พลอากาศเอก อาทร โรจนวิภาต และ คุณสิริรัตน์ (ตุ๋ย) โรจนวิภาต

"พระสุปฏิปันโน"

สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะ เม ภันเต อุกาสะ ทวารัตตะเย นะกะตัง สัพพัง อะปะราธัง ขะมะถะ เม ภันเต อุกาสะ ขะมามิ ภันเต

"........พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยานในความรู้สึกของข้าพเจ้าทั้งสอง ท่านเป็นพระสุปฏิปันโนธรรมดาๆ ที่ไม่ธรรมดา ( เล่นสำนวนอีกแล้ว ฮึ แต่การเล่นสำนวน หรือตีสำนวนนี้ รับรองได้ว่า เป็นการตีสำนวนชวนให้ "...เชื่อผมเถอะ..." ท่านลองพิจารณาตาม ความต่อไปนี้สิครับ)

........นึกย้อนหลังไปเมื่อปี พ.ศ. ๒๕๐๘ เมื่อข้าพเจ้าย้ายไปรับราชการที่กองบิน ๔ อำเภอตาคลี จังหวัดนครสวรรค์ ภายหลังจากการปฏิบัติราชการที่ค่อนข้างเคร่งเครียด จากฝูงบินรบและฝูงฝึกบินไอพ่นที่กองบิน ๑, กองบิน ๒ เพราะเป็นการถ่ายทอดวิชาการบิน บวกวิธีการฆ่าคนทางอากาศ (นักบินทหารนี่ครับ)

พลอากาศโท ม.ร.ว. เสริม ศุขสวัสดิ์

นายแพทย์จรูญ ปิรยะวราภรณ์

"อาการป่วยของหลวงพ่อ"

กิมกี หลากสุขถม
(เจ้าของร้านอาหารเจ๊กิมกี อยู่ข้างโบสถ์วัดท่าซุง)

บุญคุณหลวงพ่อ และความเมตตาที่มีต่อฉันนั้นสูงส่งหาใดเปรียบไม่ได้เลย ทั้งๆ ที่ท่านก็ไม่ใช่พ่อแม่ แต่ก็มีความห่วงใยให้ความอุปถัมภ์อย่างดีตลอดมาเหมือนผู้บังเกิดเกล้า ท่านเปรียบเสมือนต้นโพธิ์ต้นไทร ที่ให้ความร่มเย็นและคุ้มครอง ให้ความสะดวกทั้งที่อยู่อาศัย น้ำ ไฟ ถ้าฉันไม่ได้รับความช่วยเหลือจากหลวงพ่อ ฉันคงจะลำบาก และอยู่ที่นี่มีโอกาสได้ทำบุญทุกวัน ฉันมีความสุขและสบายใจอยู่กับพวกเราไปนานๆ และขอยึดหลวงพ่อเป็นที่พึ่งจนกว่าจะเข้าสู่พระนิพพาน.."

◄ll กลับสู่ด้านบน

---

Update 28 ต.ค. 2551

ม.ล. เอื้อมสุขย์ (หนุ่ย) กิติยากร (ศุขสวัสดิ์)
(เจ้าของบ้านสายลม รุ่น 2)

หนังสือลูกศิษย์บันทึก เล่ม ๑

"........ยังระลึกได้ถึงเมื่อ ๒๐ กว่าปีมาแล้ว เมื่อครั้งที่พ่อกับแม่พาไปกราบหลวงพ่อที่วัดท่าซุงในกุฏิไม้หลังเล็กๆ ริมน้ำบรรยากาศเงียบสงบ มีลมพัดผ่านเป็นระยะ (พ่อ - เจ้ากรมเสริม, แม่ - คุณเฉิดศรี (อ๋อย)

........ยังจำได้ถึงเมื่อหลวงพ่อมาโปรดพุทธบริษัทที่บ้าน ท่านเอนอยู่บนตั่งในห้องขนาดไม่กว้างนัก ลูกศิษย์ไม่เกิน ๒๐ คน นั่งฟัง นอนฟัง เอนฟัง หลวงพ่อเล่าเรื่องเก่าๆ เกร็ดเล็ก เกร็ดน้อย แทรกธรรมะและการปฏิบัติไปโดยตลอด ตอบคำถาม ซึ่งบางที ก็เป็นคำถามแบบโง่ๆ ด้วยความอดทน

........ตกค่ำหลวงพ่อสอนกรรมฐาน ลูกเล็กๆ ๓ คน ก็จะนั่งพนมมือ สวดมนต์สมาทานพระกรรมฐานไปด้วย เมื่อถึงเวลาทำสมาธิก็ลงนอนคว้าขวดนมมาดูดจนหลับไป พออุทิศส่วนกุศลเสร็จก็ถูกแบกเข้าห้องนอน พุทธบริษัทผู้ใหญ่ก็สนทนากับหลวงพ่อไปจนดึก

.......มาบัดนี้..เมื่อพุทธบริษัทมาสู่บารมีธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และองค์หลวงพ่อมากขึ้น แม่ผู้เคยเป็นเสมือนหัวหน้าพุทธบริษัทฝ่ายฆราวาสจากไป สภาพข้างต้นเปลี่ยนไป พุทธจักรเล็กๆ ขยายออกไปอย่างรวดเร็ว พุทธบริษัทต่างจิตต่างใจ ต่างอัธยาศัย ต่างวาสนาบารมี มาประชุมกันมากขึ้น แต่ก็ยังมีความสัมพันธ์ทางจิตใจต่อกันด้วยมีธรรมะร่วมกัน

จากหนังสือลูกศิษย์บันทึก เล่ม ๑
........หลังจาก คุณเอก อนันตวงษ์ สามีข้าพเจ้าถึงแก่กรรมด้วยโรคมะเร็ง เมื่อวันที่ ๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๐๓ ได้ทิ้งอาชีพ "แพขนานยนต์" รับส่งรถข้ามฟากแม่น้ำเจ้าพระยา ระหว่าง อุทัย - มโนรมย์ นับว่าเป็นงานหนักและเสี่ยงอันตราย ความหนักใจก็มีอยู่บ้างเป็นธรรมดา

.........โดยเฉพาะเรือยนต์โยงแพที่เป็นอุปสรรคอยู่เสมอ เพราะเสียอยู่บ่อยครั้ง อาจารย์ต่อม ช่างฟิตเรือ ได้แนะนำให้ไปหาหลวงพ่อ ซึ่งเวลานั้นประจำอยู่ที่วัดปากคลองมะขามเฒ่า บอกว่าท่านเป็นพระที่ดูหมอแม่น ข้าพเจ้าดีใจ จึงรีบไปกราบท่าน จึงเป็นครั้งแรกที่รู้จักหลวงพ่อในฐานะ "พระหมอดู"
จากซ้ายมือ ครูนนทา หลวงพ่อฯ และ ครูยุ้ย (อ.สบสุข ประกอบไวทยกิจ)

เฉลียว อาณาวรรณ

"๑๐ ชั่วโมง"

คอยฟังข่าว

บันทึกนี้จะกล่าวถึงเฉพาะที่เป็นปัจจัตตัง ประจักษ์ชัดแก่ข้าพเจ้า พ.ญ. รำจวน หงสเวส เท่านั้น..

".......ประมาณ พ.ศ. ๒๕๑๙ หลวงพ่อท่านยังมีสุขภาพดีพอที่จะนำหมู่คณะลูกศิษย์ออกตระเวนเยี่ยมเยือน แจกของกินของใช้แก่ราษฏรที่ยากจนในถิ่นทุรกันดาร และรวมทั้งตำรวจทหารตามชายแดน เพื่อเป็นกำลังขวัญ กำลังใจ

.......ข้าพเจ้าได้เดินทางร่วมไปกับหลวงพ่อ หลวงปู่คำแสน(เล็ก) หลวงปู่ธรรมชัย และคณะอันมีท่านหญิงวิภาวดี รังสิต พร้อมทั้งคุณอ๋อย(เฉิดศรี ศุขสวัสดิ์) เพื่อเยี่ยมทหารที่อำเภอปัว จังหวัดน่าน อันติดกับประเทศลาว มีแม่น้ำสายนิดเดียวคั่นอยู่ พาหนะที่ใช้เดินทางคือ เฮลิคอปเตอร์ (ฮ.) ๒ ลำ

........คุณอ๋อยให้พวกเก๋ากึกทั้งนั้นไปกับ ฮ. ส่วนพวกเราที่ยังแข็งแรงเดินทางด้วยรถยนต์ มุ่งไปพบกันที่เขื่อนภูมิพล จังหวัดตาก เพื่อค้างคืนที่นั่น จุดเริ่มเดินทางจำไม่ได้ว่าออกจากที่ไหน แต่ได้ลงพักถวายเพลพระและเลี้ยงอาหารแก่คณะที่ค่ายทหารอย่างเร่งด่วน แล้วเดินทางต่อไปที่ปัวเป็น ๒ จุด ด้วยกัน