึกประสบการณ์มากราบเรียนหลวงพ่อฯ ดังต่อไปนี้

...หลังจากที่สามีของข้าพเจ้าตายไปในปี พ.ศ. 2523 ด้วยโรคหัวใจวาย ทำให้ข้าพเจ้าว้าเหว่และเศร้าใจตลอดมา เพราะเราทั้งสองมีจิตใจตรงกันคือ ชอบทำบุญ วัดไหนขาดแคลนสิ่งใด ข้าพเจ้าและสามีจะหาและนำไปถวาย และช่วยเหลือทางวัดที่ยากจนอยู่เสมอ แต่เมื่อสามีตายไปแล้ว ทำให้ข้าพเจ้าห่างจากการทำบุญไป เพราะไปไหนก็ไม่สะดวกเพราะขับรถไม่เป็น

...ต่อมาทำให้ข้าพเจ้าได้คิดคือ คิดอยากจะเห็นสามีที่ตายไปแล้ว เพราะไม่เคยเห็นแม้จะจุดธูปขอเห็นก็มิได้เห็น จะฝันเห็นก็น้อยนัก เพราะความคิดที่อยากจะเห็น อยากจะพบสามีนี้แหละ จึงเป็นชนวนหนึ่ง ที่ทำให้ข้าพเจ้าดิ้นรนอยากจะไปฝึกกรรมฐาน นั่งสมาธิขอเห็น

...เมื่อประมาณ 10 ปีเศษ ผมได้รู้จักเคารพรักหลวงพ่อ จากเพื่อนร่วมงานที่มาจากจังหวัดพิษณุโลก และยังได้รู้จักกับลูกศิษย์หลวงพ่อที่มาจากพิษณุโลกหลายคน นับว่าเป็นกัลยาณมิตรที่ดี ที่ชี้ทางให้ผมพบพระที่ประเสริฐคือหลวงพ่อ จนกระทั่งผมเกิดความศรัทธาแรงกล้า ขอลางานมาบวชที่วัดท่าซุง จังหวัดอุทัยธานี ในปี พ.ศ.2526 เป็นเวลา 1 พรรษา

...ความจริงอยากบวชตลอดชีวิต แต่จำเป็นต้องสึกออกมา เพราะมีภาระพ่อแม่ที่ต้องดูแลอยู่ คำสอนหลวงพ่อที่ว่า “เราขอรับผ้ากาสาวพัสตร์ เพื่อทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพาน” นั้น ยังเป็นที่ประทับใจผมอยู่ตลอดเวลา ถึงแม้ว่าจะสึกไปแล้ว กายไม่ได้ห่มผ้าเหลือง แต่ก็จะขอยึดมั่น ทำทุกอย่างเพื่อพระนิพพานในชาตินี้

...ผมถือการปฏิบัติตามคำสอนหลวงพ่อเสมอมา รักษาศีล 5 เป็นปกติ คิดว่าตัวเองต้องตายแน่ ไม่สงสัยในคำสอนของพระพุทธองค์ พระธรรม และพระอริยสงฆ์ เชื่อว่านรก สวรรค์ มีจริง ชาติหน้ามีจริง พระนิพพานแดนแห่งความสุข ปราศจากทุกข์มีจริง

...ข้าพเจ้าเป็นลูกผู้หญิงคนเดียวของพ่อแม่ มีน้องชาย 2 คน ข้าพเจ้ามีนิสัยชอบในทางบู๊ โลดโผนเหมือนผู้ชาย ชอบเรื่องหมัดมวย ยิงปืน และเป็นนักกีฬา ตรงกันข้ามกับน้องชาย 2 คน ที่มีนิสัยเรียบร้อย เชื่อฟัง ไม่ดื้อ ไม่ชอบโลดโผน และมีสิ่งหนึ่งที่ข้าพเจ้ามีความพิสดารกว่าเด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชายในวัยเดียวกันคือ

...ตั้งแต่อายุสิบกว่าขวบเรียนมัธยมต้นนั้น คือ ข้าพเจ้าชอบแอบเอาหนังสือธรรมของพ่อที่มีคาถาอาคมต่างๆ มาอ่าน มาท่องจนจำได้แม่นยำ เป็นต้นว่า คาถามงกุฎพระพุทธเจ้า คาถาเสกแป้งผัดหน้า คาถาถอนโบสถ์ ถอนเสมา ฯลฯ และยังนำมาใช้ได้อยู่จนทุกวันนี้

...และยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของข้าพเจ้า และเป็นสื่อชักนำให้ข้าพเจ้าหันมาสนใจศึกษาธรรมอย่างจริงจัง และปฏิบัติธรรมในเวลาต่อมาจนให้มาเลื่อมใสหลวงพ่อ เป็นลูกศิษย์หลวงพ่อ สิ่งนั้นคือ ความฝันที่เป็นจริง ข้าพเจ้าฝันประหลาดๆ บ่อยๆ ฝันเป็นเรื่องยาวๆ ฝันต่อเนื่องกันหลายครั้ง ในเรื่องเดียวกันก็มี

...ยังพอจำได้ว่าเมื่อเดือนตุลาคม 2524 คุณชาญชัย จรุงเดชากุล ปิยมิตรข้างร้านได้พยายามตื๊อ เพื่อลากคอไปพบหลวงพ่อที่ซอยสายลม บ้านท่านเจ้ากรม พล.อ.ท.เสริม ศุขสวัสดิ์ สมัยนั้น การรับแขกวันศุกร์คืนแรกมีประมาณเกือบไม่ถึง 20 คน

...เมื่อพบหน้ากันครั้งแรก หลวงพ่อก็พูดและชี้หน้ามาหายกทรงว่า เคยตัดหัวมาหลายชาติแล้ว เพราะความระยำของจิตก็เกือบจะเผ่นหนีแบบไม่คิดชีวิต! อาศัยพระเมตตาและกรุณาจิต หลวงพ่อยิ้มและหัวเราะ

...แล้วก็ขยายความว่า ฉันเป็นอาจารย์ แกเป็นลูกศิษย์ฉันมาหลายชาติ พุทโธ...ธัมโม...สังโฆ...ค่อยหายใจเต็มปอด รอดปากเหยี่ยวปากกา อายุ 59 ของเก่าจะตามมา สาธุ...สาธุ...สัมปะติจฉามิ สิบกว่าปี ทั้งปีนี้ (2534) พรของหลวงพ่อ ยังคงเป็นธรรมปีติจนตราบเท่าทุกวันนี้และคงจะเป็นต่อไป จนกว่าจะเข้านิพพานในชาตินี้

...ลูกรู้จักหลวงพ่อ จากหนังสือประวัติหลวงพ่อปาน เมื่อป่วยเข้าโรงพยาบาลนอนอ่านจนจบ สมัยที่อยู่ชิคาโก ประมาณปี พ.ศ.2518 หนังสือนี้ได้จาก นารี ณ ตะกั่วทุ่ง แล้วก็แจกอ่านกันต่อๆ กันไป ในหมู่เพื่อนคนไทยด้วยกันในชิคาโก และไปฝึกมโนมยิทธิกับคุณอมร (ปัจจุบันคือพระอมร บวชอยู่ที่วัดท่าซุง) ที่ชิคาโก

...เมื่อปี 2524 มาเมืองไทย ไปฝึกที่วัดท่าซุงเป็นครั้งแรก นั่งบังเสาอยู่ ไม่ให้หลวงพ่อเห็น กำลังอยู่ไม่เป็นสุข ปวดท้องจะถ่าย นั่งฟังคนข้างๆ (ฝึกมโนมยิทธิ) เขาไปสวรรค์ นิพพาน ฝึกกันได้หมด ส่วนตัวลูกเองฝึกไปไม่ได้

...เช้าขึ้นไปพบหลวงพ่อ ท่านว่า “ไอ้ขี้หมา ปวดท้องขี้ แล้วจะนั่งได้อะไร”
...ก็แปลกใจที่ท่านทราบ ทั้งที่นั่งบังเสาไม่ให้ท่านเห็นแล้ว ต่อมา ก็ทำให้มีคามศรัทธามั่นคงขึ้นเรื่อยๆ ไปอ่านเจอในหนังสือหลวงพ่อตอบปัญหา มีคนเล่าให้หลวงพ่อฟังว่า ตัวเขาเองฝึกไปไม่ได้ (มโนมยิทธิ) แต่เขาไปสอนคนอื่นได้

...ฉันได้มากราบหลวงพ่อด้วยการชักชวนของน้องสาว เมื่อปี 2524 น้องสาวมาบอกว่า เจ๊ไปทำบุญกับหลวงพ่อมหาวีระที่ซอยสายลมกันไหม หลวงพ่อมาสอนพระกรรมฐานด้วย แต่วันนั้น ฉันไมได้ฝึกพระกรรมฐานเพียงแต่มากราบองค์หลวงพ่อ และทำบุญกับหลวงพ่อด้วยความเคารพและปีติ

...ฉันคิดว่า ฉันได้พบพระที่เป็นพระสุปฏิปันโน หลังจากวันนั้นมา ฉันก็มาทำบุญกับหลวงพ่อทุกๆ เดือนที่หลวงพ่อมาซอยสายลม มีอยู่เดือนหนึ่ง จำไม่ได้ว่าเป็นเดือนอะไร ที่วัดท่าซุงมีงาน น้องสาวมาชวนไปทำบุญที่วัดท่าซุงด้วยการนัดพบที่ตลาดหมอชิต เวลา 10 โมงเช้าถึงบ่าย 2 โมง

...แล้วก็ไม่พบน้อง ก็คิดว่ากลับบ้านดีกว่า เด็กขายตั๋วรถบางปะอิน (ฉันเป็นคนบางปะอิน) บอกว่าน้องสาวและเพื่อนน้องสาวไปอุทัยฯ แล้วให้ตามไป ฉันก็ตามไปทั้งๆ ที่ไม่เคยไปวัดท่าซุงเลย ตลอดทางก็ขอพระบารมีองค์สมเด็จและองค์หลวงพ่อมาตลอดทาง