สารบัญ (เลือกคลิกที่รายการ)

ตอนที่ 1 คำนำ, เหตุการณ์ที่น่าพิศวง
ตอนที่ 2/1 หลวงพ่อบอกลำดับที่สอบ
ตอนที่ 2/2 หลวงพ่อบอกลำดับที่สอบ (ต่อ)
ตอนที่ 3 หลวงพ่อบอกจะได้ ๒ ขั้นล่วงหน้า
ตอนที่ 4 หลวงพ่อรู้ทั้งอดีตและอนาคต
ตอนที่ 5 หลวงพ่อทรงอภิญญา
ตอนที่ 6 หลวงพ่ออยู่รอสงเคราะห์ลูกหลานญาติมิตร
ตอนที่ 7 ผิวกายของหลวงพ่อเปลี่ยนสีได้
ตอนที่ 8 หลวงพ่อช่วยการกีฬา
ตอนที่ 9 สุนัขหลวงพ่อไปเกิดเป็นเทวดา
ตอนที่ 10 หลวงพ่อรู้อารมณ์จิต
ตอนที่ 11 หลวงพ่อตอบปัญหาโดยไม่ต้องถาม
ตอนที่ 12 ปัญหาที่น่าสนใจยิ่ง..ผีมีจริงหรือไม่?
ตอนที่ 13 ได้คำตอบจากหลวงพ่อแล้ว
ตอนที่ 14 จะไปดู นรก สวรรค์ พรหม นิพพานได้อย่างไร?
ตอนที่ 15 พระสงฆ์ปฏิบัติตนเหมาะสมแล้วหรือ?
ตอนที่ 16 พระสงฆ์ปฏิบัติตนเหมาะสมแล้วหรือ? (ต่อ)
ตอนที่ 17 จะเลือกเคารพพระแบบใด?
ตอนที่ 18 ทำไมพระจึงออกธุดงค์?
ตอนที่ 19 ปัญญาคืออะไรกันแน่?
ตอนที่ 20 พระพุทธศาสนาในปัจจุบันเสื่อมจริงหรือ?
ตอนที่ 21 คนร่ำรวยมีโอกาสสร้างกุศลผลบุญ ได้มากกว่าคนจนจริงหรือไม่..?
ตอนที่ 22 ทำไมจึงต้องกำหนดเอาการดื่มสุราเข้าไว้ในศีล 5 ด้วย..?
ตอนที่ 23 "ถ้ากระทำแต่ความดี โดยไม่ต้องนั่งกรรมฐานจะมีสิทธิตกนรกไหม..?"

ตอนที่ 24 "คนที่ตั้งหน้าทำแต่ความดี ทำไมจึงไม่ได้ดีเหมือนคนชั่วบางคน..?"

[ ตอนที่ 1 ]
(Update 18 มีนาคม 2562)

คำนำ
บันทึกโดย พล.อ.ต. มนูญ ชมภูทีป

"...สำหรับการเขียนแบ่งออกเป็น ๒ ตอนใหญ่ๆ คือใน ตอนที่ ๑ ให้ชื่อว่า “เหตุการณ์ที่น่าพิศวง” โดยจะกล่าวถึงเหตุการณ์อันน่าพิศวงและแปลกประหลาดต่างๆ

ที่ข้าพเจ้าได้เคยพบเห็นจากหลวงพ่อ ถึง ๑๒ เหตุการณ์ด้วยกัน ซึ่งไม่อาจจะสามารถพิสูจน์ในทางของโลกวิทยาศาสตร์ได้

จึงเป็นสาเหตุจูงใจให้ข้าพเจ้าซึ่งเต็มไปด้วยมิจฉาทิฐิ บังเกิดความสนใจและจำเป็นต้องหันมาศึกษา ค้นคว้าในด้านของพุทธศาสนาอย่างจริงจัง

ส่วนใน ตอนที่ ๒ ให้ชื่อว่า “ปัญหาที่น่าสนใจ” โดยคัดเลือกเอาปัญหาใหญ่ๆ ๑๒ ปัญหาที่ข้าพเจ้าได้เคยสอบถามและหลวงพ่อได้เมตตาตอบไว้อย่างชัดเจนมาเขียนลง และในแต่ละปัญหาจะมีปัญหาย่อยๆ ออกไปอีกพอสมควรทีเดียว

ในการเขียนหนังสือทั้ง ๒ ตอนนี้ ข้าพเจ้าพยายามใช้ถ้อยคำสำนวนง่ายๆ เพื่อมุ่งหวังให้ท่านผู้อ่านที่เป็นฆราวาสโดยเฉพาะศิษย์รุ่นหลังๆ ของหลวงพ่อซึ่งเริ่มสนใจที่จะปฏิบัติธรรม อ่านเข้าใจได้โดยง่าย

อีกทั้งเมื่ออ่านแล้วเกิดความสนุก และไม่เครียดจนเกินไป และในเวลาเดียวกันก็จะแฝงไว้ซึ่งธรรมะชั้นสูงพอสมควร สำหรับท่านผู้อ่านที่ได้ผ่านการปฏิบัติธรรมมามากแล้วด้วย

และที่สำคัญยิ่งก็คือข้าพเจ้าจำต้องระมัดระวังมิให้ความหมายในการตอบปัญหาของหลวงพ่อในตอนที่ ๒ ผิดพลาดไปจากความเป็นจริงโดยเด็ดขาดอีกด้วย จึงนับว่าเป็นการเขียนที่ยากจริงๆ สำหรับปุถุชนธรรมดาเช่นข้าพเจ้า

อย่างไรก็ตาม แม้หนังสือเล่มนี้จะเขียนได้จบค่อนข้างสมบูรณ์ และหากท่านได้อ่านแล้วเกิดความพึงพอใจบ้างก็ดี ก็ขออย่าได้คิดยกย่องสรรเสริญข้าพเจ้าเลย

ข้าพเจ้าจำต้องยอมรับสารภาพว่า โดยสติปัญญาและความสามารถเฉพาะตัวของข้าพเจ้าจริงๆ แล้ว ย่อมทำไม่ได้แน่

หลายหนหลายครั้งที่ข้าพเจ้าเขียนไปแล้วเกิดสะดุด เกิดอับจนปัญญาไม่สามารถจะเขียนต่อได้ ก็ต้องหยุดเขียน นั่งพักให้จิตเกิดสมาธิแล้วขอบารมีหลวงพ่อทุกครั้ง จึงได้เกิดความรับรู้ทางจิต

เสมือนหนึ่งข้าพเจ้าเพิ่งจะได้พูดคุยหรือได้สอบถามปัญหาจากหลวงพ่อเมื่อ ๒-๓ วันที่แล้วเอง นั่นแหละข้าพเจ้าจึงได้เขียนต่อได้และเขียนได้จนจบดังที่ปรากฏอยู่นี้ (ท่านผู้อ่านจะเชื่อหรือไม่ ก็ตามแต่ใจของท่านเองเถิดนะครับ)

อนึ่ง ข้าพเจ้าต้องขออภัยที่ได้นำเอาชื่อจริงของบุคคลรวมทั้งชื่อของสถานที่จริง ลงในหนังสือเล่มนี้ด้วย เพื่อเป็นการยืนยันว่าข้าพเจ้ามิได้ยกเรื่องลมๆ แล้งๆ ขึ้นมาอ้าง

ข้าพเจ้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่า ทุกท่านที่ได้อ่านหรือรับทราบ คงจะเข้าใจในจุดประสงค์ของข้าพเจ้า แต่ถ้าแม้มีอะไรผิดพลาด ข้าพเจ้าต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย.

เหตุการณ์ที่น่าพิศวง


...การที่ข้าพเจ้าได้ย้ายไปรับราชการอยู่ที่กองบิน ๔ อ.ตาคลี จ.นครสวรรค์ตั้งแต่ ปีพ.ศ. ๒๕๐๓ และประจำการอยู่ ณ ที่นั้นเรื่อยมาจนกระทั่งถึงปีพ.ศ. ๒๕๓๐ ซึ่งเป็นระยะเวลาอันยาวนานถึง ๑๗ ปีนั้น

ทำให้ข้าพเจ้ากลายเป็นบุคคลผู้โชคดีคนหนึ่ง ที่มีโอกาสได้พบหลวงพ่อพระมหาวีระ ถาวโร (พระราชพรหมยาน ในปัจจุบัน) ตั้งแต่ในสมัยที่หลวงพ่อยังจำพรรษาอยู่ ณ วัดสะพาน จ.ชัยนาท

หากจำไม่ผิดก็ประมาณปีพ.ศ. ๒๕๐๘ และแม้เมื่อหลวงพ่อได้รับนิมนต์จาก พระอรุณ อรุโณ อดีตเจ้าอาวาสวัดท่าซุง (วันจันทาราม) ให้ไปอยู่ ณ วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี

เพื่ออาศัยบารมีของหลวงพ่อในการช่วยบูรณะวัดแล้วก็ตาม ข้าพเจ้าและคณะศิษย์รุ่นนั้น ก็ยังได้ติดตามไปปรนนิบัติรับใช้หลวงพ่ออยู่ตลอดมิได้ขาด

จากช่วงระยะเวลาอันยาวนานมาก ที่ข้าพเจ้าและภรรยาได้มีโอกาสปรนนิบัติรับใช้หลวงพ่ออย่างใกล้ชิด โดยที่หลวงพ่อในขณะนั้น มีลูกศิษย์ที่ไปมาหาสู่อยู่เพียงไม่กี่คน

จึงทำให้ข้าพเจ้าได้พบได้เห็นเหตุการณ์แปลกๆ และสิ่งที่เรียกว่ามหัศจรรย์ต่างๆ หลายครั้ง ซึ่งไม่อาจสามารถพิสูจน์และอธิบายได้ในโลกวิทยาศาสตร์

อันก่อให้เกิดความฉงนสนเท่ห์ใจแก้ข้าพเจ้า ซึ่งเป็นผู้มีมิจฉาทิฐิอย่างแรงกล้า และเชื่อมั่นในตนเองมาแต่กำเนิดเป็นอย่างยิ่ง

ดังที่ข้าพเจ้าได้เขียนเล่าให้ท่านทั้งหลายได้อ่านเป็นบางเรื่อง (ความจริงมีเรื่องมากมายไม่สามารถนำมาเขียนได้หมด หากท่านผู้ใดสนใจก็คุยกันเป็นส่วนตัวได้)

และเมื่อได้อ่านแล้วถ้าไม่เชื่อ ก็ขอให้พึงเก็บไว้เป็นข้อสงสัยภายในใจ เฉพาะตนเองเถิด อย่าได้กล่าวคำปรามาสหรือลบหลู่เป็นอันขาด

ทั้งนี้ เพื่อความปลอดภัยของท่านเอง และวิธีที่จะแก้ข้อสงสัยได้ดีที่สุดก็จะต้องพิสูจน์กัน ด้วยวิธีฝึกตนเอง ให้ได้วิชชาสามเป็นอย่างน้อยเสียก่อน

แล้วท่านจะรู้ได้เองว่าจริงหรือไม่จริง จะไปลงความเห็นกัน ด้วยการใช้เหตุผลของมนุษย์สามัญไม่ได้

ดังนั้นเมื่อท่านผู้อ่านได้เข้าใจดังนี้แล้ว ก็ขอได้โปรดติดตามเรื่องราวต่างๆ ที่ข้าพเจ้าได้ประสบมาดังต่อไปนี้..."

(โปรดติดตามตอน "หลวงพ่อบอกลำดับที่สอบ" ต่อไป)
◄ll กลับสู่สารบัญ

"...เมื่อประมาณปี พ.ศ. ๒๕๑๐ ข้าพเจ้ามียศเป็นเรืออากาศเอก และมีขั้นเงินเดือนอยู่ในเกณฑ์ที่จะมีสิทธิสอบคัดเลือกเข้าเรียนในโรงเรียนชั้นผู้บังคับฝูง

ข้าพเจ้าต้องสอบเข้าได้อย่างแน่นอน เพราะข้าพเจ้าเป็นคนเรียนหนังสือเก่งและสอบได้ที่ ๑ ในระดับชั้นมัธยมศึกษามาโดยตลอด

และในระหว่างที่เรียนอยู่ที่โรงเรียนรายรอย จปร. ก็ถูกจัดอยู่ในประเภทรักเรียนที่เรียนเด่น เล่นดีด้วย

แต่เนื่องจากทางโรงเรียนผู้บังคับฝูง จะแบ่งผู้ที่สอบได้เป็น ๒ ชุดคือผู้ที่สอบได้เลขคี่ (๑,๓,๕,๗,๙,..ฯลฯ) จะได้เรียนเป็นชุดที่ ๑ และผู้ที่สอบได้เลขคู่ (๒,๔,๖,๘,...ฯลฯ) จะได้เข้าเรียนเป็นชุดที่ ๒

ดังนั้นแม้ต้องคิดว่าสอบได้แต่ก็ไม่ทราบว่าจะได้เลขคี่หรือเลขคู่อยู่ดี ปัญหาก็อยู่ตรงที่ว่าภรรยาของข้าพเจ้ากำลังตั้งครรภ์หากไม่ทราบแน่ชัดว่าจะได้เจ้าเรียนเมื่อไร

แล้วก็ไม่ทราบว่าจะไปฝากครรภ์และเตรียมคลอดที่ใด เพราะบ้านพักในขณะนั้นอยู่ที่กองบิน ๔ ตาคลี แต่ถ้าเข้าเรียนก็จะต้องไปเรียนที่ดอนเมืองและครอบครัวของข้าพเจ้าก็ไม่มีผู้ใด

นอกจากทหารรับใช้เพียงคนเดียวจึงทำให้ข้าพเจ้าหนักใจเพราะไม่สามารถวางแผนการณ์ในภายหน้าได้

บังเอิญวันหนึ่งข้าพเจ้า และภรรยาได้นำภัตตาการไปถวายหลวงพ่อที่วัดท่าซุง ข้าพเจ้าจึงได้ถือโอกาสเรียนถามว่า

“ในการไปสอบคัดเลือกเข้าโรงเรียนผู้บังคับฝูงครั้งนี้ ข้าพเจ้าจะสอบได้เลขคี่หรือคู่ ?”

หลวงพ่อได้หยุดมองข้าพเจ้าอยู่ชั่วอึดใจก็ตอบว่า “คุณไปสอบครั้งนี้จะสอบที่ ๑ ที่ ๓ หรือที่ ๕ ใน ๓ ที่นี้นะ แต่จะแน่นอนจะรดน้ำมนต์ให้”

"...ต่อจากนั้นหลวงพ่อก็ให้ข้าพเจ้าเอาถังไปตักน้ำในแม่น้ำมาเทใส่บาตร เพื่อทำน้ำมนต์ เมื่อทำน้ำมนต์เสร็จก็รดน้ำให้ข้าพเจ้า

(น้ำในแม่น้ำที่ข้าพเจ้าไปตักมานั้น ก่อนตักข้าพเจ้าเอามือจุ่มน้ำไล่เศษละออง รู้สึกว่าอุ่นมาก แต่เมื่อหลวงพ่อว่ารดน้ำมนต์ให้นั้น เย็นจับจิตจนข้าพเจ้าสะดุ้ง และน้ำมนต์ของหลวงพ่อจะเป็นเช่นนี้เสมอ ขอทุกท่านจงโปรดสังเกตด้วย)

แล้วพูดให้ทุกตนในที่นั้นได้ยินโดยทั่วถึงกัน ที่จำได้ก็มีภรรยาของข้าพเจ้า ร.อ.พนม นามประสิทธิ์ (ปัจจุบันยศ น.อ.) ร.ท.ไพศาล ศุภพงษ์ และ พ.อ.อ.กริช บำรุงพงษ์ ว่า

“...ตำแหน่งที่ ๑ และที่ ๕ จางหายไป คุณมนูญเข้าไปสอบในครั้งนี้ได้ที่ ๓ นะ !!!”

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่สารบัญ

"...พอรดน้ำมนต์เสร็จแล้ว หลวงพ่อบอกว่า “ตำแหน่งที่ ๑ และที่ ๕ จางหายไป คุณมนูญเข้าไปสอบในครั้งนี้ได้ที่ ๓ นะ”

ข้าพเจ้าเองในขณะนั้นแม้รู้สึกดีใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ค่อยจะมั่นใจนักว่าจะสอบได้ที่ดีถึงที่ ๓ ทั้งนี้เพราะทราบดีว่าพรรคพวกเพื่อนฝูงที่ดอนเมือง เขามีการเตรียมการกันเป็นการใหญ่

เช่นจัดตั้งกันเป็นกลุ่มดูหนังสือร่วมกัน และเชิญอาจารย์จากโรงเรียนผู้บังงคับฝูงบางท่านมาช่วยติวทั้งโรเนียวบรรดาข้อสอบเก่าๆ มาประกอบเป็นแนวทางในการดูหนังสือและติวอีกด้วย

นอกจากนั้นยังมีการหาข่าวและจัดชุดเข้าตีสนิทกับอาจารย์ ที่มีหน้าที่ออกข้อสอบแบบประกบตัวกันเลย (ข้อสอบในสมัยนั้นจึงรั่วกันมาทุกปีด้วยวิธีการนี้)

ดังนั้นแม้ข้าพเจ้าจะเป็นคนเรียนดีสักเพียงไรก็ตาม แต่เมื่อต้องดูหนังสือคนเดียวที่ต่างจังหวัด ขาดแคลนทั้งตำรา และไม่รู้แนวทางในการออกข้อสอบเช่นผู้อื่น

จะให้ข้าพเจ้ามีความหวังหรือเชื่อได้อย่างไร ว่าจะสอบคัดเลือกเข้าโรงเรียนผู้บังคับบัญชาฝูงได้ที่ ๓ ตามที่หลวงพ่อบอก

นอกจากคิดว่าหลวงพ่อคงเพียงบอกเป็นเลาๆ ว่าข้าพเจ้าไปสอบครั้งนี้ได้เลขคี่ คือจะได้เข้าเรียนในผลัดแรกแน่นอนเท่านั้น ซึ่งข้าพเจ้าก็พอใจแล้ว

แต่ครั้นเมื่อการสอบเสร็จสิ้น และทางราชการได้ประกาศผลการสอบคัดเลือกในครั้งนั้นออกมา ก็ปรากฏว่าข้าพเจ้าสอบเข้าได้เป็นที่ ๓ จริง ๆ ตามที่หลวงพ่อบอก

และข้าพเจ้าก็ได้เป็นนายทหารนักเรียน โรงเรียนผู้บังคับฝูงรุ่นที่ ๑๘ โดยได้เรียนก่อนเป็นผลัดแรก เพราะได้เลขคี่

(รายทหารนักเรียนรุ่นข้าพเจ้าในครั้งนั้น ปัจจุบันมีชื่อเสียงกันหลายท่าน เช่น พล.อ.อ.เกษร โรจนิล, พล.อ.อ.กันต์ พิมานทิพย์, พล.อ.อ.อนันต์ กสินทะ, พล.อ.อ.สุวิช จันทประดิษฐุ์, พล.อ.อ.เริงชัย สนิทพันธุ์ และ พล.อ.อ.ดนัย โมรินทร์ เป็นต้น)

ส่วนผู้ที่นอบได้เลขคู่ก็ต้องไปเรียนผลัดสอบ เป็นนายทหารนักเรียนโรงเรียนผู้บังคับบัญชาฝูงรุ่นที่ ๑๙ ต่อไป

การที่ข้าพเจ้าสอบได้ที่ ๑ จริงๆ ตามที่หลวงพ่อบอกล่วงหน้าให้นั้น ก่อให้เกิดความฉงนสนเท่ห์ใจแก่ข้าพเจ้าเป็นอย่างยิ่ง

ทั้งนี้เพราะคำทำนายของหลวงพ่อมิได้เป็นแบบหมอดูทั่วๆ ไป ไม่ได้มรการผูกดวง, ไม่ได้ดูลายมือ, ไม่ได้ดูโหงเฮ้วหรือเข้าทรง

เพียงแต่มองหน้าและรดน้ำมนต์ให้ ก็บอกบ่งชัดเจนไปจนถึงลำดับที่ที่จะสอบได้เช่นนี้ หมอดูให้ดูแม่นยำอย่างไรก็ย่อมทำไม่ได้

และหมอดูเขาก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเอาตัวเข้าไปผูกมัดขนาดนั้น เพราะข้าพเจ้าผู้ถามได้เปิดกว้างให้ตอบเป็นสองนัยว่า

จะสอบได้เลขคู่เท่านั้น การทายถูกหรือผิดจึงเป็น ๕๐-๕๐ แต่การพูดบอกของหลวงพ่อ ซึ่งบ่งชัดเจนไปจนถึงลำดับที่เช่นนี้ หากมีผู้เข้าสอบ ๑๐๐๐ คน ความถูกต้องก็จะมีได้เพียง ๑ ใน ๑๐๐๐ เท่านั้น

อีกทั้งเป็นการทำนายถึงอนาคตอันใกล้ ซึ่งใครเลยจะกล้าเสี่ยงทำนายได้ หากไม่ได้ "อนาคตังสญาณ" หรือรู้จริงเช่นหลวงพ่อ.."

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

"...ในปี พ.ศ. ๒๕๑๑ (ข้าพเจ้าเรียนจบจากโรงเรียนผู้บังคับฝูงแล้วครั้งหนึ่ง

ข้าพเจ้าและภรรยาได้นำอาหารไปถวายหลวงพ่อ โดยมี เรืออากาศโทธานินทร์ กลิ่นศรีสุข (ปัจจุบันยศนาวากาศเอก) และภรรยาร่วมไปด้วย

ในวันนั้นหลวงพ่อได้เอ่ยทักว่า “ปีนี้คุณมนูญได้ ๒ ขั้นนะ”

ซึ่งข้าพเจ้าก็รีบพนมมือกล่าวรับ แต่ในใจก็ยังคิดว่า “ปีนี้เราไม่น่าจะได้ ๒ ขั้น เพราะเรียนจบกลับมา ผลงานในรอบปีก็ไม่มีอะไรน่าประทับใจมากนัก”

ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ร.ท.ธานินทร์ ก็ถามว่า “หลวงพ่อครับ..แล้วผมล่ะ จะได้ ๒ ขั้นด้วยไหม?”

หลวงพ่อมองหน้าเรืออากาศโทธานินทร์ สักอึดใจก็ตอบว่า “ปีนี้ไม่ได้หรอกนะ ต้องปีหน้าจึงจะได้”

เรืออากาศโทธานินทร์ ได้ฟังคำตอบจากหลวงพ่อก็หัวเราะก๊าก..แล้วเล่าให้หลวงพ่อและทุกคนในที่นั้นฟังว่า

“เสียใจครับ..หลวงพ่อ ปีนี้ผมได้ ๒ ขั้นแล้วอย่างแน่นอน ผู้พันเพิ่งให้ผมดูผลการพิจารณาบำเหน็จเมื่อวานนี้เอง

ผมนะได้ ๒ ขั้นอันดับ ๑ ของกองพันอากาศโยธินด้วย และทุกปีกองพันจะมีโควตา ๒ ขั้นสำหรับนายทหารสัญญาบัตรของกองพันถึงปีละ ๓ คนดังนั้นผมซึ่งอยู่ไนอันดับ ๑ จึงไม่พลาด ๒ ขั้นแน่ในปีนี้”

หลวงพ่อได้มองหน้าเรืออากาศโทธานินทร์ อีกแล้วตอบอย่างเมตตาว่า “ปีนี้คุณไม่ได้หรอกนะ อย่าเสียใจ แต่ปีหน้าได้แน่”

ในวันนั้น เรืออากาศโทธานินทร์ก็ลาหลวงพ่อกลับไปด้วยความหงุดหงิด บ่นกับข้าพเจ้าในทำนองว่า หลวงพ่อจะรู้ดีไปกว่าตนหรือผู้พันได้อย่างไรกัน

ต่อมาอีกไม่นานผู้บังคับกองบิน ๔ ก็เชิญหัวหน้าหน่วยขึ้นตรงเข้าประชุมบำเหน็จประจำปี ผลปรากฏว่า เรืออากาศโทธานินทร์ ก็ได้ ๒ ขั้นจริงๆ และอันดับ ๒, ๓ ของกองพันก็ได้ด้วย

รวมความว่านายทหารสัญญาบัตรของกองพันอากาศโยธิน กองบิน ๔ ได้ ๒ ขั้นทั้ง ๓ คน เต็มตามโควต้าของกองพันจริงๆ

ตามที่เรืออากาศโทธานินทร์อธิบายให้หลวงพ่อฟังทุกประการ ส่วนข้าพเจ้านั้นไม่ได้ เนื่องจากนายทหารสัญญาบัตรภายในหน่วยน้อย จึงไม่มีโควต้า ๒ ขั้นของหน่วยเอง ต้องอาศัยโควต้าของหน่วยอื่นมาร่วม

ซึ่งเป็นการยากมาก และข้าพเจ้าก็คาดคิดอยู่แล้วว่าข้าพเจ้าคงไม่ได้ จึงไม่เสียอกเสียใจแต่อย่างใด และในตอนเย็นวันนั้น เมื่อข้าพเจ้าพบเรืออากาศโทธานินทร์บนสโมสร ก็ได้แสดงความยินดี และร่วมเล่นบิลเลียดกันเหมือนเช่นเคย

จนถึง ๓ ทุ่มข้าพเจ้าจึงได้ขอแยกตัวกลับบ้าน ส่วนเรืออากาศโทธานินทร์ยังเล่นอยู่ต่อโดยบอกข้าพเจ้าว่า “พี่กลับไปก่อนนะ วันนี้ผมขออยู่ฉลอง ๒ ขั้นจนกว่าสโมสรจะปิด”

ครั้นวันรุ่งขึ้น ข้าพเจ้าไปถึงที่ทำงาน เห็นเพื่อนร่วมงานหลายคนกำลังจับกลุ่มวิจารณ์กันเรื่องใดเรื่องหนึ่งอยู่อย่างตื่นเต้นสนุกสนาน จึงเข้าไปร่วมฟังด้วย ก็ได้รับทราบว่า

เมื่อคืนนี้ผู้บังคับการกองบิน ๔ ไปเป็นเจ้าภาพแต่งงานที่จังหวัดชัยนาท กลับมาถึงกองบิน ๔ เวลา ๕ ทุ่มเศษ เห็นไฟบนสโมสรเปิดสว่างไสว และยังมีข้าราชการเล่นบิลเลียดกันอยู่อย่างสนุกสนาน ก็โมโหมาก

จึงขับรถจิ๊บเข้าเทียบสโมสรแล้วเข้าไปในห้องบิลเลียด สั่งปิดสโมสรทันที พร้อมกับให้นายทหารผู้หนึ่งโทรศัพท์เชิญผู้พันฯมาพบ และสั่งการให้งดบำเหน็จ ๒ ขั้นนายทหารสัญญาบัตรของกองพันอากาศโยธินทั้ง ๓ คน

ที่ฝ่าฝืนกฎระเบียบและคำสั่งผู้บังคับการกองบิน ๔ โดยเล่นบิลเลียดบนสโมสรเกินเวลาปิดสโมสร (ในระเบียบให้ปิดสโมสรเวลา ๒๒.๓๐)

ด้วยเหตุนี้เอง เรืออากาศโทธานินทร์ และนายทหารสัญญาบัตรของกองพันอีก ๒ คน จึงไม่ได้ ๒ ขั้นทั้ง ๓ คน และโควต้า ๒ ขั้นทั้ง ๓ ที่ของกองพันอากาศโยธิน จึงต้องตกเป็นของส่วนกลาง

ทำให้ข้าพเจ้าได้ ๒ ขั้นในปีนั้น ส่วนเรืออากาศโทธานินทร์ไม่ได้ และไปได้ ๒ ขั้นชดเชยในปีต่อไป ตามที่หลวงพ่อบอกทุกประการ

การยืนยันของหลวงพ่อ ต่ออนาคตอันใกล้ต่อผู้ที่เขารู้ และมั่นใจอย่างเต็มที่ ต่อเรื่องที่ไม่น่าพลาดเช่นนี้ นับเป็นการเสี่ยงอย่างยิ่ง ซึ่งใครเลยจะกล้าเสี่ยงทำนาย หากไม่ได้อนาคตังสญาณ หรือรู้จริงอย่างหลวงพ่อ..!!"

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...มีอยู่วันหนึ่ง เรืออากาศตรีชัยชนะ จั่นบำรุง (ยศในขณะนั้น) ซึ่งได้สมัครไปบินรบในสมรภูมิลาว (ขณะนั้นกำลังมีการรบกันอยู่อย่างรุนแรง)

ได้ขอติดตามข้าพเจ้าและภรรยาไปกราบหลวงพ่อที่วัดท่าซุงด้วยความตั้งใจ ก็เพื่อไปสอบถามหลวงพ่อถึงความปลอดภัยของตน ในการตัดสินใจไปรบในลาวนั่นเอง ซึ่งหลวงพ่อก็ได้เมตตาบอกว่า

“ความจริงคุณชัยชนะไปคราวนี้ต้องตายนะ แต่บังเอิญเมื่อตอนอายุ ๙ ขวบไปพุ่งหลาวโดนน้ำ ศีรษะด้านหลังไปเจอไม้ไผ่ที่เขามัดกันพงผักบุ้ง เสียบเอาถึงเลือดตกยางออกมาแล้ว

จึงนับเป็นการชดใช้กรรมไปแล้วส่วนหนึ่ง ดังนั้นการไปบินรบในครั้งนี้ แม้เครื่องบินจะถูกยิงตกก็จะไม่ถึงตายนะ จะช่วยทำพิธีแก้ให้เพื่อผ่อนหนักให้เป็นเบา”

ต่อจากนั้น หลวงพ่อก็ให้คุณชัยชนะจัดการปล่อยนก, ปล่อยปลา, ถวายพระพุทธรูป และรดน้ำมนต์ให้ (เท่าที่ข้าพเจ้าพอจะจำได้)

เรื่องที่น่าแปลกในตอนนั้นก็คือ ข้าพเจ้าและบรรดาผู้ติดตามไปในครั้งนั้น แม้จะนั่งอยู่ข้างหลังจนเกือบชิด และช่วยกันมองหาแผลเป็นบนศีรษะของเรืออากาศตรีชัยชนะ สักเพียงใดก็หาเห็นไม่ เพราะผมแกหนาและดกมากปิดบังไว้หมด

ต่อเมื่อคุณชัยชนะยอนรับว่า “ตอนอายุ ๙ ขวบผมกระโดดน้ำแล้วถูกไม้ไผ่เสียบจริงๆ และบัดนี้แผลเป็นนั้นก็ยังอยู่” ว่าแล้วก็แหวกผมดกหนาที่ปิดบังแผลเป็นออกให้ทุกคนดู

ต่อมาเรืออากาศตรีชัยชนะก็จากกองบิน ๔ ไปปฏิบัติภารกิจการบินรบในลาวและใน ๒-๓ เดือนต่อมา ข้าพเจ้าก็ได้ทราบข่าวว่าเครื่องบินของคุณชัยชนะถูกยิงตก

แต่คุณชัยชนะปลอดภัย เพียงแต่แขนเดาะต้องเข้าเผือกอยู่ระยะหนึ่งเท่านั้น และที่น่าแปลกใจมากก็คือ ทางคณะกรรมการที่ไปสอบสวนเครื่องบินตกได้เล่าว่า

เครื่องบินของเรืออากาศตรีชัยชนะนั้นน่าที่จะต้องตกเหวอย่างยิ่ง เพราะหัวเครื่องพ้นปากเหวไปเกือบครึ่งลำแล้ว แต่เคราะห์ดีที่ไปพาดบนต้นไม้ใหญ่

การที่หลวงพ่อรู้ไปถึงอดีตของเรืออากาศตรีชัยชนะเมื่อตอน ๙ ขวบ และล่วงรู้ถึงอนาคตอันใกล้ว่า เครื่องบินจะต้องตกอีก

ทั้งทำพิธีแก้เพื่อผ่อนหนักเป็นเบาให้เช่นนี้ ทำให้ข้าพเจ้ามั่นใจว่าหลวงพ่อต้องได้ "อตีตังสญาณ" และ "อนาคตตังสญาณ" อย่างแน่นอน.."

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...เมื่อประมาณปี พ.ศ.๒๕๑๓ ตอนต้นๆ ปี ญาติของ พ.อ.อ.ชลอ ผาสุก ได้เสียชีวิตลง และ พ.อ.อ.ผาสุข ก็ได้ตัดสินใจนำศพของญาติ

(ข้าพเจ้าต้องขออภัยที่จำไม่ได้ว่า ญาติที่ตายมีศักดิ์เป็นอะไรกับ พ.อ.อ.ชลอ) ไปเผาที่เมรุเผาศพของวัดท่าซุง อุทัยธานี โดยเชิญข้าพเจ้าซึ่งเป็นผู้บังคับบัญชาไปร่วมเป็นเกียรติในพิธีเผาศพด้วย

เมรุเผาศพของวัดทาซุงนั้นเป็นเมรุแบบโบราณ เผาศพด้วยฟืนตั้งอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ (ในปัจจุบันทางวัดยังคงอนุรักษ์ไว้ หากท่านผู้อ่านได้ไปวัดท่าซุงก็จะได้เห็น)

พิธีเผาศพก็ทำกันแบบพื้นบ้านง่ายๆ โดยยกศพลงไปวางในเมรุเหนือกองฟืนแล้วก็จุดไฟเผา โดยมีหลวงพ่อเป็นประธานในพิธี

ส่วนข้าพเจ้า, พ.อ.อ.ชลอ ผาสุข และญาติๆ ของผู้ตายก็ยืนกันอยู่ด้วยอาการอันสงบข้างๆ เมรุ

ในขณะที่ไฟกำลังลุกไหม้ศพ และทุกคนกำลังยืนสงบอยู่นั้นก็มีคนมาบอกหลวงพ่อว่า มีนายทหารชั้นผู้ใหญ่มาจากกรุงเทพฯ เดินทางมาหาและรอหลวงพ่ออยู่ที่กุฏิ

หลวงพ่อพยักหน้ารับทราบ แล้วก็หันมาสั่งข้าพเจ้าว่า “คุณมนูญ..ช่วยไปรับแขกแทนฉันก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะตามไป”

ข้าพเจ้าเมื่อรับคำสั่งจากหลวงพ่อก็เดินจากเมรุ ผ่านศาลาเก่าๆ ที่เสาโย้เย้ริมแม่น้ำ ลัดเลาะไปตามทางเดินที่สองข้างทางมีแต่หญ้าคาสูงๆ ปกคลุม

ผ่านโบสถ์วิหารที่ชำรุดทรุดโทรม ปราศจากหลังคาแล้วก็หยุดหันหลังกลับไปมองที่เมรุ เห็นหลวงพ่อยังยืนเด่นเหลืองอร่ามปลงอสุภอยู่อย่างสงบ

ก็มีความหนักใจเพราะความจริงแล้วข้าพเจ้าไม่ชอบที่จะไปพูดคุยกับผู้หลักผู้ใหญ่นัก โดยเฉพาะนายทหารชั้นผู้ใหญ่ที่มาจากกรุงเทพฯ

และก็ไม่ทราบว่า จะต้องคุยรับหน้าแทนหลวงพ่ออีกนานสักเท่าไร เพราะมองดูรูปการแล้วหลวงพ่อยังไม่มีทีท่าจะละจากเมรุง่ายๆ เลย

อย่างไรก็ตามข้าพเจ้าก็ค่อยๆ เดินไปจนถึงกุฏิหลังเล็กๆ ของหลวงพ่อริมน้ำจนได้ และแล้วสิ่งที่ข้าพเจ้าไม่เคยคิดฝันมาก่อนที่เกิดขึ้น จนทำให้ข้าพเจ้าตกใจ เพราะข้าพเจ้าได้เห็นหลวงพ่อกำลังนั่งพูดคุยกับนายทหารผู้ใหญ่ท่านผู้นั้นอยู่แล้วบนกุฏิ

ท่านผู้อ่านที่รัก...ทางเดินจากเมรุเผาศพเดินมายังกุฏิหลวงพ่อนั้น มีเส้นทางเดียวที่ลัดตรงที่สุดและไม่มีหญ้าคาปกคลุม ซึ่งก็เป็นเส้นทางที่ข้าพเจ้าก็ได้เดินมาแล้วเกินกว่าครึ่งทาง

ในขณะที่หลวงพ่อยังยืนอยู่ที่เมรุ ดังนั้นจู่ๆ หลวงพ่อก็มาถึงกุฏิก่อนข้าพเจ้าได้เช่นนี้ หากข้าพเจ้าจะคิดว่าหลวงพ่อทรง "อภิญญา" ก็น่าจะได้...จริงไหมครับ ?

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...เมื่อประมาณปี พ.ศ. ๒๕๑๒ ในวันหนึ่งหลังจากที่หลวงพ่อฉันอาหารเพลในแพริมแม่น้ำของวัดท่าซุงเสร็จ ก็ชวนข้าพเจ้าและผู้ติดตามเคลื่อนย้ายจากแพไปกุฏิ

ระหว่างทางหลวงพ่อได้หยุดยืนใต้ร่มไทรต้นหนึ่งริมแม่น้ำ แล้วพูดบอกข้าพเจ้าว่า

“ณ ที่แห่งนี้บริเวณนี้ต่อไปในอนาคตอันใกล้ จะมีลูกหลานและญาติสนิทมิตรสหายของฉันในอดีต จะกี่ภพกี่ชาติมาแล้วก็ตามที่มาเกิดทันฉันในชาติปัจจุบัน จะพากันมาชุมนุม ณ ที่แห่งนี้เป็นหมื่นๆ แสนๆ คน”

ข้าพเจ้าในขณะนั้น ได้ฟังหลวงพ่อพูดแล้วก็ให้นึกสงสารหลวงพ่อสุดหัวใจและรำพึงอยู่ในใจว่า

“โถ..! จะมีใครมาเป็นหมื่นเป็นแสนคน ทุกวันนี้ก็ดูเหมือนจะมีแต่ผู้คนในชุดของข้าพเจ้าเท่านั้นเอง”

และข้าพเจ้าก็เชื่ออย่างเหลือเกินว่า หากผู้ใดเป็นข้าพเจ้าในขณะนั้นก็คงต้องคิดเช่นเดียวกับข้าพเจ้า

เพราะรอบกายที่ยืนอยู่ไม่ว่าจะเหลียวไปทางด้านใด ก็เห็นแต่ความรกร้างว่างเปล่า และสิ่งปรักหักพังทั้งสิ้นถาวรวัตถุอันเป็นหลักของวัด อาทิเช่น

โบสถ์, วิหารก็ชำรุดทรุดโทรมไปหมดไม่มีแม้แต่หลังคา, ศาลา ๑ หลังก็ตั้งอยู่บนเสาที่โย้เย้มีสภาพเอียงกระเท่เร่ พร้อมที่จะล้มพังเมื่อไรก็ได้

ส่วนหอไตรเล็กๆ อีก ๑ หลัง ก็มีแต่โครง ส่วนเมรุโบราณที่เผาศพด้วยฟืนนั่น ก็มีแต่คราบตระไคร่น้ำจับดำไปหมด

คงมีแต่กุฏิเจ้าอาวาสเก่าๆ ๑ หลัง กุฏิเล็กๆ ของหลวงพ่ออีก ๑ หลังและแพริมฝั่งแม่น้ำเท่านั้นที่พอใช้การได้บ้าง ทั้งหมดที่กล่าวนี้ก็คือวัดท่าซุงในขณะนั้นจริงๆ

ส่วนฝั่งวัดตรงข้ามถนนที่เป็นโบสถ์ใหม่ หรือศาลานวราชก็ดี , ศาลา ๒ ไร่ ๔ ไร่ หรืออาคารอื่นใดก็ดีหามีไม่คงมีแต่ป่าไผ่ดงดิบตลอดแนว

สรุปความว่าวัดท่าซุงในตอนที่หลวงพ่อพูดกับข้าพเจ้านั้น อยู่ในสภาพของวัดร้างจริงๆ

หลวงพ่อเห็นอาการอันเงียบสงบและแววตาของข้าพเจ้า ก็คงจะทราบว่าในใจข้าพเจ้านึกคิดอย่างไร ท่านก็ได้เมตตาพูดต่อไปว่า

“ฉันนั้นได้เคยปรารถนาพุทธภูมิไว้ แต่หากดำรงเจตนาเดิมก็จะต้องมาเกิดอีก ๗ ชาติ จึงจะได้พบและอุปการะลูกหลาน, ญาติมิตรที่เคยเกี่ยวข้องผูกพันกับฉันมาแต่ในอดีตชาติได้ทั้งหมด

ซึ่งนับเป็นภาระที่หนักมาก และฉันก็เบื่อหน่ายโลกมนุษย์นี้เต็มทน จึงได้ลาพุทธภูมิและได้เอาชาตินี้เป็นชาติสุดท้ายของฉัน

ดังนั้นภาระในชาตินี้ของฉันจึงมีมาก เพราะจะต้องอยู่ช่วยลูกหลาน ญาติมิตร ที่เคยเกิดร่วมภพร่วมชาติกับฉันมาในอดีตชาติ และมาเกิดทันฉันในชาตินี้ทั้งหมด ให้พ้นจากอบายภูมิด้วย

หากผู้ใดมีบุญบารมีก็จะไปถึงพระนิพพานหากผู้ใดบุญบารมียังน้อย ก็จะพยายามให้สร้างบุญกุศลเพื่อไปพักในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ไว้ก่อน

เมื่อ "พระศรีอาริย์" มาตรัสรู้ก็จะลงมาเกิดเป็นมนุษย์ ในสมัยของพระศรีอาริย์พอดี ด้วยวิธีนี้จะช่วยให้เขาเหล่านั้นพ้นจากอบายภูมิไปได้

แต่กุศลผลบุญหลักที่จะช่วยให้ไปสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ก็คือ การถวายสังฆทานและการสร้างวิหารทานนั่นเอง

ดังนั้น ต่อไปในอนาคต ที่นี่จะมีการก่อสร้างสิหารทานมาก บริเวณวัดท่าซุงในขณะนี้จะไม่พอ จะต้องขยายวัดไปทางดงไผ่ฝั่งตรงข้ามวัดท่าซุงด้วย”

ในขณะนั้น แม้หลวงพ่อจะได้เมตตาบอกข้าพเจ้าโดยละเอียดแล้วเช่นไรก็ตาม ข้าพเจ้าหาได้เข้าใจไม่ ด้วยไร้ปัญญา คงคิดอยู่แต่ในใจว่า คนจะมาเป็นหมื่นเป็นแสนคนได้อย่างไร ?

และการก่อสร้างที่จะต้องขยายไปถึงดงไผ่ฝั่งตรงข้าม ยิ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ใหญ่ เพราะเอาแต่บูรณะโบสถ์, วิหาร, ศาลา, หอไตร และกุฏิเดิมในวัดเก่า ที่มีอยู่ก็ใช้เงินมากมหาศาลอยู่แล้ว จะทำได้อย่างไร

“แต่ท่านผู้อ่านทั้งหลายในปัจจุบันนี้ ที่วัดท่าซุงก็เป็นไปตามที่หลวงพ่อบอกข้าพเจ้าไว้ล่วงหน้า ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๑๒ แล้วทุกประการ

ในพิธีเป่ายันต์เกราะเพชร และพิธีต่างๆ ผู้คนก็พากันไปเป็นหมื่นเป็นแสนจริงๆ และการก่อสร้างวิหารทานก็ได้กระทำกันเกินกว่าที่ข้าพเจ้าวาดภาพเอาไว้เสียอีก และดูเหมือนจะไม่มีการจบสิ้นด้วย

ดังนั้น หากข้าพเจ้าจะคิดว่า หลวงพ่อระลึกชาติในกาลก่อนได้ (ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ) รู้ที่มาของคนและสัตว์ที่มาเกิดว่ามาจากที่ใด (จุตูปปาตญาณ)

และรู้เหตุการณ์ต่อไปในอนาคตของคน, สัตว์, สิ่งของ และสถานที่ได้ (อนาคตังสญาณ) ก็คงไม่มีผู้ใดว่าใช่ไหมครับ..?”

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...เมื่อประมาณปี พ.ศ. ๒๕๑๓ ข้าพเจ้าซึ่งเป็นหัวหน้าสถานีวิทยุกระจายเสียง ๐๔ ตาคลี จ.นครสวรรค์ ได้เริ่มจัดแบ่งเวลาให้หลวงพ่อแสดงธรรมะ ออกอากาศทางสถานีเป็นประจำเรื่อยๆ มา

ซึ่งหลวงพ่อก็ได้เมตตามาแสดงธรรมออกอากาศให้แล้ว ด้วยตนเองเป็นการประจำ เว้นไว้แต่ในบางครั้งที่หลวงพ่อป่วย หรือติดกิจจำเป็นก็จะอัดเป็นเทปส่งให้

สำหรับรายการของหลวงพ่อที่ออกอากาศทางสถานีวิทยุ ที่ข้าพเจ้ารับผิดชอบนี้ นอกจากจะเป็นการแสดงธรรมะโปรดพุทธศาสนิกชนแล้ว

ก็มีการเล่าเรื่องประวัติหลวงปู่ปาน, ไตรภูมิ, มหาสติปัฏฐาน ๔ และอื่นๆ อีกมากมาย (ต่อมาพลอากาศโท ม.ร.เสริม ศุขสวัสดิ์ ได้ขอเทปไปถอดฟัง และจัดพิมพ์เป็นหนังสือดังที่ลูกศิษย์รุ่นหลังๆ ได้อ่านกันอยู่ทุกวันนี้)

และในการมาของหลวงพ่อทุกครั้ง ข้าพเจ้าก็จะคอยอยู่รับใช้และอำนวยความสะดวกให้หลวงพ่อโดยตลอด จนกว่าหลวงพ่อจะกลับ

สิ่งมหัศจรรย์ที่ข้าพเจ้าและ พ.อ.อ.กริช บำรุงพงษ์ ได้พบเห็นก็คือ หลวงพ่อเดินเข้าไปในห้องส่งและพูดออกอากาศโดยมิได้มีข้อเขียนใดๆ

แม้แต่กระดาษที่จะจดหัวข้อ หรือข้อความสั้นๆ เพื่อกันลืมเลยแม้แต่น้อย (แม้แต่ผู้ประกาศและโฆษกอาชีพ ซึ่งหากินทางวิทยุกระจายเสียงเองก็ทำไม่ได้)

โดยเฉพาะเรื่องยาวๆ ยากๆ เช่น การเล่าประวัติหลวงปู่ปานก็ดี การเล่าถึงนรกสวรรค์แต่ละชั้นในไตรภูมิก็ดี หรือมหาสติปัฏฐาน ๔ ก็ดี

ย่อมเป็นการสุดวิสัยที่จะพูดออกอากาศได้โดยไม่มีข้อเขียนหรือหัวข้อย่อยๆ เป็นหลัก

แต่หลวงพ่อพอนั่งหน้าไมโครโฟนก็หลับตาพูดไปเรื่อย โดยเฉพาะ "ไตรภูมิ" เสมือนกับว่าในขณะนั้น หลวงพ่อได้ลงไปในนรกหรือขึ้นไปบนสวรรค์แต่ละชั้นจริงๆ

แล้วพูดออกอากาศถ่ายทอดมาให้ผู้ฟังได้ฟังก็ไม่ผิด และเมื่อหลวงพ่อพูดจบในวันนั้นถึงตอนใด วันต่อไปก็เล่าต่อไปได้เลยไม่มีการผิดพลาด ซึ่งยากที่ผู้คนธรรมดาทั่วๆ ไปจะทำได้

ข้าพเจ้าและ พ.อ.อ.กริช บำรุงพงษ์ เกิดความสงสัยข้องใจในความสามารถของหลวงพ่อตรงกัน จึงได้เฝ้าดูหลวงพ่ออย่างใกล้ชิดทุกครั้ง กล่าวคือเมื่อหลวงพ่อเข้าห้องส่ง ข้าพเจ้าและ พ.อ.อ.กริช ก็จะเข้าไปในห้องควบคุมเสียง

(ห้องส่งและห้องควบคุมเสียงอยู่ติดกัน มีเพียงกระจกกั้นมองเห็นกันได้โดยตลอด เพื่อสะดวกในการที่โฆษก และผู้ควบคุมเสียงจะได้ให้สัญญาณนัดแนะต่อกันได้)

และสิ่งที่ได้พบเห็นในขณะที่หลวงพ่อพูดออกอากาศก็คือ ผิวกายของหลวงพ่อเปลี่ยนสีได้ บางครั้งก็เป็นสีขาวผ่อง, บางครั้งก็เป็นสีเหลือง, บางครั้งก็เป็นสีดำแดง และบางครั้งก็เป็นสีดำคล้ำ

นอกจากนั้นในบางครั้ง หลวงพ่อก็มีการพูดโต้ตอบกับสิ่งที่ข้าพเจ้าและ พ.อ.อ.กริชไม่เห็น หรือในบางครั้งหลวงพ่อก็จะหยุด และถามว่า “อะไรนะ” เป็นต้น

ข้าพเจ้าเชื่อเหลือเกินว่า คงมีบรรดาลูกศิษย์ของหลวงพ่อที่ใกล้ชิดหรือเป็นคนช่างสังเกต จะต้องยอมรับว่า

ผิวกายของหลวงพ่อนั้นเปลี่ยนสีได้จริงๆ ตามที่ข้าพเจ้าเขียน หากผู้ใดยังไม่เคยเห็นโปรดสังเกตดูต่อไป..!!"

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...เมื่อประมาณปี พ.ศ.๒๕๑๖ ทางกองบิน ๔ ได้จัดให้มีการแข่งขันกีฬา ประจำปีเหมือนกันเช่นทุกๆ ปีที่ผ่านมา

โดยให้หน่วยขึ้นตรงกองบิน ๔ ฝูงบิน ๔๓, แผนกซ่อมบำรุง กองพันอากาศโยธิน, และส่วนกลาง (แผนกอำนวยการ, แผนกสิ่งสาร, แผนกสวัสดิการ ฝ่ายขนส่ง และฝ่ายช่างโยธา)

จัดส่งทีมนักกีฬาทั้ง ๔ ประเภท ได้แก่ ฟุตบอล, ตะกร้อ, วอลเล่ย์บอล และบาสเกตบอล เข้าแข่งขันชิงถ้วยของผู้บังคับการกองบิน ๔

แต่เนื่องจากข้าพเจ้า ซึ่งเป็นหัวหน้าแผนกสื่อสารในขณะนั้นเป็นผู้ที่ชอบการกีฬามาตั้งแต่เยาว์วัย อีกทั้งชอบในการต่อสู้มาก

จึงเห็นว่าน่าจะแยกเอาแผนกสื่อสารออกมาจากส่วนกลาง เป็นอีกทีมหนึ่งต่างหากก็จะทำให้วงการกีฬาของกองบิน ๔ คึกคักยิ่งขึ้น

จึงได้ทำเรื่องขออนุมัติผู้บังคับการกองบิน ๔ (ในขณะนั้นคือ นาวาอากาศเอก ประหยัด ดิษยศริน ปัจจุบันมียศเป็นพลอากาศเอก และเกษียณอายุราชการแล้ว) ขอแยกทีมจากส่วนกลาง ซึ่งท่านก็อนุมัติ แต่ก็ให้ข้อคิดว่า

“คุณจะจัดทีมไปสู้ทีมของหน่วยอื่นเขาได้อย่างไร ในเมื่อข้าราชการในแผนกสื่อสารของคุณมีเพียง ๗๐-๘๐ คน ในขณะที่หน่วยอื่นๆ เขามีข้าราชการตั้ง ๓๐๐-๔๐๐ คน แต่เมื่อคุณมั่นใจ ผมก็ไม่ขัดข้องนะ”

เป็นอันว่า ข้าพเจ้าสามารถจัดทีมนักกีฬาของแผนกสื่อสารเข้าแข่งขันได้ทั้งฟุตบอล, ตะกร้อ, วอลเล่ย์บอล และบาสเกตบอล

ซึ่งนับเป็นปีแรกที่มีนักกีฬาของแผนกสื่อสาร เกิดขึ้นมาในกองบิน ๔ และเพื่อเป็นเกียรติประวัติ อีกทั้งต้องการลบล้างคำสบประมาทของหน่วยอื่นๆ

ที่พากันดูถูกว่าทีมใหม่เป็นหมูสนาม (เพราะแต่เดิมมีแผนกสื่อสารไปรวมอยู่ในส่วนกลางก็ยังแพ้หน่วยอื่นเขา)

ข้าพเจ้าจึงตั้งปณิธานไว้แน่ชัดว่า ข้าพเจ้าจะนำทีมของแผนกสื่อสาร ชิงถ้วยผู้บังคับการกองบิน ๔ ให้ได้ทั้ง ๔ ประเภท คือฟุตบอล, ตะกร้อ, บาสเกตบอล และวอลเล่ย์บอล

ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่หนักมาก แต่ข้าพเจ้าถือว่า ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น

ข้าพเจ้าเริ่มคัดตัวนักกีฬาแต่ละประเภท โดยเริ่มจากทีมตะกร้อ เพราะข้าพเจ้าถนัดมาก่อนนั่นเอง จากเล่นมาตั้งแต่อายุ ๑๐ ขวบ (พร้อมกับฟุตบอล) และได้เล่นแข่งขันระหว่างกองในโรงเรียนนายร้อย จปร. ชนะเลิศมาโดยตลอด

ในที่สุดก็กำหนดตัวได้ โดยข้าพเจ้าเป็นแบ๊ค, พ.อ.อ.สนั่น ตันติวานิช และ จ.อ.สุรชาติ สุทธิวรรณ เป็นกองหน้า

ต่อจากนั้นข้าพเจ้าก็ควบคุมการฝึกซ้อมให้ทุกวัน จนมั่นใจได้ว่า ทีมตะกร้อของแผนกสื่อสารเป็นทีมที่แข็งแกร่งมาก น่าจะคว้าถ้วยชัยชนะเลิศได้อย่างแน่นอน

ต่อมาก็จัดทีมวอลเล่ย์บอล โดยคัดข้าราชการสื่อสารที่เป็นหัวหน้าวอลเล่ย์บอลจากโรงเรียนจ่าอากาศได้ ๒-๓ คน เอามาเป็นครูฝึกข้าราชการสื่อสาร ที่มีรูปร่างสูงเปรียวทั้งหลาย แต่ก็ไม่เคยเล่นวอลเล่ย์บอลเลย

เริ่มตั้งแต่ฝึกกำลังขาให้สามารถกระโดดสูงๆ แล้วชงลูกบอลให้ตบอย่างเดียว ฝึกกระโดดตบลูกอยู่เช่นนั้นเป็นเดือนๆ จนผู้ตบมีความชำนาญสามารถตบหยอด, ตบไซด์ได้และบล็อกลูกตบได้อยู่ในเกณฑ์ดี

ต่อมาข้าพเจ้าก็จัดให้มีการแข่งขันระหว่างหน่วยในแผนกสื่อสาร จนข้าราชการสื่อสารทุกคนติดกีฬา แม้เลิกงานแล้วก็ไม่ยอมกลับบ้านกัน อยู่เล่นวอลเล่ย์บอลกันเองจนมืดจนค่ำ

นับว่าข้าพเจ้าสร้างนักกีฬาวอลเลย์บอลชุดใหม่ขึ้นมา ในแผนกสื่อสารได้มากมายจริงๆ ในขณะที่นักกีฬาวอลเล่ย์บอลของหน่วยต่างๆ มีแต่หน้าเดิม รูปร่างเตี้ยๆ และตกอยู่ในความประมาท

ด้วยเหตุนี้ทีมวอลเล่ย์บอลของข้าพเจ้าจึงเป็นทีมที่มั่นใจได้ว่า น่าจะคว้าถ้วยชนะเลิศได้อย่างแน่นอนอีกประเภทหนึ่ง

ส่วนการจัดทีมบาสเกตบอลนั้น ข้าพเจ้าก็ใช้วิธีจัดการเช่นเดียวกับทีมวอลเล่ย์บอล โดยสร้างนักบาสเกตบอลใหม่ขึ้นมาอีก

แต่เนื่องจากสนามฝึกซ้อมของแผนกสื่อสารไม่มีเป็นของตัวเอง ทำให้การฝึกซ้อมเป็นไปไม่สมกับที่ได้ตั้งใจไว้ แต่ก็มั่นใจได้ว่ามีสิทธิ์ได้ครองถ้วยชนะเลิศประมาณ ๙๐ เปอร์เซ็นต์

ปัญหาที่ข้าพเจ้าหนักใจมากที่สุดก็คือ การจัดทีมฟุตบอล เพราะการสร้างนักฟุตบอลให้ได้แต่ละคนนั้นยากมาก เพราะฟุตบอลเล่นด้วยเท้าไม่ใช่เล่นด้วยมือเหมือนวอลเล่ย์บอลหรือบาสเกตบอล

อีกทั้งต้องใช้ผู้เล่นเป็นจำนวนถึง ๑๑ คน และยังต้องมีผู้เล่นสำรองอีกอย่างน้อย ๔-๕ คน ไม่เหมือนตะกร้อข้ามตาข่าย ซึ่งใช้ผู้เล่นเพียง ๓ คน

อย่างไรก็ตาม ข้าพเจ้าก็พยายามเฟ้นหานักฟุตบอลจริงๆ ที่พอมีฝีเท้าอยู่ในระดับเดียวกับนักฟุตบอลทีมอื่นๆ เข้าได้มา ๖ คน คือ

จ.อ.บรรจง สุขเจริญ, จ.อ.ธนิต ธนะปลื้ม, จ.อ.สุรชาติ สุทธิวรรณ, พ.อ.อ.สมาน กลับทวี, พ.อ.อ.ประจวบ หิรัญปาน และตัวข้าพเจ้าเอง

ส่วนที่เหลือก็คัดเอานักบาสเก็ตบอลมาฝึกเป็นประตูได้ ๒ คนคือ จ.อ.จำลอง จันทร์เพ็ญ และ จ.อ.ธวัช ธรรมสาคร นอกจากนั้นก็เลือกเอาผู้ที่วิ่งเร็ว แข็งแรงมีจิตใจนักสู้ และพอเตะฟุตบอลได้บ้างมาเข้าทีม

สรุปรวมความแล้ว นักฟุตบอลในทีมข้าพเจ้าบางคนสวมรองเท้าฟุตบอลไม่ได้ เพราะรองเท้ากัด บางคนหยุดลูกบอลโดยใช้เท้ากระทืบ

บางคนเลี้ยงลูกบอลไม่เป็น ลูกบอลมาถึงเท้าเมื่อไรก็เตะเปรี้ยงออกไปให้พ้นตัวเท่านั้นเอง แต่อาศัยที่ว่าทุกคนมีกำลังใจดีเพราะข้าพเจ้าร่วมเล่นด้วย

อีกทั้งให้กำลังใจว่า บรรดาผู้เล่นกองหน้าเมื่อได้ลูกแล้ว หากปล่อยให้ใครมาแย่งไปได้ถือว่าเสียเหลี่ยมมาก ต้องติดตามเอาลูกบอลคืนมาให้ได้

สำหรับกองกลางและกองหลังให้สำนึกว่า ฝ่ายตรงข้ามจะเก่งกาจอย่างไรก็ตาม หากมาเจอข้าฯ สกัดแล้วอย่าได้หวังจะเลี้ยงลูกบอลผ่านไปได้

ส่วนประตูนั้นก็ให้สำนึกและมั่นใจว่าตราบใดที่ข้าฯยืนเป็นผู้รักษาประตูอยู่ จะไม่มีวันที่ใครจะยิงลูกบอลผ่านมือเข้าไปได้ และด้วยการย้ำบ่อยๆ

ก่อนการซ้อมทุกครั้งทำให้นักฟุตบอลของข้าพเจ้าทุกคนคึกคะนอง มีกำลังกล้าแข็ง แม้จะเล่นบอลไม่อยู่ในขั้นมาตรฐานนักแต่ทุกคนวิ่ง

แม้ฝ่ายตรงข้ามหลบไปได้ก็จะกลับตัววิ่งติดตามพัวพันไม่มีลดละ ช่วยเหลือด่านหลังที่เข้าสกัดแบบถึงลูกถึงคน ด้วยเหตุนี้ทีมนักฟุตบอลของแผนกสื่อสารแม้มี ๑๑ คนเท่าทีมอื่น แต่ดูเหมือนมีสัก ๒๐ คน

และแล้วฤดูการแข่งขันกีฬาประจำปี ๒๕๑๖ ก็มาถึง และทีมนักกีฬาแผนกสื่อสารของข้าพเจ้าก็ได้เข้าชิงชนะเลิศทั้ง ๔ ประเภท คือ ตะกร้อข้ามตาข่าย, วอลเล่ย์บอล, บาสเกตบอลและฟุตบอล ตามที่ข้าพเจ้าได้หวังไว้โดย

- ตะกร้อข้ามตาข่าย ชิงชนะเลิศกับแผนกซ่อมบำรุงฯ และก็ได้ชนะเลิศได้ถ้วยใบที่ ๑ ไปด้วยชั้นเชิงการเล่นที่เหนือกว่า ซึ่งเป็นไปตามความคาดหมาย

- วอลเล่ย์บอล ชิงชนะเลิศกับกองพันอากาศโยธินฯ และก็ได้ชนะเลิศได้ถ้วยใบที่ ๒ ไปด้วยชั้นเชิงการเล่นที่เหนือกว่า ซึ่งเป็นไปตามความคาดหมาย

- บาสเกตบอล เข้าชิงชนะเลิศกับทีมส่วนกลาง ปรากฏว่าบาสเกตบอลของแผนกสื่อสารทำแต้มนำมาโดยตลอด จนกระทั่งเหลืออีก ๗ นาทีจะหมดเวลา ก็ยังนำ ๕ แต้ม (๒ ลูกครึ่ง)

ต่อจากนั้นนักบาสเกตบอลตัวหลักๆ ของข้าพเจ้าก็หมดแรง เพราะมีผู้เล่นสำรองที่จะเข้าไปสับเปลี่ยนน้อย ทำให้ทีมส่วนกลางทำคะแนนไล่มาเป็น ๖๖-๖๕ คือยังนำเขาอยู่เพียงแค่ ๑ แต้ม (ครึ่งลูก)

ขอเทพดาช่วย
...ข้าพเจ้าดูนาฬิกาแล้วก็เห็นเหลือเวลาอยู่เพียง ๒ นาทีจะหมดเวลา และเมื่อดูสถานการณ์การเล่นแล้ว เห็นว่า หากเป็นเช่นนี้ต่อไป คงต้องแพ้แก่ทีมส่วนกลางแน่นอน

ข้าพเจ้าจึงกำหนดจิตถึงหลวงพ่อขอให้จัดส่ง "ท่านเทพฤทธิ์" (หลวงพ่อเคยบอกว่าท่านเทพฤทธิ์ เป็นเทพที่ปกป้องคุ้มครองกองบิน ๔ อยู่)

มาช่วยนั่งอุดรูห่วงที่แป้นทางด้านของทีมแผนกสื่อสารไว้ ก็พอดีทีมของส่วนกลางชู๊ตลูกโทษ ๒ ครั้ง และคน ชู๊ตลูกโทษก็เป็นผู้ที่ชู๊ตลูกได้แม่นยำที่สุดเสียด้วย

ปรากฏว่าลูกบอลลงไปในห่วงแล้วก็กระเด้งกลับออกมาทั้ง ๒ ครั้ง และไม่ว่าทีมส่วนกลางจะบุกเข้ามาชู้ตทั้งไกล หรือใกล้ใต้แป้นอีกสักกี่หนกี่ครั้งก็ตาม ลูกบอลก็จะกระเด้งออกจากห่วงทุกครั้งไป

เป็นปาฏิหาริย์ที่เห็นได้อย่างเด่นชัด จนกระทั่งเสียงนกหวีดเป่าหมดเวลาการแข่งขัน และทีมบาสเกตบอลของแผนกสื่อสาร ก็ชนะส่วนกลางไป ๖๖-๖๕ ได้เป็นทีมชนะเลิศได้ถ้วยใบที่ ๓ มาอย่างปาฏิหาริย์

สำหรับฟุตบอลนั้นทีมของแผนกสื่อสารได้เข้าชิงชนะเลิศกับทีมของแผนกซ่อมบำรุง ในวันปิดการแข่งขันกีฬากองบิน ๔ ประจำปี ๒๕๑๖

พอเริ่มการแข่งขันทีมของแผนกซ่อมบำรุงก็เปิดเกมรุกทันที ด้วยความสามารถในการคอนโทรลบอล และการจ่ายบอลที่เหนือชั้น

บวกกับความสามารถเฉพาะตัว ของนักฟุตบอลแต่ละคนที่เหนือกว่า ทำให้นักฟุตบอลของแผนกสื่อสารวิ่งกันพล่านและตกเป็นฝ่ายรับอยู่ตลอดเวลา พูดง่ายๆ ก็คือพับสนามเล่นอยู่ในแดนของแผนกสื่อสารนั่นเอง

พอนาทีที่ ๒๐ แผนกซ่อมบำรุงก็สามารถยิงประตูนำไปก่อน ๑-๐ แล้วก็บุกพับสนามเล่นอยู่เช่นเดิม ข้าพเจ้าซึ่งเป็นหัวหน้าทีมของแผนกสื่อสารและได้ลงเล่นด้วยเข้าใจสถานการณ์ดีว่า

หากขืนเล่นต่อไปเช่นนี้ มีหวังถูกทีมแผนกซ่อมบำรุงยิงถล่มนับไม่ถ้วยแน่ จึงกำหนดจิตขอให้หลวงพ่อสั่งท่านเทพฤทธิ์ หรือท่านใดก็ได้ช่วยบันดาลให้ฝนตกเถิด

บัดดลท้องฟ้าที่แจ่มใสก็เกิดมืดครึ้ม ลมพายุจัดและฝนก็ตกลงมาอย่างหนักโดยมิได้มีเค้ามาก่อนเลย น้ำเริ่มเจิ่งนองสนาม นักฟุตบอลของแผนกซ่อมบำรุงจับบอลเลี้ยง จ่ายบอลกันผิดพลาด

มีการเสียหลักลื่นไถลไม่มีฟอร์มของการเล่นใดใดที่เหนือกว่าอีกต่อไป ผิดกับนักฟุตบอลของแผนกสื่อสารที่ทั้งใส่รองเท้าฟุตบอลและไม่ได้ใส่รองเท้า วิ่งลุยตัดลูกบอลของแผนกซ่อมบำรุงที่จ่ายพลาดไปเป็นขบวน

คนหนึ่งพลาดคนหลังก็เตะลุยต่อพอนาทีที่ ๔๐ ก็ยิงประตูคืนมาได้เป็น ๑-๑ และพอเริ่มการแข่งขันในครึ่งหลังของแผนกสื่อสารก็ลุยต่อ

ในขณะที่ทีมของแผนกซ่อมบำรุงท้อแท้หมดกำลังใจ เพราะไม่สามารถโชว์ฟอร์มได้ตามแผนเนื่องจากสนามแฉะ เลี้ยงบอลจ่ายบอลไม่ได้

ในที่สุดทีมของแผนกสื่อสารที่แรงดี กำลังใจดี ก็ยิงประตูนำไปได้อีก ๒ ประตู และก็ชนะทีมแผนกซ่อมบำรุงไป ๓-๑ ได้เป็นทีมชนะเลิศได้ถ้วยใบที่ ๔ มาครองอย่างปาฏิหาริย์ด้วยประการฉะนี้

เมื่อชนะเลิศฟุตบอลแล้ว ข้าพเจ้าก็จัดให้มีการเลี้ยงฉลองถ้วยทั้ง ๔ ใบในคืนนั้น และสั่งพ.อ.อ.ชลอ ผาสุก ให้รายงานหลวงพ่อว่า

“การแข่งขันฟุตบอลชิงชนะเลิศที่ข้าพเจ้าหนักใจมากที่สุดนั้น บัดนี้ทางแผนกสื่อสารทำได้สำเร็จแล้ว โดยสามารถเอาชนะคู่แข่งขันได้ ๓ ประตูต่อ ๑”

ครั้นตอนบ่ายของวันรุ่งขึ้น พ.อ.อ.ชลอ ผาสุก ก็หน้าตาตื่นมาที่ทำงานข้าพเจ้า “หัวหน้าครับ เมื่อวานนี้เราชนะฟุตบอลเขาเท่าไร”

ข้าพเจ้าตอบ “ชนะ ๓-๑”

พ.อ.อ.ชลอ ผาสุก จึงเล่าว่า “ผมไปเรียนให้หลวงพ่อทราบเมื่อเช้านี้ว่า เราชนะฟุตบอลแล้ว ๒ ประตูต่อ ๑ แต่หลวงพ่อกลับบอกว่า

เฮ้ย..เมื่อคืนกรมหลวงชุมพรฯ มาบอกข้าฯ ว่าชนะ ๓ ประตูต่อ ๑ นี่หว่า ผมจึงต้องรีบแจ้นกลับมาดู เอ๊..ทำไมผมจำผิดได้”

หลังจากนั้นข้าพเจ้าก็ตัดเสื้อวอร์มสีม่วง (สัญญลักษณ์) ของแผนกสื่อสารแจกจ่ายราชการและคนงานทั้งหมด ทุกชั้นยศ

เพื่อเป็นกำลังใจที่ทุกคนทั้งผู้เล่นและไม่ได้เล่น ได้ทุ่มเทกำลังกายกำลังใจทำชื่อเสียงให้หน่วย จนได้ถ้วยชนะเลิศมาครองทั้ง ๔ ประเภท

และก็ได้นิมนต์หลวงพ่อ มาทำพิธีตั้งศาลเจ้าพ่อเทพฤทธิ์ ที่แผนกสื่อสารกองบิน ๔ ซึ่งก็เป็นที่เคารพบูชาของบรรดานักกีฬาสื่อสารตราบมาจนทุกวันนี้

ท่านผู้อ่านที่รัก ทั้งบาสเกตบอล และฟุตบอลนั้น ข้าพเจ้าซาบซึ้งอยู่ในใจตลอดว่า หากไม่ได้บารมีของหลวงพ่อช่วยแล้ว ก็ไม่มีวันเป็นไปได้เป็นอันขาดที่แผนกสื่อสารจะเอาชนะเลิศชิงถ้วยมาได้

และชาวแผนกสื่อสารก็คงจะไม่มีวันภูมิใจได้มาจนถึงทุกวันนี้ ว่าครั้งหนึ่งสามารถคว้าถ้วยชนะเลิศกีฬาของกองบินทั้ง ๔ ประเภทมาได้.

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...เมื่อประมาณปี พ.ศ.2517 ข้าพเจ้าได้พาภรรยาพร้อมด้วยผู้ที่ขอติดตามอีก 2 ท่านคือ พ.อ.อ.สาย ศิริรัตน์ และคุณแม่ภรรยา (แม่ยาย) ของ น.ท.บุญมาก สุขโชค ไปนั่งกรรมฐานที่วัดท่าซุง จ.อุทัยธานี

เหมือนเช่นที่ได้เคยปฏิบัติมาในทุกคืนวันศุกร์ และคืนวันเสาร์ (ในขณะนั้นข้าพเจ้าไปเข้าเรียนฝ่ายอำนวยการสื่อสาร ที่ดอนเมืองจันทร์-ศุกร์)

ซึ่งการปฏิบัติก็จะใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมง คือเริ่มจาก 2 ทุ่ม ไปจนถึง 3 ทุ่ม และต่อจากนั้นหลวงพ่อก็จะสอนและให้แนะนำเพิ่มเติมแก่ศิษย์เป็นส่วนรวม

แล้วชี้แนะอุบายให้ศิษย์บางคนนำไปปฏิบัติ เพื่อให้การปฏิบัติรุดหน้าไปได้เร็วยิ่งขึ้น

หลัง 3 ทุ่มของคืนวันหนึ่ง เมื่อสัญญาณออดหมดเวลาของการนั่งปฏิบัติพระกรรมฐาน หลวงพ่อได้พูดให้ศิษย์ทุกคนฟังว่า

“เมื่อเวลา 2 ทุ่มครึ่ง มีเทวดาองค์หนึ่งใบหน้าและผิวพรรณเศร้าหมองได้มากราบฉัน ท่านคงเห็นฉันงงๆ ก็เลยแนะนำตัวเองว่า

ท่านได้เคยเป็นลูกศิษย์รับใช้ใกล้ชิดฉันมานาน ขณะนี้ใช้กรรมหมดแล้วจึงมากราบลาขอพรหลวงพ่อไปเกิด

ฉันก็งงใหญ่ จึงตรวจสอบดูก็รู้ชัดว่า เทวดาท่านนั้นหาใช่ผู้ใดไม่ คือ "เจ้าแดง" สุนัขที่คอยติดตามฉันอย่างใกล้ชิดมาตลอดเวลานั่นเอง

และบัดนี้ "เจ้าแดง" ได้ถูกรถบรรทุกทรายทับตายอยู่ที่หน้าประตูวัด เมื่อเวลาประมาณ 2 ทุ่มครึ่งนี้เอง

ฉันก็ได้ให้ศีลให้พรเขาไป ใบหน้าและผิวพรรณของเขาก็แจ่มใสสวยงามมาก บัดนี้เขาไปดีแล้วนะ ขอทุกคนจำไว้ อย่าไปดูถูกสุนัข

สุนัขนั้นไม่มีโอกาสตกนรก ตายแล้วอย่างเลวก็เป็นสุนัขอีก หากใช้กรรมหมดอาจไปเกิดเป็นคน หรือไม่ก็เป็นเทวดา อย่างเจ้าแดงไปเลย

ส่วนคนนั้นถ้าตาย ถึงแม้จะได้ปฏิบัติธรรมมา แต่ถ้าตกอยู่ในความประมาท ปล่อยให้จิตขณะที่แยกจากกายไปจับเอากรรมชั่วเข้า ก็จะต้องไปรับกรรมชั่วก่อน มีโอกาสตกนรกได้เหมือนกันนะ..อย่าลืม..!

ข้าพเจ้าซึ่งแม้ในขณะนั้น จะมีความเลื่อมใสศรัทธาในหลวงพ่อสักเพียงไรก็ตาม แต่ก็ยังมีความเคลือบแคลงสงสัยอยู่ดี

เพราะบังเอิญข้าพเจ้าได้เห็นเจ้าแดงอยู่หลัดๆ ก่อนขึ้นมากราบหลวงพ่อ และหลวงพ่อก็นั่งเป็นประธานคุมลูกศิษย์นั่งพระกรรมฐานอยู่ตั้งแต่ 2 ทุ่ม

จนถึงบัดนี้หาได้ลุกไปที่ใดไม่ จะรู้ได้อย่างไรว่า เจ้าแดงถูกรถบรรทุกทรายทับตายตอน 2 ทุ่มครึ่งที่หน้าประตูวัด

ขณะที่คิดอยู่ในใจ จ่าสายซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ ก็กระซิบพูดเป็นทำนองสงสัยเช่นเดียวกับข้าพเจ้า และเพื่อจะพิสูจน์ความจริงในเรื่องนี้ ข้าพเจ้าจึงให้จ่าสายแอบเลี่ยงลงไปดูเหตุการณ์ที่หน้าประตูวัด

สักครู่หนึ่ง จ่าสายก็กระหืดกระหอบหน้าตาตื่นมากระซิบบอกข้าพเจ้าว่า "เจ้าแดง" สุนัขของหลวงพ่อ ถูกรถบรรทุกทรายทับตายอยู่ที่หน้าประตูวัด เมื่อตอน 2 ทุ่มครึ่ง ตามที่หลวงพ่อบอกจริงๆ

ดังนั้น หากข้าพเจ้าจะคิดว่าหลวงพ่อได้ ทิพจักขุญาณ (ตาทิพย์) และ ทิพโสตญาณ (หูทิพย์) จึงสามารถเห็นและติดต่อกับเทพได้ ก็ไม่น่าจะผิดไปใช่ไหมครับ..?

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...เมื่อประมาณปี พ.ศ. 2518 ข้าพเจ้าได้พาภรรยาพร้อมด้วยผู้ติดตามอีก 2 ท่านคือ พ.อ.อ.สาย ศิริรัตน์ และ พ.อ.อ.กริช บำรุงพงษ์ ไปร่วมงานพิธี 100 ปี หลวงปู่ปาน ที่วัดท่าซุง อุทัยธานี

ในวันนั้นข้าพเจ้าจำได้ว่ามี "พระสุปฏิปันโน" ระดับสูงจากภาคเหนือมาร่วมในงานพิธีมากมาย อาทิเช่น

หลวงปู่คำแสน (ใหญ่) วัดสวนดอก หลวงปู่คำแสน (เล็ก) วัดดอนมูล หลวงปู่ครูบาธรรมไชย หลวงปู่ครูบาวงศ์ หลวงปู่สิม หลวงปู่บุดดา และหลวงปู่มหาอำพัน จากวัดเทพศิรินทร์ กรุงเทพฯ เป็นต้น

(ความจริงมีมากกว่านี้ แต่เนื่องจากกาลเวลาผ่านมานานมาก และข้าพเจ้าเกรงจะเกิดการผิดพลาดขึ้น จึงมิกล้าเอ่ยถึงท่านอื่นๆ อีก)

(Admin ขอเพิ่มเติมอีกคือ - หลวงปู่ชุ่ม โพธิโก, หลวงปู่ครูบาอินทรจักรรักษา วัดน้ำบ่อหลวง จ.ลำพูน)

เมื่อใกล้เวลาที่หลวงพ่อจะขึ้นศาลา ข้าพเจ้าและผู้ติดตามก็พากันรีบขึ้นไปรอหลวงพ่ออยู่บนศาลา ร่วมกันบรรดาศิษย์ทั้งหลาย ซึ่งมาชุมนุมกันอยู่อย่างแน่นขนัด และต่างก็ชะเง้อมองลงไปดูขบวนแห่ของหลวงพ่อ

ซึ่งเมื่อเห็นก็บังเกิดอาการขนลุกซู่ เพราะภาพที่ปรากฏก็คือ หลวงพ่อของเราประทับนั่งอยู่บนเสลี่ยงเป็นสง่า และรอบๆ เสลี่ยงนั้น มีหลวงปู่ทั้งหลายที่ข้าพเจ้ากล่าวมาแล้วข้างต้น เดินตามมาด้วยอาการสงบเสงี่ยม

เสมือนหนึ่งขุนศึกถวายอารักขาจอมทัพฉะนั้น (นี่เป็นความรู้สึกส่วนตัวที่เกิดขึ้นในจิตของข้าพเจ้าในขณะนั้นจริงๆ มิใช่มากล่าวเยินยอหลวงพ่อที่เป็นอาจารย์เกินเหตุ)

หลวงพ่อโยนชานหมากให้อย่างแม่นยำ
...เมื่อเสลี่ยงของหลวงพ่อขึ้นมาบนศาลา และเคลื่อนใกล้มายังจุดที่ข้าพเจ้ายืนอยู่ ข้าพเจ้าสังเกตเห็นหลวงพ่อซึ่งนั่งอยู่บนเสลี่ยง "มีผิวสีดำ" และ "เคี้ยวหมาก" อีกด้วย (ตามปกติหลวงพ่อจะไม่ฉันหมาก)

จิตในตอนนั้นของข้าพเจ้า ก็บังเกิดความอยากได้ "ชานหมาก" ที่หลวงพ่อกำลังขบเคี้ยวอยู่ขึ้นมาอย่างรุนแรง และคิดว่าหากได้มาข้าพเจ้าจะกินและกลืนลงท้องทันที น่าจะเป็นสิริมงคลอย่างยิ่ง

ทันใดนั้นสิ่งที่เหลือเชื่อก็อุบัติขึ้น กล่าวคือ หลวงพ่อคายหมากที่กำลังขบฉับอยู่ลงในฝ่ามือแล้วพูดดังๆ ว่า

“เอ้า..คุณมนูญ..เอาไป..!”

พร้อมกับปาชานหมากนั้นมาทางกลุ่มของข้าพเจ้า ซึ่งเบียดอยู่กับศิษย์อื่นๆ แน่นขนัด

ข้าพเจ้าในขณะนั้นทำอะไรไม่ถูก เพียงแต่ยกแขนแบมือขึ้นเหนือศีรษะ ท่ามกลางฝ่ามือของผู้อื่นเป็นจำนวนมาก ที่กระโดดขึ้นแย่งชานหมากที่ลอยมา

แต่ทว่าหมากของหลวงพ่อคำนั้น กลับมาตกอยู่ในฝ่ามือของข้าพเจ้าที่ยกชูขึ้นเฉยๆ ทั้งคำ โดยมิได้กระจายหรือตกไปเป็นของผู้ใดเลยแม้แต่น้อย

ซึ่งข้าพเจ้าก็รับเอาใส่ปาก และเคี้ยวกลืนลงไปตามที่ได้ตั้งใจไว้แต่แรกโดยทันที ท่ามกลางความประหลาดใจแก่ผู้ที่อยู่รอบข้างเป็นอย่างยิ่ง

ปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นกับข้าพเจ้าดังกล่าวนี้ ทำให้ข้าพเจ้าเข้าใจเป็นอย่างอื่นไม่ได้ นอกจากคิดว่าหลวงพ่อรู้ถึงอารมณ์จิตของข้าพเจ้าในขณะนั้นว่า

อยากได้ชานหมากที่ท่านกำลังขบเคี้ยวเป็นอย่างยิ่งจึงโยนให้มา และการที่หลวงพ่อจะรู้ถึงอารมณ์จิตของข้าพเจ้าได้ หลวงพ่อก็ต้องได้ "เจโตปริยญาณ" อย่างแน่นอน

นอกจากนั้นหลวงพ่อจะต้องทรงอภิญญาด้วย จึงสามารถบังคับชานหมากทั้งคำมิให้แตกกระจาย และหลบเลี่ยงจากการไขว่คว้าของผู้อื่น จนกระทั่งมาตกลงบนฝ่ามือของข้าพเจ้าได้ดังที่ตั้งใจจะให้ อย่างครบถ้วนสมบูรณ์อีกด้วย.."

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...มีครั้งหนึ่ง พลอากาศตรีเรวัตร วิริยพงศ์ (ยศในตอนนั้นขณะที่เป็นเจ้ากรมจเรทหารอากาศ) และ นาวาอากาศเอกสมชาย ถึงพุ่ม (ยศในตอนนั้น ขณะที่เป็นรองเจ้ากรมจเรทหารอากาศ)

ได้พากันมาที่บ้านพักของข้าพเจ้าในกองบิน 4 ตาคลี ตอนเย็นหลังจากการปฏิบัติภารกิจตรวจเยี่ยมกองบินของกรมจเรฯ

ทั้งนี้ เพราะทั้สองท่านมีความศรัทธาธรรมเลื่อมใสในหลวงพ่อมาก และได้ทราบว่าข้าพเจ้าจะเดินทางออกจากกองบินฯ ในตอนพลบค่ำ

เพื่อไปนั่งกรรมฐานที่วัดท่าซุง จึงอยากจะขอติดตามไปด้วย ระหว่างที่รอเวลาออกเดินทาง ท่านทั้งสองก็เล่าถึงความในใจให้ข้าพเจ้าฟังว่า

การไปคราวนี้ตั้งใจจะเรียนถามปัญหาธรรมะ ที่ยังเคลือบแคลงสงสัยในหลายๆ เรื่องจากหลวงพ่อ ซึ่งข้าพเจ้าก็แนะนำไปว่า

ให้เรียนถามท่านหลังจากที่หลวงพ่อคุมศิษย์นั่งปฏิบัติกรรมฐานแล้ว เพราะจะเป็นช่วงที่หลวงพ่อสอนศิษย์ และให้ศิษย์สอบถาม ทั้งสองก็เข้าใจ

ปรากฏว่าในคืนนั้นหลังจากที่หลวงพ่อคุมศิษย์นั่งปฏิบัติพระกรรมฐานเสร็จ หลวงพ่อก็สอนทุกคนนานผิดปกติ และเมื่อสอนเสร็จหลวงพ่อก็หันไปพูดกับนาวาอากาศเอกสมชายว่า

“เป็นยังไง..จะคิดปฏิวัติใจหรืออย่างไร จึงมีปัญหามากมายนัก ยังจะมีข้ออันใดที่สงสัยอีกไหม? ”

นาวาอากาศเอกสมชายก็พนมมือตอบหลวงพ่อว่า

“ที่ผมและเจ้ากรมเรวัตร คุยถกเถียงกันถึงปัญหาธรรมะมาโดยตลอดนั่น หลวงพ่อได้ตอบไปทั้งหมดแล้ว จนไม่มีข้อสงสัยใดใดที่จะต้องสอบถามอีกแล้วครับ”

เป็นอันว่า หลวงพ่อรู้ถึงอารมณ์จิตของท่านทั้งสองหมดว่าสงสัยอะไรบ้าง และการรู้อารมณ์จิตของผู้นั้น หลวงพ่อได้แสดงให้ศิษย์รุ่นต่อๆ มาเห็นมามากต่อมาก หากข้าพเจ้าจะนำมาเล่าก็คงไม่รู้จบ จึงขอยุติไว้เพียงแค่นี้.

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...ความเคลือบแคลงสงสัยของข้าพเจ้า เกี่ยวกับเรื่องผีนั้นมีมาตั้งแต่เด็กๆ ใครๆ ก็มักจะเล่ากันถึงแต่เรื่องผี

และที่ฮิตที่สุดที่มักจะหนีไม่พ้นเรื่อง "นางนาคพระโขนง" เด็กบางคนที่เถียงผู้ใหญ่ ก็มักจะถูกผู้ใหญ่ขู่ว่า ระวังนะตายไปแล้วจะต้องเป็นเปรต ปากเท่ารูเข็ม

ยิ่งในสมัยสงครามมีผู้คนตายกันมากมาย ก็ยิ่งมีการเล่าขานกันถึงเรื่องผีมากยิ่งขึ้น จนเด็กๆ ในสมัยนั้นขวัญหนีดีฝ่อกันไปหมด ยิ่งเวลาพลบค่ำเดือนมืด เดินผ่านที่เปลี่ยวๆ ด้วยแล้ว ดูเหมือนผีจะมีอิทธิพลเหนือผู้คนไปเสียหมด

แม้เมื่อตอนข้าพเจ้าได้เข้าเป็นนักเรียนนายร้อย จปร. ก็มีกองบัญชาการชั้น ๒ ได้เห็นผีหัวขาด เดินลงบันไดมาจากชั้น ๓ มือขวาหิ้วหัวตัวเอง ถึงกับใช้ปืนยิงไปจนหมดแมกกาซีน

แต่คนอย่างข้าพเจ้าก็หาได้เคยเชื่อถือไม่ ยังคงมุดรั้วหนีเที่ยวผ่านป่าช้าวัดมกุฎกษัตริย์ ยามค่ำคืนเป็นประจำ และส่วนมากก็มักไปคนเดียวด้วย หาได้มีภูตผีปีศาจตนใดมายุ่งวุ่นวายกับข้าพเจ้าไม่

และแม้เมื่อข้าพเจ้าต้องรับหน้าที่อยู่เวรเฝ้ากำปั่นเงิน ซึ่งใครๆ กลัวกันนักกันหนา ข้าพเจ้าก็ยังยืนดูรูปคนถูกตัดหัวที่เขาติดขู่ไว้ที่ลูกกรงกำปั่นแก้ง่วงเสียด้วย

ในปี พ.ศ. ๒๕๐๓ ตอนต้นๆ ปี เมื่อข้าพเจ้ารับราชการอยู่ที่กองบิน ๔ ตาคลี จังหวัดนครสวรรค์ ผู้บังคับการกองบิน ๔ ในขณะนั้นคือ

นาวาอากาศเอกบัญชา เมฆวิชัย (ปัจจุบันยศ พลอากาศเอก และได้ถึงแก่กรรมแล้ว) ได้จัดให้นายทหารสัญญาบัตรโสด พักอยู่รวมกันที่บ้านพักหลังใหญ่ใกล้ๆ กับกองรักษาการณ์ (ปัจจุบันเป็นกองร้อยทหารสารวัตร)

ซึ่งรวมกันทั้งหมด ๑๐ คนด้วยกัน และส่วนมากในตอนเย็นวันศุกร์ ก็จะเดินทางกลับเข้ากรุงเทพฯ กันหมด จะกลับตาคลีอีกทีก็คืนวันวันอาทิตย์ เพื่อทำงานในวันจันทร์

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ข้าพเจ้าไม่สามารถเข้ากรุงเทพฯ กับเพื่อนๆ อีก ๙ คนได้ เพราะจะต้องเข้านายทหารเวรเขาโพลงในวันเสาร์

ดังนั้นในตอนเย็นวันศุกร์เมื่อข้าพเจ้าได้ส่งเพื่อนๆ ขึ้นรถไฟที่สถานีตาคลีแล้ว ก็ไปเล่นบิลเลียดที่สโมสร จนสโมสรปิด จึงกลับบ้าน

เมื่อถึงบ้านก็อาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว แล้วนอนสูบบุหรี่บนเตียงอย่างสบายๆ (เป็นปกติวิสัยที่เคยปฏิบัติมาคือก่อนนอนหลับจะต้องสูบบุหรี่ก่อนเสมอ)

บุหรี่หมดไปได้ประมาณครึ่งมวน ข้าพเจ้าก็มีความรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติที่หน้าต่างมุ้งลวดบานหนึ่ง จึงเพ่งมองไป

ก็เห็นมีแมวดำตัวหนึ่งเกาะตะกายมุ้งลวดที่หน้าต่าง และแล้วแมวดำตัวนั้นก็ขยายตัวใหญ่ขึ้นๆ จนโตเท่าขนาดของเสือดำตัวใหญ่ พร้อมกันนั้นก็พุ่งทะลุหน้าต่างมุ้งลวดโถมเข้าทับร่างของข้าพเจ้าที่นอนอยู่บนเตียง

ความรู้สึกตอนนั้นของข้าพเจ้ายังมีสติสัมปชัญญะโดยสมบูรณ์หากแต่ไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวเองได้ เพราะชาไปหมดเหมือนคนถูกสะกดจิต

อย่างไรก็ตาม ด้วยดวงจิตที่กล้าแข็งทำให้ข้าพเจ้าฮึดสู้ สะบัดตัวผลักเจ้าแมวดำตัวขนาดเสือนั้นหลุดกระเด็นไปได้ และมันก็หายตัวไป

ข้าพเจ้าผลุดลุกขึ้นนั่งโดยทันที และมือก็ยังคีบบุหรี่อยู่ เป็นการยืนยันได้อย่างชัดเจนว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มิใช่ข้าพเจ้าหลับแล้วฝันไป หรือเผลอไผลวูบวาบไปเป็นแน่

ทันใดความโกรธของข้าพเจ้าก็พลุ่งพล่านขึ้นมา ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างมุ้งลวดที่เห็นแมวดำ แล้วตะโกนด่าว่า “ผีบ้าซาตานตนใดก็ตามที่ปรากฏกายคุกคามข้าฯ เมื่อตะกี้นี้

จงมาปรากฏใหม่ เอ็งแน่จริงขอให้มาในขณะที่ข้าฯ ยืนอยู่นี้ อย่าใช้เดียรฉานวิชาสะกดจิตข้าซีวะ”

ความจริงข้าพเจ้าด่าหยาบคายกว่านี้ และด่าอยู่นานก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น จึงเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา แล้วจุดบุหรี่มวนที่ ๒ นอนสูบบุหรี่อยู่บนเตียงตามสบาย แต่ใจยังโกรธขุ่นมัว

สักชั่วอึดใจ จิตของข้าพเจ้าก็สัมผัสว่ามีอะไรอย่างหนึ่งอยู่ที่ประตู จึงหันกลับไปดู ก็เห็นมีร่างๆ หนึ่ง ยืนดำทมึนเต็มประตู ยืนจ้องข้าพเจ้าอยู่

กายของข้าพเจ้าชากระดิกขยับไม่ได้ ร่างนั้นเดินมาหาข้าพเจ้าแล้วฉุดข้าพเจ้าลากไปด้วยแรงมหาศาล

ความรู้สึกในตอนนั้น กายข้าพเจ้าเบาหวิวล่องลอยผ่านหลุมฝังศพต่างๆ แต่ละหลุมศพที่เน่าเฟะผุดขึ้นจากหลุมศพ โบกไม้โบกมือให้ข้าพเจ้าสลอน

ด้วยความขยะแขยง ทำให้ข้าพเจ้าสลัดมือที่ถูกเกาะกุมจากร่างดำใหญ่นั้นหลุดมาได้ และข้าพเจ้าก็พบตัวเองนุ่งอยู่บนเตียง เหงื่อกาฬแตกชุ่ม ในขณะที่มือของข้าพเจ้าก็ยังคงคีบบุหรี่มวนที่ ๒ อยู่

แทนที่ข้าพเจ้าจะกลัวกลับยิ่งโกรธมากยิ่งขึ้น ตั้งใจว่าจะต้องตั้งสติสู้กับมันต่อ ข้าพเจ้าเข้าไปอาบน้ำอย่างใจเย็นให้ร่างกายสดชื่น เปิดตู้เย็นหาน้ำเย็นดื่มแล้วก็ตั้งหน้าด่าต่อว่า

“ไม่แน่จริงนี่หว่า ยังใช้เดียรฉานวิชาอีกตามเดิม มาในขณะนี้ซีวะ หรือต้องให้ข้าล้มตัวนอนก่อน ถ้าให้นอน ข้าก็จะนอน แต่เอ็งต้องมาทันทีที่หัวข้าแตะหมอนนะเว้ย”

ด่าแล้วข้าพเจ้าก็ล้มตัวลงนอน และทันทีที่หัวข้าพเจ้าแตะหมอนก็มีมือใหญ่มาตะปบหัวข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็รีบใช้มือขวาตะปบทับมือใหญ่นั้นทันที

ก็ได้สัมผัสเข้ากับมือที่เต็มไปด้วยพังผืดและมีขนแข็งๆ เหมือนขนหมู แต่มองไม่เห็น และแล้วทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบสงบ

เหตุการณ์ทั้งสามครั้งสามครา ที่เกิดขึ้นแก่ข้าพเจ้านั้นห่างกันไม่เกินครั้งละ ๑๐ นาที ยังความฉงนสนเท่ห์ใจให้แก่ข้าพเจ้าเป็นอย่างยิ่ง หรือว่ามีผีจริงๆ แต่ผีที่ข้าพเจ้าประสบมาก็ไม่เห็นเหมือนกับคำร่ำลือ ที่ได้ยินได้ฟังมาสักนิด

เพราะที่ว่าผีตาโตเท่าไข่ห่านบ้าง ผีแลบลิ้นยาวเฟื้อยถึงพื้นบ้าง หรือผีมีหัวโตเท่าตุ่มบ้าง หรือผีถอดหัวมาโยนเล่นบ้าง ผีแหวกอกเห็นตับไตไส้พุงบ้างเป็นต้น ข้าพเจ้าก็ยังไม่เคยเห็นสักที

แล้วสิ่งที่ข้าพเจ้าพบเห็นมานั้น คืออะไรกันแน่? และอะไรนั้นมายุ่งวุ่นวายกับข้าพเจ้าทำไม? หรือว่าต้องการมาแสดงให้ข้าพเจ้าเห็นว่า สิ่งลี้ลับที่ข้าพเจ้ายังไม่เคยรู้ไม่เคยเห็นยังมีอยู่

อ๊ะ..ถ้าเช่นนั้นก็เท่ากับเขามาดีน่ะซี มาเพื่อชี้แนะให้เราหาหนทางค้นคว้าในเรื่องลี้ลับ ที่ไม่เคยมีการเรียนรู้ในโลกของวิทยาศาสตร์มาก่อนนั่นเอง

พอคิดได้เช่นนี้ข้าพเจ้าก็กำหนดจิตขอบคุณเขาไป และขอขมาที่ได้ล่วงเกินเขา อีกทั้งให้คำมั่นสัญญาว่าข้าพเจ้าจะต้องติดตามหาความกระจ่าง ในเรื่องลี้ลับทั้งหลายนี้ให้ได้

ซึ่งปรากฏว่า ในคืนนั้นข้าพเจ้าก็นอนหลับและฝันดีตลอดคืน โดยไม่มีอะไรมารบกวนอีก..."

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...อย่างไรก็ตาม แม้กาลเวลาจะผ่านพ้นไปนานสักเท่าใดก็ตาม ข้าพเจ้าก็ยังคงครุ่นคิดถึงแต่เหตุการณ์อันแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นนี้อยู่ตลอดมา

แต่ก็ไม่สามารถที่จะไต่ถามหาความกระจ่างในเรื่องนี้จากผู้ใดได้ คงเล่าให้เฉพาะภรรยาฟังเท่านั้นเอง

เทวดาฟ้องหลวงพ่อ
...จนกระทั่งประมาณปี ๒๕๐๙ หรือ ๒๕๔๐ นาวาอากาศโทอาทร โรจนวิภาต (ยศในขณะนั้น ปัจจุบันเป็นพลอากาศเอก และได้เกษีณอายุราชการแล้ว)

ได้ย้ายไปเป็นเสนาธิการกองบิน ๔ และได้ถูกจัดให้อยู่ ณ บ้านหลังเดียวกับข้าพเจ้าประสบเหตุการณ์ดังกล่าว

พร้อมกันนั้นท่านก็ได้นิมนต์หลวงพ่อพระมหาวีระถาวโร (พระราชพรหมยาน ในปัจจุบัน) มาเป็นประธานในวันทำบุญขึ้นบ้านใหม่ด้วย

ซึ่งข้าพเจ้าและครอบครัวก็ได้ไปร่วมงานบุญครั้งนั้นด้วย อีกทั้งยังได้ไปรอรับหลวงพ่อที่รถ ติดตามมาจนหลวงพ่อเดินขึ้นบันไดบ้าน

ทันใดนั้นหลวงพ่อก็หยุดอยู่ตรงบันไดชั่วอึดใจหนึ่ง แล้วหันมาพูดกับข้าพเจ้ายิ้มๆ ว่า

“นี่คุณมนูญ ท่านเทพฤทธิ์ มายืนฟ้องฉันแน่ะ ว่าคุณเป็นคนหัวดื้อ และด่าว่าท่าน”

ข้าพเจ้าได้ฟังในตอนนั้นก็งงมาก เพราะข้าพเจ้าไม่เคยรู้จักใครที่ชื่อ “ท่านเทพฤทธิ์” มาก่อนเลย

หลวงพ่อเห็นข้าพเจ้ายืนงงก็พูดต่อว่า “คุณไปคิดดูแล้วกันว่า คุณเคยพบใครที่มีร่างกายดำๆ สูงใหญ่เทียมประตูที่บ้านหลังนี้บ้าง

คุณเคยอยู่ที่นี่มาก่อนไม่ใช่หรือ นั่นแหละท่านนั้นแหละ คือท่านเทพฤทธิ์ซึ่งเป็นเทพระดับสูงซึ่งปกป้องคุ้มครองกองบิน ๔ ละ”

พูดแล้ว หลวงพ่อก็เดินขึ้นบ้านไปเป็นประธานในพิธีต่อไป ปล่อยให้ข้าพเจ้ายืนตกใจ ขนลุกซู่ คิดอยู่คนเดียวว่าผีที่ข้าพเจ้าเจอเมื่อครั้งนั้นที่แท้ก็คือ “ท่านเทพฤทธิ์” ที่หลวงพ่อเพิ่งเปิดเผยให้ข้าพเจ้าทราบนี่เอง

ยังไม่แน่ใจว่าผีมีจริงหรือไม่
...ด้วยเหตุนี้เอง ปัญหาแรกที่ข้าพเจ้าได้โอกาสถามหลวงพ่อในวันหนึ่งที่แพท่าวัดท่าซุง หลังหลวงพ่อฉันอาหารเพลเสร็จแล้วก็คือ ได้ถามว่า

“หลวงพ่อครับ ผีมีจริงหรือครับ?”

ท่านผู้อ่านคงจะขำว่า “โธ่เอ๋ย..เอาปัญหาระดับคนปัญญาอ่อนมาถามได้ แต่สำหรับหลวงพ่อพอได้ยินคำถามของข้าพเจ้าก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี พูดว่า “เออ.. ถามเข้าท่านี่” ทำให้ข้าพเจ้าค่อยหน้าบาน แต่ยังไม่ทันได้ปลื้มใจ

หลวงพ่อก็ถามข้าพเจ้าว่า “คุณมนูญ..เป็นหัวหน้าสถานีวิทยุกระจายเสียง ๐๔ ใช่ไหม?”

ข้าพเจ้ารีบตอบด้วยความภาคภูมิใจ “ใช่ครับ”

หลวงพ่อชี้มือมายังเครื่องรับวิทยุ ที่ข้าพเจ้าถืออยู่แล้วถามว่า “นั่นคุณถืออะไรบ้าง?”

ข้าพเจ้า “เครื่องรับวิทยุครับ”

หลวงพ่อ “คุณถือเอามาด้วยทำไม?”

ข้าพเจ้า “เอาไว้ฟังรายการของสถานีวิทยุ ๐๔ ว่าจะออกรายการเป็นไปตามที่ได้จัดเอาไว้หรือไม่ครับ แล้วก็เอาไว้ตรวจสอบดูด้วยว่า กำลังส่งของสถานีจะไปได้ไกลถึงไหน อย่างที่วัดท่าซุงนี้ก็ยังรับฟังได้ชัดเจนดีอยู่ครับ”

หลวงพ่อ “ทำไมคุณไม่ใช้หูฟังคลื่นวิทยุที่ส่งโดยตรงล่ะ ทำไมจึงต้องเอาหูฟังจากเครื่องรับวิทยุ”

ข้าพเจ้า “หูฟังคลื่นวิทยุโดยตรงไม่ได้หรอกครับเพราะคลื่นวิทยุมีความถี่สูง ต้องใช้เครื่องรับนี้เปลี่ยนความถี่ของคลื่นวิทยุมาเป็นความถี่ของคลื่นเสียงเสียก่อนหูของคนเราจึงรับฟังได้”

หลวงพ่อพูดยิ้มๆ ว่า “อ้าวถ้ายังงั้นหูของคนเราก็รับฟังได้อย่างมีขอบเขตจำกัดนะซี ถ้าจะถือเอาเป็นเครื่องรับหูก็เป็นเครื่องรับแบบหยาบๆ

ที่รับฟังได้เฉพาะในย่านความถี่ต่ำๆ ระดับคลื่นเสียงเท่านั้นเอง ความถี่ที่สูงกว่าคลื่นเสียงก็ดีหรือต่ำกว่าคลื่นเสียงก็ดี หูคนเราโดยทั่วไปก็คงรับฟังไม่ได้ใช่หรือไม่?”

ข้าพเจ้า “ครับ..หลวงพ่อ”

หลวงพ่อ “ถ้าเช่นนั้น คุณยอมรับไหมว่า หูของคนนั้นเป็นเครื่องรับชั้นหยาบที่ขาดประสิทธิภาพ”

ข้าพเจ้า ซึ่งเป็นคนที่ทรนงนักหนาว่าเป็นบุคคลที่มีปฏิภาณไหวพริบเป็นเลิศกลับต้องถึงคราวอับจน จำต้องยอมรับกับหลวงพ่อว่า “ครับ..หลวงพ่อ หูเป็นเครื่องรับชั้นหยาบจริงๆ”

หลวงพ่อหัวเราะ แล้วถามข้าพเจ้าต่อไปว่า “เออ.. ที่บ้านคุณ มีทีวีดูไหม?”

ข้าพเจ้าชักลังเล คิดในใจว่า หลวงพ่อจะมารูปใดอีกแต่ก็ตอบไปว่า “มีครับ”

หลวงพ่อ “คุณไปซื้อเครื่องรับทีวีมาทำไม เสียเงินเสียทองเปล่าๆ”

ข้าพเจ้า “เอาไว้ดูรายการซีครับ กองบิน ๔ เงียบเหงาจะตายไป กลางค่ำกลางคืนได้ดูทีวี ค่อยเพลิดเพลินหน่อยครับ”

หลวงพ่อ “อ้าว.. ตาคุณก็มีไม่ใช่หรือ? ทำไมคุณจึงไม่ดูภาพที่เขาส่งออกอากาศมาโดยตรงเล่า ต้องไปดูจากเครื่องรับทีวีทำไม?”

ข้าพเจ้า “ดูภาพที่เขาส่งมาในอากาศโดยตรงไม่ได้หรอกครับ ต้องใช้เครื่องรับทีวีแปลงความถี่นั้นมาเป็นความถี่ภาพ ที่ตาของคนเรามองเห็นได้เสียก่อนครับ”

หลวงพ่อ “ถ้าเช่นนั้นตาของคนเราทั่วๆ ไป ก็มองเห็นอะไรได้ในขอบเขตจำกัดใช่ไหม? ดังนั้นคุณยอมรับไหมว่า ตาของคนเรานั้นเป็นเครื่องมือจับภาพชั้นหยาบ ไร้ประสิทธิภาพ?”

ข้าพเจ้ามาขบคิดดูก็จริงอย่างหลวงพ่อว่า เพราะข้าพเจ้าไม่สามารถมองเห็นภาพ ที่เขาส่งมาในอากาศโดยตรงได้ ไม่สามารถมองเห็นเชื้อโรค

ไม่สามารถมองเห็นอะตอมหรืออณูต่างๆ ได้ด้วยตาตนเองจริงๆ จึงต้องยอมจำนนและยอมรับว่า “ครับหลวงพ่อ ตาของเราเป็นเครื่องมือจับภาพชั้นหยาบๆ จริง”

หลวงพ่อเมื่อเห็นข้าพเจ้ายอมจำนน ก็อธิบายต่อว่า

“เมื่อคุณยอมรับว่า ตา และหูของคนเรานั้นเป็นเครื่องมือชั้นหยาบ มีขีดความสามารถในการมองเห็นและการได้ยินอยู่ในขอบเขตจำกัด แล้วคุณจะไปเห็นผีหรือคุยกับผีได้อย่างไรกัน เพราะผีก็ดี เทวดาก็ดี พรหมก็ดี อยู่ต่างภพ ต่างความถี่กับเรา

โดยปกติทั่วๆ ไปแล้ว คนเราจะเห็นผีเห็นเทวดา หรือพรหมไม่ได้ ถ้าเขาไม่ต้องการให้เราเห็น ผีเองก็เห็นเทวดาไม่ได้

เทวดาที่ชั้นภูมิต่ำก็ไม่สามารถเห็นเทวดาที่มีชั้นภูมิสูงกว่าได้ และแม้เทวดาที่มีชั้นภูมิสูงก็ไม่สามารถมองเห็นพรหมได้

เว้นไว้แต่ว่าท่านต้องการจะปรากฏให้เห็นเท่านั้น เหมือนเช่น “ท่านเทพฤทธิ์” ท่านจงใจปรากฏกายให้คุณเห็น ก็เพราะท่านเมตตาต้องการให้คุณเอาไปขบคิดว่า

ยังมีอะไรแปลกมหัศจรรย์อีกมากที่มนุษย์อย่างคุณยังไม่รู้ เพื่อคุณจะได้ศึกษาค้นคว้าและหันเหชีวิตไปสู่หนทางที่ถูกที่ควรต่อไป ฉันเองก็ดีใจนะ ที่คุณเริ่มสนใจมาถามปัญหา เพราะแสดงว่าถึงเวลาของคุณแล้ว”

“ถึงเวลาอะไรครับหลวงพ่อ?” ข้าพเจ้ารีบถาม ชักใจคอไม่ค่อยดี

“ถึงเวลาตายน่ะซี” หลวงพ่อตอบทำเอาข้าพเจ้าสะดุ้งสุดตัว หลวงพ่อมองเห็นอาการของข้าพเจ้าก็หัวเราะพูดต่อว่า

“คุณน่ะยังไม่ตายหรอก แต่ความประพฤติปฏิบัติเก่าๆ ของคุณจะค่อยๆ ตายจากไป เพราะคุณเป็นคนที่มีสติปัญญาเฉลียวฉลาดเป็นทุนเดิมอยู่มาก

เนื่องจากได้สร้างสมมาแต่อดีตชาติ หากแต่จิตของคุณในขณะนี้มันมีความเคลือบแคลงสงสัยอยู่มาก และขาดผู้ชี้แนะที่คุณศรัทธาเท่านั้นเอง

หากเมื่อใดปัญหาที่คุณเคลือบแคลงสงสัยถูกขจัดให้หมดไปได้ เมื่อนั้นคุณก็จะเห็นแสงธรรม และบัดนี้ ก็เริ่มถึงเวลาของคุณแล้วที่ได้มีโอกาสมาพบฉัน

คุณมีอะไรที่สงสัยก็ถามมา การถามเป็นวิสัยของคนฉลาด พระพุทธเจ้าเองท่านก็สอนมิให้เชื่ออะไรง่ายๆ เพราะผลอะไรก็ตาม ที่เกิดขึ้นมานั้นย่อมมาแต่เหตุทั้งสิ้น

จึงต้องศึกษาให้กระจ่างเสียก่อนแล้วจึงเชื่อ เหมือนดั่งเช่น "พระสารีบุตร" ท่านก็สำเร็จเป็นพระอรหันต์หลังพระที่ได้บวชรุ่นราวคราวเดียวกัน

ทั้งนี้เพราะท่านไม่ยอมเชื่ออะไรง่ายๆ ต้องศึกษาค้นคว้าและพิสูจน์กันก่อน แต่เมื่อท่านได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์แล้ว ท่านก็ได้รับการยกย่องให้เป็นอัครสาวกเบื้องขวาของพระพุทธองค์

เพราะเป็นผู้เลิศด้วยปัญญา (พระโมคคัลลาน์ เป็นอัครสาวกเบื้องซ้าย เลิศด้วยอิทธิฤทธิ์) เป็นต้น หลวงพ่อ ได้อธิบายและให้กำลังใจแก่ข้าพเจ้าในการถามด้วยความเมตตาฉะนี้

“หลวงพ่อครับ ถ้ายังงั้นพบขอถามต่ออีกนิดนะครับ คือว่า การที่ผมตัวชาขยับเขยื้อนไม่ได้ในขณะที่เห็นท่านเทพฤทธิ์ ทั้ง ๒-๓ ครั้งนั้น

จะเป็นเพราะท่านช่วยปรับความถี่ในตัวผม ให้ประสาทในการมองเห็นของผมมีความถี่เดียวกับท่านใช่ไหมครับ ผมจึงสามารถมองเห็นท่านได้” ข้าพเจ้ารีบถามต่อทันที

“ก็เป็นทำนองนั้น แต่เป็นการปรับให้เห็นทางจิตโดยตรงทีเดียวนะ ตามปกติตาของคนเรามองเห็นอะไรก็บอกให้จิตรับรู้

แต่ถ้ามองไปที่สิ่งนั้นแบบ เลื่อนลอยไม่บอกให้จิตรับรู้ ก็ย่อมไม่เห็นในสิ่งนั้นเช่นกัน คนที่เขาได้ทิพยจักษุญาณนั้น เขาก็เห็นกันทางจิต มิใช่ทางตานะ” หลวงพ่อตอบ

“ถ้ายังงั้นคนเราหากฝึกจิตให้ดี ก็สามารถปรับความถี่ในการมองเห็นและได้ยินเสียง จนสามารถติดต่อกับผู้อยู่ต่างภพได้ใช่ไหมครับ?” ข้าพเจ้าถามด้วยความสนใจ

“ถูกต้อง..คุณเคยได้ยินได้ฟังมาบ้างหรือไม่ว่า คนที่ใกล้จะตายนั้น บางคนทำไมจึงแสดงกริยาอาการหวาดกลัวตาเหลือกลานโบกไม้โบกมือไล่สิ่งใดสิ่งหนึ่ง

ซึ่งคนธรรมดาที่อยู่รอบข้างเขามองไม่เห็น และบางครั้งก็ถึงกับร้องออกมาอย่างหวาดกลัวว่า “ข้ายังไม่ไป อย่ามาเอาตัวข้าไป อย่าเข้ามา” ทำนองนั้น

ที่เป็นเช่นนั้น ก็เพราะว่าความถี่ในการมองเห็น และการได้ยินของคนใกล้จะตายนั้นใกล้เคียงกับความถี่ของคนที่ตายไปแล้ว เขาจึงติดต่อและเห็นกันได้

ด้วยเหตุนี้ แม้นคนไม่ต้องฝึกจิต ก็ย่อมได้เห็นผีอย่างแน่นอน แต่จะเป็นการเห็นตอนใกล้จะตาย ซึ่งย่อมเป็นการสายเกินไป

ดังนั้นใครก็ตามที่ไม่สามารถมองเห็นผี เห็นเทวดา หรือเห็น พรหม หรือเห็นนิพพานได้ ก็อย่าไปคิดว่าทุกคนก็คงจะไม่เห็นเหมือนตน

เพราะว่าท่านที่ทรงฌาน และได้ญาณที่เพียรพยายามฝึกจิตจนสามารถปรับความถี่ในการมองเห็น และการได้ยิน

อีกทั้งยังสามารถติดต่อกับผู้อยู่ต่างภพได้ ในปัจจุบันนี้ก็ยังคงมีมิใช่น้อยเลย” หลวงพ่ออธิบายและเมื่อเห็นข้าพเจ้ายังฟังด้วยความสนใจ ก็พูดต่อว่า

“ถ้าคุณต้องการเห็นผี เห็นเปรต ก็ต้องเจริญกสิณกองใดกองหนึ่งแล้วฝึกทิพยจักษุญาณ จนมีระดับฌานเพียงแค่อุปจารฌาน หรือ ฌาน ๑, ฌาน ๒ ก็พอ คุณก็จะได้เห็นผี เห็นเปรตนะ แม้แต่เทวดาคุณก็พอจะเห็นได้แต่ไม่ชัดนะ

แต่ถ้าคุณอยากจะเห็นพรหม ก็ต้องได้ฌาน ๔ ชำนาญ ทิพยจักษุญาณจะแจ่มใสขึ้น สามารถเห็นพรหมได้ แต่จะเห็นนิพพานไม่ได้ ถ้าอยากจะเห็นนิพพานก็ต้องเจริญวิปัสสนาญาณ ให้ได้บรรลุพระโสดาบันเป็นอย่างต่ำ

เมื่อได้มรรคผลเป็นพระอริยเจ้า "โลกียฌาณ" ที่เคยได้ไว้ ก็จะกลายเป็น "โลกุตรฌาน" ขึ้นมา เกิดวิมุตติญาณทัสนะขึ้น

เท่านี้พระนิพพานก็จะปรากฏชัดแก่ญาณจักษุเอง แต่พระโสดาบันนี้จะเพียงได้แต่เห็นเท่านั้นนะ ยังอาศัยพระนิพพานเป็นที่พักผ่อนไม่ได้” หลวงพ่ออธิบาย

“วิมุตติญาณทัสนะ” แปลว่าอะไรครับ หลวงพ่อ?

“วิมุตติญาณทัสนะ แปลว่า หลุดพ้นจากกิเลสพร้อมกับมีญาณเป็นเครื่องรู้ยังไงล่ะ” หลวงพ่อตอบยิ้มๆ

ท่านผู้อ่านที่รัก หลวงพ่อได้อธิบายไว้แล้วโดยละเอียดพอสมควร ส่วนท่านจะเชื่อว่าผีมีจริงหรือไม่นั้น ก็ขอให้ท่านได้พิจารณาด้วยตัวของท่านเองเถิด.."

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...เมื่อหลวงพ่อได้ยืนยันให้ข้าพเจ้าทราบ อย่างแน่ชัดแล้วว่า นรก สวรรค์ พรหม และนิพพาน มีจริง

ตามที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสไว้ ก็ทำให้ข้าพเจ้าอยากที่จะได้ไปรู้ไปเห็นกับเขาบ้าง

จะได้ไม่ต้องมาเป็นมนุษย์หลงโลก หรือปลาหลงหนองน้ำเน่าอย่างที่หลวงพ่อว่าอีกต่อไป ดังนั้นข้าพเจ้าจึงรีบถามหลวงพ่อต่อในทันใดว่า

“ถ้านรก สวรรค์ พรหม นิพพาน มีจริง แล้วผมจะไปดูกับเขาบ้างได้ไหมครับหลวงพ่อ?”

หลวงพ่อหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ถามข้าพเจ้าว่า

“เออ! ที่คุณอ่านหนังสือออก เขียนหนังสือได้มาจนถึงทุกวันนี้นั้น เป็นเพราะคุณเชื่อตามครูที่เขาสอนคุณใช่หรือไม่?”

ข้าพเจ้านิ่งคิดเพราะไม่ทราบว่าหลวงพ่อจะมารูปใดแน่ แต่ก็ตอบว่า

“ครับ ต้องเชื่อครู”

“ถ้าครูเขาสอนว่า ก.ไก่ ต้องเขียนอย่างนี้ ข.ไข่ ต้องเขียนอย่างนี้ แต่คุณไม่สนใจ กลับหนีไปเล่นหยอดหลุม ทอยกองเสีย คุณจะรู้ไหมว่า ก.ไก่ เขียนอย่างไร ข.ไข่ เขียนอย่างไร?” หลวงพ่อถามเรื่อยๆ

“คงไม่ทราบครับ” ข้าพเจ้าตอบอย่างระแวง

“ถ้าครูเขาสอน กอ-อะ-กะ, กอ-อา-กา แล้วคุณไม่ฟังไปเล่นหยอดหลุม ทอยกองอีก คุณจะอ่านออกเสียงกับเขาได้ไหม?” หลวงพ่อถามต่อ

“คงไม่ได้ครับ” ข้าพเจ้าตอบตามความเป็นจริง

“คราวนี้ถ้าครูสอนให้อ่าน ตาดี ตีงู... แล้วคุณก็ยังหนีไปเล่นหยอดหลุมทอยกองอีก คุณคิดว่าคุณจะผสมคำอ่านไปกับเขาได้ไหม?” หลวงพ่อถามยิ้มๆ

“คงไม่ได้ครับ” ข้าพเจ้าตอบ

“รวมความที่ว่าคุณอ่านหนังสือออก เขียนหนังสือได้ เพราะคุณเชื่อตามที่ครูสอนแน่นะ” หลวงพ่อถามย้ำ

“ครับต้องเชื่อครู”

“นั่นแหละเหมือนกัน ถ้าคุณอยากจะไปดูว่า นรก สวรรค์ พรหม และนิพพานมีจริงหรือไม่ คุณก็ต้องเชื่อและปฏิบัติตามคำสั่งสอน ขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าซิ

คราวนี้คุณลองถามตัวเองดูซิว่า คุณเคยให้ทานไหม เคยรักษาศีลไหม เคยเจริญสมถกรรมฐานไหม

เคยเจริญวิปัสสนากรรมฐานไหม เคยบูชาพระหรือไหว้พระสวดมนต์เป็นประจำไหม เคยรู้จักระงับนิวรณ์ ๕ บ้างไหม เคยทรงพรหมวิหาร ๔ บ้างไหม..เป็นต้น

ถ้าคุณไม่ตอบ ฉันก็จะตอบแทนให้ในหลักใหญ่ๆ ว่า

"ทาน" นั้นคุณอาจทำได้บ้างโดยเต็มใจบ้างไม่เต็มใจบ้าง

"ศีล" ของคุณเอาแต่ศีล ๕ ก็รู้สึกว่าจะกระพร่องกระแพร่งเต็มที โดยเฉพาะศีลข้อ ๕ ของคุณนั้นขาดกระจุย ยิ่งการเจริญภาวนา ด้วยแล้ว คุณไม่มีเลยนะ

นี่ฉันพูดชี้ให้คุณเห็นเฉพาะแค่ ทาน ศีล ภาวนา ซึ่งเป็นบันได ๓ ขั้นเท่านั้นนะ เมื่อเป็นเช่นนี้คุณก็คงจะตอบตัวเองได้ใช่ไหมว่า

คุณนั้นหาได้เชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสั่งสอน ขององค์สมเด็จพระบรมศาสดาอย่างจริงจังไม่

ดังนั้นการที่คนอ่านหนังสือไม่ออก เขียนหนังสือไม่ได้ เพราะไม่เชื่อครู ฉันใด คุณก็ย่อมไม่มีวันที่จะได้ไปเห็น นรก สวรรค์ พรหม และนิพพาน เพราะคุณไม่เชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าฉันนั้น”

ข้าพเจ้านั่งตาปริบๆ ฟังหลวงพ่ออย่างตั้งอกตั้งใจ แม้ใจซึ่งเต็มไปด้วยมิจฉาทิฐิอยากที่จะโต้แย้งบ้าง แต่ก็อับจนปัญญาไม่ทราบว่าจะโต้ไปแบบใด เพราะหลวงพ่อพูดความจริงทุกอย่าง จึงได้แต่ส่งเสียงอึกอักอยู่ในลำคอ

หลวงพ่อเห็นข้าพเจ้านั่งฟังด้วยอาการสงบ ก็พูดต่อว่า

“การที่พระพุทธเจ้าสอนให้รู้จักการให้ทานนั้น ก็เพราะทานเป็นพื้นฐานของบุญขั้นแรก หากคุณปฏิบัติตามได้จะมีผลอย่างมหาศาล คุณลองพิจารณาดู

ทุกครั้งที่คุณควักเงินออกบริจาคให้ทาน จิตของคุณในขณะที่ให้ท่านย่อมไม่มีความโลภใช่ไหม เพราะถ้ามีความโลภ คุณก็บริจาคทานไม่ได้ เงิน ๑๐ บาท ๒๐ บาท ก็มีความหมายใช่ไหม

และจิตของคุณในขณะที่ให้ทานก็ย่อมไม่มีความโกรธใช่ไหม เพราะถ้าคุณมีความโกรธอยู่ใครมาขอเงินแค่ ๑ บาท คุณก็ไล่ตะเพิดไปแน่ๆ ใช่ไหม

และเมื่อจิตไม่มีโลภ ไม่มีโกรธ ก็ย่อมไม่มีความหลงใช่หรือไม่ และผลที่ตามมาจากการให้ทานบ่อยๆ นี้เอง จะทำให้คุณเกิดพรหมวิหาร ๔ ใน ๒ ข้อแรก คือ เมตตา (ความรัก) และกรุณา (ความสงสาร) ขึ้น โดยไม่รู้ตัว

และเมื่อความเมตตา กรุณาเกิดขึ้นในจิต ก็จะทำให้คุณยิงนก ตกปลา ฆ่าชีวิตคนและสัตว์ไม่ได้ จะลักขโมยของผู้ใดก็เกิดความสงสารเห็นใจ จะเป็นชู้กับลูกเมียใครก็ทำไม่ได้ จะโกหกมุสาใครแม้นัดเขาไว้ไม่ไปตามนัดก็สงสารเขา

จะเสพย์สุราเมาก็สงสารลูกเมียในที่สุด คุณก็จะรักษาศีล ๕ ได้โดยไม่ยากเย็น เป็นการก้าวสู่บันไดขั้นที่ ๒ ของบุญได้ใช่ไหม

และเมื่อใดศีล ๕ ของคุณบริสุทธิ์ การเจริญภาวนาซึ่งเป็นบันไดขั้นที่ ๓ ก็ย่อมไม่มีอุปสรรคมากนัก”

ข้าพเจ้าฟังหลวงพ่ออธิบายอย่างเพลิดเพลิน และคิดตามไปด้วยเหตุและผลโดยตลอด แม้จะยืดยาวเพียงไร ข้าพเจ้าก็จดจำได้อย่างแม่นยำ และจำได้ตลอดกาลด้วย

(สำหรับเรื่องการจำแม่นนี้ อาจเป็นเพราะข้าพเจ้าเคยสร้างสมมาแต่ปางก่อนก็ได้ เพราะตั้งแต่เด็กข้าพเจ้าสอบได้ที่ ๑ มาโดยตลอด ก็เพราะสามารถอ่านหนังสือครั้งเดียวจำได้ โดยไม่ต้องนั่งท่องจำเหมือนคนอื่นให้เสียเวลาเลย)

หลวงพ่อก็คงจะรู้ว่าข้าพเจ้าเข้าใจที่ท่านพูด และยังมีความสนใจฟังต่ออย่างไม่รู้เบื่อหน่าย จึงอธิบายต่อว่า

“การที่จะนั่งพิสูจน์ค้นคว้าเกี่ยวกับนรก สวรรค์ พรหม และนิพพาน หรือหลักสูตรพระพุทธศาสนาในเรื่องต่างๆ นั้น จะมาค้นหากันในด้านวัตถุของโลกวิทยาศาสตร์นั้นย่อมไม่มีทางสำเร็จ

เพราะเป็นการค้นหาและพิสูจน์ที่ไม่ตรงจุด ถ้าจะให้ตรงจุดก็จะต้องใช้อารมณ์ค้นคว้า เพราะพระพุทธเจ้าทรงสั่งสอนได้ด้านอารมณ์

ดังนั้นคุณก็จะต้องหัดทรงอารมณ์ดีขั้นต้นๆ ๓ ประการให้ได้เสียก่อน คือ

๑. เลิกสนใจกับความดีความชั่วของคนอื่น สนใจแต่อารมณ์ของตนเองให้ทรงอยู่ในความดีโดยเฉพาะ

๒. ทรงศีล ๕ บริสุทธิ์ตลอดกาล ไม่แนะนำให้คนอื่นทำลายศีล และไม่ยินดีเมื่อคนอื่นทำลายศีล ๓. ระงับนิวรณ์ ๕ ให้ได้

และทรงอารมณ์ดี ๓ ประการได้แล้ว ก็พยายามทรงพรหมวิหาร ๔ (เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา) ให้ครบถ้วนตลอดเวลาที่มีลมปราณอยู่ และให้ทรงได้เป็นปกติด้วย

ต่อจากนั้นไป คุณก็ฝึกจับนิมิตด้วยกสิณอย่างใดอย่างหนึ่งในกสิณ ๓ อย่างนี้ คือ ๑. เตโชกสิณ (เพ่งไฟ) ๒. โอทาตกสิณ (เพ่งสีขาว) ๓. อาโลกกสิณ (เพ่งแสงสว่าง)

การเพ่งนั้นเมื่อคุณทรงอารมณ์ขั้นต้นจนเป็นปกติ ผลของการเพ่งจะไม่มีอะไรยาก ใช้เวลาอย่างช้าไม่เกิน ๗ วัน ก็จะทรงนิมิตเป็นฌานได้อย่างสบาย

และใช้นิมิตนั้นเป็นสื่อ นรก สวรรค์ และพรหมได้ และเมื่อใดหากคุณทรงวิปัสนาญาณได้อารมณ์ถึงโคตรภูญาณเป็นอย่างน้อยคุณก็จะสามารถพิสูจน์ได้ว่า พระนิพพานนั้นมีจริงอีกด้วย

และถ้าจะให้ดีอีกสักนิด เห็นชัดอีกสักหน่อย คุณก็พยายามละโลกธรรม ๘ ประการเสียเลย เรื่องได้ลาภ เสื่อมลาภ ได้ยศ เสื่อมยศ สุข ทุกข์ สรรเสริญ นินทาจงปล่อยไป ไม่สนใจเอามาเป็นอารมณ์

หากทำได้เช่นนี้แล้ว คุณก็จะสามารถจะพิสูจน์ความจริงได้ว่า นรก สวรรค์ พรหม และพระนิพพานนั้นมีจริง อ้าว,,นั้นคุณนั่งหลับไปแล้วรึ?”

“เปล่าครับ หลวงพ่อ..ผมเข้าสมาธิฟังครับ ผมถนัดในการนั่งหลับตาฟังเพราะจำได้แม่นยำดี

อ้อ! หลวงพ่อครับ โคตรภูญาณ คืออะไรครับ?” ข้าพเจ้ารีบตอบแล้วถามต่อ

“เมื่อคุณเจริญสมถกรรมฐาน ด้วยการเพ่งกสิณจนได้ทิพยจักษุญาณแล้ว คุณก็จะต้องเจริญวิปัสนาญาณให้เข้าถึงโคตรภูญาณ ยังไงล่ะ

โคตรภูญาณนั้น จะอยู่ระหว่างโลกียะกับโลกุตระ คือ ส่วนหนึ่งของใจยังเป็นโลกียชน แต่อีกส่วนหนึ่งของใจจะเป็นโลกุตรชน คือใกล้จะเป็นพระโสดาบันนั่นแหละ” หลวงพ่อตอบ

“เป็นไงยังงงๆ ใช่ไหม ไม่เป็นไรต่อไปฉันจะเขียนคู่มือปฏิบัติพระกรรมฐานให้อ่านดูแล้วปฏิบัติตามไป สักวันหนึ่งไม่นานเกินรอคุณก็จะเข้าใจที่ฉันพูดมานี้ทุกอย่างได้เอง”

ถามเรื่อง "มโนมยิทธิ"
“หลวงพ่อครับ แล้วมโนมยิทธิล่ะครับ ไปดูนรก สวรรค์ พรหม นิพพาน ได้ไหม?” ข้าพเจ้ารีบถามเพราะเคยได้ยินบางท่านพูดถึงกัน

“คุณจะต้องเข้าใจก่อนนะว่ามโนมยิทธินั้น หมายถึงอะไร มโนมยิทธิแปลว่ามีฤทธิทางใจ ถ้ามโนมยิทธิแบบเต็มกำลังแล้ว

ท่านหมายถึงการถอดจิตออกจากร่างแล้วท่องเที่ยวไปในภพต่างๆ และผู้ที่จะสามารถทำได้ จะต้องทรงวิชชาสาม หรือ ทรงอภิญญา ๖

คุณไม่เข้าใจอีกละซิ เห็นนั่งทำหน้างงๆ ไม่เป็นไร ถ้าอยากจะรู้ว่าวิชชาสามและอภิญญา ๖ มีอะไรบ้าง ฉันจะเขียนไว้ในคู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน แล้วคุณไปนั่งอ่านเอาเองก็แล้วกัน

เอาเป็นว่าถ้าหากคุณทรงฌาน ๔ ได้ในกสิณอย่างใดอย่างหนึ่งในกสิณ ๓ อย่างที่ฉันว่า แต่ขอแนะนำให้เจริญอาโลกกสิณ คือ เพ่งแสงสว่าง จะเป็นการดี

เพราะเป็นกสิณที่สร้างทิพยจักษุญาณโดยตรง เมื่อได้ทิพยจักษุญาณแล้ว ก็ทำจิตให้โปร่งสว่างไสว แล้วกำหนดจิตว่าขอร่างกายนี้จงเป็นโพรง ก็จะเห็นว่าร่างกายเป็นโพรงใหญ่

ต่อจากนี้ก็กำหนดจิตว่า ขอร่างอีกร่างหนึ่งจงปรากฏขึ้นภายในกายนี้ กายอีกกายหนึ่งก็จะปรากฏขึ้น

ต่อจากนี้ก็ค่อยบังคับกายนั้นให้เคลื่อนไปตามส่วนต่างๆ ของร่างกาย อาทิเช่น ตับไต ไส้ปอด เส้นเลือดทุกเส้น ลำไส้ทุกส่วน ประสาททุกส่วน

บังคับให้กายนั้นเดินไปตรวจให้ถ้วนทั่วทั้งร่างกาย จะเห็นว่าแม้เส้นเลือดฝอยเส้นเล็กๆ ร่างนั้นก็เดินไปได้อย่างสบาย เสมือนเดินอยู่บนถนนสายใหญ่ เห็นร่างกายเรานี้เป็นโพรงใหญ่คล้ายเรือหรือถ้ำขนาดใหญ่

เมื่อท่องเที่ยวในร่างกายจนชำนาญแล้ว ก็ควรหาความรู้ในสภาพของอวัยวะต่างๆ ตลอดจนสภาพความสกปรกโสมมในร่างกายของเราไปด้วย

เมื่อมีความชำนาญในการเที่ยวและการตรวจสอบสภาพร่างกายของเราดีแล้ว ก็กำหนดจิตว่าเราจะไปนรกขุมใด สวรรค์ชั้นใด พรหมชั้นใด หรือพระนิพพาน

หรือบ้านใด เมืองใด ดาวดวงใด ก็พุ่งกายออกไป ก็จะถึงถิ่นที่ประสงค์ทันที ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งวินาที

เมื่อถึงแล้วจิตจะบอกเองว่าสภาพที่นั้นเป็นภพภูมิใด บ้านเมืองใด ใครบ้างที่พบ โดยไม่ต้องมีคนบอก เพราะสภาพของจิตเป็นทิพย์ กิเลสไม่ได้หุ้มห่อไปด้วย จึงรู้อะไรได้ตามควาเป็นจริงเสมอ

เป็นยังไงล่ะ คุณมนูญ นั่งฟังเพลินเลย น่าสนุกนะ หากฝึกได้ละก้อคุณได้เที่ยวสนุกแน่ ไม่ต้องเสียค่าตั๋วเครื่องบิน ค่าที่พัก และค่าใช้จ่ายอื่นใดเลยนะ

ไม่ต้องไปเที่ยวยืมจมูกใครหายใจ ไม่ต้องเสียเวลาขออนุญาตเจ้านาย ไม่ต้องไปทำพาสปอร์ตหรือว่า จะไปที่ใดก็ไม่ต้องขออนุญาตเจ้าของบ้านเจ้าของสถานที่ สามารถเข้าไปตรวจสอบอะไรต่ออะไรได้หมดเลยนะ”

“ครับ ผมจะพยายามฝึก” ข้าพเจ้าตอบ

เป็นยังไงครับ ท่านผู้อ่านท่านใดอยากรู้ว่า นรก สวรรค์ พรหม และนิพพานมีจริงหรือไม่ จะไม่ลองพิสูจน์โดยการฝึกปฏิบัติตามที่หลวงพ่อสอนบ้างหรือ

ยิ่งในปัจจุบันนี้ หนังสือคู่มือปฏิบัติพระกรรมฐานของหลวงพ่อก็มีการจัดพิมพ์ขึ้นมาแล้ว มิหนำซ้ำหลวงพ่อยังได้เมตตาฝึกมโนมยิทธิให้ลูก หลาน ญาติ มิตร อยู่อย่างสม่ำเสมอทุกเดือน

ที่บ้านพลอากาศโท ม.ร.ว.เสริม ศุขสวัสดิ์ ณ ซอยสายลมอีกด้วย จึงนับเป็นโอกาสดีอย่างยิ่งของท่านที่สนใจทั้งหลาย

อย่างไรก็ตาม ข้าพเจ้าก็แอบภูมิใจอยู่มิใช่น้อย ที่คำถามข้อนี้ของข้าพเจ้ามีส่วนช่วยผลักดัน ให้หลวงพ่อต้องจัดทำหนังสือคู่มือปฏิบัติพระกรรมฐานขึ้นมา

เพราะหลวงพ่อคงได้พิจารณาแล้วว่าหากไม่จัดทำขึ้น ก็คงต้องทนนั่งตอบคำถามของข้าพเจ้า ซึ่งเป็นคนขี้สงสัยอยู่อย่างไม่มีวันจบสิ้นนั่นเอง

และแม้ข้าพเจ้าจะหมดสงสัย ลูกหลานญาติมิตรของหลวงพ่ออีกไม่รู้กี่หมื่นกี่แสนคน ก็คงจะสงสัยโน่น สงสัยนี่กันอีก และหลวงพ่อก็คงจะต้องตอบคำถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุดอยู่ดี

ดังนั้นหากท่านผู้อ่านไม่เข้าใจในศัพท์บางคำที่ข้าพเจ้าเขียนก็ดี หรือปฏิบัติไปแล้วติดขัดในขั้นตอนใดก็ดี

ขอจงได้อ่านในคู่มือปฏิบัติพระกรรมฐานบ้าง ไตรภูมิบ้าง มหาสติปัฏฐาน ๔ และหนังสืออื่นๆ ที่หลวงพ่อเขียนไว้เถิด ก็จะเข้าใจได้เอง ยิ่งปฏิบัติไป ปัญญาก็จะยิ่งเกิดจนในที่สุดท่านจะสามารถถามเองตอบเองได้อย่างน่าพิศวง.."

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...จากการที่ข้าพเจ้าได้พบได้เห็นเหตุการณ์แปลกๆ และสิ่งที่อาจเรียกว่ามหัศจรรย์ต่างๆ จากหลวงพ่อหลายหนหลายครั้ง ดังที่ได้เขียนเล่าให้ท่านผู้อ่านได้รับทราบแล้วในตอนที่ ๑

อีกทั้งได้สอบถามปัญหาหลวงพ่อไปบ้างแล้ว และก็ได้รับคำตอบที่แจ่มกระจ่างในทุกปัญหาที่ถาม ซึ่งในชีวิตของข้าพเจ้ายังไม่เคยพบพระสงฆ์องค์ใด ที่มีปฏิภาณไหวพริบเป็นเลิศเช่นหลวงพ่อมาก่อน

ก็ยิ่งบังเกิดความเคารพเลื่อมใสอย่างจริงใจ และเกิดศรัทธาที่จะปฏิบัติธรรมกับเข้าบ้าง แต่ก็เป็นเพียงแต่คิดเท่านั้น ยังปฏิบัติไม่ได้สักที ด้วยจิตที่เคลือบแคลงสงสัยในพระสงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้าอยู่

ทั้งนี้เพราะเมื่อครั้งที่ข้าพเจ้ายังเยาว์วัยประมาณปี พ.ศ. ๒๔๘๗ ซึ่งยังอยู่ในช่วงของสงครามโลกครั้งที่ ๒ ข้าพเจ้าได้ไปช่วยเหลือปรนนิบัติหลวงปู่ (เป็นปู่ของข้าพเจ้าเอง) ซึ่งบวชอยู่ที่วัดแห่งหนึ่ง (ขอสงวนนาม) เป็นระยะเวลานานพอสมควร

ในช่วงนั้นก็ได้เห็นความเหลวแหลกของพระในวัดมากมายอาทิเช่น มีการแบ่งพรรค แบ่งพวก มีการแย่งเส้นทางบิณฑบาต

มีการเลือกรับนิมนต์เฉพาะเจ้าภาพรายที่คาดคิดว่า เมื่อไปแล้วจะได้ฉันอาหารรสเลิศ และได้รับการถวายเงินมากพอคุ้มค่า ครั้นเมื่อผิดหวังกลับถึงวัดก็นั่งสวดเจ้าภาพเป็นต้น

และอีกครั้งหนึ่ง ข้าพเจ้าได้มีโอกาสติดตามหลวงปู่ ไปที่วัดแห่งหนึ่งในจังหวัดเพชรบุรี (ขอสงวนนาม) ซึ่งเป็นช่วงของงานพิธีสลากภัตรมะม่วงพอดี

จึงขออนุญาตหลวงปู่ติดตามบรรดาศิษย์วัดไปบริเวณพิธี ที่เขาบันไดอิฐ ปรากฎว่าบรรดาพุทธศาสนิกชนนำมะม่วงมาคอยใส่บาตรพระเรียงรายสองฟากบันไดขึ้นลงเขา แน่นขนัดไปหมด

ลูกศิษย์แต่ละคนต้องถ่ายมะม่วงจากบาตรพระใส่ตระกร้าหาบตาม แต่และหาบมีมะม่วงเต็มแทบจะล้น ระหว่างทางที่หาบมะม่วงกลับวัดนั้น ลูกศิษย์ทุกคนแม้จะเหน็ดเหนื่อย แต่ก็พูดคุยกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

และหวังกันว่า วันนี้แหละคงจะได้ลิ้มรสมะม่วงอกร่องสุกเหลืองอร่ามกันให้เต็มคราบ สมกับที่อยากกันมานานเสียที ข้าพเจ้าเองซึ่งมีส่วนช่วยกันผลัดเปลี่ยนลูกศิษย์วัดบางคนหาม ก็พลอยมีความหวังไปกับเขาด้วย

แต่เมื่อถึงวัด ความหวังของลูกศิษย์ทุกคนรวมทั้งข้าพเจ้าก็พังทะลายลงอย่างไม่น่าเชื่อ กล่าวคือ พระแต่ละองค์ได้สั่งให้ลูกศิษย์นำหาบมะม่วงในส่วนของตน เข้าไปจัดเรียงไว้ในห้องของตน แล้วปิดห้องสั่นกุญแจเสียสิ้น

พระแต่ละองค์ต่างก็ถือมะม่วงติดมือกันออกมาเพียงองค์ละลูกสองลูกพอแก่การฉันของตนเท่านั้น เชื่อไหมครับว่า นอกจากลูกศิษย์จะไม่ได้ลิ้มรสมะม่วงที่อุตส่าห์ไปหาบหามกันมาแล้ว

แม้อาหารที่เหลือจากพระฉันเป็นต้นว่าไข่เค็ม ปลาแห้ง ปลาสลิด เนื้อเค็ม หรืออาหารอื่นที่พอจะเก็บนานๆ ได้

หลวงตา หลวงลุง หลวงอา หลวงพี่ ทั้งหลายเหล่านั้นก็เอากระดาษหนังสือพิมพ์ห่อเก็บเข้ากุฏิกันเป็นแถว คงเหลือแต่เศษข้าวกับน้ำแกงคาถ้วยให้บรรดาลูกศิษย์กิน นี่เป็นเพียงมื้อเช้าเท่านั้นนะ

พอตกเพล พระเหล่านั้นก็ลำเลียงอาหารจากกุฏิออกมาองค์ละอย่าง สองอย่าง โดยเลือกเอาเฉพาะที่เห็นว่าหากเก็บไว้เป็นต้องบูดแน่

ส่วนไข่เค็ม ปลาแห้ง ปลาสลิด และเนื้อเค็มนั้น ยังคงห่อเก็บแอบไว้ในกุฏิอย่างเหนียวแน่นรัดกุม ซึ่งเมื่อฉันเพลเสร็จก็คงเหลือเพียงข้าวก้นบาตรให้ลูกศิษย์แย่งกันกินเท่านั้น

ยิ่งมื้อเย็นด้วยแล้วไม่ต้องพูดเลย หากเย็นใดโชคดีก็พอมีข้าวที่เกือบจะบูดพอคลุกกับน้ำปลาได้บ้าง เคราะห์ดีที่หลวงปู่ของข้าพเจ้า ได้กรุณามอบเงินไว้ให้ข้าพเจ้าแยกไปหาซื้ออาหารกินเองต่างหาก ไม่เช่นนั้นคงจะลำบากมิใช่น้อย

แม้ว่าในขณะนั้นข้าพเจ้าจะเยาว์วัย แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่ามะม่วงจำนวนมาก ที่พระแต่ละองค์แยกกันนำไปกองเก็บไว้ในกุฏิของตนนั้น หากจะฉันโดยลำพังแล้ว ก็ไม่น่าจะฉันกันได้หมด และมะม่วงก็คงจะต้องเน่าเสียไปก่อนเป็นแน่

และก็จริงดังคาด ได้มีญาติโยมของพระแต่ละองค์ มาพากันขนไปในวันรุ่งขึ้นจนหมดสิ้น ซึ่งข้าพเจ้าเองก็ไม่ทราบว่าจะขนเอาไปกินหรือขนเอาไปขายกันแน่

อีกครั้งหนึ่งในระหว่างที่ข้าพเจ้ายังเป็นนักเรียนนายร้อยจปร. และมีโอกาสได้กลับไปเยี่ยมบ้านที่เชียงใหม่ในช่วงปิดภาคเรียน

วันหนึ่งได้ขี่จักรยานเที่ยวไปในสถานที่ต่างๆ รอบเมือง ผ่านวัดแห่งหนึ่ง (ขอสงวนนาม) เห็นพระเณรกำลังช่วยกันมุงกระเบื้องหลังคาโบสถ์ เหงื่อไหลไคลย้อย

จึงหยุดดู นึกชมอยู่ในใจว่าพระเณรเหล่านี้ มีความขยันขันแข็ง มีจิตใจดีที่ช่วยกันบูรณะซ่อมแซมโบสถ์ชำรุด ซึ่งเป็นสมบัติล้ำค่าในการใช้ประกอบศาสนกิจโดยไม่คำนึงถึงความเหนื่อยยาก

ในขณะที่กำลังนึกชื่นชมอยู่นั้น ก็มีเด็กนักเรียนหญิงรุ่นสาวกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมาบรรดาพระเณรที่กำลังมุงกระเบื้องหลังคาโบสถ์อยู่ต่างก็พากันละมือ หันไปจ้องมองนักเรียนสาวกลุ่มนั้นเป็นตาเดียวกัน

และพร้อมกันนั้นก็มีเสียงหนึ่งจากหลังคาโบสถ์ตะโกนว่า “ซ้าย..ขวา..ซ้าย” ให้จังหวะการเดินของนักเรียนสาวๆ และพลันก็มีลูกคู่จากบนหลังคาโบสถ์ตะโกนรับ “ซ้าย..ขวา..ซ้าย” กันอย่างเซ็งแซ่

ความรู้สึกชื่นชมของข้าพเจ้าที่มีอยู่เมื่อสักครู่ หายไปโดยฉับพลัน และกลายเป็นความโกรธเกลียดเข้ามาแทนที่ อย่างไม่สามารถที่จะระงับไว้ได้

จึงตะโกนขึ้นไปว่า “เฮ้ย..อะไรกันโว้ย” และด้วยเสียงตะโกนนี้เอง จึงทำให้พระเณรเหล่านั้นเลิกราความคึกคะนองหันไปมุงหลังคาโบสถ์กันต่อไปได้

อีกครั้งหนึ่งข้าพเจ้าไปฝึกภาคที่ปราจีนบุรี และทางโรงเรียนนายร้อยจปร. ได้ให้นักเรียนการกระโจมที่พักอยู่ที่สนามหญ้าหน้ากำแพงวัดวัดหนึ่ง

ตกตอนเย็นข้าพเจ้าและเพื่อนๆ ก็ได้เห็นพระ ๓ รูป ล้อมวงเตะตะกร้อกัน และอีก ๓ รูป ล้อมวงดื่มน้ำขาวกันเป็นที่ครื้นเครง

นอกจากนี้ยังมีเรื่องที่ไม่เข้าท่าของผู้ครองผ้าเหลืองอีกมากมายที่ข้าพเจ้าได้พบได้เห็นมาซึ่งจะไม่ขอนำมากล่าวในที่นี้

แต่สรุปความว่า ภาพความเหลวแหลกและจิตใจของข้าพเจ้าตลอดมา ยากที่จะทำใจให้มีความเคารพนับถือด้วยความจริงใจได้

และถ้าหากขืนปล่อยทิ้งไว้ก็เป็นอุปสรรคอย่างใหญ่หลวงในการปฏิบัติธรรม อย่างแน่นอน ดังนั้นในวันหนึ่งข้าพเจ้าจึงได้ระบายความรู้สึกของข้าพเจ้าให้หลวงพ่อฟังว่า

“หลวงพ่อครับ ผมขอสารภาพกับหลวงพ่ออย่างตรงไปตรงมานะครับว่า ผมเคารพในพระพุทธเจ้า เพราะพุทธเจ้าท่าน เป็นผู้เสียสละอย่างใหญ่หลวง

ไม่ว่าจะเป็นมงกุฎของจอมจักรพรรดิ์ ราชินีผู้เลอโฉม ราชบุตรที่น่ารัก ตลอดจนนางสนมกำนัลในและข้าราชบริพารผู้จงรักภักดี เพื่อออกบวชแสวงหาสัจธรรม ด้วยความยากลำบากอย่างแสนเข็ญโดยลำพังพระองค์เอง

และเมื่อทรงตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ก็ยังทรงเมตตาแสดงธรรมสั่งสอนให้สัตว์โลกทั้งหลายพ้นทุกข์อีกด้วย ดังนั้นผมจึงเคารพเทิดทูนพระพุทธองค์ ด้วยความจริงใจโดยไม่มีความเคลือบแคลงสงสัยเช่นกัน

ทั้งนี้เพราะผมได้พิจารณาในพระธรรมคำสั่งสอนด้วยเหตุและด้วยผลแล้ว เห็นว่าเป็นความจริงตลอดกาล หาอะไรมาโต้แย้งไม่ได้เลย

และถ้าปฏิบัติตามก็ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ดีที่ถูกที่ควร ทั้งต่อตัวเองและสังคมส่วนรวมทั้งสิ้น แต่พระสงฆ์นี่สิครับ ผมบอกตรงๆ ว่าผมไม่ศรัทธาเลย”

“พระสงฆ์เป็นยังไงหรือ?” หลวงพ่อถามอย่างอารมณ์ดี และข้าพเจ้าก็ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดตามที่ข้าพเจ้าเคบประสบมาให้หลวงพ่อฟัง ดังที่เขียนไว้แล้วในตอนต้น ซึ่งหลวงพ่อฟังแล้วก็ยิ้มถามเรื่อยๆ ว่า

“เออ! แล้วคุณรู้ได้อย่างไรล่ะ ว่าท่านเหล่านั้นเป็นพระสงฆ์?”

“พระสงฆ์ซีครับ..หลวงพ่อ เพราะโกนหัวนุ่งเหลืองห่มเหลืองแบบหลวงพ่อนี่แหละครับ” ข้าพเจ้าชักเริ่มหงุดหงิด

“ที่โกนหัว นุ่งเหลืองห่มเหลืองน่ะ เขาเรียกว่า สมมติสงฆ์ นะ มิใช่พระสงฆ์หรอก เออนี่ ! คุณสวดอิติปิโส ได้ไหม?” หลวงพ่อพูดแล้วย้อนถามข้าพเจ้า

“โธ่! หลวงพ่อ ตอนเป็นนักเรียนนายร้อยน่ะ เขาจับผมเข้าแถวสวดมนต์ก่อนนอนทุกคืน ไม่เคยว่างเว้นเลยครับ โดยเฉพาะบทอิติปิโสน่ะ ผมสวดคล่องมาก เพราะย่าสอนให้ตั้งแต่เด็ก” ข้าพเจ้ารีบตอบ

“เออ ดีมาก ไหนคุณลองสวดอิติปิโส ท่อนสุดท้าย ให้ฉันฟังซิ” หลวงพ่อพูดยิ้มๆ

“สุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ อุชุปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ ญายะปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ

สามีจิปะฏิปันโน ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ ยะทิทัง จัตตาริ ปุริสะยุคานิ อัฏฐะ ปุริสะปุคคะลา เอสะ ภะคะวะโต สาวะกะสังโฆ อาหุเนยโย ปาหุเนยโย ทักขิเนยโย อัญชะลี กะระณีโย อะนุตตะรัง ปุญญักเขตตัง โลกัสสาติฯ”

ข้าพเจ้าสวดให้หลวงพ่อฟังตามที่ท่านสั่ง อย่างชัดถ้อยชัดคำ ทั้งๆ ที่ยังงงอยู่ว่าหลวงพ่อให้สวดไปทำไม

“เอาละ..ที่นี่คุณลองแปลให้ฉันฟังซิ ว่าในบทสวดตอนนี้เขาว่ายังไง” หลวงพ่อถาม

“เขาก็ให้ระลึกถึงคุณงามความดีของพระสงฆ์ นั้นแหละครับ” ข้าพเจ้าตอบอย่างขอไปที เพียงแค่คิดเอาตัวรอด แต่ก็ไม่รอดเพราะหลวงพ่อถามย้ำอีกว่า

“นั้นสิ..ที่ว่าคุณงามความดีของพระสงฆ์น่ะ มีอะไรบ้าง?”
“ไม่ทราบครับ” ข้าพเจ้าตอบเสียงอ่อยๆ อย่างจำนน ด้วยไม่รู้จริงๆ ว่าเขาแปลว่าอย่างไร !!

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

“...เอาละ..ที่นี่คุณลองแปลให้ฉันฟังซิ ว่าในบทสวดตอนนี้เขาว่ายังไง” หลวงพ่อถาม

“เขาก็ให้ระลึกถึงคุณงามความดีของพระสงฆ์ นั้นแหละครับ” ข้าพเจ้าตอบอย่างขอไปที เพียงแค่คิดเอาตัวรอด แต่ก็ไม่รอดเพราะหลวงพ่อถามย้ำอีกว่า

“นั้นสิ..ที่ว่าคุณงามความดีของพระสงฆ์น่ะ มีอะไรบ้าง?”

“ไม่ทราบครับ” ข้าพเจ้าตอบเสียงอ่อยๆ อย่างจำนน ด้วยไม่รู้จริงๆ ว่าเขาแปลว่าอย่างไร
“ความจริงแล้ว อิติปิโส ท่อนสุดท้ายนี้ ท่านกล่าวไว้แล้วโดยละเอียดนะว่า พระสงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้านั้น จะต้องเป็น

พระสุปฏิปันโน คือ เป็นผู้ปฏิบัติดี,
อุชุปฏิปันโน คือ เป็นผู้ที่ปฏิบัติตรง,
ญายปฏิปันโน คือ เป็นผู้ที่ปฏิบัติถูกแล้ว,
สามีจิปฏิปันโน คือ เป็นผู้ที่ปฏิบัติชอบแล้ว อย่างไรล่ะ เข้าใจไหม?”

หลวงพ่ออธิบาย แล้วถามข้าพเจ้าด้วยความเมตตา

“เข้าใจแล้วครับหลวงพ่อ ผมเพิ่งนึกออกตอนนี้เองครับว่า ในตอนเข้าแถวสวดมนต์นั้น มีคำแปลของตอนนี้ด้วยว่า

พระสงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้าเป็นผู้ปฏิบัติดี, ปฏิบัติตรง, ปฏิบัติควร, ปฏิบัติชอบ, และเป็นพยานในพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ว่าปฏิบัติตามได้จริง และมีผลประเสริฐจริง”

“เอ! ไม่เลวนี่ ความจริงคุณก็จำได้ออกแม่นยำและก็เป็นคำอธิบายที่ชัดเจนแล้วนี่นาว่า พระสงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้านั้น ต้องเป็นพระที่มีความประพฤติปฏิบัติอย่างไร?” หลวงพ่อชม

แต่พอข้าพเจ้าจะได้ปลื้มสักหน่อยก็ต้องชงัก เพราะหลวงพ่อพูดต่อว่า “หรือว่าคุณท่องจำมาแบบนกแก้ว นกขุนทอง เลยไม่รู้ความหมาย?”

“ครับ คงเป็นแบบนั้นแหละครับ เพราะผมถูกบังคับให้สวดก็สวดไปตามหน้าที่ให้จบๆ ไป จะได้เข้านอนเท่านั้นเอง” ข้าพเจ้าตอบอ่อยๆ ไปตามความเป็นจริง

“เออ ดี รับมาตรงๆ อย่างนี้ฉันชอบ พระสงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้าที่ท่านปฏิบัติดี, ปฏิบัติตรง, ปฏิบัติควร, ปฏิบัติชอบ ตามที่คุณว่านั้นก็เพื่อมุ่งสู่เล้นทางเดินของพระอริยเจ้านั้นเอง” หลวงพ่ออธิบายต่อ

“พระอริยเจ้า เป็นอย่างไรครับ..หลวงพ่อ?” ข้าพเจ้ารีบถาม

“อ้าว! พระอริยเจ้าก็คือพระที่มุ่งทางโลกุตระ มิใช่ทางโลกียะ ไงล่ะ” หลวงพ่อตอบเรื่อยๆ แต่ทำให้ข้าพเจ้ายิ่งงงหนักเข้าไปอีก จึงถามว่า

“แล้ว โลกียะ กับ โลกุตระ เป็นยังไงครับหลวงพ่อ?”

“การที่ผู้ใดทำอะไรสักอย่างหนึ่ง แล้วยังหวังลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เป็นการตอบแทนแล้ว เขายังเรียกว่า เป็น โลกียชนอยู่

ดังนั้น บรรพชิตท่านใด แม้มีสมณศักดิ์สูงส่งแค่ไหน หากยังชื่นชมในลาภสักการก็ดี ยังหลงในสมณศักดิ์ชั้นยศที่ได้รับก็ดี

หรือหลงในคำสรรเสริญเยินยอของสานุศิษย์ก็ดี หรือหลงในสุขจากสถานที่พำนักที่อบอวลไปด้วยไอเย็นของเครื่องปรับอากาศ

หรือสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ ก็ดี ก็จะยังจัดอยู่ในประเภทของโลกียชนนะ หากนุ่งผ้าเหลืองห่มเหลืองก็ยังคงเป็นสมมติสงฆ์อยู่นะ

แต่ถ้าการทำอะไรแล้ว ไม่หวังในลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เป็นสิ่งตอบแทนแล้ว นั้นแหละเขาเรียกว่าเป็น "โลกุตระ" ละ

และการมุ่งสู่โลกุตระนี้แหละจะเป็นหนทางที่หลุดพ้นจากกิเลส ตัญหา อุปาทาน และอกุศลกรรมทั้งหลายแหล่ เป็นพระอริยเจ้าได้

และพระอริยเจ้าที่ว่านี้ ก็ได้แก่ พระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี และพระอรหันต์นั้นเอง เข้าใจหรือยังล่ะ?” หลวงพ่ออธิบายแล้วถามอย่างอารมณ์ดี

“พอเข้าใจครับ เราจะรู้ได้ว่าท่านองค์ใด น่าจะเป็นสมมุติสงฆ์ หรือองค์ใดน่าจะเป็นพระอริยสงฆ์ ก็ต้องดูกันที่ความประพฤติ และการปฏิบัติของแต่ละท่านใช่ไหมครับ?” ข้าพเจ้าตอบด้วยความภาคภูมิใจ

“เออ! ใช่...เก่งเหมือนกันนี่ จำไว้นะ ว่าต้องดูที่ปฏิปทาของแต่ละท่านนะ” หลวงพ่อชมและย้ำเพิ่มเติม

“ครับ หลวงพ่อ แต่ผมจะรู้ได้อย่างไรว่าพระอริยสงฆ์องค์ใดท่านเป็นพระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี หรือพระอรหันต์ล่ะครับ? ” ข้าพเจ้ารีบถามต่อเพราะเห็นหลวงพ่อเมตตา

“อ้าว! จะรู้ได้ก็ต้องเอาสังโยชน์ ๑๐ มาเป็นเครื่องมือวัดซิคุณ..!” หลวงพ่อตอบอย่างเห็นเป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับข้าพเจ้าแล้วมันไม่ธรรมดาเลยเพราะคำว่า สังโยชน์ ๑๐ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้ยินเลย

จึงถามหลวงพ่อว่า “สังโยชน์ ๑๐ เป็นอย่างไรครับ หลวงพ่อ?”

“สังโยชน์ ๑๐ ก็แปลว่า กิเลสเป็นเครื่องร้อยรัดจิตใจให้ตกอยู่ในวัฏฏะ มี ๑๐ อย่างด้วยกัน คือ :-

๑) สักกายทิฏฐิ เห็นว่าขันธ์ ๕ คือ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณนี้เป็นของเรา เป็นของเรา เรามีในขันธ์ ๕ ขันธ์ ๕ มีในเรา

๒) วิจิกิจฉา ความลังเลสงสัยในพระรัตนตรัยและสงสัยในผลการปฏิบัติว่าจะไม่มีผลจริง

๓) สีลัพพตปรามาส รักษาศีล แบบลูบๆ คลำๆ คือไม่รักษาศีลจริงจัง เคร่งครัดตามพอสมควร

๔) กามราคะ มีจิตมั่วสุม หมกมุ่น ใคร่อยู่ในกามารมณ์เป็นปกติ

๕) ปฏิฆะ มีอารมณ์ผูกโกรธ จองล้าง จองผลาญเป็นปกติ

๖) รูปราคะ ยึดถือมั่นในรูปฌาน โดยคิดเอาว่ารูปฌานเป็นคุณธรรมพิเศษสูงสุด ที่ทำให้พ้นจากวัฏฏะได้

๗) อรูปราคะ ยึดมั่นในอรูปฌาน โดยคิดเอาว่าอรูปฌานเป็นคุณธรรมพิเศษสูงสุด ที่ทำให้พ้นจากวัฏฏะได้

๘) อุทธัจจะ มีอารมณ์ฟุ้งซ่าน ครุ่นคิดอยู่ในอกุศล มีอกุศลวิตกเป็นอารมณ์

๙) มานะ มีอารมณ์ถือตัว ถือตน ถือชั้นวรรณะเกินพอ

๑๐) อวิชชา มีความคิดเห็นว่า โลกามิส เป็นสมบัติที่ทรงสภาพไม่เปลี่ยนแปลง ไม่สลายตัว

กิเลสทั้ง ๑๐ ประการนี้แหละท่านเรียกว่า สังโยชน์ ๑๐ ละเข้าใจไหม? จดทันไหม? แต่ความจริงไม่ต้องจดก็ได้ เพราะฉันจะเขียนไว้ให้ในคู่มือปฏิบัติพระกรรมฐาน” หลวงพ่ออธิบาย

“ครับ! แต่สังโยชน์ ๑๐ จะเกี่ยวข้องกับพระโสดาบัน สกิทาคามี อนาคามี และอรหันต์ ได้อย่างไรหรือครับ?” ข้าพเจ้าถาม

“อ้าว! ถ้านักปฏิบัติ นักเจริญวิปัสสนาญาณท่านใด กำจัดกิเลสในสังโยชน์ ๑๐ สามข้อแรกได้ (ข้อ ๑ ถึงข้อ ๓) ท่านว่าท่านผู้นั้นได้บรรลุ พระโสดาบัน

ถ้าบรรเทาสังโยชน์ข้อที่ ๔ และที่ ๕ ลงได้ก็จะเป็น พระสกิทาคามี

ถ้าตัดกิเลสในสังโยชน์ ๑๐ ได้ใน ๕ ข้อแรก (ข้อ ๑ ถึงข้อ ๕) ท่านว่าผู้นั้นได้บรรลุเป็น พระอนาคามี

และถ้าตัดกิเลสในสังโยชน์ ๑๐ ได้ทั้ง ๑๐ ข้อ ท่านว่าผู้นั้นได้บรรลุเป็น พระอรหันต์ ยังไงล่ะ” หลวงพ่ออธิบายอย่างเมตตา

“แหม...ผมเสียดายจังครับหลวงพ่อ ที่ไม่ได้บวชเป็นพระ มิฉะนั้นแล้วผมจะลองปฏิบัติเพื่อละสังโยชน์ ๑๐ กับเขาดูบ้าง” ข้าพเจ้าพูด

“อ้าว! นี่คุณยังไม่เข้าใจถึงคำว่า "พระ" เลยซินี่ คำว่า “พระโยคาวจร” นั้น ท่านหมายรวมถึงทั้งท่านที่บวชเป็นพระ และอุบาสกอุบาสิกานะ

เพราะท่านใดก็ตามที่เริ่มเจริญสมถกรรมฐานและเจริญวิปัสสนากรรมฐาน ท่านเรียกว่า "พระ" ทั้งสิ้นนะ ทั้งนี้เพราะ "พระ" หมายถึง ผู้ที่เริ่มเข้าถึงความเป็นผู้ประเสริฐ "โยคาวจร" แปลว่า ผู้ที่ประกอบความเพียรนะ

รวมความแล้ว "พระโยคาวจร" ก็คือท่านผู้มีความประพฤติประกอบความเพียร เพื่อให้ถึงซึ่งความเป็นผู้ประเสริฐนะ

ดังนั้นฆราวาสอย่างพวกคุณนี้หากเริ่มเจริญกรรมฐานเมื่อใด ท่านเรียกว่า "พระ" ทันที ได้เปรียบกว่าท่านที่บวชเสียอีก

เพราะท่านที่บวชแล้วเข้ายังไม่เรียกว่า "พระ" นะ แต่เรียกว่า "สมมติสงฆ์" เพราะเพียงแต่เอาตัวเข้าพวกเท่านั้น ยังมิได้เอาใจเข้าพวก

ต่อเมื่อท่านที่บวชเริ่มปฏิบัติพระกรรมฐานนั่นแหละ ท่านจึงจะเรียกว่า "พระ" และหากประกอบความเพียรเพื่อหวังบรรลุมรรคผลนิพพาน จึงจะเรียกว่า "พระโยคาวจร" ซึ่งถือว่าเป็นพระแท้นะ เข้าใจหรือยังล่ะ?” หลวงพ่ออธิบาย

“ถ้ายังงั้น ฆราวาสอย่างพวกผมก็มีสิทธิ์ปฏิบัติเพื่อให้บรรลุมรรคผลเป็นพระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี และพระอรหันต์ กับเขาได้ซีครับหลวงพ่อ” ข้าพเจ้าถามด้วยความอยากรู้

“ใช่แล้ว เป็นได้ทั้งนั้น แต่ถ้าเป็นฆราวาสหากบรรลุมรรคผลนิพพานเป็นพระอรหันต์แล้ว จะต้องตายภายใน ๒๔ ชั่วโมง นะ” หลวงพ่อตอบ

“ทำไมต้องตายด้วยล่ะครับ?” ข้าพเจ้าถามด้วยความสงสัย

“ตายเพื่อไปเสวยสุขในนิพพานน่ะ เป็นสุดยอดของความดีในพระพุทธศาสนาทีเดียวนะคุณ และการที่ต้องตาย ก็เป็นเพราะจิตของพระอรหันต์นั้นบริสุทธิ์ผุดผ่อง เกินกว่าที่จะอยู่ในคราบของฆราวาสต่อไปได้

ทั้งนี้เพราะฆราวาสจะต้องเกลือกกลั้วกับโลกียชน และสิ่งแวดล้อมต่างๆ ซึ่งฆราวาสที่มีจิตพระอรหันต์ ไม่สามารถจะยอมรับได้อีกต่อไปแล้วนั้นเอง

แต่ถ้าพระภิกษุสงฆ์ที่สำเร็จเป็นพระอรหันต์ ก็จะยังมีชีวิตต่อไปได้นะ” พอเข้าใจหรือยังล่ะ? หลวงพ่ออธิบายแล้วย้อนถามข้าพเจ้า

“เข้าใจแล้วครับ หลวงพ่อ” ข้าพเจ้าตอบด้วยความเคารพ

“เอาละ..ในเมื่อเข้าใจแล้วว่า พระสงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้าที่แท้จริงนั้น จะต้องเป็นผู้ที่มีความประพฤติประกอบความเพียรเพื่อหวังบรรลุมรรคผลนิพพาน ด้วยการละกิเลสในสังโยชน์ ๑๐ ไปทีละข้อ

จนเป็นพระโสดาบัน พระสกิทาคามี พระอนาคามี และพระอรหันต์เช่นนี้ คุณพอจะเคารพเทิดทูนในพระสงฆ์ได้หรือยัง? ” หลวงพ่อพูด แล้วถามยิ้มๆ

“ถ้าผมได้เข้าใจอย่างนี้แล้ว ผมก็ต้องเคารพเทิดทูนในพระสงฆ์ได้ อย่างไม่มีอะไรเคลือบแคลงสงสัยอีกต่อไปน่ะซีครับ ที่ผมไม่เคารพเพราะยังไม่มีใครเขาอธิบายให้ผมฟัง อย่างที่หลวงพ่ออธิบายมาก่อนนี่ครับ” ข้าพเจ้าตอบ

เป็นยังไงครับ! ท่านผู้อ่านที่รัก พอจะเข้าใจในพระสงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้าที่แท้จริง กระจ่างชัดขึ้นบ้างแล้วใช่ไหมครับ..?"

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

“...เนื่องด้วยข้าพเจ้าเป็นคนแปลกอยู่อย่างหนึ่ง คือหากได้สนใจเรื่องใดขึ้นมาแล้ว ก็จะต้องทุ่มเทให้กับสิ่งนั้นอย่างที่สุด จะไม่ยอมปล่อยให้กาลเวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ จนกว่าจะบรรลุถึงจุดๆ หนึ่งที่ตนพอใจแล้วเท่านั้น จึงจะยอมเลิกราได้

นี่ก็เช่นเดียวกัน เมื่อข้าพเจ้าเกิดความสนใจในพระพุทธศาสนาขึ้นมา และโชคดีได้ประสบพบท่านผู้รู้เช่นหลวงพ่อด้วยแล้ว

ข้าพเจ้าก็ยิ่งปลื้มปีติและตั้งปณิธานเอาไว้ว่า ข้าพเจ้าจะทุ่มสุดตัวเพื่อค้นคว้าหาความกระจ่างในพระพุทธศาสนาให้ได้

ดังนั้นในทุกครั้งที่ข้าพเจ้าถามปัญหา และหลวงพ่ออธิบายตอบ ข้าพเจ้าจะไม่จบสิ้นเลิกราเอาง่ายๆ เหมือนเช่นผู้อื่น

หากแต่เมื่อจากหลวงพ่อกลับถึงบ้านแล้ว ข้าพเจ้าจะนั่งพิจารณาทบทวนและขบคิดถึงปัญหาและคำตอบของหลวงพ่ออย่างละเอียด และรอบคอบด้วยเหตุและด้วยผลเสมอมาทุกครั้ง

ด้วยเหตุนี้เองแม้ข้าพเจ้าจะเข้าใจในคำอธิบายได้เป็นส่วนใหญ่ แต่ก็ยังไม่กระจ่างชัดไปเสียทั้งหมดทีเดียว มิหนำซ้ำกลับดูเหมือนว่า

ความเคลือบแคลงสงสัยอยากที่จะได้รับรู้..รับฟัง ยังมีอีกมากมาย โดยเฉพาะเรื่องของพระสงฆ์นั้นข้าพเจ้าเคยได้ยินผู้คนเข้าพูดวิพากษ์วิจารณ์กันมากมายเหลือเกิน

อาทิเช่นบางคนพูดว่า “พระที่ฉันเคารพกราบไหว้นั้น จะต้องเป็นพระที่เคร่งในวินัย ต้องรู้จักสำรวมในการพูด มิใช่พูดไปหัวเราะไป หรือพูดกระเช้าเย้าแหย่ลูกศิษย์ลูกหา”

บางคนก็พูดว่า “พระที่ฉันเคารพนั้น จะต้องเป็นพระที่ไม่ฉันเนื้อสัตว์เป็นอาหาร”

บางคนพูดว่า “พระที่ฉันไปเคารพกราบไหว้ทุกวันนี้ ท่านนอนกระดานแผ่นเดียวเชียวนะ มิหนำซ้ำฉันเพียงมื้อเดียวด้วย”

บางคนพูดว่า “พระของฉันน่ะฉันอาหารรวมในบาตรเดียว และมื้อเดียวด้วย และไม่ยอมจับเงินเสียด้วย”

บางคนก็พูดว่า “ฉันเคารพพระธรรมยุต ไม่เคารพพระมหานิกายหรอกเพราะไม่ค่อยเคร่ง”

บางรายก็พูดว่า “พระองค์ที่ฉันเคารพกราบไหว้อยู่ทุกวันนี้ ท่านให้หวยแม่นที่สุดเลย รถเก๋งจอดกันแน่นที่วัดทุกวันทีเดียวนะ” เป็นต้น

ถามหลวงพ่อเรื่องพระเคร่ง
...ด้วยเหตุนี้ ในวันหนึ่งข้าพเจ้าจึงได้ถือโอกาสถามหลวงพ่อว่า

“หลวงพ่อครับ โดยทั่วๆ ไปแล้ว เราควรเคารพกราบไหว้พระที่เคร่งในวินัยและสำรวมในการพูด มากกว่าพระที่ไม่สำรวม ใช่ไหมครับ?”

“เออ! ถามดี ตอนนี้คุณกำลังเรียนอยู่ในโรงเรียนผู้บังคับฝูงใช่ไหม?” หลวงพ่อย้อนถาม

“ครับ” ข้าพเจ้าตอบ ชักลังเล

“นักเรียนในโรงเรียนผู้บังคับฝูงรุ่นของคุณนั้น มีกี่คน” หลวงพ่อถามต่อ

“มีประมาณ ๑๖๐ คนครับ” ข้าพเจ้าตอบไป ชักงงหนัก

“ทั้ง ๑๖๐ คน จบจากโรงเรียนนายทหารหลักอย่างคุณทั้งหมดไหม?” หลวงพ่อถามต่อ

“ไม่หรอกครับ ปะปนกัน มีทั้งจบจากโรงเรียนนายร้อยจปร, นายเรือ, นายเรืออากาศก็มี จบจากมหาวิทยาลัยในเมืองไทยก็มี เมืองนอกก็มี และเลื่อนยศขึ้นมาจากนายทหารชั้นประทวนก็มีครับ

รวมความว่า มีทั้งไม่ได้ปริญญาก็มี ได้อนุปริญญาก็มี ปริญญาตรีก็มี ปริญญาโทก็มี และปริญญาเอกก็มีครับ” ข้าพเจ้าตอบอย่างละเอียด ไม่ทราบว่าหลวงพ่อจะมาในรูปใดอีก

“อ้อ! แล้วนักเรียนจำพวกไหนที่ขยันที่สุด คร่ำเคร่งในการดูตำรามากที่สุดล่ะ” หลวงพ่อถามเรื่อยๆ ทำให้ข้าพเจ้าต้องนั่งใคร่ครวญอยู่นานพอสมควร จึงตอบไปตามที่รู้ที่เห็นว่า

“พวกที่คร่ำเคร่งดูตำรับตำรา และตั้งอกตั้งใจฟังครูสอนมากที่สุดก็คือ พวกที่เขาเลื่อนขึ้นมาจากนายทหารชั้นประทวนครับ เพราะเขาไม่ค่อยเข้าใจและฟังครูสอนไม่ค่อยทัน”

“แล้วพวกคุณ..ที่จบจากโรงเรียนนายทหารหลักล่ะ ?” หลวงพ่อถามต่อ

“ผมก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เรียนบ้างไม่เรียนบ้าง แล้วแต่ว่าวิชาใดน่าสนใจหรือไม่ แต่ความจริงแล้วครูก็ว่าไปตามตำรา ไม่ต้องฟัง อ่านเอาเอง เที่ยวเดียวก็จำได้ครับ” ข้าพเจ้าตอบไปตามความจริง

“เออ! นั่นแหละ พระที่ท่านเคร่งนั้นเป็นเพราะท่านเพิ่งจะเริ่มฝึกปฏิบัติ ยังไม่มีปัญญาพอ เกรงไปว่า หากตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ไปสัมผัสอะไรเข้าแล้วมาบอกจิตที่ยังขาดปัญญา

ก็จะเกิดความโลภ โกรธ หลง คือ กิเลส หรือความทะยานอยากจะได้ อยากจะมี อยากจะเป็น คือ ตัณหา หรือเกิด อุปาทาน ความหลงเอาว่าไอ้นั่นเป็นของเรา ไอ้นี่เป็นของเรา เข้าได้

ท่านจึงต้องปิดตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจของท่านเสีย จึงดูเหมือนเป็นพระเคร่งในสายตาของผู้คนไป เท่านั้นเอง เหมือนนายทหารชั้นประทวนที่เลื่อนชั้นยศขึ้นมาตามที่คุณเล่านั่นแหละ

ส่วนพระที่ท่านเป็นพระอริยเจ้าบรรลุมรรคผล มีปัญญาแล้ว ท่านมีสติของท่านอยู่ตลอดเวลา ท่านก็ทำตัวแบบสบายๆ ไม่จำเป็นต้องระวังอะไรมากนัก

ดังเช่นพระสารีบุตร ท่านก็เล่นกับเด็กนะ..เหมือนพวกคุณ ก็ไม่เห็นต้องเรียนต้องฟังอะไรจากครูมากมายนั่นแหละ

ดังนั้นจึงจะไปรีบด่วนสรุปเอาว่า พระเคร่งพระสำรวม เหนือกว่าพระที่ไม่สำรวมยังไม่ได้นะ” หลวงพ่อตอบอย่างเมตตา

เรื่องพระฉันอาหาร
“...แล้วพระที่ไม่ฉันเนื้อสัตว์ ฉันอาหารมื้อเดียว หรือฉันอาหารรวมในบาตรเดียวล่ะครับ จะถือว่า เหนือกว่าหระที่ฉันอาหาร ๒ มื้อไหมครับ?” ข้าพเจ้าถามต่อด้วยความอยากรู้

“พระพุทธเจ้า ท่านห้ามมิให้พระสงฆ์สาวกของท่านฉันเนื้อ เพียงเฉพาะบางประเภทเช่น เนื้อมนุษย์ เนื้อสุนัข เนื้อช้าง เนื้อม้า เนื้อเสือ มิได้พาดพิงไปถึงเนื้อหมู เนื้อไก่ เนื้อเป็ด เนื้อปลา

ซึ่งเป็นอาหารหลักของชาวโลกนะ อีกทั้งทรงย้ำว่าพระสงฆ์สาวกของพระพุทธองค์นั้น จะต้องกระทำตนให้เป็นผู้ที่เลี้ยงง่าย อย่าให้ชาวบ้านเขาเดือดร้อน

ส่วนการที่จะฉันมื้อเดียวก็ดี หรือฉันอาหารรวมในบาตรเดียวก็ดี หรือฉันอาหารสองมื้อก็ดี พระพุทธเจ้าก็มิได้ทรงเป็นผู้กำหนดไว้

เป็นเรื่องของเกจิอาจารย์แต่ละท่านไปวางกำหนดกฎเกณฑ์เอาเองทั้งสิ้น จะเอาเรื่องการฉันเนื้อไม่ฉันเนื้อก็ดี

การฉันมื้อเดียว หรือฉันสองมื้อก็ดี หรือการฉันรวมในบาตรเดียว ทั้งของหวานของคาวมาคลุกเคล้ากันก็ดี มาเป็นเครื่องวัดว่า

พระภิกษุรูปใดเหนือกว่าพระภิกษุรูปใดยังไม่ได้นะ มันอยู่ที่ว่าท่านเหล่านั้นในขณะที่เสพย์อาหาร มีสติพิจารณา “อาหาเรปฏิกูลสัญญา” หรือไม่ต่างหาก” หลวงพ่ออธิบาย

“อาหาเรปฏิกูลสัญญา นั้นพิจารณาอะไรครับหลวงพ่อ?” ข้าพเจ้าถามอย่างสนใจ

“พิจารณาอาหาเรปฏิกูลสัญญา ก็คือพิจารณาอาหารที่ขบฉันให้เห็นว่าเป็นของน่าเกลียด อาหารใดก็ตามแม้นลิ้นสัมผัสแล้วจะเลิศรสเพียงไร

หากคบเคี้ยวแล้วคายออกมาดูจะเห็นว่าน่ารังเกียจ ยิ่งเมื่อกลืนเข้าไปในท้องแล้วสำรอกออกมาดูจะเห็นได้ว่าน่าเกลียดมาก และยิ่งหากปล่อยทิ้งไว้ถ่ายออกมาดูก็ยิ่งน่าเกลียดที่สุด ใช่ไหม

ดังนั้นพระภิกษุสงฆ์รูปใดฉันมังสวิรัติ (ไม่ฉันเนื้อสัตว์) ก็ดีหรือฉันอาหารคาวหวานคลุกเคล้ารวมในบาตรเดียวกันก็ดี หรือฉันอาหารมื้อเดียวก็ดี

หากมิได้พิจารณา "อาหาเรปฏิกูลสัญญา" แล้วเกิดไปติดในรสชาติของอาหารมังสวิรัติก็ดี อาหารคาวหวานที่คลุกรวมในบาตรก็ดี หรืออาหารเพียงมื้อเดียวที่ขบฉันก็ดี

ย่อมสู้พระภิกษุสงฆ์ที่ฉันอาหาร ๒ มื้อ แต่พิจารณาอาหาเรปฏิกูลสัญญาทั้ง ๒ มื้อไม่ได้นะ” หลวงพ่ออธิบายเรื่อยๆ แล้วพูดต่อว่า

“อาหาเรปฏิกูลสัญญา นั้น นอกจากจะให้พิจารณาว่าอาหารที่ขบฉันเป็นของน่าเกลียดแล้ว จะต้องพิจารณาต่อไปอีกด้วยว่า

บรรดาอาหารเหล่านี้จะมีรสเลิศหรือไม่ก็ดี จะถูกหรือแพงก็ดี จะเป็นมังสวิรัติก็ดี จะเป็นเนื้อสัตว์ก็ดี จะเป็นอาหารคาวหวานรวมในบาตรเดียวก็ดี

เรากินเพียงเพื่อให้ร่างกายนี้คงอัตภาพ อยู่ได้เพียงชั่วคราว เพื่อจะได้บำเพ็ญความเพียรไปสู่มรรคผลนิพพานได้เท่านั้นเองนะ

สรุปได้ว่าภิกษุท่านใดอยากฉันมังสวิรัติ ภิกษุท่านใดอยากฉันอาหารคาวหวานคลุกเคล้าในบาตรเดียวกัน ภิกษุท่านใดอยากฉันมื้อเดียว หรือภิกษุท่านใดอยากฉัน ๒ มื้อ ก็เป็นเรื่องเฉพาะตัวของแต่ละท่าน

แต่อย่าได้นำเอาวิธีการขบฉันของตนไปข่มหรือปรามาส ภิกษุสงฆ์ท่านอื่นเป็นอันขาดนะ นรกเล่นงานแน่ เพราะพระพุทธเจ้าท่านก็มิได้ทรงกำหนดกฎเกณฑ์ไว้นะ” หลวงพ่ออธิบายอย่างละเอียด

เรื่องพระนอนบนกระดาน
“...แล้วพระที่ท่านนอนกระดานแผ่นเดียวล่ะครับหลวงพ่อ?” ข้าพเจ้าถามเพราะเคยได้ยินมา

“ก็ถ้าท่านคิดว่าท่านนอนบนกระดานแผ่นเดียว จะสามารปฏิบัติเพื่อบรรลุมรรคผลนิพพานได้ ก็เป็นเรื่องของท่านนะ” หลวงพ่อตอบขำๆ และพูดต่อว่า

“แต่ถ้านอนกระดานแผ่นเดียว ด้วยเจตนาหวังให้สานุศิษย์ยกย่องสรรเสริญ อีกทั้งยกตนข่มพระภิกษุสงฆ์รูปอื่นว่า สู้ตนไม่ได้ละก้อลงนรกนะ เข้าใจหรือยังล่ะๆ”

“เข้าใจครับ คราวนี้ที่เขาว่ากันว่า พระธรรมยุตเคร่งกว่าพระมหานิกายมาก โดยเฉพาะท่านไม่ยอมแม้แต่จับเงินด้วยซ้ำไหล่ะครับ” ข้าพเจ้ารีบฉวยโอกาสถามต่อ

“ทั้งพระธรรมยุต และพระมหานิกายนั้นก็ล้วนถูกจัดเข้าเป็นพระสงฆ์สาวกของพระพุทธเจ้าเหมือนกัน ถ้าปฏิบัติดี ปฏิบัติตรง ปฏิบัติควร ปฏิบัติชอบ และเพียรพยายามปฏิบัติเพื่อไปสู่มรรคผลนิพพานนะ

เรื่องความเคร่งหรือไม่เคร่งนั้น ฉันได้อธิบายไปแล้วว่า อย่าเอามาเป็นเครื่องวัดพระเป็นอันขาด จะเกิดการผิดพลาดได้

เรื่องพระไม่จับเงิน
...ส่วนเรื่องที่จับเงินหรือไม่จับเงินเอง แต่ให้คนอื่นจับแทนนั้น ก็จะเอามาเป็นเครื่องวัดไม่ได้ว่า ใครเหนือกว่าใครนะ

ทั้งนี้ มันขึ้นอยู่ที่ว่า ถ้าพระที่ไม่ได้จับเงินเอง แต่ให้ผู้อื่นจับแทน แล้วไปสั่งให้เขานำเงินไปใช้ผิดความประสงค์ของผู้บริจาคแล้ว นรกเล่นงานแน่

สู้พระที่ท่านจับเงินเอง หากมิได้มีจิตโลภในทรัพย์สินเงินทอง และนำเงินที่ได้รับบริจาคไปสร้าง ไปทำตามความประสงค์ของผู้บริจาคไม่ได้นะ” หลวงพ่ออธิบาย และเมื่อยังเห็นข้าพเจ้าสนใจอยู่ก็พูดต่อว่า

“พระธรรมยุตนั้น ท่านจะปฏิบัติตนของท่านเช่นไร ก็เป็นเรื่องของท่าน แต่ถ้าเมื่อใดท่านหลงผิดว่า ท่านเหนือกว่าพระมหานิกายเมื่อใดแล้ว

ท่านจะไม่มีวันบรรลุมรรคผลนิพพาน หลุดพ้นจากวัฏฏะได้เลยนะ เพราะท่านยังติดในสังโยชน์ ๑๐ คือ "มานะ" ซึ่งหมายความว่ามีอารมณ์ถือตัวถือตน ถือชั้นวรรณะเกินพอดีนั่นแหละ

ดังนั้นฉันจึงขอย้ำตามที่ได้เคยตอบไปแล้วว่า พระที่ควรแก่การเคารพกราบไหว้นั้น จะต้องเป็นพระที่มีความประพฤติประกอบความเพียร

เพื่อหวังบรรลุมรรคผลนิพพานด้วยการละสังโยชน์ ๑๐ ไปทีละข้อ จนเป็นพระอรหันต์ได้ในที่สุดนั่นเอง เข้าใจหรือยัง?” หลวงพ่อย้ำ

“เข้าใจแล้วครับ” ข้าพเจ้าตอบ คิดๆ จะถามเรื่องพระให้หวยอยู่เหมือนกัน แต่คำตอบของหลวงพ่อเกี่ยวกับเรื่องพระสงฆ์ที่แท้จริงนั้น ได้ระบุไว้อย่างชัดเจนแล้ว จนสามารถตอบเอาเองได้ว่า

“พระที่ให้หวยนั้นยังฝักใฝ่ในโลกียะ มิใช่โลกุตระ และยังมิได้ประพฤติปฏิบัติตนตรง ตามคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อไปสู่มรรคผลนิพพานอย่างจริงจัง จึงมิควรแก่การสนใจ”

ข้าพเจ้าหวังว่าท่านผู้อ่านคงจะมีความเข้าใจในพระสงฆ์ได้แจ่มชัดยิ่งขึ้น ไม่มากก็น้อยนะครับ.."

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

“...เนื่องด้วยข้าพเจ้ามีความสงสัย และยังไม่เข้าใจอยู่ตลอดมาว่า ทำไมพระปฏิบัติทั้งหลายจะต้องออกธุดงค์ ก็ปฏิบัติพระกรรมฐานกันอยู่เสียที่วัดไม่ได้หรือ?

การธุดงค์เพื่อไปกรรมฐานอยู่ในป่ากันดาร กับบำเพ็ญกรรมฐานอยู่ที่วัดไม่น่าจะมีผลแตกต่างกัน หากมีความตั้งใจจริงและเพียรพยายามปฏิบัติจริงไม่ท้อถอย

การที่ข้าพเจ้าเช่นนี้ เพราะข้าพเจ้ามีความเชื่อมั่นมาโดยตลอดว่า หากตั้งใจจริงและมีความเพียรพยายามที่เด็ดเดี่ยวไม่ท้อถอยแล้ว ย่อมประสบความสำเร็จในสิ่งที่ตนปรารถนาได้เสมอมา

อยากจะยกตัวอย่างสักนิด เพื่อประกอบความเชื่อมั่นของข้าพเจ้า (ขอท่านผู้อ่านอย่าได้คิดว่าข้าพเจ้าจะยกตัวเองเลยนะครับ เพราะถ้าข้าพเจ้ามิใช่เป็นคนประเภทนี้ แล้วปัญหาข้อนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น)

เช่น เมื่อข้าพเจ้าเรียนหนังสือข้าพเจ้าก็ตั้งใจไว้ว่าจะต้องสอบให้ได้ที่ ๑ และเมื่อตั้งใหญ่แล้วในตอนปิดเทอมใหญ่ ขณะที่เด็กทุกคนเอาแต่เที่ยว และเล่นกันอย่างสนุกสนานนั้น

ข้าพเจ้าจะนั่งดูหนังสือเรียนของปีต่อไปทันที ตัวอย่างเช่นเมื่อสอบไล่ ม.๓ เสร็จ จะเลื่อนขึ้น ม.๔ ข้าพเจ้าจะรีบเอาหนังสือของ ม.๔ มาดู

อะไรที่จะต้องท่องจำ เช่น ทฤษฎีของเรขาคณิตบทต่างๆ หรือบทท่องจำต่างๆ ข้าพเจ้าจะรีบท่องไว้ทันที บรรดาแบบฝึกหัดทุกบท ข้าพเจ้าจะทำความเข้าใจและทดลองทำดูทั้งหมด เป็นต้น

ดังนั้นข้าพเจ้ามักจะเรียนจบในตอนปิดเทอม โดยครูยังไม่สอนเสมอ และเมื่อมีการสอบทีไร ข้าพเจ้าก็จะสอบได้เป็นที่ ๑ ตลอดมา

และแม้ข้าพเจ้าจะเรียนอยู่ที่โรงเรียนมัธยมวัดดอนเมือง แต่เมื่อเข้าเรียนอยู่ในโรงเรียนนายร้อยจปร. ก็หาได้เคยนึกหวาดหวั่นนักเรียนที่มาจากโรงเรียนที่มีชื่อเสียงต่างๆ ในกรุงเทพ ฯไม่

และเคยได้เป็นแม้กระทั่งหัวหน้าตอนด้วยคะแนนดี อีกทั้งผลการเรียนตลอด ๗ ปี (เตรียมนายร้อย ๒ ปี และนักเรียนนายร้อยอีก ๕ ปี) ก็ยังอยู่ในประเภทท็อปเท็นอีกด้วย

ส่วนในด้านกีฬานั้นหากสนใจในกีฬาประเภทใดข้าพเจ้าจะทุ่มสุดตัว และเล่นจนกว่าจะได้ถ้วยหรือรางวัลชนะเลิศเสมอ ไม่ว่าจะเป็นกีฬาในร่ม เช่น สนุกเกอร์ บิลเลียด ไพ่บริดจ์ หรือ กีฬากลางแจ้งเช่นฟุตบอล ตะกร้อข้ามตาข่าย

โดยเฉพาะยิมนัสติคนั้น หากท่าใดที่ข้าพเจ้าทำไม่ได้ ก็จะหลบเข้าโรงยิมในยามค่ำคืนไปฝึกซ้อมจนกว่าจะได้หรือกอล์ฟ หากตีไม่ดี

ข้าพเจ้าก็จะไปนอนทบทวนถึงความผิดพลาดของวงสวิง หากนึกออกแม้ดึกดื่นเที่ยงคืนตี ๑ ตี ๒ ข้าพเจ้าก็จะถือไม้ลงไปฝึกซ้อมที่สนาม จนกว่าจะแก้ไขได้เป็นต้น

ตั้งคำถามนี้กับหลวงพ่อ
...ด้วยเหตุนี้ ข้าพเจ้าจึงฉงนสนเท่ห์ใจนัก และในวันหนึ่งข้าพเจ้าก็ได้ถามหลวงพ่อว่า

“หลวงพ่อครับ ทำไมพระจึงไม่กระทำความเพียร เพื่อให้บรรลุมรรคผลกันในวัด มีความจำเป็นอะไรหรือครับที่จะต้องออกธุดงค์ไปทำความเพียรกันในป่า ?”

เมื่อถามคำถามนี้และข้าพเจ้าก็เล่าเหตุผลที่ข้าพเจ้าเข้าใจ และเชื่อมั่นดังที่ได้กล่าวแล้วแต่ต้นให้หลวงพ่อฟังและย้ำในสุดท้ายว่า

“ อย่างผมนั้นเรียนอยู่ในโรงเรียนมัธยมวัดดอนเมือง ซึ่งนับว่าเป็นโรงเรียนบ้านนอกในขณะนั้น ก็ไม่เห็นจะต้องคิดดิ้นรนเข้าไปเรียนในโรงเรียนดีๆ ในกรุงเทพฯ เลย

แต่เมื่อได้มีโอกาสไปเรียนร่วมกับนักเรียนชั้นดีจากโรงเรียนต่างๆ เหล่านั้น ในโรงเรียนนายร้อยผมก็สามารถเรียนกับพวกเขาได้อย่างสบายมาก และผมยังได้มีโอกาสเป็นหัวหน้าตอนเสียด้วยซ้ำไป”

“เออ..แล้วคุณเคยเล่าถึงเรื่องวิธีที่จะเอาดีในการเรียนและการเล่นของคุณให้ลูกๆ ฟังบ้างไหม?” หลวงพ่อถามเรื่อยๆ

“เล่าให้ฟังบ่อยเลยครับ เพราะอยากจะให้เขาเรียนเก่ง” ข้าพเจ้าตอบอย่างภูมิใจ

“แล้วลูกนำวิธีของคุณไปใช้บ้างไหม?” หลวงพ่อถาม

“ตอนแรก..เขาไม่เชื่อหรอกครับว่าเด็กอายุสิบกว่าขวบระดับชั้นมัธยมสมัยนั้น จะมีใครบ้าเรียนขนาดเอาหนังสือชั้นสูงกว่ามานั่งเรียนตอนปิดเทอม

เพราะเด็กขนาดนั้นน่าจะชอบเล่นซุกซนมากกว่า จนผมต้องเอาสมุดพกตั้งแต่ ม.๑ ถึง ม.๖ ออกมาให้ดู นั่นแหละเขาจึงเชื่อว่าผมสอบได้ที่ ๑ ทั้งสอบซ้อมสอบไล่มาโดยตลอดจริง” ข้าพเจ้าตอบ

“อะไรกัน คุณเก็บสมุดพกตั้งแต่ชั้นมัธยมมาจนถึงบัดนี้ทีเดียวหรือ?” หลวงพ่อถามติง

“ครับ ผมเก็บไว้ แม้ขณะนี้ก็ยังอยู่ กระดาษกรอบเป็นสีน้ำตาลเชียวครับ” ข้าพเจ้าตอบอย่างภูมิใจ

“ในเมื่อลูกคุณเขาเชื่อแล้วว่า วิธีการของคุณทำให้เรียนดีได้แล้ว เขายอมเรียนตามวิธีของคุณหรือไม่?” หลวงพ่อถามยิ้มๆ

“ไม่มีใครเอาวิธีของผมไปใช้สักคนครับ เอาแต่เล่นสนุกกันไปตามประสาเด็กกันหมด” ข้าพเจ้าตอบอย่างท้อแท้

“นี่แหล่ะคำตอบละ คนเรานั้นไม่เหมือนกัน คุณลองไปถามดูได้ว่า ยังจะมีใครสักกี่คนที่เขาใช้วิธีการเรียน และการเล่นแบบคุณบ้าง

มันผิดปกตินะ มันหนักเกินไปนะ สำหรับบุคคลทั่วๆ ไปการจะทำเช่นนี้ได้ต้องอาศัยกำลังใจสูง มีความตั้งใจเด็ดเดี่ยวไม่ท้อถอย

อีกทั้งต้องมีความเพียรเป็นเลิศจึงจะกระทำได้นะ จริงของคุณ การกระทำความเพียร เพื่อให้บรรลุมรรคผลนิพพานนั้นกระทำในวัดโดยไม่ต้องออกธุดงค์ก็ได้ ถ้ามีกำลังเด็ดเดี่ยวไม่ท้อถอย และมีความเพียรเป็นเลิศ

แต่โดยทั่วๆ ไปแล้วพระภิกษุที่เพิ่งเริ่มปฏิบัติใหม่ๆ จะกระทำได้สักกี่องค์ เพราะสถานที่และสิ่งแวดล้อมไม่ให้ อีกทั้งยังมีกิจอย่างอื่นที่สงฆ์จะต้องช่วยกันปฏิบัติเป็นส่วนรวม นอกจากนั้นญาติโยม อุบาสก อุบาสิกา ที่เข้าออกเพ่นพ่านในวัดก็มีมาก

เมื่อมีมาก ตาก็จะเห็น หูก็จะได้ยิน ลิ้นก็จะลิ้มอาหารโอชะ จมูกก็จะได้กลิ่น จิตก็เกิดการรับรู้ และอกุศลกรรมได้โดยง่ายจริงไหม?

หลวงพ่ออธิบายอย่างอารมณ์ดี และเมื่อเห็นข้าพเจ้านั่งฟังด้วยความสนใจ จึงอธิบายต่อว่า

“ด้วยเหตุนี้เอง พระบรมศาสดาซึ่งหยั่งรู้อารมณ์ของพระภิกษุที่เริ่มปฏิบัติใหม่ๆ เป็นอย่างดี จึงได้มอบอุบายให้พระภิกษุที่เริ่มปฏิบัติออกธุดงค์ เพื่อหาความสงบวิเวกในป่าในเขา ทั้งนี้ก็เพื่อให้อารมณ์ของจิตสงบ ระงับในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส กล่าวคือ

ตา ที่เคยเห็นรถรุ่นใหม่รูปงาม หรืออุบาสิกาที่อ่อนหวานน่ารักก็กลับได้เห็น ลิงค่าง บ่าง ชะนี หรือเสือ สิงห์ กระทิง แรดแทน ความอยากได้ใคร่ดีในรูปจะได้หมดไป

หู ซึ่งเคยได้ยินแต่เสียงเพลงไพเราะ หรือเสียงหวานเสนาะโสตของสาวงามก็กลับได้ยินเสียงลิง ค่าง บ่าง ชะนี หรือ นก กา แทน ความอยากได้ใครดีในเสียงก็จะสงบไป

จมูก ที่เคยได้กลิ่นหอมจากน้ำหอมลือชื่อก็กลับได้กลิ่นไอดินแทน ความอยากได้ใคร่ดีในกลิ่นก็จะสงบระงับไป

ลิ้น ที่เคยลิ้มรสอาหารรสเลิศที่ญาติโยมเคยเอามาถวาย กลับต้องลิ้มรสเผือก มัน ผลไม้ป่าแทน ความอยากได้ใคร่ดีในรส ก็จะสงบระงับไป

ส่วน กาย ที่เคยหนุนหมอนอ่อนนุ่ม ห่มผ้าห่มยามหนาวหรืออาบน้ำฟอกสบู่อย่างสะดวกสบาย ก็จะได้สัมผัสกับขอนไม้ หญ้า ฟางแทน ความอยากได้ใคร่ดีในสัมผัสก็จะสงบระงับไป

และเมื่อความอยากได้ใคร่ดีในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัสหมด ก็หมายถึง กามฉันทะหมด ความคิดที่จะจองล้างจองผลาญกับผู้ใดในป่าย่อมไม่มี

เป็นอันว่าพยาบาทไม่มี ความคิดฟุ้งซ่านก็ไม่มี เพราะไม่มีอะไรให้คิดเหมือนอยู่ที่วัด ความสงสัยลังเลคือวิจิกิจฉา ก็ย่อมไม่มีเพราะถ้ามีคงไม่ออกธุดงค์

และถ้าไม่มีความง่วงเหงาหาวนอนด้วยก็หมายความว่า นิวรณ์ ๕ ซึ่งเป็นเสี้ยนหนามในการบำเพ็ญเพื่อเข้าถึงปฐมฌานหมดไป

การเข้าสู่ปฐมฌานก็ย่อมเป็นไปได้โดยง่าย และเมื่อปฐมฌานเกิดได้ ฌาน ๒, ๓, ๔ ก็จะเกิดตามขึ้นมาได้ นั่นคือการเจริญสมถกรรมฐานเพื่อเข้าถึงฌาน ๔ ย่อมทำได้แน่นอน

และเมื่อทรงฌานได้เอากำลังของฌานมาพิจารณาวิปัสสนาญาณก็ย่อมเป็นไปโดยง่ายอีก ในที่สุดปัญญาก็จะเกิด

และเมื่อปัญญาเกิด ก็นำปัญญานั้นแหละไปห้ำหั่นกิเลส ตัณหา อุปาทาน และอกุศลกรรม จนละสังโยชน์ ๑๐ ไปทีละข้อๆ ถ้าได้ ๓ ข้อ ก็เป็นพระโสดาบันและสกิทาคามี

ถ้าละได้ ๕ ข้อก็เป็นอานาคามี ถ้าละได้ทั้ง ๑๐ ข้อ ก็เป็นพระอรหันต์ บรรลุมรรคผลนิพพานได้เร็วกว่าที่จะเริ่มฝึกและนั่งเพียรปฏิบัติอยู่แต่ในวัดนะ

การธุดงค์จึงเปรียบเสมือนเครื่องช่วย หรือเครื่องผ่อนแรงที่ช่วยให้การบำเพ็ญเพียรไปสู่มรรคผลนิพพานของพระภิกษุที่เริ่มปฏิบัติใหม่ๆ ง่ายขึ้นเท่านั้นเองนะ”

หลวงพ่ออธิบายอย่างยืดยาว แต่แปลกเป็นที่สุดที่ข้าพเจ้าสามารถจดจำได้ทั้งหมดแม้จนกระทั่งทุกวันนี้

ทำไมต้องออกไปธุดงค์อีก
“...ถ้าการออกธุดงค์ ได้ผลดีเช่นนี้ ทำไมพระภิกษุสงฆ์จึงไม่ออกธุดงค์ไปเรื่อยๆ เล่าครับ กลับเข้ามาอยู่วัดในเมืองอีกทำไมครับ?” ข้าพเจ้าถามด้วยความสงสัย

“อ้าว..ถ้าท่านสำเร็จเป็นพระอริยเจ้าแล้ว ไม่กลับวัดท่านจะมีโอกาสได้แสดงธรรมสั่งสอนอุบาสก อุบาสิกา เพื่อสั่งสมบารมีต่อไปได้อย่างไรล่ะคุณ จะให้ท่าสั่งสอน ลิง ค่าง ชะนี ในป่าตลอดไปหรือ? ”

หลวงพ่อตอบอย่างเห็นขัน และเมื่อข้าพเจ้าหัวเราะจึงพูดต่อไปว่า “พระพุทธเจ้าเอง เมื่อท่านได้ทรงตรัสรู้เป็นสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้ว ท่านก็เข้ามาแสดงธรรมโปรดผู้คนมิใช่หรือ? ”

“จริงครับ..หลวงพ่อ” ข้าพเจ้าตอบ

“อีกประการหนึ่ง การกลับเข้าวัดในเมือง ก็จะเป็นการทดสอบจิตไปในตัวด้วยนะ ว่า เมื่อตาหู จมูก ลิ้น กายไปเจอกับรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส อันเย้ายวนในเมืองเข้าแล้วไปบอกจิต

จิตมีปัญญาเพียงพอที่จะรู้เท่าทันกิเลส ตัณหา อุปาทาน และอกุศลกรรมหรือไม่ ถ้ายังหวั่นไหวก็จะต้องออกธุดงค์ เข้าป่าไปฝึกกันใหม่นะ เพราะถือว่าจิตยังไม่แน่จริง เข้าใจไหมล่ะ” หลวงพ่ออธิบายเพิ่มเติมแล้วถาม

“เข้าใจแล้วครับ หลวงพ่อ” ข้าพเจ้าตอบด้วยความปลื้มปิติ หวังว่าคำถามข้อนี้ของข้าพเจ้า จะทำให้ท่านผู้อ่านเข้าใจถึงประโยชน์ ที่พระออกธุดงค์บ้างพอสมควรทีเดียวนะครับ.."

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

“... เมื่อข้าพเจ้าได้มาพิจารณาทบทวนถึงปัญหาที่ข้าพเจ้าถาม และหลวงพ่อได้เมตตาอธิบายตอบมาแล้วโดยละเอียดๆ ในหลายๆ เรื่องก็บังเกิดความฉงนสนเท่ห์ใจในคำ ๆ หนึ่ง คือคำว่า “ปัญญา” เข้า

อาทิเช่นหลวงพ่อพูดว่า “จิตยังไม่มีปัญญาเพียงพอ” หรืออธิบายว่า “...เมื่อทรงฌานได้ก็เอากำลังของฌานไปพิจารณาวิปัสสนาได้โดยง่าย

และในที่สุดปัญญาก็จะเกิด เมื่อปัญญาเกิดก็จำปัญญานั้นแหละไปห้ำหั่นกิเลสตัณหา อุปาทาน และอกุศลกรรมได้...” เป็นต้น

ด้วยเหตุนี้ข้าพเจ้าจึงได้เกิดความเคลือบแคลงสงสัยในคำว่า “ปัญญา” ขึ้นมา ปัญญา...จะเกิดขึ้นมาได้ก็ต่อเมื่อทรงฌานได้

แล้วเอากำลังของฌานไปพิจารณาวิปัสสนาญาณ เท่านั้นหรือ? ก็แล้วที่ข้าพเจ้าจำแม่นเรียนหนังสือเก่งล่ะ ไม่ใช่เพราะด้วยข้าพเจ้ามีปัญญาดีหรอกหรือ?

หรือที่คนอื่น ๆ เขาได้ปริญญาโท ปริญญาเอก นั่นเล่าไม่ใช่เพราะเขามีปัญญาดีหรอกหรือ? ก็ไม่เห็นว่าจะต้องทรงฌานให้ได้

แล้วไปนั่งพิจารณาวิปัสสนาญาณสักหน่อยนี่ เมื่อเกิดความสงสัยเช่นนี้ ในวันหนึ่งข้าพเจ้าจึงได้หาโอกาสถามหลวงพ่อว่า

“...หลวงพ่อครับ การที่ผมดูหนังสือเรียนเที่ยวเดียวแล้วจำได้ โดยไม่ต้องท่องแล้วท่องเล่าเหมือนคนอื่นเขา จะเรียกว่าผมมีปัญญาดีไหมครับ?...”

“...ไม่ใช่ปัญญาดีหรอก เขาเรียกว่า ความจำดีต่างหากเล่า...” หลวงพ่อตอบเรื่อย ๆ

“...แล้วคนเรียนเก่งๆ ที่เขาไปทำปริญญาโท ปริญญาเอก ได้เล่าครับจะยกย่องว่า เขามีปัญญาดีไหมครับ?...” ข้าพเจ้าถามต่ออย่างไม่ลดละ

“...ไม่ใช่ปัญญาดีอีกนั่นแหละ แต่เขามีความจำดีอย่างคุณนี่แหละ...” หลวงพ่อตอบยิ้ม ๆ

“...อ้าว! หลวงพ่อ ความจำดีก็ต้องมีปัญญาดีไม่ใช่เหรอครับ...” ข้าพเจ้ารีบถาม

“...ความจำดีก็เพราะสมองดี สมองดีก็คือเครื่องบันทึกความจำดี เหมือนเช่นเครื่องบรรทุกเสียงหรือเครื่องบันทึกความจำของคอมพิวเตอร์ดีนั่นแหละบันทึกไว้

หากต้องการใช้เมื่อไรก็นึกย้อนเอา รีไวนด์เอาหรือกดเอา ข้อมูลต่างๆ ที่บันทึกไว้ก็จะออกมานั่นเอง เขาไม่เรียกว่าปัญญาดีนะ เขาเรียกว่าสัญญาดีต่างหากเล่าคุณ...” หลวงพ่ออธิบาย

“...เอ! เท่าที่ผมจำได้ผมก็ไม่เคยไปสัญญากับใครที่ไหนนะครับ...” ข้าพเจ้าชักงง

“...สัญญา น่ะเขาแปลว่า ความจำได้ อย่างงไปเลย คุณมีความจำดีก็เพราะมีสัญญาดี คุณหรือใครก็ตามเรียนหนังสือเก่ง ก็เพราะจำคำสอนของครูบาอาจารย์และผู้รู้ได้ดีกว่าคนอื่น

และเพราะความจำดีนี้เอง ทำให้มีโอกาสค้นคว้าอ่านตำรับตำราได้มากกว่าคนอื่น และจำได้แม่นยำกว่าคนอื่น...

ดังนั้นเมื่อสอบทีไรใครเขาจะไปสู้คนที่มีความจำดีได้เล่าคุณ แต่อย่าลืมนะ ถ้าครูเขาสอนผิด คุณก็จะจำได้แบบผิดๆ ถ้าตำรับตำราผิด คุณก็จำผิด

เหมือนเครื่องบันทึกเสียงหรือเครื่องคอมพิวเตอร์นั่นแหล่ะ หากป้อนข้อมูลผิดเข้าไปละก็เสร็จเลย มันก็ต้องบันทึกผิดจำผิด ด้วยจริงไหม? ...”

“...คุณเคยจำคำในหลักศิลาจารึกของพ่อขุนรามคำแหงได้ไหม?...” หลวงพ่ออธิบายแล้วย้อนถาม

“...ที่ว่าในน้ำมีปลา ในนามีข้าว ใช่ไหมครับหลวงพ่อ?...” ข้าพเจ้าถาม

“...เออ! นั่นแหละ คุณว่าเดี๋ยวนี้มันยังคงเป็นความจริงอยู่ทั้งหมดไหม?...” หลวงพ่อถาม

ทำให้ข้าพเจ้าต้องนิ่งคิดอยู่สักครู่ จึงตอบว่าในสมัยตอนผมเด็ก ๆ เป็นความจริงครับหลวงพ่อ ในน้ำมีทั้งกุ้ง หอย ปู ปลา มากมาย

และทุ่งนาในกรุงเทพ ฯ ทั้งแถบพระโขนง สะพานควาย บางเขน เขียวชอุ่มไปด้วยข้าวทั้งนั้น แต่ตอนนี้น่าเสียดายจริงๆ ครับผมยังแอบเปลี่ยนข้อความเสียใหม่เลยว่า

“...ในน้ำมีไร (ตัวไร เพราะน้ำเน่า), ในไร่มีรา (เชื้อรา), ในนามีบ้านจัดสรร...”

“...แล้วข้อความท่อนอื่น ๆ ในหลักศิลาจารึกล่ะว่าอย่างไร?...” หลวงพ่อถามต่อ

“...ครับ ผมพอจำได้อยู่บ้างว่า ใครใคร่ค้าช้างค้า ค้าม้าค้า ค้าวัวค้าควายค้า อะไรทำนองนี้แหละครับ แล้วก็มีว่า ไพร่ฟ้าหน้าใส ครับ...” ข้าพเจ้าตอบ

“...เอาละ จำได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้น แล้วคุณว่าเดี๋ยวนี้เป็นเช่นนั้นหรือไม่?...” หลวงพ่อถามยิ้ม ๆ

“...เดี๋ยวนี้หรือครับ จะเปิดเขียงขายหมูสักเขียงยังยุ่งวุ่นวาย จะหายอะไรไปขายสักหาบก็หาที่วางขายได้แล้วครับ ต้องขายเป็นที่เป็นทางถูกรีดไถทั้งตำรวจ

ทั้งเจ้าหน้าที่สรรพากร ยิ่งไพร่ฟ้าในกรุงเทพ ฯ เจอมลภาวะที่เป็นพิษและการจราจรติดขัดด้วยแล้ว หาหน้าใสไม่มี หรอกครับ ทุกวันนี้มีแต่ไพร่ฟ้าหน้าเหลืองซีดเสียส่วนใหญ่ครับ...” ข้าพเจ้าตอบตามความเป็นจริง

“...แล้วสุภาษิตโบราณที่ว่า สิบพ่อค้าไม่เท่าพระยาเลี้ยงล่ะ คุณว่าเดี๋ยวนี้เป็นจริงไหม?...” หลวงพ่อถามต่อ

“...ไม่จริงแล้วครับ ผมเห็นสิบพะยาเดินตามตูดพ่อค้า นักธุรกิจออกบ่อยไป...” ข้าพเจ้าตอบอย่างขัดใจ

“...เอ้อ! แล้วที่ว่า ไม่มีขยะมูลฝอยหมาไม่ขี้ล่ะ?...” หลวงพ่อถามอย่างสนุก

“...ก็ไม่จริงอีกแหละครับ เพราะหมาบ้านผมมันไปคุ้ยกองขยะเล่นจริงแต่มันไม่ขี้ เพราะมันกลัวขยะแขยงก้น เห็นกลับมาขี้ที่สนามหญ้าหน้าบ้านบ้าง บนถนนในบ้านบ้าง ผมต้องโกยทิ้งทุกวันเลยครับ...” ข้าพเจ้าตอบตามความเป็นจริง

“...เห็นไหม แม้แต่หลักศิลาจารึกก็ดี สุภาษิตโบราณต่าง ๆ ก็ดีอาจถูกต้องเป็นจริงได้เฉพาะสมัยหนึ่ง ระยะเวลาหนึ่งเท่านั้นเองหาได้เป็นความจริงตลอดกาลไม่

แม้แต่วิชาคำนวณที่คุณเรียน เคยจำกันได้มิใช่หรือว่า ๑ + ๑ เป็น ๒, ๐ + ๐ เป็น ๐ แล้วเดี๋ยวนี้ภาษาคอมพิวเตอร์เขาว่า ๐ + ๐ เป็น ๑ แต่ ๑ + ๑ กลับเป็น ๐ มิใช่หรือ?...”

หลวงพ่ออธิบายแล้วถามยิ้มๆ เล่นเอาข้าพเจ้าตัวแข็งด้วยเป็นความจริงตามที่หลวงพ่อพูดทุกอย่าง

“...ดังนั้นแม้คุณฟังมาก ดูตำรับตำรามาก เรียนมาก ค้นคว้ามาก จนมีความรู้ เพราะความจำดีมีสัญญาดี สักเพียงไรก็ตาม

ความรู้ที่คุณได้มานั้น ก็หาได้เป็นความจริงตลอดกาลไม่ อาจผิดหรือถูกก็ได้ ดังนั้นจึงจะยังเรียกว่ามีปัญญาไม่ได้นะ...” หลวงพ่ออธิบายต่อ

“...ถ้ายังงั้นปัญญา คืออะไรแน่ครับ หลวงพ่อ?...” ข้าพเจ้ารีบถามต่อด้วยความข้องใจ

“...ปัญญา โดยความหมายทั่ว ๆ ไปแล้วแปลว่าความรู้ที่เกิดขึ้นจากการพินิจพิจารณา หรือจะแปลว่าความเฉลียวฉลาดก็ได้นะ

มิใช่รู้อย่างเดียวต้องนำเอาความรู้ที่ได้นั้นมาพิจารณาด้วย หรือมิใช่ฉลาดอย่างเดียว ต้องมีเฉลียวใจด้วย จึงจะเกิดความรู้แจ้งเห็นจริงถึงแก่นแท้ของการรู้ในแต่ละอย่างได้นั่นแหละจึงจะเรียกว่า “ปัญญา” ล่ะ

ตัวอย่างเช่น หากคุณเห็นรถยนต์สวยคันหนึ่งแล่นผ่านมาคุณก็อาจจะบอกได้ทันทีว่าเป็นรถเบ็นซ์ รถวอลโว่ รุ่นใด กี่ซี.ซี. มีสมรรถนะอย่างไร ราคาค่างวดเท่าไร สร้างจากประเทศไหน บริษัทอะไร เพราะคุณฟังเขามาบ้าง จึงจำได้ด้วยมีสัญญาดี

แต่ด้วยเพราะไม่มีปัญญาจึงทำให้จิตของคุณมีความหวั่นไหว กินไม่ได้นอนไม่หลับเนื่องจากความอยากได้ในรถคันที่คุณเห็นขึ้นมา

แต่ถ้าคุณมีความเฉลียวใจ หรือได้มาพินิจพิจารณาให้รู้แจ้งแทงตลอดแล้ว คุณก็จะเกิดความรู้ใหม่ขึ้นมาว่ารถสวยรุ่นใหม่คันนี้ต่อไปอีก ๒ – ๓ ปี ข้างหน้ามันก็จะต้องกลายเป็นรุ่นเก่าไม่ทันสมัยอีกต่อไป

สีที่สวยงามหากกะเทาะออกก็คงจะดูไม่ได้เบาะอ่อนนุ่มที่สวยเก๋นั้นหากลอกออกดูภายในก็คงมีสภาพเช่นเดียวกับเบาะนั่งของรถแบบอื่น

และถ้าคุณจะซื้อรถคันนี้ให้ได้ ก็จะต้องเดือดร้อนในการวิ่งเต้นหาเงินหาทองมาและแม้เมื่อหาเงินได้แล้ว คุณจะรับภาระหนี้สินไหวไหม

นอกจากนั้น เมื่อคุณได้รถมาขับขี่ก็คงจะไม่สบายใจนักด้วยเกรงจะถูกรถอื่นชนหรือเฉี่ยวเอา ยิ่งในตรอกในซอยที่เต็มไปด้วยหลุมด้วยบ่อและฝุ่นดินหนาทึบด้วยแล้ว ก็ยิ่งหนักใจใหญ่

และแม้เอารถให้เด็กล้างก็คงจะต้องไปควบคุมแจ ยิ่งต้องเอารถไปจอดในย่านชุมนุมชนหรือตรอกซอยแคบ ๆ หรือที่เปลี่ยว ๆ ก็คงจะต้องนั่งเฝ้ารถคันใหม่ด้วยความเป็นห่วง

หากได้พิจารณาโดยละเอียดเช่นนี้แล้วก็จะเห็นความทุกข์ในรูปแบบต่างๆ ที่จะเกิดตามมาจากการดิ้นรนเป็นเจ้าของรถเบ็นซ์รูปงามคันนั้น

เมื่อเห็นทุกข์ ความอยากได้ใคร่ดีในรถเบ็นซ์รูปงามคันนั้นก็ย่อมหมดไป นี่แหละคือ “ปัญญา” ล่ะ หลวงพ่ออธิบายและเมื่อเห็นข้าพเจ้ายังตั้งใจฟังก็พูดต่อว่า

“...และถ้าจะให้ชัดก็ต้องยืนยันว่า ปัญญา ได้แก่การเจริญวิปัสสนาญาณจนรู้แจ้งเห็นจริงตามกฎธรรมดา ไม่มีอารมณ์คิดที่จะฝืนกฎธรรมดาเหล่านั้นจนในที่สุดจะได้ญาณทั้ง ๘ คือ

๑. จุตูปปาตญาณ - รู้ว่าคนและสัตว์ตายแล้วไปเกิดที่ใด อีกทั้งรู้ว่าคนและสัตว์ที่มาเกิดนั้นมาจากไหน
๒. เจโตปริยญาณ - รู้อารมณ์จิตของคนและสัตว์
๓. ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ - ระลึกชาติในกาลก่อนได้ไม่จำกัดชาติ
๔. อตีตังสญาณ - รู้เหตุการณ์ในอดีตของคนและสัตว์ สิ่งของ สถานที่ได้โดยไม่จำกัดกาลเวลา
๕. อนาคตังสญาณ - รู้เหตุการณ์ต่อไปในอนาคตของคนสัตว์ สิ่งของ สถานที่ได้โดยไม่จำกัดกาลเวลา
๖. ปัจจุปปันยังสญาณ - รู้เหตุปัจจุบันของคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ ได้ตามความเป็นจริง
๗. ยถากัมมุตาญาณ - รู้ผลกรรมของคนและสัตว์ได้ทั้งอดีต อนาคต และปัจจุบัน
๘. ทิพยจักษุญาณ - มีความรู้ปรากฏแก่จิตเหมือนตาเห็น สามารถ เห็นผีเห็นเทวดาได้

ญาณทั้ง ๘ นี้อย่าได้หนักใจนะว่าจะทำไม่ได้ เมื่อใดที่ผู้ปฏิบัติสามารถทรงฌาน ๔ ได้คล่องแคล่วแล้วถอยลงสู่อุปจารสมาธิหรือฌาน ๑ ฌาน ๒

เพื่อพิจารณาวิปัสสนาญาณด้วยแล้ว นอกจากว่าท่านจะได้ญาณทั้ง ๘ แล้วท่านยังมีปัญญาแตกฉานในการอธิบายถ้อยคำหัวข้อธรรม

และสามารถแก้อรรถปัญหาต่าง ๆ ได้อย่างอัศจรรย์ นอกจากนั้นยังรอบรู้ และเข้าใจภาษาอย่างอัศจรรย์อีกด้วย (ไม่ว่าจะเป็นภาษาของพรหม เทพ มนุษย์ สัตว์ อสุรกาย)

เป็นยังไงคุณมนูญ แบบนี้ยังจะมีนักภาษาศาสตร์คนใดในโลกสู้ท่านได้จริงไหม? นี่ซิเขาจึงเรียกว่ามีปัญญา จริงใช่ไหมล่ะ...”

“...เพียงแค่ได้ญาณใดญาณหนึ่งใน ๘ ที่หลวงพ่อว่า ก็นับว่ามีปัญญาเกินกว่าปุถุชนคนธรรมดาในโลกนี้แล้วนะครับ...” ข้าพเจ้ายอมรับและสารภาพถึงความในใจที่มีอยู่แต่เดิมว่า

“...หลวงพ่อครับ ผมจะขอยอมรับสารภาพกับหลวงพ่อว่า แต่เดิมก่อนที่ผมจะได้พบหลวงพ่อนั้น ผมมีความหยิ่งทะนง และเชื่อมั่นในตนเองมาโดยตลอด

ว่าเป็นผู้มีสติปัญญาที่อยู่ในชั้นระดับดีเยี่ยมผู้หนึ่งทีเดียว เพราะเป็นที่ยอมรับของบรรดาเพื่อนฝูงและครูบาอาจารย์ตลอดมาว่า เป็นผู้มีความจำดีมาก และเรียนหนังสือเก่ง...

ด้วยเหตุนี้เองจึงทำให้ผมไม่ค่อยจะเลื่อมใสศรัทธา ที่จะรับฟังคำสั่งสอนของพระภิกษุสงฆ์ เพราะคิดว่าพระภิกษุสงฆ์เหล่านี้เรียนน้อยกว่าผม

บางองค์จบแค่ประถม ๔ ก็มี เมื่อเรียนน้อยก็ย่อมรู้น้อย สติปัญญาก็น่าจะน้อยตามไปด้วย ดังนั้นท่านจะมีปัญญามาสอนอะไรผมได้...

และในบางครั้งผมยังเคยแอบนึกขำว่าคนระดับปริญญาโท ปริญญาเอกไปทนนั่งฟังพระแก่ๆ อบรมสั่งสอนกันได้อย่างไร

จนกระทั่งในวันนี้เองผมจึงได้เข้าใจว่า สิ่งที่ผมมีในตัวเองนั้นเป็นเป็นเพียงแค่มี “สัญญา” ดีเท่านั้นเอง ซึ่งอาจจะจำในสิ่งที่ถูกก็ได้ ผิดก็ได้ หาได้มี “ปัญญา” รู้แจ้งเห็นจริงเท่าทันในกิเลส ตัณหา อุปทาน และอกุศลกรรมไม่...”

“...เออ! ไม่เลวนี่เข้าใจได้รวดเร็วดี อย่าลืมนะคนที่มีความจำดี มีสัญญาดีนั้น หากเจริญวิปัสสนาญาณพิจารณาความจริงโดยสม่ำเสมอแล้ว

ปัญญาจะเกิดขึ้นมาได้อย่างรวดเร็วกว่าคนอื่นนะ เพราะจดจำข้อมูลต่างๆ ที่จะมาพิจารณาได้มากกว่าเขา...” หลวงพ่ออธิบายไห้กำลังใจแก่ข้าพเจ้า

ข้าพเจ้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่า คำถามของข้าพเจ้าและคำตอบของหลวงพ่อในข้อนี้ จะทำให้ท่านผู้อ่านมีความเข้าใจคำว่า “ปัญญา” ยิ่งขึ้น โดยเฉพาะท่านผู้อ่าน ซึ่งเป็นคนที่มีมิจฉาทิฐิเช่นเดียวกับข้าพเจ้า !!"

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

“...ดังที่ได้กล่าวมาแล้วข้างต้นว่า ข้าพเจ้าเป็นคนที่ชอบศึกษาค้นคว้าอยู่เฉยไม่ค่อยจะได้ เมื่อสนใจในเรื่องของพุทธศาสนาขึ้นมาก็หาหนังสือมาอ่านเล่มแล้วเล่มเล่า

ในที่สุดก็อ่านไปพบหนังสือเล่มหนึ่ง ซึ่งเขียนอ้างว่าได้มีการสำรวจประชาชนในโลกนี้ แล้วพบว่าชาวโลกนับถือศาสนาคริสต์มากเป็นอันดับหนึ่ง ศาสนาอิสลามเป็นอันดับสอง และพุทธศาสนาเป็นอันดับสาม

โดยเฉพาะได้กล่าวถึงความเสื่อมของพุทธศาสนาด้วยว่า ชาวพุทธนั้นส่วนใหญ่ถือบวชกันตามประเพณี มากกว่าที่จะถือบวชกันด้วยความศรัทธาเช่นศาสนาอื่น

กล่าวคือพ่อแม่ที่มีลูกชายหากอายุครบบวช ก็จะจัดการให้ลูกได้บวชเรียนก่อนมีครอบครัวคือ “บวชก่อนเบียด” เพื่อให้พ่อแม่ได้มีโอกาสเกาะชายผ้าเหลืองของลูกไปสวรรค์กับเขาบ้าง

และเมื่อถึงวันบวชของลูกชายก็มีการล้มวัว ควาย หมู ไก่ เลี้ยงดูแขก มิหนำซ้ำพ่อแม่ของผู้บวชก็จะดื่มสุรา เมายา จนเมาแประออกไปรำนำนาคเข้าสู่โบสถ์

ซึ่งนับว่าเป็นการผิดศีลข้อ 5 ของพุทธศาสนาเองเสียด้วยซ้ำไป เป็นต้น (เสียดายที่ข้าพเจ้าจำชื่อหนังสือเล่มนั้นไม่ได้ เพราะอ่านมากว่า 20 ปีแล้ว)

ด้วยเหตุนี้เอง ในวันหนึ่งข้าพเจ้าจึงได้ถือโอกาสเล่าเรื่องราวทั้งหมด ดังที่ได้กล่าวมาแล้วข้างต้นให้หลวงพ่อฟังแล้วตั้งคำถามว่า..

“การที่พุทธศาสนิกชนถือบวชตามประเพณี มากกว่าที่จะถือบวชเพราะแรงศรัทธาก็ดี หรือการที่ต้องล้ม วัว ควาย เลี้ยงดูแขกก็ดี

หรือการที่บิดา มารดาของผู้บวชดื่มสุรายาเมา จนเมาแประออกไปรำนำนาคลูกชายเข้าสู่โบสถ์นั้น เป็นเพราะพุทธศาสนาเสื่อมไปใช่ไหมครับหลวงพ่อ?”

“พุทธศาสนานั่นไม่มีวันเสื่อมหรอกคุณ แต่คนต่างหากมันเสื่อม เหมือนเพชรที่อยู่ในตมก็ยังคงเป็นเพชรที่ล้ำค่าอยู่ดี หากแต่คนที่มีโอกาสได้พบเห็นมันหารู้ในคุณค่าของเพชรไม่ เท่านั้นเอง” หลวงพ่อตอบอย่างอารมณ์ดี

“หรือเหมือนไก่ได้พลอย..ใช่ไหมครับหลวงพ่อ” ข้าพเจ้าเห็นพ้องด้วย

“นั่นแหละ ทำนองเดียวกัน ดังนั้นเราจะไปเหมาว่าเพชรไม่ดี พลอยไม่ดียังไม่ได้นะ” หลวงพ่ออธิบาย

“แล้วถ้าพระพุทธศาสนาของเราดี ทำไมจึงมีคนนับถือน้อยกว่าศาสนาอื่นเล่าครับ?” ข้าพเจ้ารีบถามด้วยความอยากรู้

“เอ..คุณรู้จักร้านขายเพชรบ้างไหม?” หลวงพ่อย้อนถาม

“รู้จักครับ” ข้าพเจ้าตอบแบบงงๆ

“แล้วคุณรู้จักร้านขายของชำไหม..ว่าเขาขายอะไร?” หลวงพ่อถามเรื่อยๆ

“รู้จักครับ ร้านขายของชำก็คือร้านที่ขายข้าว กะปิ น้ำปลา ยาสีฟัน สบู่แฟ้บ น้ำมันใส่ผม น้ำมันก๊าด รองเท้าแตะ ไม้กวาด เกลือ น้ำตาล เต้าหู้ยี้ ฯลฯ

รวมความว่าขายไม่เลือกละครับ สุดแล้วแต่ว่าในร้านพอจะมีที่ทางให้วางขายอะไรได้บ้างและลูกค้าต้องการซื้ออะไรครับ” ข้าพเจ้าตอบตามที่คิดได้

“เอ้อ..แล้วคนเข้าร้านขายเพชรมาก หรือคนเข้าร้านขายของชำมากล่ะ?” หลวงพ่อถามยิ้มๆ

“ก็ต้องเข้าร้านขายของชำมากสิครับ เพราะร้านขายของชำมีของที่คนทั่วๆ ไปต้องการซื้อไปใช้สอยประจำวันมาก ส่วนร้านขายเพชรนั้นต้องคนมีเงินจริงๆ จึงจะเข้าได้ครับ” ข้าพเจ้าตอบ

“เอาละ..ทีนี้ถ้ามีคนบอกคุณว่า หากเรียนจบชั้นประถม 4 แล้วมีงานทำได้เงินเดือนๆ ละ 5000 บาท และถ้าจบมหาวิทยาลัยก็มีเงินเดือนๆ ละ 5000 บาทเท่ากันล่ะ คุณจะเลือกเรียนอะไร?” หลวงพ่อถามต่อ

“ผมก็ต้องเลือกเรียนแค่จบชั้นประถม 4 ซิครับ..ง่ายดี เรื่องอะไรผมจะต้องเสียเวลาไปทนเรียนจนจบมหาวิยาลัยเล่าครับ เงินเดือนก็เท่ากัน” ข้าพเจ้าตอบด้วยเหตุผล

“นั่นแหละ...เหมือนกัน คนที่เข้าถึงพระพุทธศาสนานั้นมีน้อย เพราะพระพุทธศาสนานั้น มีความงามและล่ำค่าประดุจเพชร และปฏิบัติให้บรรลุถึงแก่นแท้ได้ยาก

ดุจดังเรียนให้จบมหาวิทยาลัยในพระพุทธศาสนานั้น บาปก็ต้องเป็นบาป บุญก็ต้องเป็นบุญ จะนำมาหักลบล้างกันมิได้

ใครกระทำกรรมดีก็ไปรับผลแห่งกรรมดีนั้น ใครกระทำกรรมชั่วก็ต้องไปชดใช้กรรมชั่วที่ได้กระทำมา กรรมใดก่อก็ต้องรับกรรมนั้น เป็นกฎหมายตายตัวที่หลักเลี่ยงไม่ได้

อีกทั้งพระภิกษุ สามเณร ที่ถือบวชในพระพุทธศาสนาก็จักต้องถือศีลเคร่งครัด มีภรรยาหรือแม้แต่อยู่ในที่ลับกับหญิงสองต่อสองก็มิได้

นอกจากนั้นพระพุทธศาสนาสั่งสอนแต่เรื่องจริง ไม่มีการเอาอะไรมาหลอกล่อ และไม่มีการโฆษณาที่เกินจากความเป็นจริง อีกทั้งไม่บังคับผู้ใดให้มาเป็นสาวกด้วย

ซึ่งผิดกับศาสนาอื่นๆ ที่มีการโฆษณาและบังคับผู้คนจนเกิดสงครามศาสนาบ่อยครั้ง ดังที่ได้ปรากฏแล้วในประวัติศาสตร์ บางศาสนาก็อะลุ้มอล่วยให้นักบวชในศาสนามีภรรยาได้ ขับรถได้อยู่ตามบ้านเรือนได้

มิหนำซ้ำผู้ใดทำบาปก็ล้างบาปให้ได้อีกด้วย ซึ่งทุกอย่างดูง่ายไปหมด ใครๆ ก็ต้องชอบ เพราะง่ายดีเหมือนเรียนประถม 4 นั่นแหละ” หลวงพ่ออธิบาย

“นั่นสิ...ครับ ศาสนาของเขาดูแล้วก็ง่ายดี แต่เมื่อปฏิบัติตามแล้วผลที่ได้รับนั้น จะเทียบเท่ากับพุทธศาสนาหรือครับ ผมยังสงสัยอยู่?” ข้าพเจ้าถามด้วยความกังขา

“แล้วคุณเชื่อไหมเล่าว่า หากคุณเรียนจบประถม 4 จะมีคนจ้างคุณทำงานเดือนละ 5000 บาท เท่ากับคนที่เขาเรียนจบมหาวิทยาลัย?” หลวงพ่อย้อนถาม

“คงจะเชื่อไม่ได้หรอกครับ..เป็นไปไม่ได้แน่ !” ข้าพเจ้าตอบตามที่คิด

“เอาละ..คุณตั้งใจฟังให้ดีนะ โดยทั่วๆ ไปแล้วผู้คนมักจะรีบด่วนสรุปเอาว่า พุทธศาสนาก็เช่นเดียวกับศาสนาอื่น คือมุ่งหมายที่จะสั่งสอนให้คนประพฤติดี ละเว้นประพฤติชั่ว ละเว้นการเบียดเบียนซึ่งกันและกัน และอยู่ร่วมกันด้วยสันติสุข

แต่ถ้าคุณได้ศึกษาค้นคว้า และใช้ปัญญาพิจารณาโดยถ่องแท้แล้ว จะเห็นได้ว่า พระพุทธศาสนานั้นเหนือกว่าศาสนาอื่นทุกศาสนา

กล่าวคือพุทธศาสนาขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น ได้สอนเลยไปจนสามารล่วงข้ามความทุกข์ สู่พระนิพพานได้ ซึ่งศาสนาอื่นหาได้สอนไปถึงไม่”

หลวงพ่ออธิบายและเมื่อเห็นข้าพเจ้าตั้งอกตั้งใจฟังอย่างแท้จริง ก็พูดต่อว่า

“อันความงามในพุทธศาสนานั้นแบ่งออกได้เป็น 3 ขั้นตอนด้วยกันคือ

1.ความงามเบื้องต้น ได้แก่อารมณ์ความดีทางใจ คือให้ทานรักษาศีล

2.ความงามในท่ามกลาง ได้แก่อารมณ์ความดีในการเจริญฌานสมาบัติ

3.ความงามในที่สุด ได้แก่ อารมณ์นับถือความจริงคือการเจริญวิปัสสนาญาณ เพื่อให้รู้เท่าทันในกิเลส ตัณหา อุปทานและอกุศลกรรม อันจะทำให้หลุดพ้นจากความทุกข์ เข้าสู่พระนิพพานได้นั่นเอง

ดังนั้น หากคุณนำเอาศาสนาอื่นมาเทียบเคียงกับพุทธศาสนาแล้วจะเห็นได้ว่า ศาสนาบางศาสนานั้นหากปฏิบัติโดยครบถ้วนถึงจุดสุดยอดแล้ว ก็จะได้ผลเพียงแค่ความงามในเบื้องต้นของพุทธศาสนาเท่านั้นเองนะ

เพราะเพียงแค่สั่งสอนให้คนมุ่งประพฤติดี มีจิตใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่ผู้ยากไร้ ช่วยเหลือสังคม ละเว้นการประพฤติชั่วและเบียดเบียนซึ่งกันละกัน

ซึ่งก็คือ "ทาน ศีล" นั่นเอง ยังไม่มีแม้แต่การเจริญภาวนาเพื่อให้เกิดฌานสมาบัติ และศาสนาบางศาสนาก็เช่นกัน หากได้ปฏิบัติโดยครบถ้วยถึงจุดสุดยอดแล้ว ก็จะได้เพียงแค่ความงามในท่ามกลางของพุทธศาสนาเท่านั้นเอง

เพราะมีการสอนสูงสุดเพียงแค่เจริญ "ภาวนา" ให้เกิดฌานสมาบัติเท่านั้น หาได้สอนเลยไปถึงความเจริญวิปัสสนาญาณซึ่งเป็นความงามในที่สุด ดังเช่นพุทธศาสนาไม่

จริงอยู่..ทุกศาสนาล้วนดีทั้งสิ้นไม่ใช่ฉันว่าไม่ดีนะ แต่ความดีก็ต้องมีดี ดีมาก และดีที่สุดใช่ไหมล่ะ?” หลวงพ่ออธิบาย

เปรียบเทียบความงามทั้งสามระดับ
“...ถ้าผมจะสมมติเอาว่า ความงามในเบื้องต้น ก็เหมือนกับความรู้ระดับ "ประถมศึกษา" ความงามในท่ามกลาง ก็คล้ายกับความรู้ในระดับ "มัธยมศึกษา" และ ความงามในที่สุด ก็คือ จบ "มหาวิทยาลัย" จะพอไปได้ไหม?” ข้าพเจ้าพยายามคิดเปรียบเทียบ

“เออ..เข้าที จบประถมศึกษาก็มีความรู้กว่าคนที่ไม่ได้เรียนนะอย่างน้อยก็พออ่านออกเขียนได้ ยิ่งจบมัธยมศึกษาก็ยิ่งมีความรู้มากขึ้นและยิ่งจบมหาวิทยาลัยก็ยิ่งดีใหญ่ เป็นบัณฑิตทีเดียวนะ

เอาละ..ตามที่ฉันอธิบายมาก็จะเห็นได้ว่า พระพุทธศาสนาเปรียบเสมือน "เพชร" อันล่ำค่า แต่เป็นที่น่าเสียดายที่พุทธศาสนิกชนส่วนใหญ่ ยังไม่รู้จักในคุณค่า

คนไทยบางคนกลับหันไปยอมรับนับถือศาสนาอื่น เปรียบประหนึ่งปาเพชรอันล้ำค่าทิ้ง แล้วไขว่คว้าหาพลอย หาโป่งข่ามมาประดับแทน

ผิดกับฝรั่งมังค่าในปัจจุบัน เขากลับเห็นคุณค่าของพระพุทธศาสนายอมทอดทิ้งลูกเมีย ข้ามน้ำข้ามทะเลมาบวชเรียนกันมากมาย นอกจากนั้นในแต่ละประเทศก็มีการจัดตั้งชมรมพุทธศาสนากันขึ้นมาอีกเรื่อยๆ

ฉันขอย้ำว่าการศึกษาพระพุทธศาสนานั้น ถ้าต้องการให้เข้าลึกซึ้งและเป็นประโยชน์แก่ตนเองแล้ว จะต้องมีการศึกษาทั้ง "ปริยัติ" และ "ปฏิบัติ" ประกอบกัน

มิฉะนั้นแล้วจะเกิดการเข้าใจไขว้เขวหรือแปลความหมายของคำสั่งสอนของพระพุทธองค์เพี้ยนไปก็ได้นะ” หลวงพ่ออธิบายอย่างละเอียด

ข้าพเจ้าคิดว่าหลวงพ่อได้ตอบคำถามในข้อนี้ กระจ่างชัดแล้วนะครับขอท่านผู้อ่านที่รัก จงใช้วิจารณญาณพิจารณาใคร่ครวญต่อไปเถิด...

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

“...ความที่ข้าพเจ้าเป็นคนช่างคิดก็อดที่จะคิดไม่ได้ ว่าอันคนร่ำรวยซึ่งมีตึกคฤหาสน์เป็นที่พำนัก

พรั่งพร้อมไปด้วยข้าทาสบริวารคนครัว คนรถ คนสวน คอบปรนนิบัติรับใช้ จะขยับตัวทำอะไรสักหน่อยบริวารก็วิ่งพล่านแย่งยื้อทำให้หมด แต่ละห้องในบ้านก็มีเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ

บรรดาลูกๆ ก็ล้วนได้รับการส่งเสียให้ได้เล่าเรียนในโรงเรียนที่มีชื่อ และการไปโรงเรียนหรือกลับบ้านก็มีคนขับรถรับ-ส่งให้เสร็จ อยากจะได้อะไรก็ได้ เพราะมีเงินมีทองร่ำรวยมหาศาล

ไม่ต้องวิตกทุกข์ร้อนในเรื่องใดๆ เลย และเมื่ออยากจะทำบุญก็สามารถจะควักเงินออกทำบุญครั้งละเป็นหมื่นเป็นแสนเป็นล้านได้อย่างสบายๆ

ผิดกับคนที่จะต้องดิ้นรนขวนขวายหางานทำ พอได้ค่าจ้างมาซื้อกรอกหม้อ และกับราคาถูก ไปเพียงวันหนึ่งๆ ไหนจะต้องวิตกกังวลในเรื่องค่าเช่าบ้าน ไหนจะค่าเล่าเรียน ไหนจะดอกเบี้ยที่ไปกู้ยืมเขามา จิปาถะ

มิหนำซ้ำบ้านที่อยู่ก็อุดอู้หาความสะดวกสบายใดๆ มิได้เลย และแม้เมื่ออยากจะสร้างกุศลผลบุญกับเขาบ้าง ก็คงจะทำได้เพียงครั้งละ 5 บาท 10 บาท เป็นอย่างมาก

ดังนั้นเมื่อความแตกต่างระหว่างคนร่ำรวยกับคนจนมีมากเช่นนี้จึงทำให้ข้าพเจ้าเกิดความสงสัยขึ้นมาว่า โอกาสในการสร้างบุญกุศลของคนร่ำรวยย่อมจะมีได้มากกว่าคนจน

และเมื่อเป็นเช่นนี้อีกกี่ภพกี่ชาติหากเกิดเป็นมนุษย์อีก ก็ย่อมเป็นคนร่ำรวยอีก ส่วนคนจนนั้นก็จะน่าจะต้องยากจนอยู่เช่นนั้นทุกภพทุกชาติไปซิ

ด้วยเหตุนี้ข้าพเจ้าจึงค่อยๆ เลียบเคียงถามหลวงพ่อว่า

“หลวงพ่อครับ บรรดาเศรษฐีมีเงินทั้งหลายนั้นมีความเป็นอยู่ที่พรั่งพร้อมมีความสุขและสะดวกสบายไปเสียทุกอยาง

ผิดกับคนจนที่มีความวิตกทุกข์ร้อนทั้งในด้านการงาน, ค่าเล่าเรียนลูก, ค่าเช่าบ้าน, ดอกเบี้ยที่ไปกู้ยืมเขามาจิปาถะ ดังนั้นคนร่ำรวยซึ่งไม่มีความทุกข์ก็ย่อมได้เปรียบคนยากจน ซึ่งมีความทุกข์ในกาสร้างบุญกุศลใช่ไหมครับ?”

“คุณรู้ได้อย่างไรว่าคนร่ำรวยไม่มีทุกข์?” หลวงพ่อย้อนถาม

“จะมีทุกข์อะไรล่ะครับ อยู่คฤหาสน์โอ่อ่า มีเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำสิ่งอำนวยความสะดวกเพียบ จะขยับตัวทำอะไรสักหน่อย

ข้าทาสบริวารก็วิ่งกันพล่านยื้อแย่งทำให้หมด อยากจะได้อะไรก็ได้ เพราะมีเงินทองร่ำรวยมหาศาล” ข้าพเจ้าอธิบาย

“เอ้อ..คุณเคยเจ็บไข้ ได้ป่วย เช่น ปวดหัว ปวดท้อง ปวดฟัน แขนหัก ขาหัก ออกหัด อีสุกอีใสอีดำอีแดง กับเขาบ้างไหม?” หลวงพ่อถามเรื่อยๆ

“เคยซิครับ และดูเหมือนจะเป็นมาแล้วทุกอย่างที่หลวงพ่อถามนั่นแหละครับ” ข้าพเจ้าชักลังเลไม่ทราบว่าหลวงพ่อจะมาในรูปใด

“แล้วในระหว่างที่คุณเจ็บไข้ได้ป่วยนะ คุณเป็นทุกข์ไหม?” หลวงพ่อถามต่อ

“เป็นทุกข์สิครับ” ข้าพเจ้าตอบ

“แล้วคนร่ำรวย เขาต้องเจ็บป่วยอย่างคุณบ้างไหมหรือว่าคนร่ำรวยไม่มีสิทธิ์เจ็บไข้ได้ป่วย?” หลวงพ่อถามเรื่อยๆ

“ก็ต้องเจ็บไข้ได้ป่วยเหมือนกันแหละครับ แต่เขาคงมีหมอมีพยาบาลดูแลอย่างใกล้ชิด” ข้าพเจ้าตอบเสียงอ่อยๆ

“แต่คุณอย่าลืมนะว่า คนร่ำรวยหัวไม่แข็งอย่างคนจนเจ็บนิดเจ็บหน่อยละก้อเขาเป็นทุกข์กว่าคนจนเสียอีกนะ ความเจ็บไข้บางชนิดคนจนเป็นวันสองวันก็หาย

บางทีเป็นเองหายเองได้เช่นหวัด แต่ถ้าคนร่ำรวยเป็นอาจต้องฉีดยา นอนให้น้ำเกลือกันทีเดียวทุกข์กว่าคนจนอีกนะ” หลวงพ่ออธิบายแล้วย้อนถามว่า

“แล้วคนร่ำรวยมีสิทธิ์แก่ชราหรือตายไหม?”

“โธ่...หลวงพ่อจะมีหรือจนเกิดมาก็ต้องเจ็บ ต้องแก่ ต้องตายทุกคนแหละครับ” ข้าพเจ้าตอบตามความเป็นจริง

“แล้วคุณว่า ความเจ็บ ความแก่ ความตายเป็นทุกข์ไหม?” หลวงพ่อถาม

“เป็นทุกข์สิครับ แม้เพียงแค่คิดถึงก็เกิดทุกข์แล้วครับ?” ข้าพเจ้าตอบ

“แล้วบิดา มารดา ลูก เมีย ของคุณต้องตายจากไปก็ดีหรือข้าวของเครื่องใช้ที่คุณรักใคร่หวงแหนหายไปคุณเป็นทุกข์ไหม?” หลวงพ่อถาม

“เป็นทุกข์สิครับ มากด้วย” ข้าพเจ้าตอบ

การพลัดพรากจากของรัก ล้วนเป็นทุกข์ทั้งสิ้นนะ ไม่ว่าคนร่ำรวยหรือคนจน หากประสบเข้าก็ล้วนทุกข์ทั้งสิ้น ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากันนะ

ความจริงแล้วคนร่ำรวยที่มีกิจการใหญ่โต เขาก็ต้องกู้เงินธนาคารมาลงทุนนะ ต้องเสียดอกเบี้ยเหมือนกัน มิหนำซ้ำจำนวนมากมายเสียด้วย ยิ่งถ้าวางแผนไว้ผิดเขาก็ต้องคิดหนัก ทุกข์หนักกว่าคนจนเสียอีก

บางคนถึงกับฆ่าตัวตายก็มีบ้านช่องก็ถูกยึดไปก็มี ส่วนการมีข้าทาสบริวานมากน่ะ ยิ่งมากเท่าไรปัญหาก็ยิ่งมากเท่านั้นนะ

และยิ่งคนร่ำรวยมีกิจการมากมายไม่มีเวลาอบรมลูก อีกทั้งลูกก็ถือว่าพ่อแม่ร่ำรวยประพฤติตนไปในทางเสื่อมเสีย ก็ยิ่งทำให้พ่อแม่ทุกข์หนักได้เช่นกัน

ดังนั้นคนร่ำรวยก็ดี คนจนก็ดี ล้วนมีความทุกข์ด้วยกันทั้งนั้นไม่มีใครได้เปรียบเสียเปรียบใครหรอก เป็นแต่ว่ามีทุกข์กันคนละรูปแบบเท่านั้นเองนะ” หลวงพ่ออธิบานอย่างละเอียด

“แต่คนร่ำรวยก็ยังได้เปรียบกว่าคนจนในการทำบุญอยู่ดีแหละครับ..หลวงพ่อ เพราะคนร่ำรวยอาจทำบุญได้ครั้งละเป็นหมื่นเป็นแสนเป็นล้านได้ในขณะที่คนจนทำบุญได้ครั้งละ 5 บาท 10 บาทเท่านั้นเอง” ข้าพเจ้าติง

วัตถุทาน
“...การทำบุญด้วยเงินก็ดี อาหารก็ดี เสื้อผ้าก็ดี หรือสิ่งของเครื่องใช้ต่างๆ ก็ดี เขาเรียกว่า “วัตถุทาน” นะ และกุศลผลบุญอันจะเกิดจากวัตถุทานนั้น หาได้วัดกันที่จำนวนเงินหรือจำนวนสิ่งของเครื่องใช้ไม่ แต่เขาวัดกันที่องค์ประกอบ 3 อย่างคือ

1. ผู้มีความเต็มใจในการให้ (ถึงพร้อมด้วยเจตนา)

2. วัตถุทานที่ให้นั้นได้มาด้วยความบริสุทธิ์ (ถึงพร้อมด้วยไทยธรรม)

3. ผู้รับมีความบริสุทธิ์ (ถึงพร้อมด้วยบุญเขต)

ดังนั้นหากคนจนบริจาคเงินทำบุญเพียงแค่ 5 บาท 10 บาทแต่มีความเต็มใจในการทำบุญ อีกทั้งเงินที่ทำนั้นหามาได้อย่างสุจริตด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเอง ก็ย่อมได้กุศลผลบุญมากกว่าคนร่ำรวยที่บริจาคเงินเป็นหมื่น เป็นแสน หรือเป็นล้าน

ด้วยเจตนาที่หวังอวดหรือแบ่งทับผู้อื่น หรือว่าเงินที่บริจาคนั้นได้มาเพราะคดโกงเขามานะ” หลวงพ่ออธิบาย ทำให้ข้าพเจ้าค่อยยิ้มออก

“แล้วที่ว่าผู้รับบริสุทธิ์ล่ะครับ หมายความว่าอย่างไรครับ?” ข้าพเจ้าถาม

“อ๋อ...หมายความว่า ให้ทานแก่ท่านที่เป็นอริยบุคคล เป็นเนื้อนาบุญของโลกมีอานิสงส์สูงมาก พระพุทธเจ้าท่านเปรียบเทียบไว้ดังนี้

- ให้ทานแก่พระสกิทาคามี 1 ครั้งมีผลมากกว่าให้ทานแก่พระโสดาบัน 100 ครั้ง

- ให้ทานแก่พระอนาคามี 1 ครั้งมีผลมากกว่าให้ทานแก่พระสกิทาคามี 100 ครั้ง

- ให้ทานแก่พระอรหันต์ 1 ครั้งมีผลมากกว่าให้ทานแก่พระอนาคามี 100 ครั้ง

- ให้ทานแก่พระปัจเจกพุทธเจ้า 1 ครั้ง มีผลมากกว่าให้ทานแก่พระอรหันต์ 100ครั้ง

- ให้ทานแก่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า 1 ครั้งมีผลมากกว่าให้ทานแก่พระปัจเจกพุทธเจ้า 100 ครั้ง

- ให้ทานแก่ภิกษุสงฆ์ มีพระพุทธเจ้าเป็นประมุข (สังฆทาน)มีผลมากกว่าถวายทานแก่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า 1 ครั้ง

และการสร้างวิหารถวายสงฆ์ผู้มาจากจตุรทิศมีผลมากกว่าสังฆทานเข้าใจหรือยัง?” หลวงพ่ออธิบายอย่างอารมณ์ดี และเมื่อยังเห็นข้าพเจ้ายังสนใจอยู่ก็พูดต่อว่า

“ความจริงแล้ว วัตถุทานนี้แม้ไม่มีเงินสักบาทเดียวก็ทำได้นะ”

“ทำอย่างไรครับหลวงพ่อ?” ข้าพเจ้าถามอย่างสนใจ

“ก็คอยโมทนาเขาไงล่ะ ใครถวายเงินแสน เงินล้าน คุณก็ยกมือไหว้กำหนดจิตโมทนาไปกับเขาด้วย เขาได้บุญเท่าไร คุณก็ได้เท่านั้นแหละดีไหมล่ะ ไม่ต้องไปอิจฉาคนร่ำรวยให้เสียเวลาจริงไหม?” หลวงพ่อตอบ

“แบบนี้ไม่เป็นการเอาเปรียบผู้อื่นเหรอครับ?” ข้าพเจ้าถามอย่างติดใจสงสัย

“ไม่เอาเปรียบหรอก เพราะคุณจะโมทนาหรือไม่ ก็ไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้ผู้ทำบุญนี่ เขาก็ยังได้บุญของเขาเต็มที่อย่างเดิมนั่นแหละ

อภัยทาน
...แต่อย่างไรก็ตาม วัตถุทานนี้ก็เป็นเพียงแค่ทานเบื้องต้นเท่านั้นนะ ยังมีทานแบบอื่นที่ไม่ต้องใช้เงินทองเลยแม้แต่บาทเดียว แต่ให้กุศลผลบุญได้สูงกว่าวัตถุทานเสียอีกนะ” หลวงพ่ออธิบาย

“ทำทานแบบใดล่ะครับ?” ข้าพเจ้ารีบถามด้วยความสนใจ

“อภัยทาน" อย่างไรล่ะ ใครเขาทำผิดคิดร้ายต่อคุณอย่างไร คุณก็ไม่ถือโกรธ อภัยให้เขาเสีย เหมือนที่พระพุทธเจ้าท่านให้อภัยให้แก่บรรดาผู้คนที่มุ่งร้ายต่อองค์ท่านนั่นแหละ

เห็นไหม..ไม่ต้องเสียเงินสักบาทเดียว แต่ได้กุศลผลบุญมากกว่าบริจาคเงินเป็นจำนวนมากๆ เสียด้วยซ้ำไป” หลวงพ่ออธิบายยิ้มๆ

“แหม..หลวงพ่อครับได้บุญมากโดยไม่เสียเงินก็จริง แต่มันทำได้ยากนะครับ โดยเฉพาะผมแล้ว ผมชอบประพฤติปฏิบัติต่อผู้คนแบบเกลือจิ้มเกลือ คือดีมาก็ดีไป ร้ายมาก็ร้ายตอบ แรงมาก็แรงไป หวานมาก็หวานไป

อะไรทำนองนี้แหละครับ มันค่อยมีชีวิตชีวาหน่อย ขืนอภัยให้บ่อยๆ คนเลวๆ เหล่านั้นก็ยิ่งได้ใจใหญ่ คิดว่าเราแหยซิครับ

เคยแค่แอบลอบนินทาลอบกัดลับหลัง คราวนี้ละก็มันต้องบุกเข้ามาด่าว่าท้าทายถึงในบ้านเป็นแน่” ข้าพเจ้าให้เหตุผลไปตามที่คิด

“อ้าว..อยากได้บุญมาก หนำซ้ำไม่ต้องเสียเงินเสียมองด้วยก็ต้องยากหน่อยซิ แต่ก็มิใช่ยากเย็นจนทำไม่ได้นะ หากคุณควบคุมสติได้แล้วคิดว่า

โอหนอ..คนเลวเหล่านี้ คงรับกรรมอยู่ในนรก เปรต อสุรกาย และ สัตว์เดรัจฉาน มานานหลายภพหลายชาติแล้ว

กว่าจะชดใช้กรรมชั่วหมดได้เกิดมาเป็นมนุษย์กับเขาชาติแรกได้ ก็ต้องทนทุกข์เวทนาอย่างแสนสาหัส มาหลายกัปหลายกัลป์ แม้เป็นมนุษย์แล้วความเลวร้ายความดุร้ายก็ยังติดตามมา ตามสันดานดั้งเดิมอีก

ดังนั้นเราเองซึ่งเป็นมนุษย์ที่สร้างสมบุญบารมีมาแล้วหลายภพหลายชาติ จะใช้วิธีแบบเกลือจิ้มเกลือ คือร้ายมาก็ร้ายไป เลวมาก็เลวไปอย่างที่คุณว่าแล้ว เรามิต้องเป็นคนเลวไปเช่นเขาเหล่านั้นหรอกหรือ

ต้องพยายามคิดอย่างนี้นะ แล้วในที่สุดคุณจะให้ “อภัยทาน” ได้เองนะ ยิ่งถ้าคุณได้เจริญวิปัสสนาญาณด้วยแล้วการให้อภัยทานจะเป็นของง่ายมาก”

ธรรมทาน
...หลวงพ่ออธิบาย และเมื่อยังเห็นข้าพเจ้าสนใจก็พูดต่อว่า “ยังมีทานที่ไม่ต้องใช้เงินทองแต่ได้กุศลผลบุญสูงกว่าอภัยทานอีกนะ”

“ทานอะไรหรือครับ ที่สูงกว่าอภัยทาน” ข้าพเจ้าถามด้วยความอยากรู้

“ก็..ธรรมทาน..ยังไงล่ะ สร้างสมได้โดยช่วยชี้แนะสั่งสอนผู้คนที่ประพฤติตนหลงผิด คิดชั่วให้กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี เป็นที่ยอมรับของสังคมโดยทั่วไป หรือกล่าวง่ายๆ ก็คือ ช่วยนำทางคนที่เดินทางผิดให้มาเดินถูกทางนั่นแหละ

ธรรมทานนี้จะได้กุศลผลบุญสูงกว่าอภัยทานนะ เพราะแม้เราให้อภัยทานแก่คนที่เลวร้ายไปแล้วก็ตาม แต่เขาก็หาได้อยู่รอดปลอดภัยไม่ อาจถูกคนอื่นที่เขาไม่ให้อภัยกำจัดเสียก็ได้

แต่ถ้าเราให้ธรรมทาน จนสามารถทำให้คนเลวกลับกลายมาเป็นคนดีเสียได้ เขาจะอยู่ได้โดยรอดปลอดภัยใช่ไหม?” หลวงพ่ออธิบาย

“ครับ..แต่แหม..มันก็ยิ่งยากกว่าให้อภัยทานเสียอีก เพราะอภัยทานนั้น เราเพียงอภัยในใจไม่ต้องไปข้องแวะกับคนเลวๆ พรรค์นั้นเขาร้ายมาเราก็เลี่ยงเสีย

เขาด่าเขานินทาเราก็เอาหูทวนลมเสีย แต่ถ้าถึงขั้นต้องพาตัวเข้าไปอบรมสั่งสอนคนชั่วร้ายเช่นนั้น คงไม่ไหวหรอกครับหลวงพ่อ”ข้าพเจ้าตอบพร้อมส่ายหัวอย่างท้อแท้

“อ้าว..ถ้าคุณยังทำใจไม่ได้ ก็ต้องรู้จักใช้อุบายสิ เช่น ถ้าคุณรู้ว่าคนเลวผู้นั้นนับถือใคร หรือเกรงใจใครและบังเอิญคุณก็รักใคร่ชอบพอกับเขา ก็ขอความร่วมมือกับเขา

ฝากหนังสือธรรมะไปให้อ่านบ้างหรือให้เขาหาทางชวนไปหาพระฟังธรรมะบ้าง หรือหาทางล่อหลอกพามาหาฉันก็ได้นะ อย่างนี้คุณก็ได้ธรรมทานด้วยเช่นกัน”

การรักษาศีล
...หลวงพ่ออธิบาย และเมื่อเห็นข้าพเจ้ายังสนใจฟังก็พูดต่อว่า “ยังมีวิธีสร้างกุศลผลบุญที่สูงกว่า ทานทั้งหลายโดยไม่ต้องเสียเงิน และข้องแวะกับบุคคลอื่นอีกด้วยนะ”

“ทำอย่างไรครับ..หลวงพ่อ?” ข้าพเจ้ารีบถามอย่างกระตือรือร้น

“ก็รักษา "ศีล" อย่างไรเล่า.. อย่างคุณรักษาแค่ศีล 5 ให้บริสุทธิ์ก็พอแล้ว ได้บุญมากกว่าการให้ทานทุกรูปแบบเสียอีกนะ และยิ่งอยากได้กุศลผลบุญมากกว่ารักษาศีลก็ต้อง เจริญภาวนาให้ได้ ฌานสมาบัติ นะ

หากคุณสามารถทรงฌานได้ และจิตเป็นเอกัคคตารมณ์ คือมีอารมณ์เป็นหนึ่งได้แม้เพียงชั่วเสี้ยววินาที หรือแค่ช้างกระดิกหูเท่านั้นคุณจะได้กุศลผลบุญมากเสียกว่าบวชตั้งหลายพรรษาโดยมิได้เจริญภาวนาเสียอีกนะ” หลวงพ่ออธิบาย

“เอ..ถ้ายังงั้น ผมเลือกสร้างกุศลผลบุญด้วยการเจริญภาวนาเสียเลยจะมิดีกว่าหรือครับ?” ได้บุญสูงกว่าการให้ทาน และรักษาศีลเสียอีกข้าพเจ้าและให้ข้อคิดเห็น

“มันไม่ง่ายอย่างที่คุณคิดนะซี การขึ้นบันไดเขาต้องขึ้นทีละขั้น มิใช่กระโดดทีเดียวขึ้นไปอยู่บันไดขั้นสูงสุดเลย ดีไม่ดีตกมาแข้งขาหักนะ

การให้ทานบ่อยๆ ย่อมทำให้เกิดตัวเมตตา คือ ความรักบังเกิด ตัวกรุณา คือความสงสารเกิด และเมื่อเกิดขึ้นมาแล้ว ก็ทำให้คุณเกิดความละอายที่จะผิดศีลโดยเฉพาะศีล 5

บุคคลตัวอย่างสมัยพุทธกาล
...และเมื่อศีล 5 บริสุทธิ์ การเจริญภาวนาก็เป็นไปได้โดยง่าย มันเป็นบันได 3 ขั้นนะ จะกระโดดพรวดพราดไปเจริญภาวนาเลยมันก็ยากเย็น

หากไม่มีการให้ทานและการรักษาศีลมาก่อน เสมือนหนึ่งกระโดดจากพื้นขึ้นบันไดขั้นสุดท้ายนั่นแหละ แต่ก็อาจทำได้นะ ถ้าคุณมีวิชาตัวเบาเหมือนในหนังจีน และก็เคยมีคนในสมัยพระพุทธเจ้าทำมาแล้วด้วยเหมือนกันคือ

ท่านผู้นั้นดูถูกว่าการให้ทานเป็นกุศลผลบุญขั้นต่ำ จึงมุ่งรักษาศีลและเจริญภาวนาไปเลย ด้วยกุศลผลบุญดังกล่าว

เมื่อตายไปก็เป็นผลทำให้มาเกิดเป็นมนุษย์และได้บวชในพระพุทธศาสนา เมื่อบวชใหม่ได้ออกบิณฑบาต แต่เนื่องจากท่านอาวุโสน้อยที่สุด จึงต้องเดินท้ายสุด

ปรากฏว่าชาวบ้านที่นำอาหารมาใส่บาตร พอใส่มาถึงท่านนั้นอาหารก็หมดพอดี ทำให้พระท่านนั้นต้องนำบาตรป่าวกลับมาอาศรม และต้องอาศัยภัตตาหารจากพระรูปอื่นที่แบ่งปันให้พอได้ขบฉันบ้าง

ในวันรุ่งขึ้น พระอุปัชฌาย์จึงสั่งให้พระท่านนั้น ออกเดินนำหน้าพระภิกษุรูปอื่นออกบิณฑบาต โดยให้เหตุผลว่า เมื่อวานนี้พระท่านนั้นเดินท้ายแถวจึงไม่ได้อาหาร

ส่วนทางฝ่ายชาวบ้านที่นำอาหารมาคอยใส่บาตรกลับนัดแนะกันว่า เมื่อวานนี้พวกเราใส่บาตรจากหัวไปทางท้ายแถว ทำให้พระท่านหนึ่งซึ่งอยู่ท้ายแถวไม่ได้รับอาหารเลย ดังนั้นวันนี้เราจงใส่บาตรจากท้ายแถวไปทางหัวแถวเพื่อเป็นการชดเชยเถิด

ด้วยเหตุนี้เมื่อพระมา ชาวบ้านก็ใส่บาตรจากท้ายแถวไปทางหัวแถว และพอใส่บาตรมาถึงพระท่านนั้นที่อยู่หัวแถวอาหารก็หมดพอดี ทำให้พระท่านนั้นต้องนำบาตรเปล่ากลับอาศรม เช่นเดียวกับวันแรกอีก

ในวันต่อมา พระอุปัชฌาย์จึงสั่งให้ท่านนั้นออกบิณฑบาตโดยให้เดิน อยู่ในตำแหน่งกลางแถวในวันต่อไป โดยให้เหตุผลว่า

คราวนี้แม้ชาวบ้านจะใส่บาตรจากหัวแถว หรือท้ายแถวมาก็ตามพระท่านนั้นย่อมต้องได้ภัตตาหารแน่ ส่วนทางฝ่ายชาวบ้านก็กลับปรึกษากันว่าสองวันแล้วนะ ที่เรานำอาหารมาใส่บาตร

และไม่ว่าจะใส่บาตรจากหัวแถวไปหาท้ายแถว หรือใส่บาตรจากท้ายแถวย้อนไปทางหัวแถวก็ตาม มีพระภิกษุรูปหนึ่งไม่เคยได้รับอาหารเลยนะ

อย่ากระนั้นเลยในวันรุ่นขึ้น พวกเราจงแบ่งออกเป็น 2 กลุ่มเถิด คือกลุ่มหนึ่งใส่บาตรจากหัวแถวไปทางท้ายแถว และอีกกลุ่มหนึ่งใส่บาตรจากท้ายแถวไปหาหัวแถว

เพราะถ้าทำวิธีนี้แล้วไม่ว่าพระท่านนั้นจะเดินบิณฑบาตอยู่หัวแถว หรือท้ายแถวก็ตามที ย่อมต้องได้ภัตตาหารจากพวกเราอย่างแน่นอน

ดังนั้นในวันรุ่งขึ้นเมื่อพระออกบิณฑบาต ชาวบ้านก็แยกออกเป็น 2 กลุ่ม และแยกกันใส่บาตรตามวิธีการที่คิดเอาไว้

ปรากฏว่าพอถึงพระท่านนั้นที่ยืมอยู่ตรงกลาง อาหารก็หมดพอดี ทำให้พระท่านนั้นต้องนำบาตรเปล่ากลับอาศรม

ในวันที่ 4 พระอุปัชฌาย์จึงให้พระบวชให้เข้าแถวเป็นองค์ที่สองต่อจากท่าน เมื่อชาวบ้านมาใส่บาตร เมื่อใส่องค์แรกแล้วก็ข้ามไปใส่องค์ที่สาม

เนื่องจากมองไม่เห็นบาตรองค์ที่สอง พระอุปัชฌาย์จึงให้มือของท่านจับปากบาตรรพระบวชใหม่ไว้ ชาวบ้านจึงเห็นบาตรของพระองค์ที่สอง และใส่บาตรของท่านได้โดยอาศัย "ทานบารมี" ของพระอุปัชฌาย์

เมื่อองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงทราบเรื่องราวแล้วจึงได้ทรงอธิบายว่า พระท่านนั้นในอดีตชาติมิได้สร้างสมทานบารมีมาเลย ด้วยดูถูกว่า "ทานบารมี" เป็นกุศลผลบุญขั้นต่ำ จึงมุ่งแต่รักษาศีลและเจริญภาวนา

ดังนั้นเมื่อมาเกิดในชาตินี้จึงขาดลาภและขาดแคลนในทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่อาหารการกินดังที่ได้ประจักษ์แล้ว ผิดกับ "พระสีวลี"

ซึ่งในอดีตสร้างทานบารมีมามาก มาในชาตินี้จึงอุดมสมบูรณ์เป็นยังไงล่ะคุณมนูญ จะเอาย่างพระท่านนั้นหรือ?” หลวงพ่ออธิบายโดยละเอียดแล้วย้อนถามข้าพเจ้า

“เอ..หากเป็นเช่นนี้ ผมก็เห็นจะต้องรีบสร้าง "ทาน" และ "รักษาศีล" ก่อนแล้วนะครับ..!

ท่านผู้อ่านที่รัก..พอเข้าใจแล้วใช่ไหมครับว่า ไม่ว่าท่านจะเป็นคนร่ำรวยล้นฟ้าสักเพียงไร หรือยากจนข้นแค้นสักปานไหนก็ตาม ท่านมีโอกาสที่จะสร้างกุศลผลบุญได้ไม่น้อยหน้ากันเลยนะครับ.

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...โดยพื้นฐานของจิตใจที่แท้จริงแล้ว ข้าพเจ้าเป็นผู้ที่ชอบช่วยเหลือคนมาตั้งแต่เด็ก อาทิเช่น ช่วยติวหนังสือให้เพื่อนๆ ที่เรียนไม่ค่อยเก่ง ช่วยเหลือครูในการปรามเพื่อนๆ ที่เกเร

อีกทั้งช่วยเหลือกิจกรรมส่วนรวมของทางโรงเรียนตลอดมา ไม่ว่าจะเรียนอยู่ในระดับประถมศึกษา มัธยมศึกษา หรือแม้แต่ในโรงเรียนนายร้อย จปร.

และแม้เมื่อออกมารับราชการก็ให้การช่วยเหลือต่อผู้ใต้บังคับบัญชาเพื่อนข้าราชการและญาติ สนิทมิตรสหาย ในทุกรูปแบบไม่ว่าจะเรื่องการเงินการทองการให้อภัยแก่ผู้คน

หรือแม้แต่การอบรมสั่งสอนชี้แนะให้เดินทางที่ถูกที่ควร ดังนั้นว่ากันตามความเป็นจริงแล้ว ข้าพเจ้ามีความเมตตากรุณา ต่อคนและสัตว์มาแต่ไหนแต่ไรแล้วพอสมควรทีเดียว

ด้วยเหตุนี้เมื่อข้าพเจ้านำคำสอนของหลวงพ่อมาพิจารณาดู จึงไม่มีความหนักใจในการสร้างทานบารมีเลย ไม่ว่าจะเป็นวัตถุทาน สังฆทาน อภัยทาน หรือแม้ธรรมทาน

และเมื่อลองตรวจ ศีล 5 ดูในข้อแรก "ปาณา" ห้ามฆ่าสัตว์นั้นสบายมาก เพราะข้าพเจ้าเป็นคนที่รักสัตว์ สงสารสัตว์อยู่แล้วฆ่าไม่ได้แน่ๆ

ในข้อที่สอง "อทินนา" ห้ามลักขโมยทรัพย์สิน ของผู้อื่นก็ยิ่งง่ายใหญ่เพราะข้าพเจ้าเกลียดนักเกลียดหนาในเรื่องนี้ และเคยประณามผู้ที่ลักขโมยเสมอมาว่า เป็นคนเห็นแก่ตัวแก่ได้

เบียดเบียนผู้อื่นที่เขาเอาแรงกายแรงใจเข้าแลกกว่าจะหาเงินหาทองมาได้ แล้วจู่ๆ ไอ้พวกนักลักมาฉวยโอกาสขโมยของเขาไปง่ายๆ โดยไม่ต้องลงทุนลงแรง

ในข้อที่สาม "กาเม" ผิดลูกผิดเมียคนอื่น ก็ผ่านไปได้เลยเพราะเรื่องเช่นนี้ไม่เคยอยู่ในความคิดของข้าพเจ้า ด้วยเห็นเป็นเรื่องที่น่าละอายมาก

และในข้อที่สี่ "มุสา" ห้ามพูดโกหกในข้นอี้ตอนแรกๆ ข้าพเจ้าก็ยังหวั่นๆ ใจอยู่บ้างไม่ค่อยจะแน่ใจนักว่าจะรักษาข้อนี้ได้หรือไม่

เพราะในการอบรมผู้ใต้บังคับบัญชาบางครั้งก็ต้องล่อหลอกกันบ้าง เพื่อให้เขากลัวในการยักยอกของหลวง หรือขู่กันบ้าง เพื่อมิให้เขาประพฤติตนออกนอกลู่นอกทาง

แต่เมื่อข้าพเจ้าทุ่มความสนใจไปในการศึกษาค้นคว้าหาหนังสือธรรมะอ่านมากมาย ก็เข้าใจว่าการพูดไม่ตรงต่อความจริง ด้วยเจตนาให้ผู้ฟังเกิดกำลังใจที่จะประพฤติดีประพฤติชอบก็ดี

เปลี่ยนการกระทำจากร้ายเป็นดีก็ดี มิได้เข้าข่ายผิดศีลข้อมุสา เพราะเป็นการพูดที่มิได้หลอกลวงให้เขาเสียซึ่งทรัพย์สินเงินทอง เสียเกียรติยศชื่อเสียงหรือเสียผู้เสียคน ดังนั้นศีลข้อมุสาจึงสอบผ่านไปได้ ไม่น่าหนักใจสำหรับข้าพเจ้าอีกต่อไป

แต่ศีลข้อที่ห้าคือ "สุรา" นี่ซิมันเป็นความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของข้าพเจ้าจริงๆ โดยเฉพาะสำหรับชีวิตในต่างจังหวัด ซึ่งขาดแคลนทั้งสถานที่ท่องเที่ยว ไม่ว่าจะเป็นบาร์ คลับ โรงหนัง โรงละครทุกเย็นบรรดาเพื่อนๆ ก็ชักชวนกันมาตั้งวงกินเหล้าอยู่ที่บ้านข้าพเจ้าเป็นที่สนุกสนาน

อย่าว่าแต่จะคิดเลิกเลย แม้เพียงข้าพเจ้าเจ็บไข้ได้ป่วยเพียงแค่วันสองวันบรรดา คอเหล้าก็โวยวายกันแล้ว หนำซ้ำเพื่อนคอเหล้าที่เป็นหมอ แทนที่จะสั่งยาให้ข้าพเจ้ากิน กลับเขียนใบสั่งยาว่า

“แม่โขงหนึ่งแบน ผสมยาจีนร้อนๆ 1 กา วันละ 3 มื้อก่อนอาหาร” อีกด้วย

ด้วยเหตุนี้ข้าพเจ้าจึงหนักใจนัก อีกทั้งคิดเข้าข้างตัวเองว่าการที่ข้าพเจ้าดื่มสุรา ความจริงก็หาได้ทำให้ใครเดือดร้อนไม่ เงินที่ซื้อหามาก็เป็นเงินของข้าพเจ้าเอง มิได้เบียดเบียนใคร จะดื่มจะกินก็ดื่มกินในบ้านของข้าพเจ้า มิได้เกะกะระรานทำให้ใครต้องเดือนร้อน

ผิดกันกับศีลอีก 4 ข้อ "ปาณา" "อทินนา" "กาเม" และ "มุสา" ซึ่งประพฤติปฏิบัติแล้วผู้อื่นเข้าเดือดร้อน ทำไมและอะไรกันนักหนา จึงต้องเอาสุราเข้าไปอยู่ในศีล 5 กับเขาด้วย เรื่องเลวรายอย่างอื่นอีกตั้งมากมาย ทำไมจึงไม่คัดเอามาบรรจุไว้แทนสุราเล่า?

ตั้งปัญหานี้ถามหลวงพ่อฯ
...ถามว่า “หลวงพ่อครับ ผมก็ไม่เห็นว่าสุราจะเลวร้ายอะไรนักหนา ทำไมจึงต้องเอามากำหนดเข้าไว้ในศีล 5 ด้วยเล่าครับ?”

“ไอ้สุรานี่แหละ..ตัวร้ายที่สุดละคุณ..! เพราะมันเป็นตัวทำลายสตินะ หากดื่มเข้าไปแล้วจะทำให้ขาดสติ และทำลายศีลทั้ง 4 ข้อแรกได้ทั้งหมดเลยนะ เป็นยังไง...ดูคุณอาลัยอาวรณ์มากจริงนะ” หลวงพ่อตอบและเย้าข้าพเจ้า

“ก็เป็นบ้างครับ แต่ผมสงสัยว่าสุราจะไปทำลายศีลทั้ง 4 ข้อแรกได้อย่างไรครับหลวงพ่อ?” ข้าพเจ้ารับอ่อยๆ

“อ้าว..ก็ดื่มแก้วแรก แก้วสอง แก้วสาม ก็ยังคุยกันได้เป็นเรื่องเป็นราวสนุกสนานครื้นเครงดี พอแก้วที่สี่ที่ห้าชักหน้าตึง หูตึง ลิ้นไก่สั้น เสียงเริ่มดัง

ใครเก่งทางใดก็เริ่มอวดลวดลาย คุยอวดความเก่งกล้าสามารถของตัว บางรายก็ชักแสดงอิทธิฤทธิ์ด้วยการเคี้ยวแก้วเล่นก็มี บางรายก็ถอดถุงเท้าของตัวเองลงในแก้ว แล้วนั่งดื่ม

บางรายก็ร้องไห้ หากมีการพูดผิดหูกันขึ้นอาจถึงขั้นมาการท้าดวล ยิ่งโต๊ะข้างเคียงไม่ถูกกันมาก่อนพูดจาแขวะกันไปแขวะกันมาก็ขาดสติ ยั้งคิด ถึงขั้นฆ่ากันตาย ก็ผิดศีลปาณาขึ้นมาด้วย ขาดสติใช่ไหม?

และถ้าคุณเมามายขาดสติ แล้วเกิดไปหยิบฉวยข้าวของมีค่าเช่นปากกาปลอกทอง หรือนาฬิกาของเพื่อนฝูงที่เมาด้วยกันติดไม่ติดมือกลับบ้าน หรือทำเงินที่เขาฝากมาหายไป

แล้วพอได้สติก็หาใช้เขาไม่ได้ ก็เป็นการผิดศีลอทินนาเข้าอีก หรือถ้าคุณเกิดเมามายขาดสติกลับเข้าบ้าน เกิดไปสะดุดสายมุ้งมุดเข้าไปหลับนอนกับใครที่มิใช่เมียของคุณก็ผิดศีลกาเมเข้าไปอีก

หรือถ้าในขณะที่คุณเมามายขาดสติ เกิดไปรับปากสัญญาอะไรกับใครเขาไว้แต่พอวันรุ่งขึ้นเมื่อสร่างเมาคุณก็ลืมเสียสิ้นปล่อยให้เขาต้องเสียเวลาไปรอคอยก็ดี หรือผิดหวังที่คุณผิดสัญญาในเรื่องที่คุณรับปากไว้ก็ดี ก็ผิดศีลมุสา อีกใช่ไหม?

นี่แหละฉันจึงว่าสุรานั้นเป็นตัวทำให้ขาดสติ และทำลายศีลทั้ง 4 ข้อแรกได้หรือคุณว่าไม่ใช่?” หลวงพ่ออธิบายแล้วย้อนถาม

“ผมก็เห็นด้วยตามที่หลวงพ่อพูดทุกอย่างแหละครับ จึงหาหนทางป้องกันไว้ทุกแง่ทุกมุม เช่นจะดื่มก็ให้มาดื่มกันที่บ้านผม เป็นการหลีกเลี่ยงการมีเรื่องราวกับคนภายนอก

มิหนำซ้ำผมจะเลือกชวนเฉพาะเพื่อนสนิทที่ชอบสนุกสนานจริงๆ เท่านั้น คือพอเมาก็ร้องเพลงกันไปตามเรื่องตามราว พวกที่เมาแล้วชอบหาเรื่อง ผมไม่ชวนมาร่วมลงหรอกครับ จึงตัดเรื่อง "ปาณา" ไปได้

ในเรื่อง "อทินนา" ก็เช่นกัน จะหยิบอะไรติดไม้ติดมือกันไปบ้างก็แค่ไม้ขีด ไฟแช็ค หรือปากกาที่หาค่าไม่ได้ ยิ่ง "กาเม" แล้วที่บ้านผมมีผู้หญิงคนเดียวคือเมีย ส่วนมุ้งที่อยู่ข้างล่างเป็นมุ้งของพลทหารรับใช้

จะมีที่เข้าข่ายเห็นจะเป็น "มุสา" นั่นแหละครับ เพราะตอนเมานัดกันจังเลย แต่พอหายเมาแล้วลืมหมด แต่ต่างฝ่ายต่างลืมนะครับ” ข้าพเจ้าตอบและพยายามหาเหตุผลเข้าข้างตัวเอง

“เอ๊ะ..ไม่เลวนี่ แต่ป้องกันไม่ตลอดหรอกนะ อย่างน้อยดื่มเหล้ามีกับแกล้ม และกับแกล้มนั้นแม้คุณไม่ได้ทำเอง มิได้ฆ่าเองแต่ถ้าหากสั่งให้ผู้อื่นทำแล้วมีการฆ่าเกิดขึ้น คุณก็หนี "ปาณา" ไม่พ้นอยู่ดีนะ

หรือแม้การหยิบฉวยไม้ขีด ไฟแช็คก็ดี ปากกาที่ไม่มีราคาค่างวดตามที่คุณว่าก็ดี ย่อมทำให้เจ้าของเขาเสียผลประโยชน์เหมือนกัน

เพราะเขาเคยได้ใช้ แล้วไม่ได้ใช้เพราะสูญหายไปอยู่ที่คุณ ก็ผิดศีล "อทินนา" ด้วยนะ ฉันคิดว่าคำพูดของฉันคุณเข้าใจแล้วทั้งหมด แต่แสร้งดันทุรันไปอย่างนั้นเอง

ส่วนที่ว่าคุณดื่มอยู่ที่บ้านของคุณ แล้วไม่ได้ทำให้ใครเขาเดือดร้อนนั้นก็หาจริงไม่ เพราะการร้องรำทำเพลงของบรรดาขี้เมากลุ่มคุณหาได้ดังอยู่เฉพาะในตัวบ้านของคุณไม่

หากมันดังไป 3 บ้าน 8 บ้าน ยิ่งดึกดื่นเที่ยงคืนผู้คนอื่นเขาจะได้นอนหลับพักผ่อนอย่างผาสุก ก็กลับต้องมาทนฟังเสียงเพลงจากนักร้องขี้เมา ที่หาความไพเราะเสนาะหูไม่ได้เลย

แม้เขาจะไม่มายืนด่าอยู่หน้าบ้านคุณ แต่เขาก็สาปแช่งอยู่ในใจนะ ไม่เป็นสิริมงคลเลยนะ นอกจากนั้นเมียของคุณเล่าก็จะต้องอดหลับอดนอน คอบเก็บกวาดล้างถ้วยล้างชามหลังจากที่วงเหล้าเลิกราแล้ว

ส่วนคุณซึ่งเป็นคนหางานให้เมียทำ กลับมุดเข้ามุ้งนอนหลับสลบไสลเพราะความเมา มันควรแก่การน่าละอายบ้างไหม คุณลองไปนั่งคิดพิจารณาดูเอาเองก็แล้วกันนะ”

หลวงพ่อพูดและเมื่อเห็นข้าพเจ้านั่งคอตกตั้งใจฟังอยู่ ก็พูดต่อว่า ”ความจริงแล้ว การดื่มสุรานั้นมันไม่เฉพาะแต่ทำให้ชาวบ้านและลูกเมียของคุณเดือดร้อนเท่านั้นนะ

หากแต่ตัวของคุณเองนั่นแหละจะเดือดร้อนหนัก ในระหว่างที่มีชีวิตอยู่ ก็อาจเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นโรคกระเพาะ โรคไต โรคตับแข็ง โรคหัวใจ ความดันโลหิตสูง แอลกอฮอลิสซึ่มหรืออัมพาตได้นะ

และเมื่อตายไปหากเกิดเป็นมนุษย์ในชาติหน้าก็จะต้องรับกรรมอีก กล่าวคือ ถ้าดื่มน้อย เกิดมาก็จะเป็นคนที่มีอาการปวดศรีษะ วิงเวียน มึนงง อยู่ตลอดกาลรักษาไม่หายขาด

ถ้าดื่มขนาดกลางเกิดมาก็จะเป็นโรคประสาท และถ้าดื่มขนาดนั้น เกิดมาก็จะเป็นวิกลจริตหรือคนบ้าทีเดียวนะจำไว้

อุบายของหลวงพ่อ
เอ้อ..ทางที่ดีเอาอย่างนี่ซิ ใน 2-3 วันนี้ ฉันขอให้คุณร่วมวงสุรากับเพื่อนๆ เช่นเดิม แต่คุณอย่าดื่มนะ หากเพื่อนถามคุณก็บอกไปว่าไม่สบาย หมอห้าม หรือไม่ก็บอกว่ารับปากฉันไว้ ผิดสัจจะไม่ได้ คุณจะทำได้ไหม?”

“ผมรับปากครับ..หลวงพ่อ แล้วหลังจากนั้นเล่าครับ?” ข้าพเจ้ารับปากแล้วถาม

“คุณก็มาเล่าให้ฉันฟัง ถึงเหตุการณ์ในวงสุราของคุณซิ ว่าคุณมีความรู้สึกอย่างไร? ส่วนหลังจากนั้นคุณจะไปดื่มกินกับเพื่อนของคุณอีกก็เป็นเรื่องของคุณ” หลวงพ่อพูด

ข้าพเจ้าเมื่อรับปากกับหลวงพ่อแล้ว ก็ปฏิบัติตามโดยขอตัวเพื่อน ๆ ไม่ยอมดื่มจริงๆ แต่อยู่พูดคุยร่วมวงด้วยเหมือนเดิม และคอยอำนวยความสะดวกให้

แม้จะถูกคะยั้นคะยอจากเพื่อนๆ สักเพียงไร ข้าพเจ้าก็ยืนกรานไม่ยอมดื่ม แก้วแล้วแก้วเล่าผ่านไปบรรดาเพื่อนชักเริ่มเมา บางคนก็เริ่มคุยอวดศักดาความเก่งกล้าของตน อีกคนก็คุยบ้างยกตัวเองเข้าข่มว่า ตนนั้นยิ่งแน่กว่า

ข้าพเจ้าซึ่งมิได้เมาด้วยชักเกิดความรำคาญ และมองเพื่อนๆ เหล่านั้นเหมือนคนแปลกหน้า ในใจคิดสมเพชเวทนาว่า

คนเหล่านี้เก่งเฉพาะตอนเมาแท้ๆ เวลาไม่เมาก็แหยๆ และไม่กล้าเผชิญหน้าต่ออะไรเลยทั้งสิ้น มีแต่ข้าพเจ้าเท่านั้นที่คอยรับหน้าคุ้มครองให้ พอเหล้าเข้าปากกลับกลายเป็นคนเก่งทั้งนั้น

เวลาผ่านๆไปเพื่อนๆ ก็เมามายมากขึ้น ส่งเสียงร้องเพลงกันลั่นไปหมด ข้าพเจ้าชักหนักใจยิ่งนึกถึงคำพูดของหลวงพ่อขึ้นมา ด้วยก็ยิ่งเกิดเกรงใจชาวบ้านข้างเคียง เพราะบ้านที่อยู่เป็นเรือนแถวเสียด้วย

อีกทั้งเวลาขณะนั้นก็ 5 ทุ่มกว่าแล้ว ข้าพเจ้าจึงเลี่ยงลงจากบ้านแล้วเดินผ่านห้องข้างเคียงไปจนสุดเรือนแถว และแม้ออกไปจนถึงถนนใหญ่ เสียงนักร้องขี้เมาจากบ้านข้าพเจ้าก็ยังดังลั่นเกินกว่า 3 บ้าน 8 บ้านเสียอีก

เมื่อข้าพเจ้ากลับขึ้นบ้าน เพื่อนขี้เมาบางคนก็หันมาพูด พร้อมกับเรอเอิ้กอ้ากกลิ่นเหล้าเหม็นคลุ้ง จนข้าพเจ้าแทบจะทนไม่ได้ ยิ่งมองดูกับแกล้มกลางวง

มันมีสภาพเหมือนมิใช่คนกินจริงๆ ตามขอบจานตามพื้นมีชิ้นส่วนอาหาร และน้ำแกงหกเรี่ยราดคิดในใจว่า นี่เราร่วมกินเหล้ากับเขาเหล่านี้มาได้อย่างไรกันหนอ..!

ในคืนนั้นกว่าเพื่อนขี้เมาของข้าพเจ้า จะเลิกราได้ก็ประมาณเกือบตี 1 โดยบางรายก็เดินโซเซร้องเพลงกลับ บางรายก็ขี่มอเตอร์ไซค์กลับ แต่กว่าจะตั้งตัวได้ก็ล้มลุกคลุกคลานอยู่หลายตลบทีเดียว

เมื่อส่งเพื่อนๆ เสร็จ ข้าพเจ้าก็ขึ้นบ้าน เข้าช่วยภรรยาและทหารรับใช้เก็บถ้วยชามไปล้างทำความสะอาดพื้น โดยเฉพาะระเบียงหน้าบ้านสกปรกมาก เพราะมีบางคนมาอาเจียนทิ้งไว้

จิตใจของข้าพเจ้าในตอนนั้น เกิดความรักและสงสารภรรยาเป็นที่สุดที่ทนลำบาก อดหลับอดนอนทำทุกอย่างเพื่อข้าพเจ้าตลอดมา โดยมิได้ปริปากบ่นสักคำ

พอกันทีเพียงครั้งเดียวที่ข้าพเจ้ามิได้ดื่มเหล้า และทนนั่งอยู่ในกลุ่มเพื่อนร่วมแก๊งขี้เมาก็สุดแสนที่จะทนได้เสียแล้ว

และในคืนนั้นเองข้าพเจ้าก็ตั้งปณิธานไว้โดยแน่ชัดว่า นับแต่บัดนี้ไปข้าพเจ้าจะเลิกดื่มสุราโดยเด็ดขาด และข้าพเจ้าก็ปฏิบัติได้มาจนถึงทุกวันนี้ ซึ่งยังความปลื้มปิติยินดีแก่ภรรยาและบุตรของข้าพเจ้าเป็นอย่างยิ่ง

สำหรับเหตุการณ์ในวงสุรานั้น ข้าพเจ้าก็ได้เล่าให้หลวงพ่อฟังโดยละเอียดรวมทั้งบอกความรู้สึกต่างๆ ที่เกิดขึ้นและความตั้งใจโดยเด็ดเดี่ยวที่จะเลิกดื่มด้วย ซึ่งหลวงพ่อก็ยินดีและให้กำลังใจว่า

“มันถึงเวลาของคุณแล้วนั่นเอง จึงทำให้คุณเกิดความรังเกียจที่จะดื่มสุราต่อไป และบัดนี้ทางเดินเข้า..สู่แสงธรรม..ของคุณสว่างแล้วนะ จงตั้งใจเดินไปเถิด”

ท่านผู้อ่านที่รัก..เคยสงสัยในปัญหาข้อนี้เช่นข้าพเจ้าบ้างไหมครับ? ถ้าเคยสงสัยมา ข้าพเจ้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าคำตอบของหลวงพ่อกระจ่างชัดแล้วนะครับ...!!"

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...เมื่อข้าพเจ้าเลิกดื่มสุราได้แล้ว การบำเพ็ญทานและการรักษาศีลของข้าพเจ้าก็เป็นไปโดยง่าย ไม่มีอะไรติดขัด..ไม่มีอะไรเป็นอุปสรรคขัดขวาง

ทำให้เกิดการไขว้เขวอีกต่อไป จึงนับว่าข้าพเจ้าได้เหยียบย่างขึ้นสู่บันไดขั้นที่ 1 อันเป็นความงามเบื้องต้นของพระพุทธศาสนาได้แล้ว อย่างค่อนข้างมั่นคงทีเดียว

แต่คนอย่างข้าพเจ้าย่อมไม่อยู่หยุดเพียงเท่านี้แน่ จะต้องพยายามหาทางก้าวเดินขึ้นสู่บันไดขั้นที่ 2 คือการเจริญภาวนาให้ได้ฌานสมาบัติให้จงได้

ด้วยเหตุนี้ในคืนวันหนึ่ง ข้าพเจ้าเข้าไปไหว้พระสวดมนต์ตามที่หลวงพ่อเคยสอนไว้ (จะสวดอะไรบ้างนั้น ขอท่านผูอ่านจงเปิดดูในคู่มือปฏิบัติพระกรรมฐานที่หลวงพ่อเขียนไว้เถิด

เพราะขณะนี้ได้มีจัดพิมพ์เป็นรูปเล่มไว้แล้ว) แล้วลองนั่งดูตามแบบฉบับของการนั่งกรรมฐาน คือนั่งขัดสมาธิเพชร นั่นเอง

ต่อจากนั้นก็เริ่มระลึกถึงลมหายใจเป็นอารมณ์(อานาปานุสสติกรรมฐาน) แล้วกำหนดเอา “พุทโธ” เป็นองค์ภาวนา (พุทธานุสสติกรรมฐาน)

คือหายใจเข้าภาวนาว่า “พุท” หายใจออกภาวนาว่า “โธ” และชั่วระยะเวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วินาที ข้าพเจ้าก็เริ่มรู้สึกคันตามเนื้อตามตัว โดยเฉพาะที่ใบหน้าเหมือนมีตัวแมลงมาเดินไต่

ยิ่งหักห้ามใจสะกดนิ่งไว้ เจ้าแมลงที่ว่าก็ดูเหมือนจะเดินไปเข้าหูบ้าง จมูกบ้าง จนข้าพเจ้าทนไม่ไหว ต้องใช้มือคอยปัด และเกาตามเนื้อตามตัวที่คันอยู่บ่อยๆ อดนึกขำไม่ได้ที่มีคนเคยเอาปัญหานี้ถามหลวงพ่อ

แล้วหลวงพ่อเย้าว่า “ไอ้ตัวสมาธินี่มันคันใช่ไหม อย่าไปสนใจมันนะ ปล่อยไปเดี๋ยวมันก็หายคันเองแหละ”

เอ้า...ปล่อยก็ปล่อย ข้าพเจ้ากำหนดจิตอยู่แต่ลมหายใจเข้า-ออก และองค์ภาวนา “พุทโธ” ต่อไปความคันต่างๆ เกิดหายไปจริงๆ

แต่ความเจ็บที่ตาตุ่มซึ่งกดติดกับพื้นกระดานนี่สิ มันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ นอกจากนั้นที่ก้นกบอีกแห่งหนึ่ง ก็ดูเหมือนจะมีอาการเจ็บปวดขึ้น

และแม้ว่าข้าพเจ้าจะหาเบาะมารองพื้น และนั่งใหม่ก็หาได้พ้นจากความทุกข์ทรมานที่เกิดขึ้นไม่ มิหนำซ้ำขาทั้งสองข้างของข้าพเจ้า กลับเกิดอาการเหน็บชาจนขยับเขยื้อนไม่ได้เลยอีกด้วย

เป็นอันว่าการเจริญภาวนาของข้าพเจ้าในคืนนั้น ประสบความล้มเหลวโดยสิ้นเชิง คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าการเจริญภาวนานั้น ทำไมจึงช่างยากเย็นและทุกขเวทนาเช่นนี้

ถามปัญหานี้กับหลวงพ่อ
...และถ้าแก้ไขไม่ตกก็เห็นทีที่ข้าพเจ้าจะก้าวขึ้นสู่บันไดขั้นที่ 2 ไม่ได้แน่ ดังนั้นในวันหนึ่งข้าพเจ้าจึงได้ถามหลวงพ่อว่า

“หลวงพ่อครับ ถ้ากระผมทำแต่ความดีโดยไม่ต้องนั่งกรรมฐานจะมีสิทธิ์ตกนรกไหมครับ?”

“มีสิทธิ์ตกแน่..!” หลวงพ่อตอบทันที

“อ้าว...ก็พระพุทธเจ้าสอนว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว มิใช่หรือครับ?” ข้าพเจ้าแย้ง

“ใช่... แต่คุณหรือคนธรรมดาทั่วๆ ไปจะมีใครกระทำแต่ความดี 100 เปอร์เซ็นต์เล่า มีแต่ทำดีมาก ทำชั่วน้อยหรือทำชั่วมาก ทำดีน้อยจริงไหม..

ไม่ใช่พระอรหันต์นี่ ท่านมีสติทุกลมหายใจเข้าออก จึงจะทำความดีได้ทั้ง 100 เปอร์เซ็นต์” หลวงพ่ออธิบาย

“แต่หลวงพ่อเคยพูดไว้นี่ครับว่า การบำเพ็ญทานและรักษาศีลนั้นถึงเป็นความงามเบื้องต้นของพระพุทธศาสนา หากตายไปก็มีสิทธิ์ไปจุติเป็นเทวดา เสวยสุขในสวรรค์ได้” ข้าพเจ้าแย้งเพราะยังข้องใจอยู่

“เก่งนี่...ที่จำได้ แต่นั่นต้องหมายความว่า ก่อนตายจิตของคุณก่อนที่จะแยกจากกาย ต้องจับอยู่ในกุศลผลบุญของทาน ศีล ที่คุณทำมา

เปรียบเทียบร่างกายเหมือนกับรถ
“...จิตก็คือจิต, กายก็คือกาย จิตมิใช่เป็นอวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งของกายนะ เสมือนเช่นคนขับรถ ก็มิใช่เป็นส่วนใดส่วนหนึ่งของตัวรถนั่นแหละ กล่าวคือคนขับรถก็มิใช่เป็นพวงมาลัย, มิใช่เป็นเพลา, มิใช่เป็นลูกล้อ, มิใช่เป็นตัวรถฉันใด

จิตก็มิใช่เป็นหัวใจ, ไส้, ปอด, มันสมองหรืออวัยวะส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายฉันนั้น เมื่อรถเกิดเสียคนขับก็พยายามซ่อม พยายามแก้ไข อย่างสุดความสามารถ แต่เมื่อแก้ไขไม่ได้ คนขับรถก็ต้องทิ้งรถหารถคันอื่นใหม่ฉันใด

จิตก็เช่นกันนะ เมื่อกายเกิดเจ็บไข้ได้ป่วยก็นำกายไปหาหมอให้รักษาเยียวยา แต่เมื่อไม่สามารถจะแก้ไขเยียวยาได้ จิตก็จำต้องทิ้งกายไปฉันนั้น” หลวงพ่ออธิบายและเมื่อเห็นข้าพเจ้ายังสนใจฟังอยู่ก็พูดต่อว่า

“คุณไปเอาอกเอาใจกายของคุณมามากต่อมากแล้วนะ อยากกินอะไรไม่ว่าจะใกล้ไกลแค่ไหนเพียงไรคุณก็พากายไปกินจนได้

อยากจะเที่ยวที่ไหน อยากจะดูอะไรคุณก็พากายไปเที่ยว ไปดู อยากจะเสียอยากจะงามเสีย เงินสักเท่าไร คุณก็สรรหามาแต่งให้กายคุณจนได้

อยากจะฟังอะไรคุณก็พากายไปฟัง หรือไม่ก็หาซื้อเครื่องเสียงขั้นดีมาเปิดให้ฟัง แต่คุณเคยขอร้องอะไรกับร่างกายคุณบ้างไหม ลองใคร่ครวญดูให้ดีซิ

เวลาเกิดปวดหัว ปวดฟัน คุณขอร้องมิให้ปวดได้ไหม?
เมื่อผมหงอกผมร่วงคุณขอร้องมิให้หงอก มิให้ร่วงได้ไหม?
เวลาจะแก่คุณขอร้องไม่ให้แก่ได้ไหม?

และเวลาคุณจะตายคุณขอร้องว่าอย่าเพิ่งตายได้ไหม? มันไม่เคยยอมทำตามที่คุณขอร้องเลยสักอย่างเดียวนะ

นี่หรือมิตรแท้ มิตรแท้ก็ต้องฟังกันบ้างซิ ยามสุขก็ต้องสุขด้วยกัน ยามทุกข์ก็ต้องทุกข์ด้วยกันสิจึงจะถูก นี่อะไรทำชั่วไว้มากมาย

พอตายนอนแหงแก๋..ไม่ยอมตามไปรับกรรมในนรกด้วย ปล่อยให้จิตเป็นผู้รับภาระในการใช้หนี้กรรมเอาดื้อๆ

เห็นไหมว่า มิตรที่แท้จริงของคุณก็คือจิตนะ มิใช่กายเพราะจิตนั้นไม่มีวันตาย และจะติดตามคุณไปทุกภพทุกชาติ ไม่ว่าจะรับกรรมหรือเสวยสุขนะ แต่คุณเคยเอาใจมิตรแท้ หรือจิตของคุณบ้างไหม?

เปล่าเลย.. คุณใช้จิตอย่างไม่เคยว่างเว้นใน 5 นาที คุณคิดไม่รู้กี่เรื่องจริงไหม? มิหนำซ้ำยามนอนคุณก็ยังไม่ละเว้นที่จะใช้จิต จึงได้ฝัน ได้ละเมอเปรอะไปหมด คุณทารุณโหดร้ายต่อจิต ซึ่งเป็นมิตรแท้ของคุณมามากแล้วนะ” หลวงพ่ออธิบายซ้ำ

“แล้วผมจะเอาจิตซึ่งเป็นมิตรแท้ ได้อย่างไรครับ..หลวงพ่อ?” ข้าพเจ้าถามด้วยความอยากรู้

“ก็นั่งกรรมฐานซิ เมื่อจิตว่างก็จะได้พักผ่อน เมื่อจิตได้พักผ่อนก็เกิดเอิบอิ่ม มีพลังกล้าแข็ง ยังไงล่ะ” หลวงพ่อตอบยิ้มๆ

“เมื่อคืนก่อนผมนั่งดูบ้างแล้วครับ แต่ทนทุกขเวทนาไม่ได้ จึงต้องเลิกนั่ง” ข้าพเจ้าตอบแล้วเล่าเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดแก่ข้าพเจ้าในการนั่งให้หลวงพ่อฟังดังที่ได้กล่าวในตอนต้น ซึ่งเมื่อหลวงพ่อได้ฟังแล้วก็หัวเราะพูดว่า

“เอ๊ะ.. คุณนี่เอาจริงไม่เลวนะ แอบไปนั่งกรรมฐานจนค้นพบว่า ตัวสมาธินี่มันคันมันเมื่อยเสียแล้ว แต่อย่างน้อยคุณก็ได้บุญแล้วนะ

แต่ความจริงแล้วการเจริญพระกรมฐานนั้น ไม่จำเพาะแต่จะต้องมานั่งกรรมฐานอย่างเดียวเท่านั้นนะ ท่านให้ทำได้ถึง 4 อิริยาบถ คือ ยืน เดิน นั่ง หรือนอนก็ได้นะ

และการนั่งก็ไม่จำเป็นต้องนั่งให้ถูกตามแบบฉบับนัก หากนั่งกับพื้นไม่ได้ก็นั่งบนเก้าอี้ หรือไม่ก็นอนสบายๆ บนเก้าอี้ผ้าใบก็ได้เราฝึกจิตนะ ไม่ใช่ฝึกทรมานกาย พระพุทธเจ้าเองท่านก็สอนให้เดิน "สายกลาง" มิให้ตึงไป มิให้หย่อนไป

ถ้ากำหนดกฎเกณฑ์กันมากมายนัก คนสูงอายุก็ดี คนอ้วนก็ดี ที่ไม่สามารถนั่งขัดสมาธิกับพื้นได้ ก็ไม่ต้องมีโอกาสได้นั่งกรรมฐานซิ

ถึงพยายามนั่งก็จะไม่ได้แค่ปฐมฌานทั้งนั้น เพราะเสี้ยนหนามของปฐมฌานก็คือนิวรณ์ 5 ซึ่งได้แก่

1.ความพอใจในรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส(กามฉันทะ)

2.ความผูกพยาบาท

3.ความง่วงเหงาหาวนอน

4.ความคิดฟุ้งซ่านและความรำคาญหงุดหงิดใจ

5.ความเคลือบแคลงสงสัยในผลการปฏิบัติ

ดังนั้น.. เมื่อเกิดความเมื่อยขบขึ้นมา ความหงุดหงิดรำคาญใจซึ่งเป็นหนึ่งในนิวรณ์ก็เกิดขึ้น และนิวรณ์ 5 นี้หากเกิดขึ้นแม้เพียงอย่างใดอย่างหนึ่ง ปฐมฌานก็เกิดขึ้นไม่ได้แล้วนะ เป็นยังไงเข้าใจหรือยัง?” หลวงพ่ออธิบาย

“เข้าใจแล้วครับ แบบนี้ค่อยยังชั่ว ผมจะพยายามเจริญพระกรรมฐานใหม่ ที่ผมท้อใจก็เพราะทนนั่งเจ็บตาตุ่มไม่ไหว ทรมานจริงๆ ครับ” ข้าพเจ้าตอบอย่างดีใจ

“แต่การเจริญกรรมฐานนั้น คุณจะต้องปฏิบัติทั้งสมถกรรมฐานและวิปัสสนากรรมฐานด้วยนะ เพราะหากปฏิบัติแค่ "สมถกรรมฐาน"

แม้จะบรรลุไปสู่จุดสุดยอดคือ ทางฌาน 4 มีจิตเป็นเอกัคคตารมณ์ได้ก็จริง ก็ยังเป็นแค่ฌานโลกีย์อยู่นะ

จิตบริสุทธิ์ก็จริง แต่ยังขาดปัญญาเขาเรียกว่า “โง่บริสุทธิ์” นะ จริงอยู่ถ้าเกิดตายในขณะทรงฌานได้ก็จะไปเป็นพรหมได้ แต่คุณจะอยู่ในฌานได้ตลอดเวลาหรือ

ส่วนใหญ่ก็มักจะอยู่นอกฌานจริงไหม? และเมื่ออยู่นอกฌาน จิตซึ่งขาดปัญญาก็ย่อมตกเป็นทาสของกิเลส ตัณหา อุปาทาน และอกุศลกรรมได้ เช่นปุถุชนคนธรรมดาทั่วไปๆ ไปเหมือนกัน

และถ้าหากเกิดตายในขณะนั้นขึ้นมา แม้เคยทรงฌานได้ก็มีสิทธิ์ตกนรกได้นะ เขาเรียกว่า”ตายนอกฌาน” ยังไงล่ะ และก็มีมาแล้วมากต่อมากด้วยเป็นที่น่าเสียดายยิ่ง

ดังนั้นคุณจะต้องเอากำลังฌานของสมถกรรมฐานนี้มาพิจารณา "วิปัสสนากรรมฐาน" ให้ได้ จึงจะล่วงข้ามความทุกข์ เข้าสู่พระนิพพานได้

หากแม้ไม่ได้ในชาตินี้ โอกาสลงนรกของคุณก็จะไม่มีนะ ถ้าคุณฝึกจิตเพียงแค่อยู่ในระดับ "พระโสดาบัน" ให้ได้เท่านั้น คุณก็หมดสิทธิ์ลงนรกแล้วนะ”

หลวงพ่ออธิบายอย่างละเอียดด้วยความเมตตาเมื่อเห็นข้าพเจ้ายังตั้งใจฟังอยู่ก็อธิบายต่อว่า

“การให้ทานและรักษาศีลนั้น เป็นเพียงแค่ป้องกันหรือจำกัดเขตมิให้กิเลส ตัณหา อุปาทาน และอกุศลกรรมนั้นออกมาเพ่นพ่านนอกกรอบ ด้วยการกระทำอย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้นเอง

แต่ความโลภ โกรธ หลงคือกิเลส หรือความทะยานอยากได้ อยากจะมี อยากจะเป็นคือตัณหา หรือการยึดมั่นถือมั่นว่าไอ้นั่นคือของเรา ไอ้นี่คือของเรา (อุปาทาน) ยังคงมีอยู่ในจิตนะ

เสมือนหนึ่งจับเสือขังกรงไว้นั่นแหละ แม้มันจะไม่สามารถออกมาขบกัดทำร้ายใครได้ก็ตาม แต่มันก็ยังดุใช่ไหม?

ส่วนการเจริญสมถกรรมฐานนั้น เพียงแค่ระงับกิเลส ตัณหา อุปทานและอกุศลกรรม ไว้ได้เพียงชั่วขณะที่ทรงฌานเท่านั้น

เมื่ออกนอกฌานตัวกิเลส ตัณหา อุปาทานและอกุศลกรรมก็กลับพื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ได้อีก เปรียบเสมือนฉีดยาสลบให้เสือนั่นเอง

ถ้าหมดฤทธิ์ยาสลบเมื่อใด เสือก็ยังคงเป็นเสือที่ดุร้าย พร้อมจะขบกัดทำร้ายผู้คนอยู่เช่นเดิมนั่นแหละ

แต่ถ้าหากได้เจริญ "วิปัสสนาญาณ" จนเกิดปัญญารู้เท่าทันในกิเลสตัณหา อุปาทานและอกุศลกรรมแล้วค่อยๆละ ค่อยๆ ตัด "สังโยชน์ 10" ออกไปทีละข้อๆ ได้จบครบทั้ง 10 ข้อ เด็ดขาดเป็นสมุจเฉทปหานแล้วนั่นแหละ

ตัวกิเลส ตัณหา อุปาทานและอกุศลกรรม ทั้งหลายจึงหมดฤทธิ์ เปรียบเสมือนหนึ่งคุณใช้มีดเข้าห้ำหั่นเสือจนตายไปนั่นแหละ เสือจึงสิ้นฤทธิ์ เข้าใจหรือยังล่ะ?” หลวงพ่ออธิบายอย่างละเอียด แล้วถามข้าพเจ้าอย่างเมตตา

“เข้าใจแล้วครับหลวงพ่อ ผมจะพยายามต่อไปครับ” ข้าพเจ้าตอบด้วยจิตใจที่อิ่มเอิบ และเบิกบาน...

"...แล้วท่านผู้อ่านที่รักล่ะ เข้าใจตามข้าพเจ้าแล้วหรือยัง..?"

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน

"...หลังจากที่หลวงพ่อได้เมตตาคลี่คลายความเคลือบแคลงสงสัยในการเจริญพระกรรมฐานให้ข้าพเจ้า จนเกิดความกระจ่างแล้ว

ข้าพเจ้าก็ได้พยายามฝึกฝนตนเองไปเรื่อย ๆ โดยมิได้ว่างเว้นจนสามารถที่จะทรงฌาน 2 ได้ในทันทีที่คิดจะเจริญพระกรรมฐาน

กล่าวคือเพียงแค่คิดแล้วสูดลมหายใจเข้ายังมิทันจะออกก็สามารถเข้าสู่ฌาน 2 ได้แล้ว และต่อจากนั้นเพียงแค่ 2-3 นาที ก็จะสามารถเข้าสู่ฌาน 3 ได้แล้ว

ก็ทรงอยู่เช่นนั้นได้เป็นระยะเวลาที่ยาวนานมากพอสมควร แต่ยังไม่สามารถทรงฌาน 4 ได้ตามกำหนดระยะเวลาที่ตั้งใจไว้

และในขณะที่ข้าพเจ้ากำลังมุที่จะเจริญพระกรรมฐานอยู่นั้นก็บังเอิญมีเรื่อง ๆ หนึ่งเข้ามาขัดจังหวะ ก่อให้เกิดความเคลือบแคลงสงสัยในผลการปฏิบัติ ว่าจะไม่มีผลดีจริงตามที่คิด กล่าวคือในขณะนั้นมีการฝึกซ้อมรบที่กองบิน 4 ถึงสามวัน สามคืน

และในช่วงระยะเวลาดังกล่าว ข้าพเจ้าและบรรดาผู้ที่เข้ารับการฝึกทั้งหมดก็จะต้องอยู่ ณ ที่ตั้งกองบัญชาการฝึกตลอดเวลาอีกด้วย

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง งานของศูนย์ข่าวที่ข้าพเจ้าต้องรับผิดชอบนั้น หนักมากเพราะเป็นการฝึกรบกันทางกระดาษมิได้รบจริง

ดังนั้นข่าวที่ทางหน่วยเหนือส่งมาก็ดี และการปฏิบัติที่ทางกองบิน 4 จะต้องรายงานผลย้อยกลับไปยังหน่วยเหนือก็ดี จึงมีมากมาย จนข้าพเจ้าต้องโดดเข้าไปช่วยเจ้าพนักงานศูนย์ข่าว

ซึ่งเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าพเจ้า รับส่งข่าวด้วยตนเองอยู่ตลอดเวลา นอกจากนั้นข่ายการติดต่อสื่อสาร ไม่ว่าจะเป็นโทรศัพท์ก็ดี โทรคมนาคมก็ดี มักจะเกิดปัญหา

ในทุกครั้งที่ฝนตก ซึ่งข้าพเจ้าก็จะต้องควบคุมผู้ใต้บังคับบัญชาออกตรวจซ่อม หนาวสั่นกันอยู่หลายฝนอีกด้วย

ในขณะที่นายทหารสัญญาบัตรของกองบิน 4 ทั้งหลายนั่งล้อมวงจิบกาแฟคุยกันบ้าง เล่นไพ่ เล่นโดมิโนกันบ้างนาน ๆ ครั้งจะชะโงกหน้ามาขอดูข่าวที่รับ ที่ส่งบ้างเท่านั้น

แต่สิ่งที่เขาเหล่านั้นระวังกันมากที่สุดก็คือผลัดกันคอยดูว่ารถผู้บังคับการกองบิน 4 จะเข้ามาที่กองบัญชาการฝึกหรือยังหากเห็นรถมาแต่ไกล

วงสนทนา วงไพ่ วงโดมิโน จะแตกทันที และทุกคนจะรีบเข้าประจำที่ ดึงเอกสารต่าง ๆ ออกมาวางกันอย่างล้นเหลือ

และบางคนยิ่งกว่านั้น วิ่งออกไปรับหน้าผู้บังคับการกองบินถึงที่รถ พร้อมกับรายงานผลการปฏิบัติในการฝึกที่ผ่านมาทั้งหมดให้ผู้บังคับการกองบินทราบทั้ง ๆ ที่หาใช่หน้าที่ของตนแต่อย่างใดไม่

ทั้งนี้เพราะหน้าที่ความรับผิดชอบของแต่ละสายงานก็ได้แบ่งกันไว้โดยชัดเจนแล้ว หน้าที่ผู้รับผิดชอบในแต่ละสายงาน จะต้องเป็นผู้รายงานเอง จึงจะถูกต้อง

เมื่อการฝึกซ้อมรบเสร็จสิ้น ก็มีการสรุปผลและติชม ผลที่ออกมาก็คือ ทุกสายงานได้รับคำชมเชยหมด ยกเว้นในสายงานสื่อสาร ที่ข้าพเจ้ารับผิดชอบเพียงงานเดียวที่ถูกตำหนิว่า

ยังมีขีดความสามารถต่ำ ไม่สามารถสนับสนุนแผนการยุทธการ และหน่วยงานอื่น ๆ ได้อย่างมีประสิทธิภาพเท่าที่ควร

อันเป็นผลให้ในปีนั้น ข้าพเจ้าเกือบจะถูกงดบำเหน็จ ในขณะที่เพื่อน ๆ ในสายงานอื่นเขา ได้บำเหน็จกัน 2 ขั้นกันทุกคนโดยถ้วนหน้า

เรื่องนี้ได้ประทับรอยแห่งความผิดหวัง ท้อแท้ เกลียดชัง และไขว้เขว ลงในใจข้าพเจ้าเป็นอย่างมาก นี่หรือคือความยุติธรรม

ข้าพเจ้าอยากจะหัวเราะเยาะฟ้าดินให้ก้องโลก คนนั่งคุยกันนั่งเล่นไพ่เล่นโดมิโน ต่างพากันได้รับคำชมเชย และได้บำเหน็จ 2 ขั้น เป็นการตอบแทน

ส่วนข้าพเจ้าซึ่งทุ่มเททั้งแรงกาย แรงใจ ให้กับงาน กลับถูกตำหนิ และเกือบถูกงดบำเหน็จ นี่หรือทำดีได้ดี ทำชั่ว..?

การที่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นมา ทำให้ข้าพเจ้าต้องคิดหนัก และยิ่งคิดหนักก็ยิ่งเกิดความไขว้เขว และไม่สนใจในผลปฏิบัติดีปฏิบัติชอบยิ่งขึ้น

กล่าวคือในระยะเวลานั้น กองบิน 4 มีทหารอเมริกันเข้ามาตั้งฐานทัพอยู่ด้วย ทำให้มีพ่อค้านักธุรกิจเข้ามาประมูลงานกันอย่างคับคั่ง

ทั้งงานสร้างอาคารสำนักงาน ถนน สนามบิน ตัดหญ้า ขนขยะ รถเช่า ร้านอาหาร ร้านขายของต่างๆ ตลอดจนในด้านบันเทิงไม่ว่าจะเป็น เรื่องนักร้อง นักดนตรี ตามสโมสรของอเมริกาด้วย

ปรากฏว่าข้าราชการกองบิน 4 ที่ร่ำรวยกัน ขึ้นมาอย่างผิดหูผิดตาก็คือ บรรดาข้าราชการที่หลบเลี่ยงงานราชการ

แล้วใช้อำนาจหน้าที่ของตนวิ่งเต้นช่วยเหลือบรรดาพ่อค้าบ้าง ร่วมมือกับทหารอเมริกาเอาของในพีเอ๊กซ์ เช่น เหล้าบุหรี่ เครื่องเสียง ที.วี ตู้เย็นไปขายบ้าง

ข่มขู่ผู้ที่เข้ามาประมูลขอค่าคุ้มครองบ้างเป็นต้น และนอกจากเขาเหล่านั้น จะพากันร่ำรวยด้วยการเลี่ยงงานราชการแล้ว

แทนที่ผู้บังคับจะตำหนิหรือลงโทษ กลับได้รับการสนับสนุน ยกย่อง และให้ความเกรงอกเกรงใจเป็นพิเศษเสียอีกด้วยซ้ำไป ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาเหล่านั้ นมีบุญคุณหาเงินมาช่วยสวัสดิการของหน่วย

สิ้นปีเผลอ ๆ ยังแอบให้บำเหน็จ 2 ขั้นอีกด้วยซ้ำไปส่วนข้าราชการดี ๆ ที่ทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ ทำงานให้หน่วยนั้น

อย่าว่าแต่ถึงขั้นเลี่ยงงานเลย เพียงแค่มาทำงานสาย หรือช้าไปเพียง 5 นาทีก็ถูกลงโทษแล้ว นี่หรือความยุติธรรมนี่หรือทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว

นอกจากนี้ยังมีคนเลวๆ อีกมากมายที่ส่อให้เห็นเป็นที่ประจักษ์อย่างชัดแจ้งว่าคดโกงประชาชน โกงกินบ้านกินเมือง ลบหลู่ศาสนาและกระทำตนเป็นมารสังคมตลอดมา

โดยที่หาได้สนใจในเรื่องของทาน ศีล ภาวนาไม่แม้สักน้อยนิด แต่ก็ได้ดิบได้ดีร่ำรวยเป็นเศรษฐี มีชื่อเสียงเกียรติยศ จนเป็นถึงรัฐมนตรีก็มีไม่น้อย

เมื่อข้าพเจ้าบังเกิดความเคลือบแคลงสงสัยขึ้นมาเช่นนี้ และได้พิจารณาแล้วเห็นว่าหากไม่สามารถคลี่คลายความเคลือบแคลงสงสัยในข้อนี้ได้ ก็จะเป็นอุปสรรคอย่างใหญ่หลวงในการเจริญพระกรรมฐานได้

ถามปัญหานี้กับหลวงพ่อ
...ดังนั้นในวันหนึ่งข้าพเจ้า จึงได้ไปกราบนมัสการหลวงพ่อ แล้วเล่าเรื่องต่าง ๆ ที่ข้าพเจ้าข้องใจ ดังที่ได้กล่าวแล้วข้างต้นทั้งหมดให้หลวงพ่อฟัง แล้วเน้นถามว่า

“หลวงพ่อครับ คนที่ตั้งหน้าตั้งตากระทำแต่ความดีทำไมจึงไม่ได้ดีเหมือนคนชั่วบางคนเล่าครับ..?”

“ถ้าคุณเริ่มปลูกต้นมะม่วงในวันนี้ คุณจะเก็บมะม่วงกินได้สักเมื่อใด..?” หลวงพ่อย้อนถาม

“เอ..! ผมก็ไม่ค่อยจะมีความรู้ในเรื่องของมะม่วง แต่ที่บ้านผมปลูกไว้ไม่ต่ำกว่า 5 ปี จึงจะออกผลครับ”

ข้าพเจ้าตอบ ชักลังเลไม่แน่ใจว่า หลวงพ่อฟังเรื่องที่ข้าพเจ้า หรือฟังคำถามของข้าพเจ้าหรือเปล่า

“เอ้อ..! ตอนปลูกคุณเหนื่อยไหม..?” หลวงพ่อถามเรื่อย ๆ

“เหนื่อยสิครับ เพราะดินที่บ้านผมเป็นดินเปรี้ยว ต้องขุดหลุมกว้างถึง 1 เมตร ยาว 1 เมตร ลึก 1 เมตร แล้วหาดินใหม่มาใส่แทน อีกทั้งต้องให้ปุ๋ยและเอาปูนขาวลงไว้รอบ ๆ หลุมอีกด้วยครับ” ข้าพเจ้าตอบตามความเป็นจริง

“ปลูกต้นมะม่วงเหนื่อย แต่ก็ยังไม่ได้กินผลในทันที แล้วตอนนี้คุณต้องคอยดูแลต้นมะม่วงของคุณอีกหรือไม่..?” หลวงพ่อยังถามเรื่อย ๆ

“ไม่แล้วครับ ปล่อยทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ หากเกิดขยันเมื่อไรผมจึงรดน้ำให้บ้าง แต่ก็นาน ๆ ทีครับ” ข้าพเจ้าตอบ

“แล้วมันออกลูกให้คุณกินทุกปีไหม..?” หลวงพ่อถามยิ้ม ๆ

“ทุกปีแหละครับ มากบ้างน้อยบ้าง สุดแล้วแต่ว่าเพลี้ยจะลงหรือไม่ครับ” ข้าพเจ้าตอบตามความเป็นจริง

“คุณคิดบ้างไหมว่า ในขณะนี้คนอื่น ๆ ที่เขาเพิ่งเริ่มปลูกมะม่วงน่ะ เขาอิจฉาคุณนะ เพราะเขาคิดว่าเขาต้องลงทุนลงแรงเหน็ดเหนื่อยถางหญ้า ขุดหลุม รดน้ำ พรวนดิน ให้ปุ๋ย ฉีดยาฆ่าแมลง เพื่อทำนุบำรุงต้นมะม่วงของเขาอยู่ทุกวี่ทุกวัน

มิหนำซ้ำมะม่วงก็หาได้อกผลมาให้เขาได้ชื่นชม เก็บมาได้บ้างเลย ผิดกับคุณซึ่งนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่เฉย ๆ มะม่วงของคุณก็ออกผลมาให้คุณกินอยู่ทุกปี มิได้ขาด” หลวงพ่อพูดเรื่อย ๆ

“อ้าว..! เขาจะมาคิดอิจฉาผมอย่างนั้นก็ไม่ถูกซิครับ เขาน่าจะคิดว่าย้อนกลับไปเมื่อ 5-6 ปีที่แล้วซิว่า ในขณะที่เขามัวแต่เที่ยวเตร่หาความสุขอยู่นั้นน่ะ ผมต้องลงทุนลงแรงอาบเหงื่อต่างน้ำมากับเจ้าต้นมะม่วงของผม มิได้ยิ่งหย่อนไปกว่าเขาเลยนะครับ

หนอยแน่..! พอเริ่มลงมือปลูกก็จะกินผลเลยเป็นไปได้ยังไงกัน ก็ต้องเหนื่อยไปก่อนซิครับ อีก 5-6 ปีโน่น จึงค่อยคิดจะกินมะม่วงที่ปลูก ผมก็เองต้องรอมาก่อนเหมือนกันนะครับ” ข้าพเจ้าตอบด้วยเหตุด้วยผล

“นี่คุณกำลังตอบคำถามของคุณเอง แทนฉันไปหมดสิ้นแล้วนะ” หลวงพ่อพูดยิ้ม ๆ และเมื่อเห็นข้าพเจ้ายังนั่งงงอยู่ก็อธิบายว่า

“คนที่เขาร่ำรวยมั่งมีศรีสุข หรือประสบความสำเร็จในอดีตชาตินั่นเอง ดังนั้นเมื่อเขามาเกิดในชาตินี้ บุญที่เขาได้สร้างสมมา จึงมาตอบสนองให้เขามีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย แต่ถ้าเขาคอยแต่นั่งกินบุญเก่าอยู่ โดยไม่สร้างบุญใหม่เพิ่มเติมในชาตินี้

มิหนำซ้ำกลับสร้างแต่ความชั่ว ดังที่คุณได้เล่ามาแล้ว ก็นับว่าเขาเหล่านั้นตกอยู่ในความประมาทอย่างมาก และเป็นที่น่าเสียดายยิ่งนัก เพราะถ้าเมื่อใดบุญเก่าหมด กรรมชั่วจะตามมาสนองเขาทันที อาจจะได้รับผลกรรมทันตาเห็นในชาติปัจจุบันก็ได้นะ

แต่ถ้าบุญกุศลที่เขาสร้างสมมาแต่อดีตชาติมีมาก ผลของกรรมชั่วแม้จะตามมาตอบสนองไม่ทันในชาตินี้ เขาก็ต้องไปรับกรรมชั่วในชาติหน้า ภพหน้าอยู่ดี หนีไม่พ้นหรอกนะ

เหมือนเช่นคุณ ถ้ามัวแต่นั่งรอกินมะม่วงที่คุณลงทุนลงแรงปลูกไว้เมื่อ 5-6 ปีที่แล้ว โดยไม่ยอมรดน้ำ พรวนดิน ให้ปุ๋ย หรือปลูกต้นมะม่วงใหม่เพิ่มเติมแล้ว ผลมะม่วงจากต้นเก่าที่จะออกผลให้คุณก็จะน้อยลง ๆ และลูกผลก็จะเล็กลงไปทุกทีๆ

ในที่สุดสักวันหนึ่ง คุณก็จะไม่มีมะม่วงกินเช่นกันนะ" หลวงพ่ออธิบายอย่างละเอียด และเมื่อข้าพเจ้ายังตั้งใจฟังอยู่ ก็พูดต่อว่า

"มนุษย์และสัตว์โลก ล้วนถูกลิขิตให้เกิดมาเพื่อชดใช้กรรมจากในอดีตชาติทั้งสิ้น ใครทำกรรมดีมา ก็ได้เกิดมาเสวยสุข และใครทำกรรมชั่วมาก็ต้องชดใช้กรรมชั่วนั้น ๆ หลีกเลี่ยงไม่ได้

ส่วนเมื่อเกิดมาแล้ว หากผู้ใดสร้างสมแต่คุณงามความดี ก็จะไปได้รับส่วนกุศลผลบุญตอบสนองเอาในชาติหน้า

เหมือนเช่นคนที่เริ่มปลูกมะม่วงในขณะนี้ ก็จะไปได้กินผลมะม่วงในอีก 5-6 ปีข้างหน้านั้นแหละ ส่วนผู้ใดแม้ร่ำรวย มั่งมีศรีสุข

คนมี 4 จำพวก
...หากประกอบแต่กรรมชั่วไว้ในชาตินี้ ก็จะต้องไปชดใช้กรรมชั่วในชาติหน้า เช่นกันนะ ด้วยเหตุนี้ องค์สมเด็จพระศาสดา จึงได้จำแนกผู้คนออกไว้เป็น 4 จำพวกด้วยกันคือ

1. มาสว่างไปมืด ได้แก่ บุคคลประเภทที่คุณได้เล่ามา คือในอดีตชาติสั่งสมบุญไว้มาก พอมาเกิดในชาตินี้ก็มั่งมีศรีสุข และประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน

แต่มิได้สร้างสมบุญกุศลเพิ่มเติม หรือกระทำแต่ความชั่วในชาตินี้ เมื่อตายไปแล้วก็จะต้องชดใช้กรรมในอบายภูมิทั้ง 4 คือ นรก เปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน หรือแม้นหากเกิดเป็นมนุษย์ ก็จะยากจนข้นแค้นสาหัสนะ

2. มามืดไปมืด ได้แก่ บุคคลที่เกิดมาชดใช้กรรมชั่วที่ได้กระทำ ไว้ในอดีตชาติ มิหนำซ้ำเมื่อเกิดมาแล้ว กลับกระทำแต่ความชั่วอีก เมื่อตายไปก็จะต้องไปชดใช้กรรมชั่วในอบายภูมิสถานเดียว

3. มามืดไปสว่าง ได้แก่ บุคคลที่เกิดมาชดใช้กรรมชั่วที่ได้กระทำมาแล้วในอดีตชาติ และแม้เมื่อเกิดมาในชาตินี้ จะมีฐานะความเป็นอยู่ที่ยากจนข้นแค้นแสนสาหัสสักเพียงไหน

ก็ตั้งหน้าตั้งตาประกอบแต่คุณงามความดีโดยไม่ ท้อถอย เมื่อตายไปจักได้ไปเสวยสุขตามกุศลผลบุญที่ได้กระทำนั้น ดังเช่น เจ้าแดง สุนัขของฉัน ซึ่งถูกรถบรรทุกทับตาย แล้วไปเกิดเป็นเทวดานั้นแหละ จำได้ไหม ?

4. มาสว่างไปสว่าง ได้แก่ บุคคลที่ในอดีตชาติ สั่งสมบุญไว้มาก เมื่อมาเกิดในชาตินี้ก็มั่งมีศรีสุข และประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน

มิหนำซ้ำ กลับตั้งหน้าตั้งตาประกอบแต่คุณงามความดี เพิ่มเติมโดยไม่หยุดยั้ง เมื่อตายไปก็จักไปเสวยสุขในภูมิที่สูงกว่ามนุษย์นะ

หรือแม้นเกิดเป็นมนุษย์ก็จะร่ำรวย มั่งมีศรีสุขยิ่งกว่าเก่า ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานยิ่งกว่าเก่านะ เข้าใจหรือยัง..?

ทุกคนเกิดมาเพื่อใช้กรรมเก่า
"รวมความว่า ทุกคนเกิดมาเพื่อใช้กรรมเก่าที่ได้กระทำมาแต่อดีตชาติทั้งสิ้น หากทำดีมากก็ได้เสวยสุข หากทำชั่วก็ต้องทนทุกข์ชดใช้กรรมไป

ส่วนจะกระทำความดีหรือกระทำชั่วในชาตินี้ ก็ต้องว่ากันในชาติหน้าใช่ไหมครับ" ข้าพเจ้าเน้นถามเพื่อให้เกิดความเข้าใจที่ถูกต้อง

"ถูกต้องแล้ว แต่ยังไม่ถูกต้องเสียทั้งหมดทีเดียวนะ เพราะการกระทำความชั่วบางอย่าง เป็นบาปมหันต์ อาจต้องรับกรรมชั่วอย่างทันตาเห็น โดยไม่จำเป็นต้องรอไปถึงชาติหน้าก็มี เช่น เถนเทวทัต ถูกธรณีสูบ เป็นต้น ขอให้จำไว้นะ

ของสูงเช่นพระพุทธเจ้าก็ดี พระปัจเจกพุทธเจ้าก็ดี พระอรหันต์ก็ดี พระอริยสงฆ์ก็ดี อย่าได้ไปลบหลู่ดูหมิ่นเป็นอันขาดนะ

เพราะเป็นบาปมหันต์ รับผลทันตาเห็นในชาตินี้ทันที และแม้ตายแล้ว บาปนั้นก็ยังติดตามไปถึงชาติหน้าภพหน้าอีกด้วยนะ" หลวงพ่ออธิบายย้ำแล้ว พูดต่อว่า

"ความจริง ชีวิตของมนุษย์นั้นสั้นนัก ตามสถิติแล้ว เขาเฉลี่ยอายุของคนไทยทั่วประเทศก็แค่ 55-60 ปี ตายไม่ใช่หรือ..?

ดังนั้นถ้าหากเอาเวลาในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ( สวรรค์ชั้นที่ 2 ) มาเทียบคือ 1 วันในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ ซึ่งเท่ากับ 100 ปีมนุษย์แล้ว ก็จะเห็นได้ชัดว่า

ในชั่วชีวิตหนึ่ง ๆ ของพวกคุณนั้น มีความยาวนานเพียงแค่ครึ่งวันของสวรรค์ชั้นดาวดึงส์เท่านั้นเองนะ

คราวนี้ถ้าสมมติว่าเกิดมาเป็นมนุษย์ คุณอยู่ในสวรรค์ชั้นดาวดึงส์มาก่อน ก็หมายความว่า คุณหนีมาเที่ยวในโลกมนุษย์เพียงแค่ครึ่งวันเท่านั้นนะ

และถ้าครึ่งวันนี้คุณเอาแต่กอบโกย ใฝ่หาแต่ความสุขทุกรูปแบบโดยไม่คำนึงถึงความถูก ความควร หรือความเดือดร้อนของผู้อื่นด้วยการฆ่าก็ดี

แย่งชิงทรัพย์สินของผู้อื่นมาเป็นของตนก็ดี ผิดลูกผิดเมียเขาก็ดี หรือกล่าววาจาเท็จ หลอก ลวงผู้อื่นก็ดี หรือเสพสุรายาเมา ก่อความเดือดร้อนรบกวนชาวบ้านก็ดี

คุณก็จะต้องไปรับผลแห่งกรรมชั่วที่คุณได้กระทำอีกไม่รู้กี่กัป กี่กัลป์ กี่ภพ กี่ชาตินะ เปรียบเสมือน เช่น ในวันรับเงินเดือน

หากคุณนำเงินไปเที่ยวเตร่ หาความสนุกสนานอย่างเต็มที่ ด้วยการตั้งวงเสพสุรา เที่ยวบาร์ เที่ยวคลับ เล่นการพนันหรือหลับนอนกับผู้หญิงโสเภณี จนเงินเดือนหมด คุณก็สนุกของคุณเพียงแค่วันเดียวนะ แต่อีก 28 วันที่เหลือคุณจะต้องเกิดทุกข์ ใช่ไหม..?

แต่ในทางตรงกันข้าม หากคุณใช้เวลาครึ่งวันนี้ ตั้งหน้าปฏิบัติแต่คุณงามความดี โดยไม่ท้อถอย แม้จะยากดีมีจน ประสบแต่ความทุกข์เข็ญปานใด ก็ยึดมั่นในทาน ศีล ภาวนา ให้ได้ตลอดไปแล้ว คุณก็จะได้ไปเสวยผลแห่งกรรมดีอีกหลายภพหลายชาติ เช่นกันนะ

ในขณะนี้คุณก็โชคดีแล้วที่เกิดมาเป็นมนุษย์ ดังนั้น จงใช้ระยะเวลาอันสั้นของชีวิตนี้ ประกอบแต่กุศล ผลบุญเถิด" หลวงพ่ออธิบายอย่างละเอียด

"หลวงพ่อครับ สมมติว่า หากผมได้สร้างกรรมชั่วมาแต่อดีตชาติและเมื่อได้เกิดในชาตินี้ ผมก็รีบบวชทันทีเมื่อมีอายุครบบวช แล้วเร่งปฏิบัติแต่คุณงามความดี

ด้วยการให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนา อย่างครบถ้วนโดยมิได้ขาดตกบกพร่องเลย ผมยังจะต้องชดใช้กรรมชั่วที่ได้กระทำแต่ในอดีตชาติหรือไม่ครับ..?" ข้าพเจ้าถาม เพราะยังติดใจสงสัยอยู่

" ถ้าคุณไปหยิบยืมเงินจากคนอื่นเขามาสัก 10 ราย แต่ยังไม่สามารถจะหาเงินมาใช้หนี้ ให้เขาได้เลยสักรายเดียว แล้วคุณใช้วิธีทำดีกับเขาด้วยวิธีอื่นในทุกวิถีทาง เช่น

คอยรับใช้ช่วยเหลือ อำนวยความสะดวกต่าง ๆ ให้เขาและลูกเมียที่เขารักบ้าง เอาอกเอาใจเขาด้วยการขวนขวายหาสิ่งของที่เขารัก เขาชอบ โดยคุณไม่ต้องใช้เงินใช้ทองมากนักมาให้บ้าง

หรือ เอาตัวของคุณเขาเสี่ยงภัยปกป้องคุ้มครองเขาบ้าง คุณคิดว่าเจ้าหนี้ทั้ง 10 ราย ของคุณนั้น เขาจะเห็นอกเห็นใจ เห็นในคุณงามความดีของคุณ

แล้วยอมยกหนี้สินทั้งหมดให้คุณ โดยที่คุณไม่ต้องหาเงินมาชดใช้เขาเลยหรือไม่ล่ะ..?" หลวงพ่อย้อนถามยิ้ม ๆ เล่นเอาข้าพเจ้าต้องคิดหนักสักครู่หนึ่ง จึงตอบไปว่า

"ก็คงมีเจ้าหนี้บางรายแหละครับ ที่มีจิตเมตตากรุณา แล้วเห็นในคุณงามความดีของผมบ้าง แล้วยอมยกหนี้สินให้ แต่ก็ต้องขึ้นกับจำนวนเงินที่ผมไปยืมเขามาว่า มากน้อยแค่ไหนด้วย

ส่วนบรรดาเจ้าหนี้บางรายที่ทั้งงก ทั้งหน้าเลือดแล้ว ผมคิดว่าแม้ผมจะทำดีกับเขาสักเพียงไร เขาก็คงไม่ยกหนี้สินให้ผมหรอกครับ คงต้องตามทวงเช้าทวงเย็น เอาเงินของเขาคืนจากผมจนได้"

"เออ..! ตอบตรงดีนี่ " หลวงพ่อชม แล้วพูดต่อว่า

"บรรดาเจ้านายเวรทั้งหลาย ที่คุณไปก่อกรรมทำเข็ญกับเขาไว้ในอดีตชาติ ก็เหมือนเจ้าหนี้ที่คุณพูดมานั้นแหละนะ

แม้คุณจะถือบวชบำเพ็ญ ศีล ภาวนา แล้วอุทิศส่วนกุศลไปให้เขาอยู่ตลอดเวลา เพื่อให้เขาอยู่ดี มีสุขขึ้นก็ตามที เจ้ากรรมนายเวรบางรายที่เขารู้คุณ เขาก็อาจอภัยไม่คิดทวงหนี้กรรมจากคุณอีก

แต่เจ้ากรรมนายเวรบางราย แม้คุณจะทำดีสักปานใด เขาก็ยังผูกพยาบาท อาฆาตจองเวรกับคุณ ติดตามจองล้างจองผลาญคุณไม่รู้จบสิ้นก็มีนะ

แม้ตามทวงหนี้กรรมจากคุณไม่ได้ในชาตินี้ เขาก็จะติดตามทวงหนี้กรรมจากคุณต่อไปในชาติหน้า ภพหน้า ไม่มีที่สิ้นสุด

ยิ่งคุณไปก่อบาปมหันต์ ด้วยการลบหลู่ดูหมิ่น หรือกระทำความชั่วร้ายต่อพระพุทธเจ้าก็ดี พระปัจเจกพุทธเจ้าก็ดี พระอรหันต์ก็ดี พระอริยสงฆ์ก็ดี บิดา มารดาก็ดี ครูบาอาจารย์ ตลอดจนผู้มีพระคุณทั้งหลายก็ดี

แม้ท่านจะอภัยให้ก็ตาม แต่กฎของกรรมจะไม่มีการอภัยให้เป็นอันขาดนะ คุณต้องชดใช้กรรมชั่วที่คุณได้กระทำมาอย่างแน่นอน หลบเลี่ยงไม่ได้เลยนะ

แม้แต่พระโมคคัลลาน์ ซึ่งเป็นอัครสาวกเบื้องซ้ายของพระพุทธเจ้า ซึ่งได้รับสมญาว่า "เลิศด้วยอิทธิฤทธิ์" ท่านก็ยังต้องชดใช้กรรมที่ได้ก่อมาแล้วในอดีตชาติ โดยยอมให้โจรทุบตาย ในชาติสุดท้ายนั้นเอง" หลวงพ่ออธิบายอย่างละเอียดและกระจ่างชัดยิ่งนัก

ข้าพเจ้ากราบลาหลวงพ่อกลับบ้าน ด้วยจิตที่ปลอดโปร่ง ความเคลือบแคลงสงสัยในเรื่องของกรรมดี กรรมชั่วหมดไปโดยสิ้นเชิง

อีกทั้งเหตุการณ์ที่ข้าพเจ้าได้ประสบพบเห็นในกาลต่อมา ก็ยิ่งประจักษ์ชัดในจิตให้เห็นถึงผลแห่งกรรมยิ่งขึ้น ซึ่งข้าพเจ้าจะหยิบยกมาเล่าให้ท่านผู้อ่านได้รับรู้ไว้บ้างตามสมควร

บทส่งท้าย
...ปัญหาทั้ง 12 ปัญหา ที่ข้าพเจ้าได้คัดเลือกเอามาเขียนในหนังสือเล่มนี้ ได้สอดแทรกปัญหาปลีกย่อยเข้าไว้อีกพอสมควร

ซึ่งข้าพเจ้าก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่า น่าจะมากพอที่จะทำให้ท่านผู้อ่านที่ตั้งใจอ่าน และใช้วิจารณญาณของท่านเองพิจารณาตามไปด้วยเหตุด้วยผล

โดยไม่มีมิจฉาทิฏฐิเป็นที่ตั้งเห็นจริงตามได้ อันจะสามารถช่วยให้คลี่คลายไปไดบ้างไม่มากก็น้อย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ย่อมสุดแล้วแต่กุศลผลบุญของแต่ละบุคคล ที่ได้สั่งสมมาแต่อดีตชาติด้วย

ข้าพเจ้าเองบัดนี้ ไม่มีความเคลือบแคลงสงสัยใดๆ อยู่ในจิตอีกต่อไปแล้ว และยิ่งได้ปฏิบัติพระกรรมฐาน ทั้งสมถกรรมฐานและเจริญวิปัสสนากรรมฐาน ควบคู่กันไปเป็นการประจำด้วย แล้วความรับรู้ทางจิตที่เรียกว่า "ปัญญา" ก็ยิ่งเกิดขึ้นตามมาอย่างไม่มีหยุดนิ่ง

จนบัดนี้ข้าพเจ้ายอมรับแล้วว่า "ชีวิตของมนุษย์และสัตว์โลกนั้นสั้นนัก ความตายหาได้เป็นสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวไม่ สิ่งที่ควรกลัวนั้น น่าจะเป็นการเกิดมากกว่า"

ทั้งนี้ เพราะการตายนั้นย่อมตายแน่นอน แต่การเกิดนั้นไม่แน่ว่าจะต้องไปเกิดเป็นอะไร หากตกอยู่ในความประมาท

ก่อนจิตจะแยกจากกายเกิดไปจับกรรมชั่วเข้าแม้เพียงน้อยนิด อาจต้องไปเกิดในอบายภูมิ 4 คือ นรก เปรต อสุรกาย หรือ สัตว์เดรัจฉานก็ได้จริงไหมครับ?

ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงได้ใช้ช่วงระยะเวลาอันสั้นของชีวิตมนุษย์นี้ รีบเปลี่ยนโลกียทรัพย์เป็น "โลกุตรทรัพย์" ให้มากที่สุดที่จะมากได้

เพราะโลกียทรัพย์เช่นที่ดิน บ้านเรือน ทรัพย์สมบัติทั้งหลายแหล่ ตลอดจนลูก เมีย ญาติพี่น้องเราเองก็เอาติดตัวไปไม่ได้

แต่ "โลกุตรทรัพย์" อันได้แก่การสร้างสมกุศลผลบุญ เช่น การให้ทาน รักษาศีล เจริญภาวนานั้น จะสามารถติดตามเราไปได้ทุกภพทุกชาติ จริงไหมครับ?

ถ้าเห็นจริงแล้ว ท่านผู้อ่านล่ะครับ จะไม่คิดใช้ช่วงระยะเวลาอันสั้นในโลกมนุษย์นี้ รีบเปลี่ยนโลกียทรัพย์เป็น "โลกุตรทรัพย์" เช่นเดียวกับข้าพเจ้าบ้างหรือครับ?

จบบริบูรณ์

(โปรดติดตามตอนต่อไป)
◄ll กลับสู่ด้านบน